Παριανά επίθετα Δ και D

Ονοματολογία και οικοσημολογία περί Πάρου

Την εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ισοπέδωσης γεγονότων και ιδεών, κρατών και λαών, η γενεαλογική έρευνα σαν ιστορική και κοινωνιολογική επιστήμη παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη δημοτικότητα σε πολλές χώρες του κόσμου. Οι άνθρωποι δείχνουν ενδιαφέρον για την φυλετική τους καταγωγή, την εθνική του καταγωγή, τις οικογενειακές τους ρίζες και γενικά για τους προγόνους τους. Στην αναζωπύρωση αυτού του ενδιαφέροντος συντέλεσε και η δημιουργία πολυεθνικών κρατών (ΗΠΑ, Αυστραλία) που εμφανίστηκαν τους τελευταίους δύο αιώνες και τα ισχυρά μεταναστευτικά ρεύματα που ακολούθησαν αυτούς τους αιώνες.

Η ενασχόληση και η έρευνα για την γενεαλογία και τα οικόσημα είναι μια ευγενής πολιτιστική πράξη. Οι πηγές για την καταγωγή των οικογενειών μας επιθέτων είναι τα ιστορικά αρχεία των δημοσίων αρχών και ιδιωτικές συλλογές. Μέσα στις δημοτικές βιβλιοθήκες, ιστορικά αρχεία, εκκλησιαστικά αρχεία μπορούμε να βρούμε έγγραφα, προικοσύμφωνα, νοταριακές πράξεις, μητρώα, τα οποία σηματοδοτούν την καταγωγή μας. Τα εκάστοτε μαρμάρινα οικόσημα, είναι εντοιχισμένα σε οικίες, εκκλησίες, κοιμητήρια, αποτελούν και αυτά μέρος των πηγών αναδεικνύοντας τα σύμβολα των οικογενειακών μας επιθέτων.

Οι πρώτοι και οι πιο σημαντικοί ερευνητές ονοματολογίας στην Ελλάδα υπήρξαν οι Ν. Ανδριώτης και Α. Σιγάλας τον 19^ο αιώνα και ο Μ. Τριανταφυλλίδης και Μ. Χατζιδάκης, Χρυς. Τσικριτσή-Κατσιανάκη τον 20^ο αιώνα. Έρευνα για τα οικόσημα της Πάρου και αντίστοιχες δημιουργίες έχουν κάνει ο καθηγητής Νίκος Αλιπράντης, ο αρχαιολόγος-αρχιτέκτονας Αναστάσιος Ορλάνδος ο λαογράφος Ζαχαρίας Στέλλας, όπως φυσικά και ο φίλος και πολύτιμος συνεργάτης του blog Ιωάννης Βασιλειόπουλος. Σημειώνουμε ακόμα και τους ξένους Μεσαιωνιστές ιστοριοδίφες όπως ο Γερμανός Κ. Χοπφ, οι Άγγλοι Ο. Μίλλερ και Φ.Ο. Χασλουκ, ο Γάλλος Α. Μπισόν και ο Ολλανδός Β. Σλότ.

Η τοπική ονοματολογία και τα επίθετα της Πάρου χωρίζονται σε ομάδες.

Προέλευση - Καταγωγή

1. Ελληνικά – Παλαιοβυζαντινά βυζαντινά π.χ Αγαλλιανός, Αργυρόπουλος, Αρχολέως, Αλισαφής (πριν το 1204).

2. Φράγκικα - Δυτικά κυρίως Ισπανικά, Ιταλικά και Λοβαρδοβενέτικα π.χ. Κουαρτάνος, Τσιγώνιας, Αλιφιέρης, Αλιπράντης (μετά το 1204). Οι Φράγκοι κατέλαβαν την Πάρο το 1207 και προς ασφάλεια έκτισαν κάστρο στην Παροικιά και αργότερα στη Νάουσα και στα χωριά του Κεφάλου. Οι Παριανοί κατά ένα μεγάλο ποσοστό έχουν Ενετικά-Δυτικά επώνυμα αυτό οφείλεται.

α) στην Βενετοκρατούμενη Πάρο για πάνω απο 3 αιώνες κατα τον μεσαίωνα όπου πολλοί δυτικοί αποίκησαν.

β) μετά τον πόλεμο στην Κρήτη μεταξύ Κρητων, Κρητοβενετών εναντίων των Οθωμανών και νίκη των τελευταίων, πολλοί Κρητοβενετοί κατέφυγαν στις Κυκλάδες

Τα οικογενειακά ονόματα Ενετικής προέλευσης προέρχονται

α) από αναγνωρισμένα και υιοθετημένα νόθα παιδιά των Ενετών,

β) από μικτούς γάμους,

γ) από εξελληνισμένους Βενετούς, που λόγω πτώχευσης έχασαν πρώτα την ευγένειά τους και ύστερα το εθνικό τους φρόνημα,

δ) από βενετικά βαφτιστικά και

ε) πιθανόν και μερικά να προέρχονται από ονόματα Βενετών που επικράτησαν ως παρωνύμια για λόγους σκωπτικούς.

3. Μεταγενέστερα της άλωσης του Μωριά από τους Οθωμανούς και μετά την αποτυχημένη επανάσταση του Ορλόφ. Σε αυτή τη περίοδο κατέφευγαν στις Κυκλάδες πολλές οικογένειες του Μωριά. π.χ. Τριπολιτσιώτης, Δημητρακόπουλος, Μωραΐτης, Αναγνωστόπουλος, Ζησημόπουλος, Γραμματικόπουλος κ.α.

4. Πρόσφυγες. Αρκετοί και οι πρόσφυγες κυρίως από τα Παράλια της Μικράς Ασίας αλλά και απο τα Νησιά του Ανατολικού Αιγαίου μετά τον 19ο αιώνα. Τρία τα μεγάλα κύματα προσφύγων, το 1814 από τα Παράλια, το 1822-24 από Νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και το 1922 πάλι από τα παράλια της Μικράς Ασίας που έμελε να είναι και το τελειωτικό χτύπημα για τον Ελληνισμό της περιοχής.

Κατηγορίες

Εθνικά ή Πατριδωνυμικά-Toπωνυμιακά. Οικογενειακά ονόματα εννοούμε τα ονόματα εκείνα που φανερώνουν τον τόπο όπου ξενοδούλεψε και έζησε ο παρονομασμένος: Πολίτης από την Πόλη, ή πολύ συχνότερα τον τόπο απ’ όπου ήρθε, το χωριό απ’ όπου μετοίκησε. Οι καταλήξεις των πατριδωνυμικών που ακούμε στην Πάρο είναι οι: -αίος, ήτης, -ίτης, -ιος, -ιώτης. Μεταγενέστερες και νεότερες: -αϊτης, -ιάτης, -άνος, -ηνός, -ινός, -(ια)κός.

Επάγγελμα-παρατσούκλι, όπως π.χ. Ράπτης, Μυλωνάς, Χασούρης, Καρποδίνης, Ακάλεστος, Γαλανός, Μαούνης, Μαλαματένιος, κ.α.

Βαπτιστικά, όπως Δημητρίου, Γεωργίου, ή Παυλάκης, Γιαννάκης κ.α.

Παριανά επίθετα Δ και D

Για οικόσημα βλέπε εδώ…

–Δαβαρίας: Βλέπε Νταβαρίας

–Δαβερόνας ή Δαβερώνας ή Nταβερώνας (ή Δαλε Kαρκέρη Dalle Carceri?): Δυτική οικογένεια αρχικά καθολικού δόγματος. Επώνυμο εθνικό, από την Βερώνα (Da Verona). Κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι προέρχονται από τη γνωστή οικογένεια Νταλλε Καρκέρι Νταβερώνα (εξελληνιστεί Καρκέρη). Λίγα λόγια για τους Νταλλε Καρκέρι: Ο Νικόλαος Καρτσέρι (1371-1383) διαδέχθηκε στο δουκάτο της Νάξου τη μητέρα του, αφού παντρεύτηκε την Πετρινόλλα. Δύο χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε, όπως αναφέρεται, από τον άρχοντα της Μήλου Φραγκίσκο Κρίσπο, σε ενέδρα που του έστησε ο τελευταίος σε εξοχή της Νάξου, όπου είχαν βγει για κυνήγι.

Το πιο πιθανών όμως είναι η οικογένεια Δαβερώνα να μην έχει κάποια σχέση με την οικογένεια Νταλλε Καρκέρι. Ο νομικός και ερευνητής κ. Ιάκωβος Ναυπλιώτης Σαραντηνός υποστηρίζει ότι: Οι Δαβερώνα πρέπει να ήταν εγκατεστημένοι μόνο στην Πάρο και σίγουρα άσχετοι με τους ντάλλε Κάρτσερι παρά την αρχαία επιγαμία, που μαρτυρείται από την Εύβοια και δεν νομίζω ότι συνδέεται με τον Κυκλαδικό κλάδο.

Υπάρχει τοπωνύμιο που «Νταβερώνα» που είναι στα δυτικά του Τούρλου, στα νοτιοδυτικά της Μάρπησσας «Η ανηφόρα του Νταβερώνα».

O Εμμανουήλ Σαγκριώτης σημειώνει, Εντεύθεν προκύπτει ότι πλείσται Ενετικαί οικογένειες γνωριζόμεναι εκ των ονομάτων ησπάσθησαν την Ορθοδοξία ως οι Μαλατέσται, Κορτιάνοι, Βεντούροι, Γαβαλά, Βιτσαρά, Δαβερώνα, Δελέντα και άλλοι γινόμενοι, μάλιστα, ως εικός, οι φανατικότεροι των Ορθοδόξων.

Το επώνυμο Δαβερόνα μαρτυρείται παλιώτερα στην Κρήτη με τον τύπο di Verona και da Verona. Michele di Verona έγγρ. 1224, Johanne Bunino de Verona κάτοικος Χάνδακα 1279, Bonavintura de Verona κάτοικος στις Πάνω Αρχάνες (Panarchano), έγγρ. 1280 και Guilielmo de Verona κάτοικος Χάνδακα και Νικόλαος de Verona σε έγγρ. Του 1301. Christianus de Verona σε έγγρ. 1369 και κληρονόμοι του ποτέ Νικολάου de Verona κάτοικου στο χωριό Κορφές 1369. Μιχαήλ Νταβερόνας 1384, Τζώρτζης Νταβερόνας έγγρ. 1584 κ.α

Στην Κρήτη το συναντάμε και με τους τύπους Νταβερονόπουλος στο9 χωριό Γάλιπε, σε έγγρ του 1530 υπογράχει ο Νικολός Τζαβερόνας, Βερογιάννης =Gian Verona, Μισερ Μπένο Δαβερόνα 1670 κ.α.

Οικ. Νταβερώνα από την Κεφαλλονιά στη Ζάκυνθο το 1668 και οικ. Δαβερώνα από την Κρήτη στη Ζάκυνθο το 1671.

–1721. «Ποικοσύμφωνο Γεωργάκη Νταβερώνα και Ειρήνης Καρποδίνη» Πάρος, Καστελλίω Νάουσα 21 Νοεμβρίου 1721.

«Ο Σταμάτης Καρποδίνης και η σύζυγός του Καλή δίδουν στην κόρη τους Ειρήνη δύο εικόνες η μια της Υπαπαντής και η άλλη του Αγ, Ανδρέα να τες εορτάζουν διά ψυχικήν τως σωτηρίαν».

Και η Κατερίνα σύζυγος του αποθανόντος Νικολού Νταβερώνα δίδει στον γιό της τες εικόνες οπού έχουν της Παναγιάς, του Αγίου Νικολάου και της Αγίας Παρασκευής, να τες εορτάζουν διά ψυχικήν τως σωτηρίαν» …

–1723. «Προικοσύμφωνο του Ντριτζελέτου Καλλέργη» Νάουσα, 28 Απριλίου 1723.

«Εν πρώτοις και διά χάριν προικός τάζει η κυρία Ζαμπέτα γυνή του ποτέ Φραντζέσκου Νταβερώνα, της θυγατρός της (…). Από δε το έτερον μέρον ο κυρ Ντριτζελέτος Καλλέργης γράφει (…).

–1724. Προικοσύμφωνο Φραντζέσκου Νταβερώνα και Ιουστίνης, Νάουσα, 7 Δεκ. 1724 «την εκκλησίαν του Μέγα Ταξιάρχου οξω εις την Άμμο.

–1725. Ένα προικοσύμφωνο που έγινε στη Νάουσα στις 19 Οκτωβρίου του 1725 είναι το εξής: Η Καλή, θυγατέρα του μακαρίτη Γιαννακού Μπελώνια τάζει του γιού της Γεωργίου τρεις εικόνας της Παναγίας Υπαπαντής, του Αγίου Αθανασίου και του Αγίου Νικολάου. Και ο Πέτρος Νταβερώνας δίνει στον υιό του Γεώργιο εικόνα του Αγίου Γεωργίου να την εορτάζει κάθε χρόνο. Και από άλλα προικοσύμφωνα της εποχής βλέπουμε ότι δίνονται εικόνες κυρίως για προίκα.

–1727. «προικοσύμφωνο Γεώργη Νταβερώνα» Νάουσα, 30 Ιανουαρίου 1727.

«Η Ειρήνη, θυγατήρ του ποτέ Βασίλη Μπαρμπαρή δίδει στην κόρη της δύο είκόνες ….»

–1728. Γιώργην Νταβερώνα 14 Ιουνίου 1728, έγγραφο στη Νάουσα « το εμισο χωράφι εν ω περιέχει εις τοπον θέση της Αγίας Καλής πλησίον Ανδρέας Καλλέργης».

–1730. Ο ιερέας Φραντζέσκος Νταβερώνας υπογράφει έγγραφο Ναούσης στις 12 Φεβρουαρίου 1730.

–1733. Ο ιερέας Φραντζέσκος Νταβερώνας υπογράφει διαθήκη του Αντώνη Ντελέντα στη Νάουσα στις 2 Φεβρουαρίου 1733.

–1733. Στις 26 Οκτωβρίου 1733 αναφέρεται ο παπά Νταβερώνας Φραντζέσκος.

–1738. Μαρτυρία υπερασπίσεως συμπατριώτη τους ιερέα Φραγκίσκου Νταβερόνα προς τον καπουδάν πασά (για αντίδραση στην συγκέντρωση της φορολογίας), κατά τη Γενική Συνέλευση από τα κοινά της Πάρου, της 16 Ιουλίου 1738, υπογράφει ο Ιωάννης και ο Φραγκέσκος Νταβερόνας από το κοινό της Νάουσας Πάρου.

–1739. Στις 27 Μαρτίου 1739 αναφέρεται ο ιερέας Φραγκίσκος Νταβερώνας.

–1739. Πρακτικό εκλογών κατά την Γεν. Συνέλευση στις 30 Αυγούστου 1739 απεσταλμένου των κοινών της Πάρου στην Κωνσταντινούπολη, εκλέγουν τον Νικόλαο Μαυρογένη, προκειμένου να διαπραγματευθεί τα οικονομικά θέματα του νησιού. Αναφέρεται ο παπάς Νάουσας Φραγκέσκος ντα Βερόνας.

–1740. Σε έγγραφο του 1740 της οικ. Βατιμπέλλα αναφέρει "Νήσος Πάρος Καστελιω εις τα 1740 νέο 3 Ιανουαρίου ημέρα Κυριακή και ώρα 3 της ημέρας. Ήλθασι εις την Νάουσα τέσσερις λεβέντες αρματωμένοι από το μπαστιμέντο του Καπετάν Φραγκίσκου Μαρία κοματάντε μίαν πουλάκα αρματωμένη εις την αμάχη με πατιέρα της Μάλτας οι άνθρωποι όπου ήλθαν ήτον ένας σαρτζελτές, το όνομά του Μπορταλαμαίος, με άλλους τρείς αρματωμένους και ερισαλτάρασι με δύναμιν των αρμάτων των επάνω εις το σπίτι του Σιόρ Κονσούλου των Εγγλέζων ονοματισμένος Σιόρ Νικολός Βατιμπέλλας. Και αυτός θεωρόντας του με τα άρματα και ξεσαθωμένοι εσφαλίκτη μέσα εις την κάμαράν του και αυτοί ψάχνοντας του και τον έβγαλαν από μέσα, τον εκατέβασαν κάτω σύροντας τον ώσαν κατάδικον και τα κοπέλλια του θεωρόντας την τόσην καταδίκην όπου του έκανα, αρμπούρισαν την παντιέρα του Βασιλέως της Εγγλιτέρας διά να διαφεντευθή και εφανέρωσαν και την διαφέντευσιν του Βασιλέως της Φράντζας δια τα καλά μέριτα του μακαρίτου πατρός του εφανέρωσαν και τις διαφέντεψες ιδικές των και με όλα αυτά από τον νούν των δεν επέρασαν μόνον το επήραν ως κατάδικον ξεσκισμένον και τον επήγαν ξεσπαθωμένοι μέσα εις την Παρκιά και εγύρευσαν καιρόν να τον σκοτώσουν, μα τον ακολούθησαν κόσμος πολύς και δεν ευρίσκαν άδειαν να κάμουν την όρεξιν τους, και πηγαινάμενοι εις την Παρκιάν αν δεν ήθελεν ευρεθή εις το Πόρτο ο Καπετάν Λούης Γζιπέτρος από το Σαν Τραπέ και ο καπετάν Αντώνιος Μαρτίν από το Σαν Τραπέ καπετάνιος εις ένα καράβι και ο καπετάν Κάρλος και ο καπετάν Τζουάνες αν ήθελαν λείψει αυτοί δεν ηξεύρομεν το τέλος όπου είχαν να πράξουν χωρίς κανένα νιτερέσσο και εις τούτο δίνομεν την παρόν μαρτυρίαν εις την ψυχήν μας πως τα είδαμεν με τα μάτια μας και υπογράφουμεν εις βεβαίωσιν. Το σφραγίζομεν και με την σραγίδα της κοινότης μας.

Οικονόμος Νάουσας μαρτυρώ, Σακελλάριος Νάουσας μαρτυρώ, Σκευοφύλαξ Νάουσας μαρτυρώ, ο Προηγούμενος του Βατοπεδίου Αθανάσιος μάρτυς, Αρχιδιάκως Νεόφυτος Βατιμπέλλας μαρτυρώ ως είδα, Λοΐζος Τζιμπέρ μάρτυς. Γεώργιος Βιτσαράς μάρτυς, Γεώργιος Μαρμπαρήγος μάρτυς, Σακέλιως Ναούσης μαρτυρώ, Παπά Φραντζέσκος Νταβερώνας μαρτυρώ, Παπά Μαρίνος Ραγγούσης μαρτυρώ, Γεώργιος Νταμιραλής μαρτυρώ, Ιωάννης Τριαντάφυλλος Μαρτυρώ, Κωνσταντίνος Βατιμπέλας μαρτυρώ, Δημήτριος Αυλωνίτης μαρτυρώ, Νικόλαος Λευκαρός μαρτυρώ. Εγώ Νικολός Κανάλες μαρτυρώ, Κωνσταντίνος Σκορδίλης, Ανδρέας Βιτσαράς μαρτυρώ, Ιωάννης Μπρούτος, Τζάνες ο Καλλέργης Καντζιλάριος Ναούσης πιστώς γέγραφα"

–1741. Για την εκλογή απεσταλμένων στην Κωνσταντινούπολη από τα κοινά της Παροικιάς στη Γενική συνέλευση το 1741 αναφέρεται ο παπά Φραγκίσκος Νταβερόνας από τη Νάουσα.

–1741. Τα κοινά της Πάρου, κατά τη Γενική Συνέλευση, της 20 Ιουλίου 1741, αποφασίζουν να συντάξουν γράμμα υπερασπίσεως του συμπατριώτη τους άρχοντα Νικόλαου Μαυρογένη, εναντίων των συκοφαντών κατοίκων της Νάξου, οι οποίοι τον κατηγορούν για συνεργασία με τους πειρατές, υπογράφει και ο παπάς της Νάουσας Φραγκέσκος Νταβερόνας.

–1744. Κατά τη Γενική Συνέλευση εκπροσώπων όλων των κοινών της Πάρου, της 6 Απριλίου 1744, αποφασίζουν να συντάξουν γράμμα υπερασπίσεως του συμπατριώτη τους δραγουμάνου Νικολάου Μαυρογένη, εναντίον των εις βάρος του συκοφαντιών μερικών συμπατριωτών τους, προς τις τουρκικές αρχές. υπογράφει και ο παπά Φραγκέσκος Νταβερόνας.

–1749. Σε εκλογή απεσταλμένου για την Κωνσταντινούπολη από τα κοινά της Πάρου σε Γενική Συνέλευση στις 12 Οκτωβρίου 1749, μαρτυρείται ο παπά Φραγκέσκος Νταβερόνας.

–1750. Σε Πρακτικό εκλογής απεσταλμένου των επτά κοινών της Πάρου (Παροικιάς, Νάουσας, Κεφάλου, Τζιπίδου, Λευκών, Μαρμάρων, Δραγουλάς) στην Κωνσταντινούπολη της 23 Αυγούστου 1750, μαρτυρείται ο ιερέας Νάουσας Φραγκέσκος ντα Βερόνας.

–1751. Στο προικοσύμφωνο του Ιωάννου Γιωργάκη Γιαννούλη Βιτζαρά (Καστέλλι Νάουσας, 4 Νοέμ. 1751) «έτερο χωράφι του Λεύχαρου με περιβολάκι, με σπίτια, μάνδρες και κάμαρα», «έτερο χωράφι εις την αυτήν τοποθεσίαν καινούργια, όπου ο ναός της Παναγίας σύμπλιος Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας με δύο δένδρα συκιές και πατητήρι, λεγόμενο Ξαμπέλισμα».

–1787. Σε διαθήκη Νάουσας 21 Ιαν. 1787 αναφέρεται ένας Νικόλαος Ταβεβώνας.

–1804. Σε πωλητήριο χωραφιού του 1804 στη περιοχή Κραύγα Νάουσας, πλησίον Ματθαίου Νταβερώνα.

–1806. Το 1806 γεννιέται ο Αντώνιος Δαβερώνας κτηματίας κάτοικος Νάουσας.

–1827. Στην Παροικιά το 1827 μνημονεύεται ο σιόρ Περάκης Δαβερώνας. Ποσότης των μερικών χρεών του χωριού λευκών εις την Επανάστασην το 1827: Αυγούστου 14: τα οποία χρεωστεί με ομολογίας.

Εις Πετράκη Νταβερόνα γρ. 130.

–1828. Σε πωλητήριο χωραφιού στις 2 Δεκ 1828, πλησίον Νταβερώνα.

–1832. Εν Ναουση της Πάρου τη 27 Μαρτίου 1832 αναφέρεται σε έγγραφο της σχολής του Αγίου Αθανασίου, ο Αντώνιος Νταβερώνας.

–1844. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 36χρονος κτηματίας Αντώνης Δαβερώνας.

–1875. Σε εκλογικό κατάλογο του Δήμου Ύριας του 1875, υπάρχει εγγεγραμμένος ο Περάκης Δαβερόνας του Περάκη γεωργός 45 χρονών.

Δαβερώνας Ματθαίος του Αντωνίου, 37 ετών, γεωργός, Απεβίωσε.

–1885. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένοι οι, Δαβερόνας Εμμανουήλ του Αντωνίου, 30 ετών εργάτης από τη Νάουσα και Δαβερόνας Ματθαίος του Αντωνίου, 39 ετών, γεωργός από τη Νάουσα.

–1925. Στα Δημοτολόγια του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 2 Δεκεμβρίου 1925, είναι εγγεγραμμένος ο Παναγιώτης Εμμανουήλ Δαβερώνας, ετών 28, κάτοικος Αθήνας, γεωργός, έγγαμος. Και ο Ματθαίος Εμμανουήλ Δαβερώνας, 26 ετών κάτοικος Τσιπίδου, γεωργός.

–1946. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Νάουσας στις 30 Απριλίου 1946, υπάρχει εγγεγραμμένος ο 65χρονος κάτοικος Νάουσας, Δαβερώνας Αντώνιος του Εμμανουήλ, γεωργός, ο 61χρονος κάτοικος Νάουσας, Δαβερώνας Χαράλαμπος του Εμμανουήλ, εργάτης, ο 35χρονος Εμμανουήλ Δαβερώνας του Χαράλαμπου, γεωργός, ο 24χρονος εργάτης Δαβερώνας Θεόδωρος του Χαράλαμπου και ο 26χρονος εργάτης Δαβερώνας Εμμανουήλ του Αντωνίου.

–1946. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Μάρπησσας στις 30 Απριλίου 1946 υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δαβερώνας Παναγιώτης του Εμμανουήλ, 47 ετών γεωργός κάτοικος Μάρπησσας.

–1950. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Νάουσας στις 19 Αυγούστου 1950, υπάρχει εγγεγραμμένη η Αναγνωστοπούλου Μαρία, όνομα συζύγου Ιωάννης, όνομα πατέρα Αντώνιος Δαβερώνας.

–1952. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Νάουσας του 1952, υπάρχει εγγεγραμμένη η Δαβερώνα Ευθυμία, όνομα συζύγου Εμμανουήλ, όνομα πατρός Γεώργιος Ταρανέλλος, η Χατζημιχαήλ Ειρήνη, όνομα συζύγου Νικόλαος, όνομα πατρός Ματθαίος Δαβερώνας, η Μαλαματένιου Ασπασία, όνομα συζύγου Γεώργιος, όνομα πατρός Αντώνιος Δαβερώνας.

–Δαβίδ: Μικρασιάτης κάτοικος Ναούσης.

–Δακορώνιας ή Δακορόνιας ή Ντακορώνιας ή Ντακορώκνια ή Τακορονιας: Θεωρώ, χωρίς να μπορώ να το τεκμηριώσω ότι οι Ντακορώνια έχουν προγενέστερη καταγωγή απο την Κορούνια, μετοίκησαν στην Ιταλία και απο εκεί κλάδος τους στα νησιά μας. Την πορεία αυτη την συναντάμε και σε άλλα επώνυμα όπως Δελένα (Ντε-Λεντα), Σαμαλτάνη (Σαν Μαλτέν), Σομμαρίπα και Δαμία (D'amian) απο την σημερινή Γαλλία κ.α

Πατριδωνυμικό το επώνυμο αυτό όπου μαρτυρεί τον τόπο καταγωγής, = da-Corogna= από την Κορούνια Ισπανίας, κατά άλλους οι Da Corogna έχουν καταγωγή από τη Μεσσήνη της Σικελίας. Ο ιατρός και ερευνητής κ. Γεώργιος Καπαρός αναφέρει: «θεωρώ το επίθετο ιταλικής προελεύσεως με βάση την ιστορία του τόπου μας! Το επίθετο Κορόνα λοιπόν, προέρχεται από το λατινικό coronel που σημαίνει αξιωματικός. Στην Ιταλία υπάρχει η παραλλαγή Del Corona στο Λιβόρνο. Ο αετός όμως, εμφανίζεται στο οικόσημο της οικογένειας Corona της Ρώμης».

Υπήρξαν ηγεμόνες της Σίφνου, της Σικίνου και της Φολεγάνδρου (1307-1464), καθώς και μια από τις παλαιότερες και ισχυρότερες δυτικές οικογένειες φεουδαρχών της Νάξου όπου μαρτυρείται ήδη σε έγγραφα του 1445.

Οι Ντα-Κορόνια συνεχίζουν στην Πάρο από θηλυγονία με τις οικογένειες Μαυρογένη > Δημητρακόπουλο.

Η οικογένεια Ντακορώνια και Δακορώνια (Η διαφορά αυτή οφείλεται στην εναλλαγή του Ντα με το Δα, όπως και του Ντε με το Δε, σε ιταλικά επώνυμα που είχαν εξελληνισθεί.) μαρτυρείται στην Πάρο, σε Παροικιά και Νάουσα, από τα τέλη του 16^ου αιώνα ως Καθολική οικογένεια ενώ τον 17^ο είχε ήδη ασπαστεί την ορθοδοξία όπως οι περισσότερες παριανές δυτικές οικογένειες.

Σπουδαίο μέλος της ο Ιωάννης Δακορώνιας, αγιογράφος. Εικόνες του υπάρχουν σε ναούς της Μάρπησσας και στον Δραγουλά. Φέρουν έτος από το 1632 ως το 1650.

Μέλος της οικογένειας είναι ο κτήτορας του παρεκκλησίου Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Παροικιά, συνοικία Βαγιά. «1633 Ιω(άννης) Ντανκορόν(ιας) ο κτίσας πάθους κ(αι) εξόδου».

Το εκκλησάκι είναι σε άριστη κατάσταση, το μόνο λυπηρό γεγονός είναι ότι έχει υποστεί τις γνωστές αλλοιώσεις στο εσωτερικό του με την τοποθέτηση μωσαϊκού προ δεκαετιών. Πιστεύω ότι εκεί κάπου στον “διάδρομο” του δαπέδου θα βλέπαμε υπο άλλες συνθήκες την επιτύμβια πλάκα του κτήτορα και ίσως και τα οικόσημά του.

Σήμερα ο ναός είναι ιδιοκτησία της οικογένειας Δημητρακόπουλου όπου στα πλάγια του ναού έχουν το οστεοφυλάκιο των προγόνων τους.

Οικόσημο της οικογένειας με τον ιμάντα της ασπίδας, έχει διασωθεί σε υπέρθυρο στην οικία Καμπάνη (σήμερα), στο Κάστρο της Παροικιάς, το οποίο μοιάζει να έχει μεταφερθεί από κάποιο άλλο σημείο. Για την επιβεβαίωσή του βοήθησε ο πρόεδρος της Εραλδικής και φίλος της ομάδας μας κ. Ιάκωβος Ναυπλιώτης Σαραντινός τον οποίο και ευχαριστούμε για την πάντα πολύτιμη βοήθειά του όλα αυτά τα χρόνια.

Σε πατριδωνυμιακά επίθετα, πολλές φορές συναντάμε να μην υπάρχουν κοινοί συγγενικοί κλώνοι, αυτό συμβαίνει διότι το μόνο κοινό που έχουν είναι ο τόπος καταγωγής μιας και το επίθετό τους ήταν άλλο και στην πορεία το πατριδωνύμιο έγινε παρατσούκλι και το παρατσούκλι επίθετο.

–17^ος αι. Τον 17^ο αιώνα, αγιογράφος Γεώργιος Δακορόνιας, σώζεται μια εικόνα στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Νάουσα.

–17^ος αι. Ο Ιωάννης Δακορώνιας ήταν Παριανός ζωγράφος, που δημιούργησε στο νησί του το Β μισό του 17ου αιώνα. Συνήθως αντέγραφε αρχαιότερα κρητικά πρότυπα. Το επώνυμο Δακορώνιας συναντήσαμε και στο υπέρυθρο του παρεκκλησίου του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου, που Βρίσκεται κοντά στην Εκατονταπυλιανή, με τον τύπο Ντακορώνιας. Η διαφορά αυτή οφείλεται στην εναλλαγή του Ντα με το Δα, όπως και του Ντε με το Δε, σε ιταλικά επώνυμα που είχαν εξελληνισθεί.

–1632 Σε έγγραφο του 1632 μνημονεύεται ο Ιωάννης Ντανκορόνιας.

–1633. Το 1633 σε επιγραφή του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου, ναός στη θέση Βαγιά Παροικιά, του οποίου κτήτορας ήταν ο Ιωάννης Ντακορώνιας. «1633 ιω(άννης) Ντανκορόν(ιας) ο κτίσας πάθους κ(αι) εξόδου». Σήμερα ιδιοκτησία της οικογένειας Δημητρακόπουλου.

–1645. Στον κατάλογο των εγγράφων του οσίου Αντωνίου αναφέρεται στις 13 Μαρτίου 1645 ο ιερέας Γεώργιος Δακορώνιας.

–1650. Ιωάννης Δακορώνιας, αγιογράφος. Εικόνες του υπάρχουν σε ναούς της Μάρπησσας και στον Δραγουλά 1650.

–1653, Ιωάννης Δακορώνιας, αγιογράφος, Αγίου Γεωργίου του ορφανού στον Τζηπίδο. Ο αγιογράφος φιλοτεχνεί το 1653 την εικόνα του Χριστού του Παντοκράτωρα που υπήρχε στο τέμπλο.

–1655. Εικόνα του τέμπλου παριστώσα τον Χριστό ως Μέγα Αρχιερέα, στη μονή του Αγίου Παντελεήμονα στον Πρόδρομο, έργο του δόκιμου αγιογράφου Ιωάννη Δακορώνια με έτος 1655(=ΑΧΝΕ)

–1655. Ιωάννης Δακορώνιας, αγιογράφος. Δραγουλά στη μονή Αγ. Παντελεήμονος. Στην εικόνα του Χριστού ως Μεγάλου Αρχιερέως: Χείρ Ιω(άννου) Δ(α)κ(ο)ρ(ώνια)-ΑΧΝΕ (=1655).

–1657. Ιωάννης Δακορώνιας, αγιογράφος, Άγιος Γεώργιος του Πλούσιου, Τζηπίδου. Επιγραφή στο υπέρθυρο της εισόδου΅Ετελιώθη ω ναός του αγίου / Γεωργίου υπό του δούλου του Θεού / Αντονίου 1657 Ιουλίου 3. Το ίδιο έτος φιλοτεχνείται από τον ίδιο αγιογράφο Ιωάννη Δακορώνια η εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας, που υπήρχε στο τέμπλο του ίδιου ναού (σήμερα στο εκκλησιαστικό μουσείο Μάρπησσας). «Χείρ Ιω(άννης) Δ(α)κ(ο)ρ(ώνιας) ΑΧΝΖ (=1657)

–1672. Σε αίτημα των παριανών προς τον προϊστάμενο της γαλλικής επαρχίας Πατέρα της Καθολικής Εκκλησίας Jacques Dinet για να ζητήσουν πατέρες της καθολικής εκκλησίας να έρθουν στην Πάρο. «Ταπεινοπρεπώς παρακαλούμεν την πανοσιώτη σας, ωσάν προηγούμενος οικουμενικός και πατριάρχης της αγίας και υπέρ ενδόξου συντροφιάς υου ιησού να συγκλύνη εις το να μας έλθουν ωδε εις τον τόπον μας πατέρες δια να κατοικήσουν εδώ έως εις τα άλλα νησιά δια να ημπορέσωμεν και ημείς να λάβωμεν εκείνη την βοήθειαν και ωφέλειαν της ψυχής μας μαζί κα την επιστήμην δια τους μεταγεναστέρους μας, επειδή ξεύρωμεν καλότατα ότι πως η πανοσιώτησας και η τρισκία της όλα ο σκοπός και ο πόθος αλλο δεν είναι εις όλα τα πάντα μόνον να γυρέψετε την μεγαλύτερην δόξα του Θεού και της σωτηρίας των ψυχών εις κάθε τόπον όπου ευρίσκονται…»

Πάρος: εν έτι σωτήριω 1672 εν μήνι μαίω (29) εις το παλαιόν: + Ταπεινός Μητροπολίτης Παροναξίας Μελέτιος.

Το πιο πάνω αίτημα υπογράφουν χριστιανοί, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατοίκων της Νάουσας μεταξύ άλλων και ο Γιώργης Ντακορώνιας.

–1674. Στις 7 Μαΐου του 1674 η κοινότητα της Παροικιάς δώρισε στους Πατέρες Ιησουίτες εν Νάξο, εκ των κτημάτων του ναού της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής, οικόπεδο για την ανέγερση Μονής. «Εις δόξαν χριστού αμήν 1674 εις τας 7 του μαϊου εν καστέλιω Παροικίας οι αιδεσιμωτάτοι πατέραις εκ της συντροφίας του Ιησού, διά να κτίσουσι μοναστήρι και σκολιό, και μην ευρίσκοντας τόπον αρμόδιον διά την αυτήν υπόθεσιν, διά τούτο θέλωμεν ημείς οι κατωθεν υπογεγραμμένοι, και εις το όνομα της κοινώτητος και δίδωμεν διά έργον χάρις των άνωθε αιδεσιμωτάτων πατέρων ένα κομμάτι χωράφι από της παναγίας μας της Καταπολιανής, εις το μάκρος ποδάρια του μέτρου εκατό δέκα και εις πλάτος άλλον τόσον και εις τούτο ομπληγαρόμαιστα οπώταν εις κανένα καιρόν ήθελε σικοθή τινάς να γυρέψει δικαιώματα εις το άνωθε κομμάτι το χωράφι όπου των χαρίζωμεν να ήμαιστε ημείς ομπληγάδοι να το πληρονωμεν της παναγίας, όθεν διά το βέβαιον απογράφωμεν διά χειρίσμας και εις το όνομα της άνωθε κοινότητος.

Οικονόμος Παροικίας, σακελλάριος Παροικίας, Νικόλαος ιερεύς πρωτοπαπάς Παροικίας, Πέτρος ιερεύς Βιτζαράς, Κώστας Μαίζας, Τεμένιγος ιερεύς, παπα Ιω. Γαλανός, Ελευθέριος ιερεύς Λουρδας, Νικόλαος ιερεύς…, παπα Ιωάννης …, παπα Πέτρος Μπουλαξής, παπα Στέφανος Βυτζαράς, παπα Φραντζέσκος Βιτζαράς, Γιακουμής Πατέλας, παπα Μιχαλής Κονταράτος, Μάρκος ιερεύς, Χωροεπίσκοπος Παροικιάς, Τζουάνες Σκληρός, Νικολός Κοντίλης, Μανόλης Αλισάφης, Μιχαήλ Βιτζαράς, Νικολός Κοτίλης, Γιώργης …, Μανώλης Αλεξάκης, Φραντζέσκος Μιχαλέτος Γραμματικός, Ιω. Βιτζαράς, Ιω. Σκιάδος, Ιω. Βιτζαράς, Κωστάκης Γαλανός, Τζώρτζης Ρουτες, Ιω. Σκιάδας, Γεώργης Μαυρομάτης, Ιω. Σπυρίδος, Δημήτρης Ταργέτας, Νικολός …, Μιχελής Δημητ…, Ιω. Πατελας, Ιω. Τουτέσκος, Bartolo Rozza, Γιαννούλης Ταργέντας, Αντώνης Αλλησάφης, τζουάνες Γιράρδης, Τζώρτζης Νταμόστος, Ιω. Του μαστρο Γιάκουμου, Γιόνης Μυστράτος, Δημήτρης Μαβρομάτης, Giacomo Zellini, Domenico Ferrari, Γιάννης Ντελαγραμμάτικας, Γεώργης Τακορόνιας.

–18^ος αι. Σε έγγραφο Παροικιάς του 18ου αι. «χωράφι Μηγδαληδιά σύμπλιος Αντώνης Γεωργη Λιπράντου – επέρασε στον Μιχελή Ντακορώνια».

–1847. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 65χρονος αλιεύς Κωνσταντίνος Δακορόνιας, ο 29χρονος γεωργός Νικόλαος Δακορόνιας και ο 33χρονος γεωργός Φραγκίσκος Δακορόνιας.

–1847. Στον εκλογικό κατάλογο Ωλιάρου είναι εγγεγραμμένος ο 28χρονος γεωργός Νικόλαος Δακορόνιας.

–Δαλινός: Βλέπε Διαλινός

–Δαλμάς ή Νταλμάς: Φράγκικη η προέλευση του επωνύμου, αρχικά καθολικού δόγματος. Ίσως Μαλτέζικο. Σήμερα γνωστό στην Άνδρο.

–1672. Σε αίτημα των παριανών προς τον προϊστάμενο της γαλλικής επαρχίας Πατέρα της Καθολικής Εκκλησίας Jacques

Dinet για να ζητήσουν πατέρες της καθολικής εκκλησίας να έρθουν στην Πάρο. «Ταπεινοπρεπώς παρακαλούμεν την πανοσιώτη σας, ωσάν προηγούμενος οικουμενικός και πατριάρχης της αγίας και υπέρ ενδόξου συντροφιάς υου ιησού να συγκλύνη εις το να μας έλθουν ωδε εις τον τόπον μας πατέρες δια να κατοικήσουν εδώ έως εις τα άλλα νησιά δια να ημπορέσωμεν και ημείς να λάβωμεν εκείνη την βοήθειαν και ωφέλειαν της ψυχής μας μαζί κα την επιστήμην δια τους μεταγεναστέρους μας, επειδή ξεύρωμεν καλότατα ότι πως η πανοσιώτησας και η τρισκία της όλα ο σκοπός και ο πόθος αλλο δεν είναι εις όλα τα πάντα μόνον να γυρέψετε την μεγαλύτερην δόξα του Θεού και της σωτηρίας των ψυχών εις κάθε τόπον όπου ευρίσκονται…»

Πάρος: εν έτι σωτήριω 1672 εν μήνι μαίω (29) εις το παλαιόν: + Ταπεινός Μητροπολίτης Παροναξίας Μελέτιος.

Το πιο πάνω αίτημα υπογράφουν χριστιανοί, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατοίκων της Νάουσας μεταξύ άλλων και ο Φραγκισκάκης Νταλμάς.

–Δαμασκηνός ή Δαμασκινός: Το επώνυμο είναι πατριδωνυμικό αφού σύμφωνα με τον καθηγητή Ερευνητή κ Νικόλαο Αλιπράντη, η καταγωγή της οικογένειας είναι από την Δαμασκό της Συρίας. Μια άλλη αναφορά λέει ότι το επώνυμο είναι Χριστιανικό.

–1647. Δαμασκηνός ιερομόναχος, αγιογράφος 1647, εικόνα Παναγίας οδηγήτριας στην Μονή Αποκεφαλισμού του Προδρόμου.

–1649. Δαμασκηνός ιερομόναχος, αγιογράφος 1649, εικόνα στον ναό Ευαγγελίστριας στην Παροικιά.

–1651. Δαμασκηνός ιερομόναχος αγιογράφος 1651, εικόνα Χριστού Παντοκράτορος στον Ναό Παναγίας Μεγαλομάτας Τζιπίδου.

–1706. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Αντιπάρου στις 31 Μαρτίου 1706, αναφέρεται ο Κωνσταντής Δαμακηνός.

–1710. Χωράφι στον Λούρο σύμπλιος παπα Νικολός Δαμασκηνός.

–1716. Σε πρακτικό εκλογής νοταρίου – καγκελαρίου από το κοινό της Παροικιάς στη Γενική Συνέλευση της 14 Ιανουαρίου 1716, μαρτυρείται ο παπά Νικολός Δαμασκηνός.

–1723. Σε πρακτικό εκλογής εκτιμητών του κοινού της Παροικιάς στις 30 Ιανουαρίου 1723 κατά τη Γενική Συνέλευση μαρτυρείται ο παπά Νικόλας Δαμασκηνός.

–1730. Χωράφι Βαγιά σύμπλιος οικονόμος Πρωτόδικος από τον παπα Δαμασκηνό.

–1732. Πρακτικό εξουσιοδοτήσεως απεσταλμένου του κοινού Παροικιάς, κατά τη Γενική Συνέλευση στις 17 Ιανουαρίου 1732 αναφέρεται ο παπά Νικολός Δαμασκηνός.

–1733. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 4 Ιανουαρίου 1733, αναφέρεται ο παπά Νικολός Δαμασκινός.

–1734. Στις 24 Φεβρουαρίου 1734, οι προεστοί και επίτροποι του κοινού Παροικιάς Πάρου, με συστατικό γράμμα βεβαιώνουν ότι ο κάτοικος του νησιού τους, γαλλικής καταγωγής, Γιόζε Ντάλες, δια της βίας και παρά τη θέλησή του συνεργάστηκε με ξένους πειρατές, ένας εκ αυτών είναι ο παπά Νικόλαος Δαμασκηνός.

–1736. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 22 Ιανουαρίου 1736, αναφέρεται ο παπά Νικόλαος Δαμασκηνός.

–1737. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς την 1^η Μαρτίου 1737 αναφέρεται ο παπά Νικόλαος Δαμασκινός.

–1737. Στις 21 Αυγούστου 1737 «αλλαξιά παπα Νικολάου Δαμασκηνού με τον Ιωάννη Βενιέρη και αμπέλι και χωράφι».

–1738. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς τον Μάρτιο του 1738 αναφέρεται ο παπά Νικολός Δαμασκηνός.

–1739. Πρακτικό εκλογής κοινοτικών επιστατών του ναού της Εκατονταπυλιανής σε Γενική Συνέλευση του κοινού της Παροικιάς στις 10 Μαρτίου 1739 αναγράφεται ο παπά Νικόλαος Δαμασκηνός.

–1739. Πρακτικό εκλογών κατά την Γεν. Συνέλευση στις 30 Αυγούστου 1739 απεσταλμένου των κοινών της Πάρου στην Κωνσταντινούπολη, εκλέγουν τον Νικόλαο Μαυρογένη, προκειμένου να διαπραγματευθεί τα οικονομικά θέματα του νησιού. Αναφέρεται ο παπάς στης Παροικιάς Δαμασκηνός Νικόλαος.

–1740. Σε προικοσύμφωνο Παροικίας στις 14 Ιουλίου 1740, του Αντώνη Γιακουμή Βιτζαρά με την θυγατέρα Δημητράκη Μαλακη ονόματι Ανούσα, αναφέρει ένα χωράφι εις το Κουρτέζι σιμπλιος Τζανής Δαμασκινός.

–1741. Για την εκλογή απεσταλμένων στην Κωνσταντινούπολη από τα κοινά της Παροικιάς στη Γενική συνέλευση το 1741 αναφέρεται ο παπά Νικολός Δαμασκηνός.

–1741. Εκλογή προβλεπτών υγειονομικών μέτρων από το κοινό Παροικιάς Πάρου, κατά τη Γενική Συνέλευση, της 2 Μαΐου 1741, υπογράφει και ο παπά Νικόλαος Δαμασκηνός.

–1741. Κατά τη Γενική Συνέλευση, της 18 Νοεμβρίου 1741, οι προεστοί και κοινοτικοί εκπρόσωποι της Παροικιάς Πάρου, αποφάσισαν να συλλάβουν, να φυλακίσουν και τέλος να εκτοπίσουν από το νησί τους τον συντοπίτη τους Ιωάννης Βασιλάκης, λόγω του σκανδαλώδους τρόπου της ζωής του και άλλων ανάρμοστων πράξεων. Υπογράφει ο παπά Νικόλαος Δαμασκηνός.

–1742. Τον Φεβρουάριο του 1742 μαρτυρείται ο παπά Νικόλαος Δαμασκηνός.

–1742. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 1η Μαρτίου του 1742 αναφέρεται ο παπά Νικόλαος Δαμασκηνός.

–1743. Εκλογή κατά τη Γενική Συνέλευση «επιτρόπου και προβλέπτη» απεσταλμένου από τα κοινά της Πάρου, στις 20 Φεβρουαρίου 1743 αναφέρεται ο παπά Νικόλαος Δαμασκηνός αλλά και ο σκευοφύλακα Δαμασκηνός.

–1744. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 28 Μαρτίου του 1744 αναφέρεται ο παπά Νικόλαος Δαμασκινός.

–1747. Στη διαθήκη του σακελίου Βιτζαρά ιερέως Κωνσταντίου στις 30 Μαρτίου 1747 αναφέρεται ο Νικόλαος Δαμασκηνός.

–1831. Στις 21 Οκτωβρίου 1831, σωτήρια επιστολή των κατοίκων της Πάρου προς τον επίτροπο Αιγαίου Πελάγους, για τα δεινά των κρητών νέοαποίκων εναντίων των ντόπιων. Υπογράφει… ο Δημήτριος Δαμασκηνός.

–1835. Σε κατάλογο μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Πάρου του 1835, υπάρχει εγγεγραμμένος ο μαθητής Ιωάννης Δ. Δαμασκινός, τέχνη πατρός γεωργός.

–1837. Σε κατάλογο μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Πάρου του 1837, υπάρχει εγγεγραμμένος ο μαθητής Δημήτριος Δαμασκηνός.

–1847. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 36χρονος γεωργός Δημήτριος Δαμασκηνός και ο 43χρονος γεωργός Νικόλαος Δαμασκηνός.

–1869. Στις 26 Ιανουαρίου 1869 ο 20χρονος βυρσοδέψης από την Πάρο Εμμανουήλ Δαμασκηνός, παντρεύεται στην Ερμούπολη την 22χρονη από την Σύρο Ειρήνη Κουμούλα.

–Το 1876 γεννιέται ο Δαμασκηνός Γεώργιος του Αντωνίου γεωργός κάτοικος Παροικιάς. Απεβίωσε το 1954.

–1887. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 47χρονος βυρσοδέψης Γεώργιος Δημ. Δαμασκηνός, έγγαμος. Έδωσε όρκο στις 23 Ιανουαρίου 1887.

–1887. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 37χρονος Εμμανουήλ Δαμασκηνός του Δημητρίου. Έδωσαν όρκο στις 24 Μαρτίου 1887.

–1894. Το 1894 γεννιέται η Δαμασκηνού Μαρία του Γεωργίου κάτοικος Κοιν. Παροικιάς.

–1903. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 57 ετών μεταπράτης Εμμανουήλ Δημ. Δαμασκηνός έγγαμος. Έδωσε όρκο στις 12 Ιανουαρίου 1903.

–1922. Το 1922 γεννιέται η Δαμασκηνού Σταυρούλα του Γεωργίου κάτοικος Κοιν. Παροικιάς.

–1925. Το 1925 γεννιέται ο Δαμασκηνός Εμμανουήλ του Σπύρου κουρεύς κάτοικος Παροικιάς.

–1927. Το 1927 γεννιέται ο Δαμασκηνός Γεώργιος του Σπύρου κουρεύς κάτοικος Παροικιάς.

–1928. Το 1928 γεννιέται η Δαμασκηνού Άννα του Γεωργίου κάτοικος Κοιν. Παροικιάς.

–1946. Στον εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1946 ο Δαμασκηνός Εμμανουήλ του Σπύρου κουρεύς κάτοικος Παροικιάς.

–1989 Κουρέας Παροικιάς Μανώλης Δαμασκινός.

–Δαμέστος: Βλέπε Νταμέστος

–Δαμηραλής ή Δαμηράλης ή Δαμιράλης ή Δαμιράλιας ή Νταμηράλης ή Νταμηράλιας ή Νταμιράλιας ή Δαμιράρης ή Δεμιράρης ή Διμιράρις: Ίσως ίδιος κλάδος της οικογένειας Αμοιραλή (Da Miralli). Ιταλικής καταγωγής, καθολικού δόγματος. Σημαίνει στα ιταλικά «Ο Ναύαρχος» Dell'ammiraglio. Σύμφωνα με τον καθηγητή Αλιπράντη Νίκο το επώνυμο Δαμιράρης και Δεμιράρης είναι της ίδιας ρίζας.

–1606. Προικοσύμφωνο Πέτρου Αντ. Κυρίτζη και Καλής Τζ. Μαυροϊωάννη. Κέφαλος, Μάρμαρα 20 Οκτωβρίου 1606.

«+Εν ονόματι του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού αμήν. Έτει από της ενσάρκου του Χριστού οικονομίας, 1606 Οκτωμβρίω 20 εν τη νήσω Πάρω εν Καστελλιώ Κεφάλω εις χωρίον λεγόμενον Μάρμαρα εις τον οίκον του κυρ Τζανή Μαυροϊωάννη συμφωνία υπανδρείας ποιούν αμφότερα τα δύο μέρη το έν μέρος ο κυρ Τζανής Μαυροϊωάννης και το έτερον μέρος ο μαστρ’ Αντώνης Κυρίτζης με γνώμην και βούλησην των συμβίων τους ο μέν διά να πάρη του άνωθεν μαστρ’ Αντώνη ο υιός ονόματι Πέτρος την θυγατέρα του άνωθεν κυρ Τζανή ονόματι Καλή διά γυναίκαν του νόμιμην και ευλογητικήν καθώς ορίζει η αγία του Χριστού Εκκλησία, πρώτον τάζει ο ρηθείς κύρ Τζανής προς την αυτού θυγατέρα, διά χάριν προικός, πρώτον μέν σπίτι να του αφήση πλησίον του μαστρο Ιωάννη Καρπούζη με το να κτίσουν μαζί με τον μαστρ’ Αντώνη ακόμη και το μαγαζέ πλησίον του κυρ Κωνσταντή Σκορδίλη και αυτό εδικόν των, το αμπέλι το μισό πλησίον του κύρ Μιχάλη Νταμιράλια και το μισό πατητήρι, φυλάσσοντας το ποτιστικό στην Βρύση το χωράφι ως καθώς ευρίσκεται πλησίον κύρ Μιχάλης Νταμιράλια και κύρ Νικόλαος Αρμπάς, με ελιές, με ρουδιές με όλα τα δέντρα και αυτό εδικόν της. Εις τον Χοιρόλακον το χωράφι πλησίον του κυρ Μάρκου Νταμιράλια ως καθώς ευρίσκεται εις τον Αντικέφαλον το χωράφι ως καθώς ευρίσκεται πλησίον κύρ Γεώργης Σκορδίλης. Ακόμη εις τον αυτόν τόπον απόξω ως ευρίσκεται εμισό την Βλυχάδα το χωράφι πλησίον του κύρ Χρούση Μουδάτζου. Ακόμη εκεί κοντά το χωράφι όπου έχω απέ τον κύρ Ροδ… πλησίον παπά Μανουήλ Λιπράντος, ακόμη από … στου άνωθεν κύρ Φραγκούλη τον κήπον έτερον κομμάτι και αυτό εδικόν της. Παπλώματα τέσσερα, μαξωτά δύο, ένα κόκκινο και ένα πετζάντο και δύο λινά… άσπρο, σεντόνια ζυγιές πέντε, δύο… τα τρία σκλέτα, μαξιλάρια ζυγιές έξι, κουρτούνες τρείς μια… και ασπροκεντητή και έτερη σκλέτη. Χειροκουρτίνα την ουρανία τηλάρι με μαλλί και … μία σκουτέλια δύο και στανιάδες δύο, ακόμη και στάνια έτερα εννέα, λύχνος της βίδας, … κολωνάτη και … ατζαλένη … ένα χάλκωμα και την άλλη μασαρία κατά την τάξιν να μην της λείπει τίποτες, μαντήλια, μπόλιες, πετζέτες, πήχες 40, ήτοι σαράντα, πάγκον έναν, κασέλες δύο, όποιες θέλει, τραπέζι ένα, καμιζόλα κόκκινη και παγονάτζα τη νέα όπου έχει και έτερη κόκκινη εκείνη που φορεί πουστοπράτζολα φτηλάτα ζύγην μίαν, έτερα βελουδένια ζυγιές δύο, μαργαριτάρι χρυσό, 10 ήτοι δέκα, δακτυλίδια μαλαματένια, τέσσερα και έτερο σουλιτάρι μαλαματένιο, σκολαρίκια ζυγήν μίαν, τις κασέλες της που έχμε και αυτές εδικές της, πουνταρέλα ντουζίνα μισή, αγελάδα μίαν, της γαϊδάρας το πουλάρι και αν κάμη και η φοράδα πουλάρι και αυτό εδικόν της. Βουτζία τρία, ήτοι 3. Το εικονοστάσι τον Θεολόγο ήτοι της μάνας της και τούτο να εορτάζη την μίαν όποιαν θέλει. Ταύτα πάντα και την ευχήν μας. Ακόμη και το χωράφι στα Μάρμαρα πλησίον του μαστρο γαλανού μετά τον θάνατόν μας και αυτό εδικόν της.

+Από το έτερον μερος τάζει και δίνει ο ρηθείς μαστρ’ Αντώνης προς τον αυτού υιόν διά χάριν προικός το αμπέλι την φυτείαν εις τον Κάμπν πλησίον του κύρ Αλεξανδή Κυρίτζη, του αδελφούν του, εις το χωρίον του Μαρμάρου, το χωράφι του Μπονοφάτζου ως καθώς ευρίσκεται πλησίον του κύρ Ιωάννη Ρούσου φυλάσσοντας να παίρνει ο πατέρας του ένα σπιτότοπο, ακόμη ένα κοντά από κάτω να κατεβάση τον τοίχον από πέρα στη γωνία του καντουνιού του χωραφιού του Αγίου Αντωνίουνα πάγη στη γουνία στο καντούνι του Μιχάλη Σκορδίλη στο Λιβάδι το χωράφι το εμισό ως καθώς ευρίσκεται με ποτιστικά, πλησίον του Νικόλα Θολόγου Λουκή και Νικόλα Γεωργίου Ρούσου φυλάσσοντας να παίρνει ο πατέρας του στο απάνω πηγάδι ήγουν το κτίσμα να έχη ένα ποτιστικό ορδινάριο, και πάλε μετά τον θάνατόν του να είναι το εμισό δικόν του το χωράφι στα Σκημπιά πλησίον κύρ Γεώργιος Γεμελιάρης και κύρ Γεώργιος Πούλιος το χωράφι στα Λακκιά πλησίον παπα Μανουήλ Λιπράντος, ως καθώς ευρίσκεται το αλώνι στον Άγιον Γεώργιον πλησίον κύρ Γεώργιος Λέφας με μαρ… ως καθώς ευρίσκεται ακόμη και ως εκεί κοντά να κατεβάση τον τοίχον και ως το Ξυλοκερατάδι, στο Μαυρολιό την πάρτη μου που έχω απέ τον Ζαχαρία και αυτό εδικόν του, σεντόνια ζυγή μίαν κεντητή, πάπλωμα γερανιό, ένα στρώμα με το μαλλί, μαξελάρια αμπελοφύλλητα, ζυγήν μίαν, στάνια κομμάτια δώδεκα, καντηλέρι ένα, δακτυλίδι μαλαματένιο ένα…, μαντήλια δύο, ρούχα … φίνες τρείς και ένα φερετζέ ήτοι ζυγιές τρείς, δύο που έχει και έτερη να την έχη ράστη ήτοι θοταργόν του και ένα σηπέτο έδωσε ένα ήτοι … βουτζιά τρία διά την ζωστροφήν του να .. .. .. μαγέρεμα να μην του λείπη. Ταύτα πάντα και την ευχήν μας και εάν .. .. .. να τους είναι απέ του άλλου χωρίς κληρονόμον να στρέφουνται τα πράγματα εις τους πρόσιμους εδικούς έτζι είπαν και εσυνιβάστηκαν και οι δύο μερίδες με θέλημα και με καλήν τους γνώμην και όποιος ήθελεν αλληλογήσει απέ τα δυό μέρη να πέφτη εις πένα και κοντάνα της αυθεντιάς ρεάλια 8, ήτοι οκτώ, τα ήμιση της αυθεντίας και τα ήμισυ της … μερίδας, επροσκάλεσαν και παρακαλετούς και αξιοπίστους μάρτυρας τον κύρ Τζανή Σκορδίλη και κύρ Ιωάννη Παδιάτη και κύρ Νικολό Ιωάννου Ρούσσο και κύρ Γεώργη Σκορδίλη. –Πρωτοπαπάς και νοτάριος Κεφάλου με θέλημα των δύο μερίδων έγραψα και εσφάλησα. (ΠΑΡΙΑΝΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ ΤΟΜΟΣ Α’ σελ. 164).

–1621. Σε έγγραφο του Αγίου Αντωνίου Κεφάλου αναφέρεται το 1621 ο Τζανής Δαμιράλιας.

–1665. Σε έγγραφο Μαρμάρων Πάρου στις 26 Μαρτίου 1665 μνημονεύεται ο μαστρο Ιωάννης Αβάζος, ο μαστρο Κουμνενός Φραντζής του Τζώρτζη να έχει διαφορά με τον παπα κυρ Μιχάλη Ντζανία για το χωράφι στο Αγιαντωνιάτικο το οποίο το είχε αγοράσει ο Φραντζής από τον ποτέ Τζανή Νταμιράλια. Στο ίδιο έγγραφο μνυμονεύεται και ο κυρ Μανόλης Μουδάτζος.

–1672. Έγγραφο 1 Σεπτεμβρίου 1672 αφορά την αγορά του σπιτιού του μαστρο Μάρκου Ταμηράλια.

–1677. Είχαν ανακαινίσει την ανωτέρω μονή με έξοδα τους το 1677 σύμφωνα με επιγραφή που υπάρχει στο υπέρθυρο της εισόδου σ’αυτήν. «Ανακαινίζεται η μονή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου (Αποτομή, 29 Αυγούστου), με έξοδα του Νικολάου Παντελαίου, προύχοντα του Τσιπίδου, και της συζύγου του Μαρίας, και με τη φροντίδα του ηγουμένου της μονής ιερομονάχου Νικοδήμου Δαμιράρη και χρονολογία 1697, και την προηγούμενη εγγραφή. «εν έτι ΑΧΟΖ (=1677) Ανακαινίσθη το μονίδριον του τιμίου ενδόξου Προδρόμου κ(αί) βαπτιστού Ιω(άννου) διά σιδρωμής Νικοδήμου ιερομονάχου Δαμιράρι κ(αί) έξωδος Νικολάου Παντιλέου και συμ(βίας) αυτού Μαρίας».

–1697. Ιερομόναχος Νικόδημος Δαμιράρης, ηγούμενος της μονής Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου Μάρπησσας. Σε επιγραφή στο υπέρθυρο του κελλιού του, στον όροφο, γράφεται Διμιράρις: … Σήμερον εμού / και άβριον ετέρου κ(αι) ουδέποτέ τινός 1697 ετεί / το παρόν κελίο Νικοδ(ή)μου ιερ(ο)μονάχου Διμιράρι.

–1718. Σακελλίως στο Καστέλλι Νάουσας Ρενιέρης Γεώργιος, αναφέρεται στην διαθήκη του Ιωάννη Νταμιράλια στις 23 Απριλίου 1718.

–1718. Χαρτοφύλαξ Ιωάννης Μενδρινός αναφέρεται στη Νάουσα στην διαθήκη Ιωάννη Νταμιράλια στις 23 Απριλίου 1718.

–1723. Στις 20 Νοεμβρίου 1723 προικοσύμφωνο Νάουσας του Γεωργάκη Νταμιράλια.

«Ο Μάρκος Νταμιράλιας και η σύζυγός του Κατερίνα δίδουν στον γιό τους Γεώργιο (…)» «Η Μαρούσα γυνή του ποτέ Αντωνάκη Μαλατέστα δίδει στην κόρη της Καλήτζα (…)».

–1733. Πρακτικό εκλογής απεσταλμένων του κοινού της Νάουσας στην Κωνσταντινούπολη στις 26 Οκτωβρίου 1733 αναφέρεται ο Γεώργης Νταμηράλης.

–1738. Μαρτυρία υπερασπίσεως συμπατριώτη τους ιερέα Φραγκίσκου Νταβερόνα προς τον καπουδάν πασά (για αντίδραση στην συγκέντρωση της φορολογίας), κατά τη Γενική Συνέλευση από τα κοινά της Πάρου, της 16 Ιουλίου 1738, υπογράφει ο ιερέας Τζιπίδου Νικολός Νταμηραλής.

–1739. Πρακτικό εκλογών κατά την Γεν. Συνέλευση στις 30 Αυγούστου 1739 απεσταλμένου των κοινών της Πάρου στην Κωνσταντινούπολη, εκλέγουν τον Νικόλαο Μαυρογένη, προκειμένου να διαπραγματευθεί τα οικονομικά θέματα του νησιού. Αναφέρεται ο κάτοικος Νάουσας Γεώργιος Νταμηραλής.

–1741. Για την εκλογή απεσταλμένων στην Κωνσταντινούπολη από τα κοινά της Παροικιάς στη Γενική συνέλευση το 1741 αναφέρεται ο Γεώργιος Νταμιράλης από τη Νάουσα.

–1747. Σε πρακτικό εκλογής απεσταλμένου στην Κωνσταντινούπολη από το κοινό της Παροικιάς σε Γενική Συνέλευση στις 26 Οκτωβρίου 1747 μαρτυράτε ο ιερέας Νικόλαος Νταμιραλής.

–1751. Σε έγγραφο στις 4 Νοεμβρίου 1751 αναφέρεται το ξαμπέλισμα στου Βόρου της Καλίτζας Νταμιραλιά.

–1775. Ο ιερέας Γεώργιος Μαυρομμάτης υπογράφει το προικοσύμφωνο του Μανώλη Ανουσάκη και Μαρίας Νταμιράλια Τζιπίδος 25 Οκτ. 1775 «δίνει της και ένα χωράφι στο Ξεροπήγαδο», περιοχή Μαρμάρων-Μαρπησσας και χωράφι στον Άγιο Μαρκούριο συμπλίος Αντωνίου Παπαδόπουλου.

–1847. Στον εκλογικό κατάλογο του Δήμου Μάρπησσας το 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 33χρονος σκυτοτόμος Δαμηράλης Ζαχαρίας.

–1869. Στις 20 Φεβρουαρίου 1869 ο 25χρονος κηπουρός από την Πάρο Ματθαίος Φραντζής, παντρεύεται στην Ερμούπολη την 18χρονη από την Πάρο Μαργαρώ Δαμηράλη.

–1873. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 22χρονος υπηρέτης Γεώργιος Ζ. Δαμιράλης, άγαμος. Έδωσε όρκο στις 28 Φεβρουαρίου 1873.

–1875. Σε εκλογικό κατάλογο του 1875, του Δήμου Μάρπησσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δαμηραλής Ζαχαρίας του Γεωργίου 62 ετών παπουτσής. Και ο γιός Δαμηραλής Γεώργιος του Ζαχαρία παπουτσής 26 ετών.

–1883. Σε εκλογικό κατάλογο του 1883, της Νάουσας, είναι εγγεγραμμένος ο Δαμηράλης Νικόλαος του Ιωάννη, 53 ετών, φούρναρης.

–1885. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας, του 1885, υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δαμηράλης Νικόλαος του Ιωάννου, 55 ετών, φούρναρης από τη Νάουσα.

–Δαμίας ή Νταμίας Ταμίας: Δυτικοευρωπαικής καταγωγής η οικογένεια Δαμία.

Στην Πάρο έρχονται από την Κρήτη, αρχικά καθολικού δόγματος.

Ίσως από το Da Mia. Μία άλλη εκδοχή αναφέρει ότι το επώνυμο είναι βαπτιστικό και προέρχεται από το ιταλικό όνομα Damiano > Damia > Ταμία και Δαμία εξελληνισμένα. Και μια 3^η εκδοχή η οποία λέει ότι προέρχονται από το Αμιέν της Γαλλίας (D’Amien).

Το επίθετο Damia βρίσκεται σήμερα στο Λάτιο και στην Λομβαρδία. Η καταγωγή τους ορίζεται στο Λάτιο με διπλή ετυμολογία: είτε από την ιέρεια Δάμεια, είτε από το "Δαμιανός"

Οι Νταμία είναι απογεγραμμένοι και στην Κρήτη με οικόσημο το κηρύκειο του Ερμή.

Κτήτορες της μονής του Αγίου Μηνά στο Μαράθι. Κλάδος τους από το Μαράθι στη Νάουσα από τις αρχές του 18^ου αιώνα.

–1594. Ανέγερση του Καθολικού (ναού) της Μονής των Αγίων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου, στο Μαράθι. Κτήτορας στα 1594 φέρεται ο κρητικός Αντώνιος Νταμίας, του οποίου ο γιος ιερομόναχος Ησαΐας Νταμίας υπήρξε πρώτος ηγούμενος ως τα 1639, έτος αποβιωσείς του. Ακολουθούν άλλοι ηγούμενοι, του 18ο και 19ο αιώνα, από την οικογένεια Δαμία, στην οποία ανήκει μέχρι σήμερα: ιερείς Νάουσας Νικόλαος Δαμίας (+ 1819), Ησαΐας Δαμίας (1780), Νεόφυτος Δαμίας (+1829) και Μάρκος Δαμίας (+ 1828), του οποίου ο γιος Κωνσταντίνος Δαμίας (Αγάς) υπήρξε αγωνιστής του 1821 και ιδιοκτήτης της Μονής και της μεγάλης περιουσίας της.

–1617. Νταμίας Ησαΐας, ιερομόναχος 1617.

–1625. Σε έγγραφο στο Καστέλλο της Νάουσας Αύγουστος 1625 «Άδεια δόθηκε στον Ησαΐα Δαμία ηγούμενο του Αγίου Μηνά από τον Μεημέτ Τσαούση, επίτροπο του Αγά της Πάρου Χαλβατζήμπαση για ανέγερση του ναού του Προφήτη Ηλία στα βορειοανατολικά της Νάουσας.

–1632. Ο Σακελλάριος Βιτζαράς Δημήτριος συντάσσει την διαθήκη του Αντώνη Ταμία στον Άγιο Μηνά στις 27 Νοεμβρίου 1632.

–1634. Σε διαθήκη του μοναχού Αθανάσιου Νταμία (ο Αντώνιος Ταμίας στο τέλος της ζωής του είχε κάνει μοναχός με το όνομα Αθανάσιος, της 13ης Δεκ. 1634 «το χωράφι που έχω απαί τον Νικόλαον Κυπραίον Αποστολάκη». Τη μονή Αγίου Μηνά με τη μεγάλη ακίνητη περιουσία του τον γιό του ιερομόναχο Ησαΐα Δαμία.

–1636 Πέθανε ο μοναχός Αθανάσιος Δαμίας κατά κόσμο Αντώνιος Ταμίας, γιός του ο Ησαΐας ιερομόναχος Νταμίας.

–1639. Στη διαθήκη του, το 1639, ο ιερομόναχος Ησαΐας Δαμίας αφήνει «επιτρόπους του να έχουν το μνημόσυνον του ωσάν και τους κτήτορας ήγουν τους ιδικούς του, τον τιμιώτατον Δημογέροντα της Παροικιάς Αντωνάκη Σπυρίδον και τον τιμιώτατον Γεωργάκην Σπυρίδον και τον ευγενέστατον Ιάκωβον Ταμία και τον ευγενέστατον Ιάκωβον Συρίγον».

–1652. Ίδρυση στην Πάρο αγιοταφίτικου μετοχίου κατά το έτος 1652.

Της Πάρου αδελφάτα «Χώρα Άγουσα»

+Ιάκωβος Νταμίας (Δαμίας) γόνοι Νικόλαος, Μαγδαληνή. Η γυνή Κατερίνα και υιοί Ιωάννης, Πέτρος, Μάρκος.

+Πέτρος Ταμίας (Δαμίας) η γυνή Μαρία.

–1672. Σε αίτημα των παριανών προς τον προϊστάμενο της γαλλικής επαρχίας Πατέρα της Καθολικής Εκκλησίας Jacques Dinet για να ζητήσουν πατέρες της καθολικής εκκλησίας να έρθουν στην Πάρο. «Ταπεινοπρεπώς παρακαλούμεν την πανοσιώτη σας, ωσάν προηγούμενος οικουμενικός και πατριάρχης της αγίας και υπέρ ενδόξου συντροφιάς υου ιησού να συγκλύνη εις το να μας έλθουν ωδε εις τον τόπον μας πατέρες δια να κατοικήσουν εδώ έως εις τα άλλα νησιά δια να ημπορέσωμεν και ημείς να λάβωμεν εκείνη την βοήθειαν και ωφέλειαν της ψυχής μας μαζί κα την επιστήμην δια τους μεταγεναστέρους μας, επειδή ξεύρωμεν καλότατα ότι πως η πανοσιώτησας και η τρισκία της όλα ο σκοπός και ο πόθος άλλο δεν είναι εις όλα τα πάντα μόνον να γυρέψετε την μεγαλύτερην δόξα του Θεού και της σωτηρίας των ψυχών εις κάθε τόπον όπου ευρίσκονται…»

Πάρος: εν έτι σωτήριω 1672 εν μήνι μαίω (29) εις το παλαιόν: + Ταπεινός Μητροπολίτης Παροναξίας Μελέτιος.

Το πιο πάνω αίτημα υπογράφουν χριστιανοί, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατοίκων της Νάουσας μεταξύ άλλων και ο Παπά Μάρκος Νταμίας.

–1679. Ο ιερομόναχος ηγούμενος της μονής του Αγίου Μηνά Μαραθίου Ησαΐας Νταμίας αγοράζει κτήματα στις 13 Αυγούστου 1679.

–1719. Στις 11 Ιανουαρίου 1719 η κόρη του αποθανών ιερέα Μάρκου Νταμία, πάντρεψε την κόρη της Μπηλιδάκη, εγγονή του παπά Μάρκου με τον Βιτζέντζο Τζανάκη.

–1719. Προικοσύμφωνο Γληνάκη Αξιώτη και Μαργαρίτας Αλιπράντε

(Καστέλλι Ναούσης, 21 Ιανουαρίου 1719)

Πάρος, Καστελλίω Νάουσα 21 Ιανουαρίου 1719. Εις δόξαν του παντοδύναμου και ζώντος Θεού. Εις την πρεσβείαν της αυτού μητρός, του αγίου μεγαλομάρτυρος Προκοπίου και πάντων των αγίων.

+Έθος παλαιόν και νόμος εδόθη παρά Θεού Παντοκράτορος προς το πληνθητικών (sic) των ανθρώπων, την ευλογίαν ενέλαβον ο Αβραάμ και η Σάρρα ελθέτω και όσοι τους νύν συμφωνούντας την σήμερον ήλθον εις συνίβασιν υπανδρείας τα δύο μέρη από το εν μέρος ο μαστρο Γλημάκης Αξώτης και από το έτερον η κερά Μαρούσα γυνή του ποτέ Μιχαήλ Αλιπράντε έχων η ρηθείσαν Μαρούσα θυγατέραν ονόματι Μαργαρίτα όπως την λάβη ο ρηθείς Γλημάκης διά γυναίκαν του νόμιμην και ευλογητικήν καθώς προστάζου οι θείοι και ιεροί νόμοι των θειων κανόνων εν πρώτοις και διά χάριν ποιρκός τάζει η κερά Μαρούσα της θυγατρός αυτής πρώτον τας ευχάς του Δεσπότου Χριστού και της Παναγίας, των γονέων της του πατρός της και την εδικήν της έπειτα της δώνει την εικόνα της Παναγίας το Γενέσιον να την εορτάζουν διά ψυχικήν των σωτηρίαν τα σπίτια όλα ανώγια και κατώγιον κάτωθεν και το αργαστήρι κάτωθεν των αυτών σπιτιών περό να της δώνη ο γαμπρός της ο μαστρο Γλημάκης ρεάλια μετρητά είκοσι πέντε, νούμερο ρεάλια 25- να τα κάνη ως βούλεται. Δύο τηλάρια, σεντόνια ζεύγη πέντε, κουρτίνες δύο, ένα πάπλωμα, πολίτικο μαξελάρια ζεύγη τέσσερα με τα ντύματάν τως από τις φορεσιές ης μπουστομάνικα ζευγη πέντε, τα τρία μεταξωτά μπουστομπράτζολα ζεύγη τρία χρυσά, κάρτζες ζευγη δυο κόκκινες, το ένα χρυσές και το άλλο σκλέτες, δύο ζεύγη μάνικες βελούδες, ένα καβάδι τζαητουνί να το κάμη ρούχο, τέσσερα κομμάτια δακτυλίδι μισή ντουζίνα περονοκούταλα ασημένια και μίαν κούπα ασημένη, ένα λύχνος της βίδας, μίαν ντουζίνα πιάτα και έξι απλάδενες του Αγκώνα, ένα χάλκωμα μικρό και ένα τηγάνι, δύο κασέλες, ένα τραπέζι το μεγάλο, ένα κατρέπτη μεγάλο μαύρο, μίαν τουζίνα πετζέτες και ένα ταβλομάντηλο, ένα βατζέλι μαρμαρένιο, από δε τα εξωτικά, το αμπέλι εν τη θέσει Κούμπαρένιος πλησίος Γεωργάκη Λευκάρου, τα χωράφια εν τη θέσει Αμπελά όλα, πλησίον του Ιωάννου Βασιλειόπουλου, το χωράφι εν τη θέσει Ξιφάρας με όλας του τα δικαιώματα, πλησίον Γερμάνου Κοντιτζά και ένα κρασοβούτζι, άλλο και την ευχήν της. Από δε το έτερον μέος ο μαστρο Γλημάκης πρώτον τας ευχάς του Δεσπότου Χριστού και της Παναγίας και των γονέων του το χωράφι εν τη θέσει Προκόπου, πλησίον Αγγελετάκη Νταμία, το έχει αγορά από την Κατερίνα του Ιωάννου Νταμία, έτερο χωράφι εν τη θέσει Βορού, πλησίον Ιωάννου Ντελέντα, ένα κομμάτι αμπέλι εν τη θέσει Μαράθι, πλησίον Δημήτρη Αναπλιώτη, ένα χάλκωμα της ρακής και ένα μικρό και οκτώ σαχάνια τρία παπλώματα πολίτικα, δύο πεύκια, ένα ζευγάρι μπουστομάνικα μεταξωτά και ρεάλια μετρητά τριακόσια, νούμερο ρεάλια 300. Άλλο και την ευχήν των γονέων του. Ξεκαθαρίζοντας τέρμεν δύο χρόνους με τον ερχομόν του να στεφανωθού ή και πρωτύτερα έλθει να έχει άδειαν να στεφανώνεται ειδέ και παντρευτεί ο Γλημάκης να παίρνη η κοπέλα από τα τίποτις των πενήντα γροσώ πράγμα ο μόνμπλιλέ (μόμπιλε), ο στάμπλιλέ είδε και πανδρευτή η κοπέλα να πάρη ο Γλημακης από των πραγμάτων της πενήντα γροσώ πράγμα.

Ακόμα λέσει και ετούτην την κοντετζιόν, όντας έλθη το θέλημα του αφέντη του Θεού να στεφανωθού και αποβιώσου χωρίς να αφήσουν κληρονόμους να πηγαίνουν τα άνω γεγραμμένα πράγματα εις τους πλέον σιμωτέρους των συγγενών τος μην εξουσιάζοντας άλλο η νύμφη πάρεξ είκοσι γροσώ πράγμα να αφήνη διά την ψυχήν της ο στάμπιλε ο μόνμπιλε και ούχι περισσότερο, εις τούτο είναι στερκτή και τα δύο μέρη. Και εις ένδειξιν εγεγόνει το παρόν διαμαρτυρικόν των κάτωθεν αξιοπίστων και παρακαλετών μαρτύρων εις ασφάλειαν. Ακόμα δώνει η κερά Μαρούσα της θυγατρός της τις μάνδρες και σπιτότοπους κείμενες εις την Βρύση.

Διαμάρτυρας Γεώργιος Μοσχονάς.

Ιωάννης Κορτιάνος μάρτυρας παρακαλετός

… Anduano Afermo quanto [di] sopra [=βεβαιώνω ως άνωθεν]

Ιωάννης μάρτυρας παρακαλετός ο Μαλατέστας

Τζάνες ο Καλλέργης πιστώς γέγραφα.

–1721. «γράμμα των Αγίων Αποστόλων από την Ζαμπία» κόρη του Αλέξανδρου Νταμία, Νάουσα 9 Ιανουαρίου 1721.

–1722. Υπογράφει σε έγγραφο Νάουσας στις 12 Σεπτεμβρίου 1722 ο πρώην οικονόμος Νταμίας.

–1727. Στις 30 Ιανουαρίου 1727 αφήνει διαθήκη ο οικονόμος Νάουσας Νταμίας.

–1733. Πρακτικό εκλογής απεσταλμένων του κοινού της Νάουσας στην Κωνσταντινούπολη στις 26 Οκτωβρίου 1733 αναφέρεται ο οικονόμος Νταμίας.

–1738. Εφημέριος και οικονόμος στη Νάουσα ο εγγονός του παπά Μάρκου, Μάρκος Νταμίας, αναφέρεται σε έγγραφα μεταλλαγής κτημάτων με τον Δημήτρη Πουλάκη στη Νάουσα στις 6 Ιουνίου 1738.

–1739. Πρακτικό εκλογών κατά την Γεν. Συνέλευση στις 30 Αυγούστου 1739 απεσταλμένου των κοινών της Πάρου στην Κωνσταντινούπολη, εκλέγουν τον Νικόλαο Μαυρογένη, προκειμένου να διαπραγματευθεί τα οικονομικά θέματα του νησιού. Αναφέρεται ο οικονόμος Παροικιάς Πρωτόδικος, ο σακελλάριος Παροικιάς Πατέλης, ο οικονόμος Νάουσας Νταμίας και το χαρτοφύλαξ Νάουσας Μενδρινός.

–1740. Ο ιερέας Μανοέλης Κονταράτος υπογράφει το προικοσύμφωνο του Κονταράτου Νικολάου και της Μαργιώρας Νταμία, που συντάχθηκε στη Νάουσα στις 21 Μαΐου 1740. «Έχοντας ο ρηθέν παπα κυρ Μανοέλης αδελφός ονόματι Νικόλαος έχων και ρηθείσα Ειρήνη αναθρεφικήν και ψυχοθυγατέρα Μαριώρα …», τάζει, η Ειρήνη Νταμία: «αρχή την εκκλησίαν του Δεσπότου Χριστού κειμένη εις τον Χάντακα με ιερά και καρτιά καθώς ευρίσκονται με όλαν της τα προνόμια» Και ο παπα Μανοέλης Κονταράτος τάζει «την εκκλησίαν [που] έχει εις τον Κώστον Αγία Μαρίνα την εικόνα του Προφήτη Ηλιού ένα χωράφι εις τον Κώστον κοντά εις το χωριό πλησίον αφέντης Νικολάκης Μαυρογένης». (ΕΒΕ, Ξ 665)

Αυτό τον προικοσύμφωνο έχει ενδιαφέρον γιατί αφορά στην προσφορά εκ μέρους των γονιών των μελλονύμφων εκκλησίες.

Η Ειρήνη Νταμία (σήμερα Δαμία), προσφέρει την εκκλησία του Χριστού στην συνοικία Χάνδακα της Νάουσας. Η Αγία Μαρία είναι η εκκλησία στην κεντρική πλατεία του Κώστου. Ήταν ιδιοκτησία του ιερέα Πέτρου Κονταράτου, ο οποίος και την έκτισε, όπως αναφέρει σχετική επιγραφή που είναι εντοιχισμένη μέσα στην εκκλησία, το έτος 1644.

Η οικογένεια Κονταράτου, κρητικής καταγωγής είναι μέχρι σήμερα γνωστή στις Λεύκες, στην Παροικιά και στη Νάουσα.

–1741. Για την εκλογή απεσταλμένων στην Κωνσταντινούπολη από τα κοινά της Παροικιάς στη Γενική συνέλευση το 1741 αναφέρεται ο οικονόμος Νάουσας Νταμίας.

–1743. Το 1743 υπογράφει ο οικονόμος Νάουσας Μάρκος Νταμίας, έγγραφο προσηλώσεως της Μονής Ταξιαρχών στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους.

–1747. Σε πρακτικό εκλογής απεσταλμένου στην Κωνσταντινούπολη από το κοινό της Παροικιάς σε Γενική Συνέλευση στις 26 Οκτωβρίου 1747 μαρτυρείται ο οικονόμος Νταμίας.

–1749. Σε εκλογή απεσταλμένου για την Κωνσταντινούπολη από τα κοινά της Πάρου σε Γενική Συνέλευση στις 12 Οκτωβρίου 1749, μαρτυρείται ο οικονόμος Νταμίας.

–1751. Σε έγγραφο στις 4 Νοεμβρίου 1751 ο ενδέσιμος οικονόμος Νταμίας έχει χωράφι στην θέση Καβαλαρικό Νάουσας.

–1753. Στις 16 Οκτωβρίου 1753 ο οικονόμος Μάρκος Νταμίας υπογράφει έγγραφο μεταλλαγής μεταξύ Δεμένεγου Στέλλα και ηγούμενου Ανβροσίου, του Άγιου Μηνά.

–1754. Οικονόμος Ναούσης αναφέρεται ο Νικόλαος Δαμίας το 1754.

–1774. Στις 16 Μαρτίου 1774, αναφέρεται η διαθήκη του Ησαΐα Δαμία.

–1780. Οικονόμος σε έγγραφα της Μονής του Αγίου Μηνά αναφέρεται ο Ησαΐας Δαμίας το 1780. Στις 3 Ιουλίου 1780 στη Νάουσα συντάσει την διαθήκη του.

–1787. Στη Διαθήκη του ο Φραντζεσκάκης Νταμίας (Νάουσα 21 Ιαν. 1787) αφήνει στο γιό του τον Μάρκο, που έγινε ιερέας στη Νάουσα, μεταξύ άλλων «και το νησί με τις μέλισσες περό να έχει χρέος να δίνη της αδελφής του της Καντίας τον καθέκαστον χρόνων δέκα οκάδες μέλι και μια οκά τζερί έως όπου στέκονται οι μέλισσες», πρόκειται για το νησί του Οικονόμου στον κόλπο της Νάουσας, ο Μάρκος Δαμίας είχε το αξίωμα του οικονόμου. «τον εμισό κάμπο του Σπυρίδου πλησίον του Βικαριάτου…».

–1789. Στη διαθήκη της Μαρουσάκης Νταμία (16 Ιουλίου 1789 «το βουνάλι εις την Ζωοδόχον Πηγή με τα μελισσοτόπια».

–1789. Στις 16 Ιουλίου 1789 συντάσσεται στη Νάουσα η διαθήκη της Μαρουσάκης Φρατζέσκου Νταμία «το περιβολι στ’ Αγιαντωνιάτικο σύνμπλιος σακελλάριος Μηνδρινός».

–1791. Γεννιέται το 1791 ο Μάρκος Δαμίας, σύζυγός του η Ερατώ Βαλσαμή, τέκνο τους ο Κωνσταντίνος Μ. Δαμίας (1822, αγάς).

–1797. Το 1797 αναφέρεται σε έγγραφα του Αγίου Μηνά ο οικονόμος Νεόφυτος Δαμίας.

–1804. Οικονόμος Ναούσης αναφέρεται ο Νικόλαος Δαμίας το 1804.

–1804. Σε πωλητήριο έγγραφο Νάουσας στις 26 Δεκεμβρίου 1804 της μονής Αγ. Ιωάννου στα Κραύγα αναφέρεται ο ηγούμενος του Αγίου Μηνά και οικονόμος Νάουσας Νικόλαος Δαμίας και ο αδερφός του Μάρκος και οι δύο παιδιά του Φραντζεσκάκη και της Μαρούσας Δαμία.

–1806. Ο ηγούμενος του Αγίου Μηνά Νταμίας Νεόφυτος, εφημέριος στη Νάουσα, στις 26 Σεπτεμβρίου 1806 πωλεί στον Μανοέλη Κονταράτο «τα χωράφια όπου έχει του Αγίου Μηνά εις το Μαράθι εις τοποθεσίαν Αγιον Νικόλαο ονομαζόμενα Πλαγιέρια με αγριοκουντουριές».

–1806. Το 1806 γεννιέται ο Κωνσταντίνος Μάρκου Δαμίας (Αγά), αγωνιστής του 1821, ιδιοκτήτη Μονής Αγ. Μηνά και των λατομείων του Μαραθίου.

–1810. Στον Ντριό, όπου ναυλοχούσε ο τουρκικος στόλος με αρχηγό τον Χατζή Χουσεήν Μπέη «και σερασκέρη [αρχιναύαρχο] της άρσπης θάλασσας [Αιγαίου Πελάγους]», και με την παρουσία του Μητροπολίτη Παροναξίας Νεοφύτου Λαχοβάρη (1780-1811), ο οποίος «μαρτυρεί και βεβαιοί», διευθετήθηκε η διαφορά μεταξύ της Αυγουστινιώς, «γυνής του ποτέ Φραντζέσκου Νταμία», ιδιοκτήτριας της μονής του Αγίου Μηνά στο Μαράθι, και των αδελφών, οικονόμου Ναούσης Νταμία και Μάρκου Νταμία, ζητώντας, η πρώτη, να εφαρμοσθούν τα όσα διαλαμβάνει η διαθήκη της και «να μην αποτολμήση τινάς ίνα παραβαρύνη το άνωθεν μοναστήριον…».

Έτσι, με το ανωτέρω σούλφι (συμβιβασμός, συμφωνία) που συντάχθηκε «Εις Τριόν» 7 Αυγούστου 1810, στο χοζούρι (αναπαυτήριο, γραφείο) του Χουσεήν Μπέη, κανονίσθηκε ώστε το μοναστήρι, «ομού και ο Μαρκάκης», να δίδουν στην Αυγουστινιώ «τριάντα γρόσια τον καθέκαστον χρόνον και πέντε οκάδες μέλι και μισή οκά κερί….».

Το έγγραφο, που απευθύνεται προς τους προεστούς της Πάρου, υπογράφουν, μεταξύ άλλων, οι Πέτρος Μάτζας Μαυρογένεης, Νικόλαος Καλαβρός, κοινός επιστάτης, Τζάνες Κορτιάνος, Μαν. Μαλατέστας.

–1812. Σε έγγραφο Ναούσης, 20 Αυγούστου 1812, ο οικονόμος εφημέριος Νάουσας Νταμίας Νεόφυτος καταγγέλλει τον Ιωάννη Γαβαλά από τις Λεύκες διότι παρέβη τη συμφωνία κατά την οποία όφειλε να καλλιεργεί κτήματα του μοναστηριού και να δίδει το δέκατο από την εσοδεία των αγρών. Το έγγραφο βεβαιώνουν ο ζαμπίτης και ταχσιλδάρης Πάρου Ιωάννης Μαυρογέννης και ο κοινός επιστάτης Γ. Βιτζαράς, το συντάσσει δε «ο κοινός κανκιλάριος», ιερέας, σακελλάριος Μοστράτος.

–1814. Στις 26 Απριλίου 1814 ο Επίτροπος Εκατονταπυλιανής Νικόλαος Μάτζας πωλεί χέρσο χωράφι στο Μαράθι. Το πώλησε μαζί με τον Ιωάννη Πρωτονετάρη (Πρωτονοτάριο), στον οικονόμο Δαμία.

–1815. Ο οικονόμος Δαμίας αναφέρεται στο «προτέστο» (καταγγελία) του, Νάουσα 28 Οκτωβρίου 1815.

–1816. Οικονόμος Ναούσης αναφέρεται ο Νικόλαος Δαμίας το 1816. Υπογράφει πωλητήριο Λευκών στις 26 Δεκεμβρίου 1816 ως «οικονόμος Ναούσης Νταμίας».

–1819. Στον Άγιο Μηνά στις 13 Δεκεμβρίου 1819, ο οικονόμος Νεόφυτος Νταμίας υπαγορεύει τη διαθήκη του, που συντάσσει ο κοινός καντζελλάριος Πάρου Τζανής Νικ. Καμπάνης. Μάρτυρες: οι άρχοντες της Παροικιάς Πέτρος Μάτζας Μαυρογένης, Ελευθέριος Χαμάρτος, Συμεών Δελαγραμμάτης και Μάρκος Πέτρος Μαυρογένης. Αφήνει κληρονόμο της μονής του Αγίου Μηνά τον αδερφό του Μάρκο.

–1819. Το 1819 πεθαίνει ο οικονόμος Ναούσης αναφέρεται ο Νικόλαος Δαμίας.

–1821. Αγωνιστής του 1821 ο Δαμίας Μάρκου Κωνσταντίνος, μετέπειτα ιδιοκτήτης της Μονής Αγίου Μηνά.

Μετά από οκτώ χρόνια από τον θάνατο του Ηγεμόνα, το 1798, η σύζυγός του Δόμνα Μαριώρα (1756-1829), πωλεί στον ανιψιό τους Πέτρο Γ. Μάτζα – Μαυρογένη, (γιό της Ειρήνης, αδερφή του Ηγεμόνα), το αρχοντικό καθώς και διάφορα κτήματα στην ειδυλλιακή τοποθεσία των Ψυχοπιανών.

Νέος ένοικος του αρχοντικού (στο Δίσταρο) γίνεται πλέον ο Πέτρος Μάτζας – Μαυρογένης, που το 1784 είχε νυμφευθεί τη Μαρία ή Μαργαρίτα Μαρκοπολίτη, κόρη του Φιλικού και προεστού Μάρκου Πολίτη από τη Νάξο, και αποκτούν στο αρχοντικό αυτό τα παιδιά τους: το Γεώργιο (Τζωρτζάκη), μετέπειτα σύζυγος του η Μαριώρα Βιτσαρά, το Μάρκο (Μαρκάκη), σύζυγος του η Ελένη Τζώρτζη Δελαγραμμάτη, την Αικατερίνη (Κατίγκω), σύζυγος της σε α’ γάμο ο Κωνσταντίνος Μαρ. Δαμίας (Αγάς), αγωνιστής της Επανάστασης του 1821, τιμηθείς και με Αριστείο Ανδρείας, και σε β’ γάμο της, το Φιλικό Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλο, υπουργό των Οικονομικών επί κυβερνήσεως Ζαΐμη το 1826 και Γερουσιαστή επί Καποδίστρια από το 1829 μέχρι το θάνατό του και ακόμη τη Μαρούσα (Κοκονιώ), σύζυγος της ο τότε Έπαρχος Πάρου Παναγιώτης Βαφιόπουλος.

–1822. Γεννιέται το 1822 ο Κωνσταντίνος Μ. Δαμίας ο επιλεγόμενος Αγάς. Σύζυγός του η Ευανθία Α. Μαύρου. Απέκτησαν τον Μάρκο, τον Νικόλαο (1872), τον Αλέξανδρο και την Ερατώ.

–1827. Ποσότης των μερικών χρεών του χωριού Λευκών εις την Επανάστασην το 1827: Αυγούστου 14: τα οποία χρεωστεί με ομολογίας.

Εις Μάρκου Δαμία γρ. 200.

–1828. Το 1828 αναφέρεται σε έγγραφα του Αγίου Μηνά ο οικονόμος Μάρκος Δαμίας ως αποβιώσαντας.

–1828. Μετά το 1828 ιδιοκτήτης της Μονής του Αγίου Μηνά και κάτοχος μεγάλων εκτάσεων γης στο Μαράθι, εξού και Αγάς εκαλείτο ο αγωνιστής του 21’ Κωνσταντίνος Δαμίας.

–1829. Το 1829 αναφέρεται σε έγγραφα του Αγίου Μηνά ο θάνατος του οικονόμου Νεόφυτου Δαμία.

–1831. Σε έγγραφο του Παν. Δ. Δημητρακόπουλου στις 19 Οκτωβρίου 1831 αναφέρεις τον Δημογέροντα Δαμία.

–1834. Εις τον Προικοσύμφωνο Δαμία και Ευανθίας Μαύρου (Παροικιά, 26 Οκτ. 1834) «ελαιογύρι ανομαζόμενον Φυρρόν Χωράφι και εις τον Κάμπο του Κονδύλη».

–1841. Αλέξανδρου Δαμία, γιατρού και βουλευτή (1841-1908) Ήταν πατέρας του Γεώργιος Δαμίας (1868-1903) και γιός του κτηματία και αγωνιστή του 1821 Κωνσταντίνου Δαμία (Αγά) από τις Λεύκες. Σύζυγός του η Ευανθίας Αθ. Μαύρου από την Παροικιά.

–1843. Στις 17 Οκτωβρίου 1843 η συνέλευση της αντιπολίτευσης επαναλαμβάνεται, αλλά πάλι χωρίς τον Δήμαρχο Θ. Καμπάνη ο οποίος κατηγορείται από τους παρευρισκομένους ότι «αισθάνεται ανώτερος του νόμου και προβάλει ανύπαρκτες προφάσεις». Η συνέλευση αποφασίζει να προχωρήσει στην εκλογή χωρίς τον Δήμαρχο! Πρόεδρος ανέλαβε ο Δ. Χαμάρτος και προσυπέγραψαν τα 5 γεροντότερα μέλη Ν. Πούλιος, Ιωάννης Καπαρός, Λεονάρδος Κονδύλης, Ηλίας Σαράντος, Νικόλαος Ρούσσος. Οι εκλογείς ήταν οι εξής:
Πόλις Παροικίας (Δήμαρχος Θ. Καμπάνης): Ζώρζης Μ Μαυρογένης, Δημήτριος Χαμάρτος, Πέτρος Μαυρομμάτης, Ν Α Ψαράκης, Αντ Ελ Χαμάρτος, Λεονάρδος Κονδύλης.
Κωμόπολις Λευκών (Πάρεδρος Κωνσταντίνος Χανιώτης): Εμμανουήλ Ν Αρκάς, Νικόλαος Γ Ρούσσος, Νικόλαος Γ Παντελαίος, Ιωάννης Α Δεσύλλας.

Κωμόπολις Ναούσης (Δήμαρχος Ν. Μαλατέστας): Δημήτριος Π Δημητρακόπουλος, Ηλίας Σαράντος, Ιωάννης Μεταξάς, Αντώνιος Κορτιάνος (δεν παρευρέθη λόγω ασθενείας).
Χωρίον Κώστου(Πάρεδρος Ιωάννης Α. Καπαρός): Ιωάννης Α Καπαρός, Αναστάσιος Ρούσσος
Χωρίον Δραγουλά (Πάρεδρος Νικήτας Ν. Άγουρος): Γεώργιος Κληρονόμος
Χωρίον Μαρμάρων (Πάρεδρος Νικήτας Ν. Άγουρος): Ιωάννης Γιαννουλάκης, Νικήτας Άγουρος (δεν παρευρέθη λόγω ασθενείας).

Χωρίον Τσιπίδου (Δήμαρχος Μαρπήσσης ΓΣ Δελαγραμμάτης): Νικόλαος Βατιμπέλας, Νικόλας Πόυλιος, Γεώργιος Σ Δελαγραμμάτης (απών).

Χωρίον Ωλιάρου (Πάρεδρος Δ. Βιάζης): Παναγής Καλάργυρος, Ματθαίος Μαούνης.
Τα αποτελέσματα ανέδειξαν πληρεξουσίους Πάρου τους Δ. Π. Δημητρακόπουλο (21 ψήφοι) και Ζ. Μάτσα Μαυρογένη (21). Συμμετείχαν και οι Νικόλαος Ψαράκης (Παροικιά, 11 ψήφοι), Ν. Βατιμπέλας (Τσιπίδος, 7), Λεονάρδος Κονδύλης (Παροικία, 7), Νικόλαος Μαλατέστας (Νάουσα, 6 ψήφοι), Κωνσταντίνος Δαμίας (Παροικία, 6), Π. Μαυρομάτης (Παροικία, 6).

Ο Δήμαρχος Πάρου αρνήθηκε να επικυρώσει τις υπογραφές και συνεπώς την εκλογή.

–Ιδιοκτήτης της Μονής του Αγίου Μηνά ο Κωνσταντίνος Μάρκου Δαμίας.

–1847. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 38χρονος κτηματίας Κωνσταντίνος Δαμίας.

–1852?. Γεννιέται το 1852? ο Νικόλαος Δαμίας του Κωνσταντίνου (1822) και της Ευανθίας. Σύζυγός του η Μαρουσώ Α. Ραγκούση. Τέκνα τους ο Κωνσταντίνος (1879), ο Μάρκος (1880), ο Μηνάς (1885), ο Βικέντιος, ο Γιώργος (1893), ο Αντώνης, ο Θοδωρής (1898), η Ευανθία (συζ. Δημήτριος Σαγκριώτης) και η Άννα (συζ. Ιερέας Χρήστος Γ. Ραγκούσης).

–1864. Ανταλλαγή ακινήτου. Πάρος, 23 Αυγούστου 1864. Ενώπιον του συμβολαιογράφου Πάρου Βασιλείου Καμπάνη, ο οποίος και συνέταξε το έγγραφο, και ενώπιον των δημοτών Πάρου Νικολάου Ι. Κρίσπη, καθηγητού, και της συζύγου του Μαρουσώς γένους Μαύρου, και του Γεωργίου Αθαν. Μαύρου ως συμβαλλομένων, ανταλλάσσουν τα ακίνητα: Το ζεύγος Κρίσπη το αρχοντικό που ήταν προικώο της συζ΄θγου του Μαρουσώς Μαύρου, και τη συνεχόμενη δεύτερη οικία που είχε περιέλθει από κληρονομιά της κόρης τους Αικατερίνης, στην οποία οι γονείς της παρίστανται ήδη ως νόμιμοι και φυσικοί επίτροποι αυτής από το 1862 όταν είχε υιοθετηθή από την προμήτορά της Γαρουφαλλιά Δ. Δελαγραμμάτη, και μετά τον θάνατό της είχε περιέλθει στην κυριότητα της θυγατέρας του συζύγους Κρίσπη…. Του ενοποιημένου μεγαλοπρεπούς αρχοντικού, δηλαδή δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, λοντά στην οδό της Ελεούσης. Συνορεύει δε με τα σπίτια των: Φραγκίσκο Αλέξ. Καμπάνη, του Παναγιώτη Πάσσου, της Γιακουμίνας Πανταζή Κορωναίου και με δημόσιους δρόμους… Το ανωτέρο ακίνητο το παραχωρούν εις ανταλλαγήν προς τον Γεώργιον Αθαν. Μαύρον…, ο οποίος ομολόγισε ότι δίδει αντί της ρηθείσης οικίας ανταλλακτικώς τα κτήματα που βρίσκονται στις τοποθεσίες Βορεινά Λιβάδια, καθώς και ένα οικόπεδο μέσα στην πόλη της Παροικιάς στην θέση Μεγάλη Βρύση ή Ποταμός, προς εξίσωσιν…

Ως μάρτυρες υπέγραψαν οι συμβαλλόμενοι Νικόλαος Ι. Κρίσπης, η σύζυγός του Μαρουσώ Μαύρου και ανιψιός του Φιλικού Αλεξάνδρου Μαύρου. Ως συνορεύοντες με τα ακίνητα, που ανήκουν πλεόν στο ζεύγος Κρίσπη, αναφέρονται οι: Παναγιώτης Κομνηνός, Κωνσταντίνος Μιχ. Κρίσπης, Κωνσταντίνος Μάρκου Δαμίας, Ιωάννης Δουλφής, Εμμανουήλ Μαρούκας, κληρονόμοι Σπύρου Κοντόσταυλου, Σπύρος Κρίσπης, Βιολέττα Μπιζά και Ιωάννης Ασπρόπουλος.

–1868. Γεώργιος Δαμίας (1868-1903). Ήταν γιός του Αλέξανδρου Δαμία, γιατρού και βουλευτή (1841-1908) και εγγονός του κτηματία και αγωνιστή του 1821 Κωνσταντίνου Δαμία (Αγά) από τις Λεύκες και της Ευανθίας Αθ. Μαύρου από την Παροικιά. Εξάσκησε την δικηγορία στη Σύρο και στην Πάρο και διετέλεσε Γραμματέας του Πρωτοδικείου Χαλκίδας.

–1876. Σε πίνακα των γάμων που τελέστηκαν το έτος 1876 στις Λεύκες αναφέρεται ότι στις 18 Ιανουαρίου 1876 ο 23χρονος Νικόλαος Ρούσσος του Ιωάννη και της Αννούσας να νυμφεύεται την 28χρονη Μαργαρίτα Δαμία του Κωνσταντίνου και της Ευανθίας.

–1879. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1879 ο Δαμίας Κωνσταντίνος του Νικολάου και της Μαρουσώς.

–1880. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1880 ο Δαμίας Μάρκος του Νικολάου και της Μαρουσώς.

–1885. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1885 ο Δαμίας Μηνάς του Νικολάου και της Μαρουσώς.

–1887. Γεννιέται το 1884 ο Δημήτριος Σαγκριώτης του Γεωργίου (1852) και της Ελένης. Σύζυγός του η Ευανθία Νικ. Δαμία (1887). Τέκνα τους ο Γεώργιος (1915), ο Αντώνιος (1918), η Στέλλα (1926) και ο Μανώλης (1928).

–1893. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1893 στις Λεύκες ο Δαμίας Γεώργιος του Νικολάου και της Μαρουσώς.

–1898. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1898 στις Λεύκες ο Δαμίας Θεόδωρος του Νικολάου.

–1900. Γεννιέται του 1900 ο Δαμίας Βικέντιος του Νικολάου. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Νάουσας στις 30 Απριλίου 1946, υπάρχει εγγεγραμμένος ο 49χρονος κάτοικος Νάουσας, Δαμίας Βικέντιος του Νικολάου, κτηματίας.

–1901. Ο Γεώργιος Αλ. Δαμίας σπούδασε νομικά στο Εθνικό Πανεπιστήμιο και πείρε την άδεια δικηγορίας λίαν επιτυχώς. Εξάσκησε το επάγγελμά του στην Σύρο και στην Πάρο. Διετέλεσε Γραμματέας του Πρωτοδικείου Χαλκίδας. Πέθανε στην Πάρο στις 5 Φεβρουαρίου του 1903 σε ηλικία μόλις 38 ετών. Λίγους μήνες πριν τον θάνατό του είχε υποστεί μεγάλη δοκιμασία με την καταστροφή τμήματος του σπιτιού του από κεραυνό. Η εφημερίδα «ΑΙΓΑΙΟ» γραφει στις 11 Νοεμβρίου 1901: «Σοβαρόν κίνδυνον διέτρεξε κατά την προχθεσινήν καταιγίδα ο δικηγόρος κ. Γεώργιος Δαμίας. Κατέπεσε κεραυνός επί της οικίας του και κατέστρεψεν –άνευ ευτυχώς δυστυχήματος- την εστίαν της οικίας του μόνον της υπηρετρίας του παθούσης κατά την ακοήν».

–1904. Το 1904 γεννιέται η Καρποδίνη Ελένη του Δημητρίου, κάτοικος Νάουσας Πάρου μετέπειτα σύζυγος του Βικέντιου Δαμία.

–1906. Ο λοχαγός, ήρωας των Βαλκανικών πολέμων, Αντώνιος Κ. Κορτιάνος, το όνομά του οποίου φέρει ο ένας από τους κεντρικούς δρόμους της Αγοράς στην Παροικιά, αρραβωνιάζεται τη Φλώρα Αλεξ. Κ. Δαμία, «της γνωστής πατριαρχικής οικογενείας». Οι γάμοι τους έγιναν τον Οκτώβριο του 1906 (Αιγαίον φ. 235, 4 Νοεμ. 1906).

–1907. Ασύστολοι και αναιδείς νυκτοκλέπται υπό τα όμματα των Αρχών κατακλέπτουν καθ’ εκάστην σχεδόν εσπέραν όρνιθας, ινδιάνους και χήνας.

Ούτω κατά τας τελευταίας αυτάς ημέρας εκλάπησαν τα ακόλουθα: 1) του κ. Νικολάου Ιω. Καμπάνη 2 όρνιθες, 2) του εμπόρου Κωνσταντίνου Μ. Αιγινήτου 1 ινδιάνος, 3)του εμπόρου Νικολάου Π. Πάσου 1 ινδιάνος, 4) του ιατρού κ. Σπύρου Λορεντζιάδου 2 όρνιθες, 5) του πτωχού οικογενειάρχου Βαζιανού μάστορη 1 όρνις, 6) του κ. Ιάκωβου Γ. Κυπραίου μία χήνα και 7) του εμπόρου κ. Ιωάννη Μ. Δαμία 2 ινδιάνοι. Είνε αληθές ότι ο προϊστάμενος της ενταύθα αστυνομίας ενωματάρχης κ. Ταταράκης, ως και άλλοτε εγράψαμεν επέδειξεν και εις την παρούσαν περίστασιν ζήλον και δραστηριότητα αλλ’ άνευ δυστυχώς αποτελέσματος η αντικατάστασις όμως μερικών αστυνομικών οργάνων κρίνεται απολύτως αναγκαιοτάτη, χάριν παγιώσεως της δημοσίας τάξεως και ασφαλείας, κατόπιν μάλιστα των θρασυτάτων αυτών νυκτοκλεπτών, και χάριν του ηθικού της αστυνομίας (φ.242 «Αιγαίον» 13 Ιανουαρίου 1907).

–1907. Στις 27 Δεκεμβρίου 1907 ο 24χρονος Τελωνιακός Υπάλληλος από την Πάρο Αθανάσιος Δαμίας του Αλέξανδρου και της Ερατώς Μαυρογένη [κάτοικοι Πάρου] παντρεύεται στην Ερμούπολη την 19χρονη από την Σύρο Μαρία Δημητριάδη, του Πέτρου και της Ζωή Τζανέτου.

–1907. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1907 στις Λεύκες ο Δαμίας Νικόλαος του Μηνά.

–1908. Ο Αλέξανδρος Κων. Δαμίας ήταν γιος του πλούσιου ευπατρίδη Παρίου Κωνσταντίνου Δαμία. Σπούδασε ιατρική στην Εθνική Σχολή του Πανεπιστημίου. Επί 5ετίας διετέλεσε βουλευτής της επαρχίας. Πέθανε στην Πάρο σε ηλικία 67 ετών τον Δεκέμβριο του 1908.

–1908. Το 1908 γεννιέται ο Δαμίας Γεώργιος του Ιωάννη ταχυδρόμος κάτοικος Παροικιάς. Το 1947 διαγράφετε από τον εκλογικό κατάλογο Παροικιάς ως εγγεγραμμένος εις έτερο Δήμο.

–1919. Οπλίτης κατά την περίοδο 1919-1922 ο Δαμίας Αθανάσιος.

–1920. Το 1920 γεννιέται ο Δαμίας Νικόλαος του Κωνσταντίνου σιδηροδρομικός κάτοικος κοιν. Λευκών.

–1931. Σε φωτογραφεία ενθύμιο Πρωτομαγιά 1931, διακρίνεται η Ευανθία Δαμία και η Κατίνα Δαμία.

–1952. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Νάουσας του 1952, υπάρχει εγγεγραμμένη η Σαγκριώτη Ευανθία, όνομα συζύγου Δημήτριος, όνομα πατρός Νικόλαος Δαμίας.

–1953. Στο εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1953 είναι εγγεγραμμένη η Δαμία Ευανθία του Ιωάννη.

–Δαμιανός: Πατρωνυμικό επώνυμο.

–1960. Σε φωτογραφεία του 1960 στην Παροικιά, διακρίνεται η Κατίνα Δαμιανού.

–Δαμιράλιας ή Νταμιράλια ή Ταμιράλια: Βλέπε Δαμηραλής

–Δαμουλάκης: Καταγωγή από Μήλο ενώ προγενέστερα από την Κρήτη. Είναι Κρητοβενέτικο επώνυμο και σύμφωνα με την ερευνήτρια Χρυσ. Τσικριτσή-Κατσιανάκη πρόκειται για το γνωστό επώνυμο Da Molin. Ανήκει στα ονόματα που σχηματίζονται με το άρθρο de, di ή da και λόγο του κρητικού υποκοριστικού το Da Molin με την πάροδο του χρόνου εξελληνίστηκε σε Δαμουλής και Δαμουλάκης.

–1990. Συνεργείο αυτοκινήτων «Δαμουλάκης» στις Καμάρες, από το 1990. Σύζυγος η Βούλα Μαρμαρινού από τον Πρόδρομο.

–Δαμουλής ή Νταμουλής: Περιοχή Νταμουλί: Νότια του Αμπελά, βόρεια του Πλακωτού και ανατολικά του Υστερνιού υπάρχει η περιοχή Νταμουλί.

Όπως γίνεται αντιληπτό, αυτή η περιοχή άνηκε στον άρχοντα Νταμουλή. Η οικογένεια Νταμουλή, Da Mulin στα λατινικά, Δαμουλής εξελληνισμένα, μας είναι γνωστή από έγγραφα Ναούσης τον 16^ο και 17^ο αιώνα, κυρίως ο Ζαννής Νταμουλής και ο Μικαέλης Νταμουλής.

Την ίδια περίοδο μας είναι γνωστό το ναυτικό ατύχημα του Γάλλου ναυάρχου των Βενετών Da Molin ο οποίος λέγετε ότι ναυάγησε στην ανατολική πλευρά της Πάρου. Ίσως, αυτό να συνδέεται με το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου όπου η προφορική παράδοση λέει ότι κτίστηκε από Λατίνους ναυτικούς που είχαν πέσει στα βράχια της περιοχής. Κάποιοι συσχετίζουν την περιοχή με το ναυάγιο του Damοlin όμως δεν νομίζω να ισχύει κάτι τέτοιο αφού ο γαιοκτήμονας μας είναι γνωστός.

Τον 18^ο αιώνα η οικογένεια είχε ήδη εκλείψει. Η τεράστια περιουσία του Νταμουλί κυρίως καταπατήθηκε και ένα μέρος της περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο.

Την 7ετία της Χούντας, με υπουργική απόφαση, περίπου 200 στρέμματα στην περιοχή Νταμουλί οικοπεδοποιήθηκαν και δωρίθηκαν σε αξιωματικούς του Στρατού. Μάλιστα, η Χούντα πρόλαβε να κατασκευάσει δυο αποδυτήρια, σκάλες ως την παραλία, γνωστή σήμερα ως παραλία «σκαλάκια» και ένα μεγάλο ιστό όπου εκεί θα υψωνόταν η Ελληνική σημαία ίσως και το λάβαρο της Χούντας, γνωστό ως «το πουλί του Παπαδόπουλου». Η χαρά των νέων ιδιοκτητών δεν κράτησε για πολλή αφού μετά από μερικούς μήνες επανήρθε η Δημοκρατία και μαζί της χάθηκαν και τα προνόμια των οικοπέδων αυτών.

Κρητοβενέτικης καταγωγής. Ο Da Molin της Κρήτης, ήταν ευγενής πυργοδεσπότης του Αλικιανού είχε σύζυγο την Ευδοκία Σκορδίλη από το Ρέθυμνο και είναι γνωστοί οι μυθιστορηματικοί Κρητικοί γάμοι (1570) της κόρης τους Σοφία με τον Πέτρο γιό του Γεώργιου Καντανολέου.

Γνωστός και ο Γάλλος ναύαρχος των Βενετών ο οποίος λέγετε ότι ναυάγησε στην σημερινή περιοχή Νταμουλί (Ανατολικά της Πάρου).

«Τα κτήματα της περιοχής, νότια του Αμπελά, βόρεια του Πλακωτού, τα κατείχαν κάποτε, κατά την Τουρκοκρατία, μέλη της οικογένειας Νταμουλή (Da Molin), που υπήρξε οικογένεια πατρικίων, μιας από τις διασημότερες της μεσαιωνικής εποχής.

Γεγονός είναι ότι μεγάλες εκτάσεις γης στην Πάρο ανήκαν κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας και ενετοκρατίας, σε γνωστές αρχοντικές οικογένειες.

Νταμούλη<Damulin< da+mulino= μύλος. Η κατάληξη -in είναι τυπική στα βενετικά ονόματα. Βλ. και Petretin. Ανήκει στα ονόματα που σχηματίζονται με το άρθρο de, di ή da.

Ο παριανός κλάδος ίσως Κρητοβενέτικοι, ήρθε από την Κρήτη και το Ρέθυμνο ή Σφακιά.

–1613. Το 1613 επέβαλε ο Τιμόθεος Β’ αφορισμούς στους λαϊκούς που αντιστάθηκαν στην εκλογή του νέου Επισκόπου Νικηφόρου αρνούμενοι να πληρώνουν τα συνήθη δοσήματα. Μεταξύ των λαϊκών ήταν και ο Ναουσαίος Μιχάλης Νταμουλής.

Πάρος: εν έτι σωτήριω 1672 εν μήνι μαίω (29) εις το παλαιόν: + Ταπεινός Μητροπολίτης Παροναξίας Μελέτιος.

Το πιο πάνω αίτημα υπογράφουν χριστιανοί, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατοίκων της Νάουσας μεταξύ άλλων και ο Ιωάννης Νταμουλής.

–1674. Γράφει ο ιστορικός της καθολικής κοινότητας Νάξου Ι. Μαρκόπολις, «Δια την χαρμόσυνον είδησιν εγκαταστάσεως των Καπουκίνων στην Νάουσαν, οι κάτοικοι της Ναούσης, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατασυγκινηθέντες από τα επαγωγά διδάγματα των πατέρων Καπουκίνων, προέβησαν εις επανειλημμένας ενεργείας παρά τοις αρμοδίοις δια την μονίν εγκατάστασιν των πτωχών της Ασσίζης εις την πόλιν των. Επί μακράν σειράν ετών εξακολουθούν να απευθύνουν εγγράφους αιτήσεις προς τας προϊσταμένας αρχάς του τάγματος δια την εκπλήρωσιν του κοινού πόθου των. Επί τέλους το 1674 η αίτησις των εγένετο αποδεκτή. Απερίγραπτος υπήρξε η χαρά και πρωτοφανής ο ενθουσιασμός των κατοίκων της Ναούσης δια την χαρμόσυνον είδησιν περί οριστικής εγκαταστάσεως των Καπουκίνων εις την κωμόπολιν των. Επ’ ευκαιρία του ευφροσύνου αγγέλματος προσύλθον διάφοροι ορθόδοξοι ιερείς και οι προύχοντες της Ναούσης, καθολικοί και ορθόδοξοι, ενώπιον του Γάλλου υποπρόξενου , και υπέγραψαν το έγγραφον. Εις δόξαν Χριστού αμήν. Εν έτει 1674 Δεκεμβρίου 25, εν κάστρω Νάουσας, όλοι ομόγνωμα και ομονιασμένοι προσμένουμε τους αιδεσιμοτάτους πατέρες να έρθουν εδώ να κτίσουν ένα μοναστήρι και δια σημάδι και βεβαίωσιν πως τους δεχόμαστε με κάθε μας καρδίαν και πολλά μετά χαράς υπογράφομε το παρόν γράμμα οι υποκάτωθεν υπογεγραμμένοι…» (υπογράφουν 12 ορθόδοξοι ιερείς και δυο καθολικοί, ο π. Λεονάρδος Φρέρης εφημέριος του Αγίου Γεωργίου Νάουσας και ο π. Δομένιος Κρίσπης. Και 40 πρόκριτοι εκ των οποίων οι αδερφοί Γιράρδοι κ.α.). Ο Σακελλάριος Ναούσης, ο Σκευοφύλαξ Ναούσης παπά Νικόλαος Κορτιάνος, Πρωτόπαπας, Ηλίας ιερεύς και Σακελλάριος Ναούσης, Πρωτοσύγκελος Νικόδημος ιερομόναχος, παπα Νικόλαος Ρούσης (ίσως Ρούσσος), Παπα Δημητρης, Παπα Θεόδωρος Πατελάς (ίσως Πατέλης), Παπα Τζάνες Καλούργης (Καλλέργης), παπα Χριστόφορος, Παπα Γιώργης Πουλός, Θεόδωρος …, παπα Νικολός Μαρκαντάτος, Ανεγνώστης Ρινιέρης (Ρενιέρης), Ανδρέας Καλούργης (Καλλέργης), Ιωάννης Κορτιάνος, Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας, Γιωάννης Νταμουλής, Γιάκουμος Ρούσος (Ρούσσος), Γεώργης Καλλέργης, PRE Domenico Crispo, Νικηφόρος Γεράρδης, Μιχελέτος Σπυρίδος, Αντώνης Μαλαξός, Ανδρέας Σμυρνιός, Φρατζέσκος Γρίσπος, Γεώργης Σαλονικιός, Τζάνες Καζανόβας, Ιωάννης Λευκαρός, Μιχέλης Σαλονικιός, Marco Foscolo, Ιωάννης Μοσκονάς, Αντώνης Γρυπάρης, Ιωάννης Σκούταρης, Φρατζέσκος Καλέργης, Ανεγνώστης Καρτιάνος, Γεώργης…, Ντεμενεγος Μεντρινός (Μενδρινός), Δημήτρης Στοφιλάς, Αντώνης Γρυπάρης, Γεώργης …, Δημήτρης …, Γεώργης …, Γεώργης Αλαβάνος, Δημήτρης Βασταζής, Νικολής Μπάρμπερης, Δημήτρης …, Μπατίστας Γεράρδης, Νικόλαος Γεράρδης.

–Δανάμπασης: Αρβανίτικο επώνυμο. ίσως παρωνύμιο. Προέρχεται από τις Σπέτσες. Την ίδια περίοδο (1917-18) ήρθαν και άλλοι δυο Σπετσιώτης, ο Εμμανουήλ Τούρτας και ο Γιώργος Δασκαλάκης.

Ντανάς = Μοσχάρι, Μπάση= Κεφάλι στα Τούρκικα.

–1883. Το 1883 γεννιέται ο Δανάμπασης Νικόλαος του Νικολάου αλιεύς κάτοικος Παροικιάς.

–1900. Νικόλαος Δανάμπασης, Ψαράς από Σπέτσες, Μαριωρή Αιγινίτου από τις Λεύκες της Πάρου.

–1930. Σε φωτογραφία του Δημοτικού Σχολείου Παροικίας του 1930, διακρίνεται η μαθήτρια Γεωργία Δανάμπαση.

–1930. Το 1930 γεννιέται ο Δανάμπασης Μιχαήλ του Νικολάου κάτοικος της Κοιν. Παροικιάς.

–1946. Στον εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1946 υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δανάμπασης Νικόλαος του Νικολάου αλιεύς κάτοικος Παροικιάς.

–1951. Σε φωτογραφεία του 1951, σε καφενείο της Παροικιάς, διακρίνεται ο Νικόλαος Δανάμπασης.

–1953. Στον εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1953 είναι εγγεγραμμένη η Δανάμπαση Μαριορή το γένος Γεώργιος Αιγινήτης, όνομα συζύγου Νικόλαος κάτοικος Παροικιάς.

–1960. Σε ομαδική φωτογράφιση της ποδοσφαιρικής ομάδας της Πάρου τον Αύγουστο του 1960 στην Παροικιά διακρίνεται ο ποδοσφαιριστής (τερματοφύλακας) Δανάμπασης Νικηφόρος.

–2016. Απεβίωσε η Τάρσα Δανάμπαση εγγονή του γενάρχη των Δαναμπασαίων της Πάρου, σύζυγος της ο Μιχαήλ …?. Κόρες της η Μαριωρή και η Ειρήνη.

–Δανιηλ: Βαπτηστικό επώνυμο.

–1821. Παριανός αγωνιστής του 1821 ο Δανιήλ Παναγιώτης (Μ.Υ. 2644) Υπαξιοματικός Β’ τάξης. Έλαβε μέρος σε διάφορες μάχες και έπεσε μαχόμενος.

–Δανιηλοπούλου: Ο παριανός κλάδος έχει καταγωγή από την Ρουμανία, από εύπορη οικογένεια, ήρθαν στην Ελλάδα το 1910 σαν πολιτικοί πρόσφυγες και εγκαταστάθηκαν στην Πλάκα της Αθήνας, το επίθετο τους στην Ρουμανία ήταν Daneilescu και με τον ερχομό τους στην Ελλάδα αλλάξανε και το επίθετο τους, στην Πάρο ήρθαν το 1980.

–1980. Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών Βίκυ Δαλιηλοπούλου στην Παροικιά από το 1980.

–Δανπουτουκλής:

–1656. Σε έγγραφο του υπέρθυρου το 1656 της αυλής της Μονής Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου (Γυαλιστή) Λευκών, αναφέρεται ο Μιχαήλ Γαβαλάς σύζυγος της Ανδριάνας Γαβαλά, κόρη του Θάνου Δανπουτουκλή. Στις 31 Μαρτίου 1659 ανακαινίστηκε από τον Μιχαήλ Γαβαλά και τον Καλόπλαστο.

–Δαρζέντας ή Δαργέντας ή Δεργέντας ή Δερζέντας: Γόνος ενετικού οίκου και σημαίνει ο Αργυρός από το βεν. Argento. Καθολικού δόγματος. Συχνό στη Χίο με τον τυπο Δαρζέντας. Στο Ηράκλειο της Κρήτης αναφέρεται ο Nicolaus Argenti 1378, o Nicolo D’ Argento ή Di Argenta, νοτάριος σε έγγραφα Ηρακλείου του 1596-1636. Ο παριανός κλάδος είναι Θηραϊκής καταγωγής. Στην Πάρο δεν υπάρχει πια το επώνυμο Δερζέντας. Συναντάται, όμως, στη Σαντορίνη, αφιερωτική επιγραφή εικόνας του 1956, που βρίσκεται στον Άγιο Σώστη Οίας.

–1660. Το 1660 αναφέρεται ο καθολικός εφημέριος στο Αλτάριος της Εκατονταπυλιανής ο δον Νικόλαος Δαρζέντας.

–1666. Το 1666 καθολικός εφημέριος στο Αλτάριος της Εκατονταπυλιανής ο δον Νικόλαος Δαρζέντας.

–1672. Στην Πάρο αναγέρνεται το επώνυμο το 1672.

Πάρος: εν έτι σωτήριω 1672 εν μήνι μαίω (29) εις το παλαιόν: + Ταπεινός Μητροπολίτης Παροναξίας Μελέτιος.

Το πιο πάνω αίτημα υπογράφουν χριστιανοί, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατοίκων της Νάουσας μεταξύ άλλων και ο Γιαννούλης Νταρζέντας.

–1674. Σε έγγραφο για την ανέγερση της Καθολικής Μονής στην Παροικιά του 1674 αναγράφεται ο Ιωάννης Δαργέντας. Εδωρήθη εις τους καθολικούς πατέρες μικρόν οικόπεδον υπό του Γιαννουλάκη Δαργέντα, όπερ ενώσαντες οι Πατέρες μεθ' ετέρου οικοπέδου αγορασθέντος υπό αυτών ήρχισαν αμέσως τας προκαταρκτικάς εργασίας προς ανέγερσης Μονής.

–1708. Το οικόσημο των Δαρζέντα στο μαρμάρινο στόμιο του πηγαδιού στην συνοικία Καινούργιο Πηγάδι στην Παροικιά. Φέρει έτος 1708.

–Δασκαλάκης: Προέρχεται από τις Σπέτσες. Την ίδια περίοδο (1917-18) ήρθαν και άλλοι δυο Σπετσιώτης ναυτικοί, ο Εμμανουήλ Τούρτας και ο Νίκος Δανάμπασης.

Ο Δασκαλάκης σε ένα από τα ταξίδια του στην Πάρο παντρεύτηκε την Τιμόκλεια Φραγκούλη το γένος Σακκά αλλά δεν απέκτησαν απογόνους.

–1882. Το 1882 γεννιέται ο Δασκαλάκης Βασίλειος του Ιωάννη αλιεύς κάτοικος Παροικιάς. Το 1948 απεβίωσε.

–1946. Στον εκλογικό κατάλογο της Παροικιάς του 1946 υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δασκαλάκης Βασίλειος του Ιωάννη αλιεύς κάτοικος Παροικιάς.

–1953. Στο εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1953 είναι εγγεγραμμένη η Δασκαλάκη Τιμόκλεια όνομα συζύγου Βασίλειος, όνομα πατρός Στυλιανός Φραγκούλης.

–Δαφερέρας ή Δεφερέρας ή Δαφερέρες ή Ντεφερέρα ή Ντεφεράρης ή Ντε Φεράρης ή Ferrari: Δυτική οικογένεια. Το προδίδει εκτός απο το όνομα και η αρχική της θρησκευτική λατρεία.

Είναι πατριδωνύμιο. Τα παλιότερα έγγραφα του 17ου και 18ου αι. αναφέρουν την οικογένεια ως Ντα Φεραρα ή Νταφεράρα, στην συνέχει, αρχές του 19ου αι. ως Νταφερέρας και Νταφερέρης και τελευταία με τον τύπο Δαφερέρας.

Η οικογένεια Δαφερέρα μαρτυρείται πάντα στην Παροικία και σε κανένα άλλο σημείο των νησιών Παρου - Αντιπάρου.

Η Φεράρα όπως κάθε πόλη φέρει θυρεό (φωτο). Αυτο το οικόσημο φέρει και η οικογένεια Da Ferrara της Νάπολη.

Κατα άλλους το επώνυμο είναι παρωνύμιο απο το Da Ferrare που σημαίνει πεταλωτής.

–1716. Σε πρακτικό εκλογής νοταρίου – καγκελαρίου από το κοινό της Παροικιάς στη Γενική Συνέλευση της 14 Ιανουαρίου 1716, μαρτυρείται ο σκευοφύλακας Νταφερέρης.

–1722. Σκευοφύλαξ Μιχαήλ Ντεφεράρης Επίτροπος Εκατονταπυλιανής. Σε έγγραφο πώλησης περιβολιού στη Μύκονο της 26ης Ιουνίου 1722, έτος προαγωγής του σε αρχιεπίσκοπο Τήνου, ο Αρσένιος Μαρμαρηνός φέρει το επών. Μενδρινός και ο διάδοχος του Αρσενίου Κύριλλος (1736-1742) το ίδιο επώνυμο έφερε. Το έγγραφο υπογραφουν ως μάρτυρες οι: Οικονόμος Παροικιάς Αλλησάφης, Ιωάννης Σκορδίλης και ο σκιεβοφύλαξ Παροικιάς Ντεφεράρης (Δαφερέρας).

–1722. Ο Παριανός (γεννήθηκε στα Μάρμαρα) ιερομόναχος Αρσένιος Μενδρινός, το 1722 Μητροπολίτης Τήνου, αναφέρεται σε έγγραφο Παρου στις 29 Οκτωβρίου 1722 για πωληση ακινήτου στην Παροικιά. «… ο οικονόμος Παροικιάς Αλησάφης εμολόγησεν και ομολογά πως απατός του επαρακίνησεν την μπρεσβυτέραν του κερά Μαρκιετάκη οικονόμισα και επούλησεν τα πράγματα ειχεν εις τον Κέφαλο πουρκιάν της και έλαβεν αυτός τα άσπρα και εγόρασε από τον αφέντη Μανωλάκη Πρωτόδικο το μπάρμπαν του ένα λιβάδι εις τον Μπαρασπόρο…» Το πωλητήριος μαρτυρούν και υπογράφουν οι: Οικονόμος Αλησάφης Νικόλαος ιερεύς, ο Μανώλης Πρωτόδικος, ο Σκευοφύλαξ Ντεφεράρης, ο παπα Νικολός Πρωτόδικος, ο Γιάκουμος Μπαζέγιος και ο Καντζελλάριος Παροικιάς Νικόλαος Σπυρίδος.

–1730. Σε πρακτικό πωλήσεως του φόρου της δεκάτης του κοινού Παροικιάς κατά τη Γενική Συνέλευση, της 26 Ιουλίου 1730 μαρτυρείται ο σκευοφύλαξ Ντεφεράρης.

–1731. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 6 Δεκεμβρίου 1731, αναφέρεται ο σκευοφύλακα Ντεφεράρης.

–1732. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 4 Ιανουαρίου 1732, αναφέρεται ο Μιχαήλ ιερεύς Ντεφεράρης σκευοφύλακα.

–1734. Υπήρξαν περιπτώσεις κουρσάρων και πειρατών που βαριεστημένοι από την πειρατική ζωή, αποφάσιζα, αφού παντρευόντουσαν στα νησιά, να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά. Για να νομιμοποιήσουν όμως αυτό τον αποχρωματισμό τους, ιδιαίτερα οι πειρατές, έπρεπε να εφοδιαστούν με κατάλληλο έγγραφο από τη νοταρία του τόπου τους. Σε μια τέτοια περίπτωση αναφέρεται το παρακάτω έγγραφο. «Εις δόσαν Θεού αμή. 1734 Φεβρουαρίου 24. Πάρος, Παροικιά. Επειδή και ο μουσού Γιοζές Ντάλες φρανκέζης να έμεινεν και να ήτον κάτοικος εις τον ντόπον μας μερικοί χρόνοι τώρα και εις τον γκαιρόν ετούτον επαντρεύτη κι επήρε γυναίκα απ’ εδώ, πλην όλον τούτον τον γκαιρόν έζησεν και επέρνα πάντα φρόνιμα και τακτικά, χωρίς να προξενήση καμίαν, την όλην μικροτέραν ενόχλησιν ή πίκρα κανενός, και επειδή να είναι άνθρωπος της θάλασσας και με μίαν βάρκαν να εταξίδευεν πηγαινόμενος τώρα εις την Μύκονο τον αντάμωσεν αφέντης καπετάν Τζων Πέτρος και έχοντας χρεία από την δούλεψιν του ομοίου Ντάλε τον επήρε στανικώς. Δια τούτο λοιπόν και δια να αποδείξη εις κάθε αφέντη και εξουσιαστή πως με το θέλημά του δεν το θέλη ζητά την μπαρούσαν μαρτυρία μελετώντας πάλε αν ο θεός το θέλη να μεταγυρίση και να απομείνη κάτοικος ως όλους μας πληρώνοντας τα δοσίματα του και χαράτζια του σαν γκαλός και ευπειθής ραγιάς. Δια τούτο τόνε συντροφιάζομεν δια μέσου του παρόντος φανερού γράμματος εις ένδειξινκαι βεβαίωσιν του.

Οικονόμος Πρωτόδικος

Σακελλάριος Βιτζαράς

Σκευοφύλαξ Ντεφεράρης»

–1734. Η ιδιοκτησία του ιερέως, σκευοφύλακος Μηχαύλ Ντε Φεράρη. Στο προικοσύμφωνο Παροικιάς 8 Ιουλίου 1734 ο εν λόγω ιερεύς προικίζει την κόρη του Μαρούσα, προκειμένου να λάβει συζυγον τον Χρουσάκη Κωνστ. Στριανό, και «δίνει αρχής την εκκλησίαν του τον Ντιμιον Πρόδρομον εις το Κάστρο (είναι η εκκλησία στο κάστρο της Παροικιάς, από τις παλαιότατες. Βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Στυλιανού και απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης που εφάπτεται του βενετσιάνικου πύργου), έχει τηνε αγορά του καθώς ευρίσκεται με την καμπάνα και τις αγίες εικόνες..».

–1736. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 22 Ιανουαρίου 1736, αναφέρεται ο σκευοφύλακα Ντεφεράρης.

–1736. Πρόσκληση επαναπατρισμού κατοίκων Πάρου, κατά τη Γενική Συνέλευση του κοινού Παροικιάς, της 24 Φεβρουαρίου 1736, υπογράφει και ο σκευοφύαξ Νταφεράρης.

–1737. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς την 1^η Μαρτίου 1737 αναφέρεται ο σκευοφύλακα Ντεφεράρης.

–1738. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς τον Μάρτιο του 1738 αναφέρεται ο σκευοφύλακα Ντεφεράρης.

–1739. Πρακτικό εκλογών κατά την Γεν. Συνέλευση στις 30 Αυγούστου 1739 απεσταλμένου των κοινών της Πάρου στην Κωνσταντινούπολη, εκλέγουν τον Νικόλαο Μαυρογένη, προκειμένου να διαπραγματευθεί τα οικονομικά θέματα του νησιού. Αναφέρεται ο σκευοφύλακα Παροικιάς Ντεφεράρης.

–1740. Σε δημόσιο πλειστηριασμό του κοινού Παροικιάς στις 12 Απριλίου 1740, αναφέρεται ο σκευοφύλαξ Ντεφεράρης.

–1741. Εκλογή προβλεπτών υγειονομικών μέτρων από το κοινό Παροικιάς Πάρου, κατά τη Γενική Συνέλευση, της 2 Μαΐου 1741, υπογράφει και ο σκευφύλαξ Ντεφεράρης.

–1742. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 1η Μαρτίου του 1742 αναφέρεται ο σκευοφύλακα Ντεφεράρης.

–1743. Εκλογή κατά τη Γενική Συνέλευση «επιτρόπου και προβλέπτη» απεσταλμένου από τα κοινά της Πάρου, στις 20 Φεβρουαρίου 1743 αναφέρεται ο σκευοφύλακα Ντεφεράρης.

–1744. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 28 Μαρτίου του 1744 αναφέρεται ο σκευοφύλακα Ντεφεράρης.

–1747. Στη διαθήκη του σακελίου Βιτζαρά ιερέως Κωνσταντίου στις 30 Μαρτίου 1747 αναφέρεται ο σκευοφύλακας Νταφεράρη.

–1827. Σε έγγραφο της 15 Απριλίου 1827 της Παροικιάς Πάρου μαρτυρείται ο Μάρκος Δαφερέρας.

–1827. Καταγραφή των (μερικών) χρεών των κοινοτήτων του κάθε Μέρους κοινού της Πάρου εις την Κωνσταντινούπολιν. 17 Απριλίου 1827.

Ομολογία Μάρκου Δαφερέρα Κεφάλαιον γρ. 100.

–1829: 9βρίου 27. Μαθητευόμενοι εις την Αλληλοδιδακτικήν Σχολήν της πόλεως Παροικιάς

Τεφερέρας Θεόδωρος ετών 14 (σήμ. Δαφερέρας).

–1829. Σε πληρεξούσιο του 1829 αναφέρεται ο Μάρκος Δαφερέρας.

–1835. Σε κατάλογο μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Πάρου του 1835, υπάρχει εγγεγραμμένος ο μαθητής Δεφερέρας Β. Γεώργιος αλλά και ο Αναστάσης Β. Δεφερέρας, τέχνη πατρός γεωργός.

–1847. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 47χρονος γεωργός Ευστάθιος Μ. Δαφερέρας, ο 36χρονος γεωργός Ιωάννης Μ. Δαφερέρας, ο 40χρονος γεωργός Νικόλαος Μ. Δαφερέρας και ο πατέρας τους 78χρονος γεωργός Μάρκος Δαφερέρας και τα αδέρφια Νικόλαος Β. Δαφερέρας 25 ετών γεωργός και ο Ευστάφιος Β. Δαφερέρας 29 ετών γεωργός.

–1859. Στις 11 Μαΐου 1859 ο 29χρονος βυρσοδέψης από την Πάρο Δαφερέρας Γεώργιος του Βασιλείου και της Γαρουφαλιάς, παντρεύεται στην Ερμούπολη την 18χρονη συριανή Γραμματική Μπαξεβανάκη του Παναγιώτη και της Κωνσταντινιάς Ιακώβου.

–1859. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1859 σε συμβολαιογραφική πράξη [Πωλητήριο] στην Σύρου αναφέρεται ότι ο κάτοικος Πάρου Γεώργιος Βασιλείου Δαφερέρας.

–1870. Το 1870 γεννιέται ο Δαφερέρας Σπυρίδων του Μάρκου γεωργός κάτοικος Παροικιάς. Απεβίωσε το 1954.

–1876. Το 1876 γεννιέται ο Δαφερέρας Σπυρίδων του Αριστείδη γεωργός κάτοικος Παροικιάς. Απεβίωσε του 1954.

–1878. Το 1878 γεννιέται ο Δαφερέρας Δημήτριος του Αριστείδη γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1880. Το 1880 γεννιέται ο Δαφερέρας Αντώνιος του Μάρκου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1884. Το 1884 γεννιέται ο Δαφερέρας Νικόλαος του Γεωργίου αλιεύς κάτοικος Παροικιάς.

–1898. Στις 18 Ιανουαρίου 1898 ο 24χρονος ξυλουργός από την Πάρο Ιωάννης Δαφερέρας του Σταύρου και της Αικατερίνης, παντρεύεται στην Ερμούπολη την 20χρονη από την Σύρο Μαριγώ Κολιάκου, του Νικολάου και της Αικατερίνης Πυταρού.

–1902. Το 1902 γεννιέται ο Δαφερέρας Αριστείδης του Σπυρίδων γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1903. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 30 ετών ξυλουργός Ιωάννης Στ. Δαφερέρας έγγαμος. Έδωσε όρκο στις 27 Ιανουαρίου 1903.

–1904. Το 1904 γεννιέται ο Δαφερέρας Αθανάσιος του Σπυρίδων γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1904. Το 1904 γεννιέται ο Δαφερέρας Στυλιανός του Σπυρίδων γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1906. Το 1906 γεννιέται ο Δαφερέρας Αριστείδης του Δημήτριος γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1906. Το 1906 γεννιέται ο Δαφερέρας Παναγιώτης του Σπύρου εμπορευόμενος κάτοικος Παροικιάς.

–1907. Το 1907 γεννιέται ο Δαφερέρας Μάρκος του Αντωνίου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1909. Το 1909 γεννιέται ο Δαφερέρας Δημήτριος του Αντωνίου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1912. Το 1912 γεννιέται ο Δαφερέρας Αθανάσιος του Αντωνίου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1912. Το 1912 γεννιέται ο Δαφερέρας Αναστάσιος του Σπυρίδων γεωργός κάτοικος Παροικιάς. Σύζυγός του η Κυριακή Κ. Γιατροπούλη. Τέκνα τους ο Σπύρος, ο Κώστας, ο Αντώνης και η Βασιλεία.

–1912. Το 1912 γεννιέται ο Δαφερέρας Κωνσταντίνος του Σπυρίδων γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1914. Το 1914 γεννιέται ο Δαφερέρας Γεώργιος του Σπύρου καφεπώλης κάτοικος Παροικιάς.

–1914. Το 1914 γεννιέται ο Δαφερέρας Ευθύμιος του Βασιλείου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1915. Το 1915 γεννιέται ο Δαφερέρας Μάρκος του Βασιλείου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1915. Το 1915 γεννιέται ο Δαφερέρας Γεώργιος του Σταυριανού ναυτικός κάτοικος Παροικιάς.

–1915. Το 1915 γεννιέται ο Δαφερέρας Ιωάννης του Σπυρίδωνα γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1915. Το 1915 γεννιέται ο Δαφερέρας Σταύρος του Αντωνίου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1920. Το 1920 γεννιέται ο Δαφερέρας Χρήστος του Σπυρίδωνα γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1920. Το 1920 γεννιέται ο Δαφερέρας Αντώνιος του Κωνσταντίνου κομμωτής κάτοικος Παροικιάς.

–1922. Το 1922 γεννιέται ο Δαφερέρας Γεώργιος του Αντωνίου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1924. Το 1924 γεννιέται ο Δαφερέρας Βασίλειος του Αντωνίου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1924. Το 1924 γεννιέται ο Δαφερέρας Κωνσταντίνος του Σταυριανού ναυτικός κάτοικος Παροικιάς.

–1925. Το 1925 γεννιέται ο Δαφερέρας Εμμανουήλ του Αντωνίου εργάτης κάτοικος Παροικιάς.

–1926. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 33χρονος ιχθυέμπορος Δημήτριος Γεωρ. Δαφερέρας έγγαμος. Έδωσε όρκο στις 24 Οκτωβρίου 1926.

–1926. Το 1926 γεννιέται ο Δαφερέρας Στυλιανός του Σταύρου ναυτικός κάτοικος Παροικιάς.

–1927. Σε φθαρμένες φωτογραφίες διαβάζουμε. Παραλήπτες Εν Πάρω Μάρδα Σπανού, Τιμόθεος Κασσίδης ή Κασούδης, …. Νταφερέρα και Βασιλική Δαφερέρα. Σύρος 1927.

–1935. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος η παριανή 45χρονος οικιακά Άννα Στ. Δαφερέρα έγγαμος και ο αδερφός της 9 ετών Στυλιανός Στ. Δαφερέρας, μαθητής. Έδωσε όρκο στις 19 Οκτωβρίου 1935.

–1939. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 20 ετών ναυτικός Γεώργιος Θεοδ. Δαφερέρας άγαμος. Έδωσε όρκο στις 23 Μαρτίου 1939.

–1940. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 53 ετών ιχθυοπώλης Θεόδωρος Γεώρ. Δαφερέρας έγγαμος. Έδωσε όρκο στις 22 Απριλίου 1940.

–1948. Στην εφημερίδα «Η Φωνή της Πάρου» το 1947 ο Ιωάννης Δαφερέρας διαφημίζει την επιχείρηση του «ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟ ΜΟΣΧΑΤΟ ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Β’ 95 ΕΝ ΜΟΣΧΑΤΩ».

–1954. 21 Νοεμβρίου 1954 ΚΟΙΝΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΠΑΡΟΙΚΙΑ: Εψήφισαν εν όλω έγκυρα ψηφοδέλτια 1152 Έλαβον:

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ «ΛΑΟΣ – ΕΡΓΑ» 625.

Σταυρούς κατά σειράν προτιμήσεως: Αντ. Οικονόμου 586, Ιωαν. Φραγκούλης 584, Παν. Γ. Κρητικός 375, Ιωάν. Μεν. Μαύρης 229, Γεώργιος Σπ. Δαφερέρας 222, Μιχ. Γ. Κανδεράκης 173, Ιωάννης Α. Μπουρέλης 168, Β. Μεσολογγίτης 139, Χρυς. Σαρρής 136 και Δημ. Ν. Μαύρης 119.

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ «ΠΡΟΟΔΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» 526.

Σταυρούς κατά σειράν προτιμήσεως: Ανδρέας Αυλήτης 387, Βαπτιστής Μάτσας 377, Μιχ. Δ. Πρωτόδικος 274, Γρ. Γ. Γράβαρης 272, Βας. Δ. Φωκιανός 237, Κ. Χαρατσάρης 189, Μιχ. Π. Ραγκούσης 162 κλπ.

Οι δύο πρώτοι έρχονται εκ της μειοψηφίας επειδή όμως δεν αποδέχονται, θα εισέλθουν οι δύο επόμενοι, ήτοι ο Μιχ. Πρωτόδικος και ο Γρηγόριος Γράβαρης.

–1965. Σε φωτογραφεία στο λιμάνι της Παροικιάς του 1965, διακρίνεται η Δέσποινα Δαφερέρα.

–1969. Σε σχολική παρέλαση στην Παροικιά το 1969, διακρίνεται ο μαθητής Μανώλης Δαφερέρας (Πέππας).

–Δαφερίας: Βλέπε Νταβαρίας

–Δεγάϊτας: Φράγκικη η προέλευση αυτού του επιθέτου. Ίσως επώνυμο παρωνύμιο από την Ισπανική λέξη De Gaita = η γκάιντα.

–1970. Σε φωτογραφείο του 1970 στην Παροικιά, διακρίνεται η μαθήτρια Σπυριδούλα Δεγάϊτα.

–Δέδες:.

–1870. Στις 27 Δεκεμβρίου 1870 ο 35χρονος ναύτης από την Πάρο Ιωάννης Μάρκου του Γεωργίου και της Διαμάντος, παντρεύεται στην Ερμούπολη την 30χρονη από την Πάρο Ευαγγελία Δέδε, του Κυριάκου και της Μαρουσώς.

–Δεκαβάλλας ή Δεκαβάλας ή Ντεκαβάλης: Φραγκικη οικογένεια καθολικού δόγματος. De Cavala και σημαίνει η φοράδα. Στην Πάρο εμφανίζεται το επίθετο από τον 18^ο αιώνα όπου ήρθε από την Φολέγανδρο.

–1710. Χωράφι στα Λειβαδερά σύμπλιος Σταμάτης Ντεκαβάλης.

–1730. Χωράφι του Νικολάκη Μαυρογένη, Ξαμεπέλισμα Έλιτας σύμλιος ο ίδιος [από τον Μιχέλη Ντεκαβάλλη].

–1879. Το 1879 γεννιέται ο Δεκαβάλλας Ιωάννης του Αντωνίου αρτοποιός κάτοικος Παροικιάς. Απεβίωσε το 1948.

–1924. Το 1924 γεννιέται ο Δεκαβάλλας Ανάργυρος του Ιωάννη αρτοποιός κάτοικος Παροικιάς.

–1946. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1946 υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δεκαβάλλας Ιωάννης του Αντωνίου αρτοποιός κάτοικος Παροικιάς.

–1953. Στο εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1953 είναι εγγεγραμμένη η Δεκαβάλλα Παρασκευή όνομα συζύγου Ιωάννης, όνομα πατρός Αντώνιος Χαλάς.

–1963. Σε μαθητική φωτογραφία των Χριστουγέννων του 1963 απεικονίζεται η μαθητρια Βούλα Δεκαβάλλα.

–1965. Σε φωτογραφεία του 1965 στην Παροικιά, διακρίνεται ο Γιάννης Δεκαβάλλας.

–1975. Στην «Φωνή της Πάρου» του 1975 διαβάζουμε τα αποτελέσματα των μαθητικών αγώνων του Γυμνασίου Πάρου. Στο μήκος αρρένων ο Εμμανουήλ Δεκαβάλας κατέλαβε την πρώτη θέση.

–1980. Σε φωτογραφεία του 1980 στην Παραλία της Παροικιάς διακρίνεται ο Γιάννης Δεκαβάλλας.

–Δεκάριστος: Καταγωγή από Σύρο, έτος 1970, Καθολικό δόγμα.

–1990. Μάρκος Δεκάριστος το 1990 κάτοικος Αλυκής.

–2005. Κάτοικος Μάρπησσας ο Λογιστής Γιώργος Δεκάριστος.

–2008. Δημοτικός υπάλληλος Σφαγείων Πάρου το 2008 ο Μάρκος Δεκάριστος

–Δελαβίνιας ή Δελαβύνιας: Φραγκο-λατινικές ρίζες, επίθετο-παρατσούκλι (de le vigna = προς την άμπελο), καθολικού δόγματος. Το επίθετο μαρτυρείται ώς και σήμερα στην Πάρο.

–Δελαγραμμάτης ή Δελαγραμμάτηκας ή Δελλαγραμμάτικας ή Δελαγραμμάτικας ή Ντελαγραμμάτικας ή Ντελλαγραμμάτικας ή Della Grammatica: Φράγκικη οικογένεια, επώνυμο παρωνύμιο (della grammatica = από την γραμματική), καθολικού δόγματος.

Η οικογένεια Δελλαγραμμάτη ή Ντελλαγραμμάτη ή Τελλαγραμμάτη ή ως Δελλαγραμμάτικας, Βουργουνδικής καταγωγής. (Βουργουνδία Γαλλίας) κατά άλλους από την Πάρμα και το Bellagio στη λίμνη Como, υπήρξε από τις ονομαστότερες και αρχοντικότερες οικογένειες της Πάρου.

Η οικογένεια Ντελλαγραμμάτη ή Ντελλαγραμμάτικα απαντάτε και στην Άνδρο μέχρι σήμερα και στη Κύθνο παλαιότερα. Στη Νάξο έχουμε μνεία του επωνύμου τον 16^ο αιώνα ενώ στις αρχές του 15^ου αιώνα μνημονεύεται ο Γιαννούλης Ντελλα Γραμμάτικας.

Αρχικά στην Άνδρο και από εδώ φαίνεται διασκορπίστηκε αργότερα και στα άλλα νησιά των Κυκλάδων η πολύκλαδη αυτή οικογένεια της Λύσεως.

Στην Πάρο ο θυρεός παρουσιάζεται ελάχιστα διαφορετικός με κύριο έμβλημα το όρθιο αριστερόστροφο λιοντάρι. Οι Δελλαγραμάτικα θα αλλάξουν τον θυρεό τους κατόπιν των ανυπόφορων πιέσεων που θα εξαπολύσουν οι Οθωμανοί εναντίον των Λατίνων αρχόντων μετά το 1579 με αποκορύφωμα τον στραγγαλισμό στην Άνδρο 6 ανωτάτων Λατίνων καθολικών που δεν είχαν ασπασθεί το ορθόδοξο Δόγμα το 1633. Για τούτο απόγονος του Μπερτούλη Δελλαγραμάτικα αποφασίζει να εντοιχίσει στον πύργο του (το 1717;) θυρεό με το μετάλλιο βωβό, κενό περιεχομένου. Ο Πύργος σώζεται ελαφρά αλλαγμένος από τους απογόνους της οικογενείας Δελλαγραμμάτικα στ΄Αμονακλειού.

Η οικογένεια Δελλαγραμάτικα, ισχυρή φεουδαλική οικογένεια η οποία φαίνεται να κατέχει προ του 1419 το Κάστρο του Μακροταντάλου (Μαρκοντάντολου) και όλο το αναλογούν φέουδο. Αργότερα μάλλον απέκτησε ως φέουδο τον χώρο που κατέλαβε η Μονή της Αγίας στην Άνδρο. Ο Gasparo Delagramatica και ο Berto ή Bertuli (ή Μπερτούλης) Dellagramatica κρατούν αντίστοιχα δύο πλούσιες περιοχές εκεί κοντά, ο πρώτος στην κοιλάδα των Ατενίων και ο δεύτερος εύφορο τόπο από τα Γιάννουλα έως την Ξυλοκαρύδα. Αυτά αρκετά προ του 1600. Η οικογένεια του Agustin ή Austin Daponte ισχυρού επίσης Λατίνου άρχοντα φέρεται να βρίσκεται πλησίον των Δελλαγραμάτικα, οι δε Μπερτούλης Δελλαγραμάτικας και Αουστής Δαπόντες υπογράφουν πληθώρα δικαιοπρακτικών εγγράφων πάντοτε στην βόρεια Άνδρο και προ του 1600 αλλά και λίγο μεταγενέστερα. Η σχεδιασμένη κάθοδός τους προς την νότια Άνδρο θα συνεχισθεί. Όταν προ του 1566, έτους αποπομπής του τελευταίου Λατίνου Ηγεμόνα, πολλοί Λατίνοι άρχοντες αφενός θα μεταστραφούν στο ορθόδοξο δόγμα και αφετέρου θα ζητήσουν την Τουρκική κυριαρχία. Έτσι εν μέσω πλήρους καχυποψίας και πολλαπλών πιέσεων όλοι οι άρχοντες θα κλειστούν στο Κάτω Κάστρο εγκαταλείποντας ολόκληρη την βόρεια Άνδρο αλλά και γενικώς τους πύργους τους στην ύπαιθρο. Ελάχιστοι δεν θα υιοθετήσουν τον κανόνα αυτό. Όπως ο Μπερτούλης Δελλαγραμμάτικας και ο Αουστής Δαπόντες.

Η πειρατεία, η ναυτιλία και η καλλιέργεια της γης σύντομα διαμόρφωσαν όπως σημειώνεται κάπου μια ντόπια τάξη ολιγαρχίας, στην οποία προσχώρησαν και οι εξελληνισθέντες παλαιοί Βενετοί φεουδάρχες. Εμφανίζονται δηλαδή οι αρχοντικές οικογένειες, που διέθεταν αρκετή κτηματική περιουσία, χρήματα, καράβια, ανεμόμυλους, μοναστήρια και αξιώματα, όπως Μαυρογένη, Κονδύλη, Κρίσπη, Χαμάρτου, Γεράρδη, Βατιμπέλα, Κορτιάνου, Μαλατέστα, Δελαγραμμάτη, Ναυπλιώτη, Καμπάνη κ.α. -*2 Το αρχοντικό του Σιόρ Συμεών Δελαγραμμάτη βρίσκεται στην Τρίτη Βρύση του Μαυρογένη. Κληροδοτήθηκε στο γιο του Νικόλαο Δελαγραμμάτη και ο οποίος στην πάροδο του χρόνου το εκληροδότησε στις δυο από τις κόρες του, Μαρινιώ Ζάννου και Ελέγκω Αργυροπούλου. Χωρίστικε στη μέση λόγω της εκτάσεώς του και αποτέλεσε δύο κατοικίες. Σήμερα η μία ανήκει στην οικογένεια Δρύλη και η άλλη στην οικογένεια Ανδριανής Πατέλη. H παράπλευρη εκκλησία της Βηθλεέμ ανήκε στο αναφερόμενο αρχοντικό. (Ο τρισέγγονος του Δημήτριος Γιάγκου Αργυρόπουλος, συναισθηματικά συνδεδεμένος, ενδιαφέρεται έως σήμερα με φροντίδα για την εκκλησία. Ο Συμεών Δελαγραμμάτης το 1825 αναφέρεται ενορίτης Αγίας Τριάδος. Η Αγία Τριάδα βρίσκεται πίσω από την Τρίτη βρύση). *3 Το εντυπωσιακής υστεροαναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, οικοδομικό κόσμημα της Πάρου, αρχοντική κατοικία του Αλέξανδρου Δελαγραμμάτη και τα χαρακτηριστικά μαρμάρινα παράθυρα με τους ραδινούς κιονίσκους στο μέσον, απέναντι από την εκκλησία Σεπτεμβριανή της Παροικίας, προικώο της Συζύγου του γένους Αλισαφή, και κτίσμα της ιερατικής οικογένειας των Αλισαφή. Οι Άγιοι Ανάργυροι στη φλόγα Παροικίας (όπου στο δάπεδο της εκκλησίας βρίσκονται οι τάφοι τους), ο Άγιος Γεώργιος στα λειβάδια – κουνάδος, Παροικία και ο Πύργος Ψυχοπιανά είναι κτίσματα της ιστορικής οικογένειας Αλισαφή. Εν συνεχεία, το μοναδικής Αρχιτεκτονικής κτίσμα, περιήλθε αλληλοδιαδόχως δια θηλυγονικών προικοδοτήσεως στις οικογένειες Κρίσπη, Μαυρογένη και από το 1913 ως σήμερα στην οικογένεια Γράβαρη.

–1672. Σε αίτημα των παριανών προς τον προϊστάμενο της γαλλικής επαρχίας Πατέρα της Καθολικής Εκκλησίας Jacques Dinet για να ζητήσουν πατέρες της καθολικής εκκλησίας να έρθουν στην Πάρο. «Ταπεινοπρεπώς παρακαλούμεν την πανοσιώτη σας, ωσάν προηγούμενος οικουμενικός και πατριάρχης της αγίας και υπέρ ενδόξου συντροφιάς υου ιησού να συγκλύνη εις το να μας έλθουν ωδε εις τον τόπον μας πατέρες δια να κατοικήσουν εδώ έως εις τα άλλα νησιά δια να ημπορέσωμεν και ημείς να λάβωμεν εκείνη την βοήθειαν και ωφέλειαν της ψυχής μας μαζί κα την επιστήμην δια τους μεταγεναστέρους μας, επειδή ξεύρωμεν καλότατα ότι πως η πανοσιώτησας και η τρισκία της όλα ο σκοπός και ο πόθος άλλο δεν είναι εις όλα τα πάντα μόνον να γυρέψετε την μεγαλύτερην δόξα του Θεού και της σωτηρίας των ψυχών εις κάθε τόπον όπου ευρίσκονται…»

Πάρος: εν έτι σωτήριω 1672 εν μήνι μαίω (29) εις το παλαιόν: + Ταπεινός Μητροπολίτης Παροναξίας Μελέτιος.

Το πιο πάνω αίτημα υπογράφουν χριστιανοί, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατοίκων της Νάουσας μεταξύ άλλων και ο Νικόλαος Ντελαγραμμάτικας και ο Γιάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1674. Φραντζέσκος Μιχαλέτος (Δελα)γραμμάτικας. Σε έγγραφο του 1674 για την ίδρυση της καθολικής Μονής στην Παροικιά. Η κοινότητα της Παροικιάς δώρισε στους Πατέρες Ιησουίτες εν Νάξο, εκ των κτημάτων του ναού της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής, οικόπεδο για την ανέγερση Μονής. «Εις δόξαν χριστού αμήν 1674 εις τας 7 του μαϊου εν καστέλιω Παροικίας οι αιδεσιμωτάτοι πατέραις εκ της συντροφίας του Ιησού, διά να κτίσουσι μοναστήρι και σκολιό, και μην ευρίσκοντας τόπον αρμόδιον διά την αυτήν υπόθεσιν, διά τούτο θέλωμεν ημείς οι κατωθεν υπογεγραμμένοι, και εις το όνομα της κοινώτητος και δίδωμεν διά έργον χάρις των άνωθε αιδεσιμωτάτων πατέρων ένα κομμάτι χωράφι από της παναγίας μας της Καταπολιανής, εις το μάκρος ποδάρια του μέτρου εκατό δέκα και εις πλάτος άλλον τόσον και εις τούτο ομπληγαρόμαιστα οπώταν εις κανένα καιρόν ήθελε σικοθή τινάς να γυρέψει δικαιώματα εις το άνωθε κομμάτι το χωράφι όπου των χαρίζωμεν να ήμαιστε ημείς ομπληγάδοι να το πληρονωμεν της παναγίας, όθεν διά το βέβαιον απογράφωμεν διά χειρίσμας και εις το όνομα της άνωθε κοινότητος.

–1680. Γεννιέται το 1680 ο Συμεών Δελαγραμμάτης

–1682. Στις 22 Μαΐου 1685 σε έγγραφο Κεφάλου (Μάρμαρα) ο παπά Ιωάννης Χριστόφορος αναφέρεται σε μαρτυρική κατάθεση του Νικολάου Μοστράτου σχετικά με αυθαιρεσίες και βιαιοπραγίες κουρσάρων που έγιναν μέσα στο σπίτι του, στον Κέφαλο κάποια νύχτα του 1682. «Την σήμενος ενεφανίστην εις την μπαρρησίαν καμού του υπογράφοντος νοταρίου ο ευγενής μισέρ Νικολάκης Μοστράτος από το νησίν της Πάρου, από το Καστέλλι του Κεφάλου και μαρτυρά και λέγειν πως σήμερον τρεις χρόνοι εκαπιτάρησεν ο μισέρ Τζάνε Κοντοφρέος εις τον Κέφανον δια δουλειά οπού είχεν. Όθεν ο άνωθεν μισέρ Νικολάκης επίρεν τον άνωθεν, μισέρ Τζάνε εις το σπίτιν του και εκοιμούντα αντάμα την εκείνη νύκτα. Όθεν την αυτήν νύκταν ήλθασι από την Μπαρκιά πέντε νομάτοιν φελουδιάροιν εις Κέφαλον και επήγασιν εις το σπίτιν οπού εκοιμούνταν και εκτυπήσασιν πως είναι καλοί άνθρωποι. Και θαρρώντας πως είναι καλοί άνθρωποι των ήνοιξαν μέσαν και ως ήμπασιν εσφαλίσασιν τις πόρτες του σπιτιού και επυροβολήσασιν ατοί τως και ήψασιν φως και ως ήψαν το φως λέσιν του άνωθεν Νικολάκι: Πού’ ναι το μάλαμα και τα ρεάλια που κρατεί ο άνωθεν Τζάνε: Αυτός επηλογήθην και είπεν τως: Εγώ δεν είδα μήτε ρεάλια να έχη μήτε μάλαμα. Εκοίνοι εβγάλασιν στο στελέτον και εδώκαν του μια στελετιά εις το… και λέγειν του: Μολόγησε μας, ειδέ σκοτώνομεν σε. Εκείνος επηλογήθην και ειπέ τως: Εγω δεν ξέρω να’ χη τίποτις, ειμή και αν τα’ χη στου παπά Ιωάννη Χριστόφορου, όπου ήτανε εκεί προτύτερα.

Έτσι τον επήρασιν τον αυτόν μισέρ Νικολάκην και είπαν του: Έλα να πάμε στου παπά μα να του πης ετούτον τον λόγον ήγου να του πης, πως ο Τζάνες αποθαίνει και να’ ρθην να τόνε μεταλάβην.

Έτσι πήγε στον παπά και χτήπησε ο μισέρ Νικολάκης και σηκώθηκε ο παπάς και είπε τα άνωθεν. Λοιπόν ήπηραν τον παπά και επήγασιν εις του Τζάνε, που’ τονε στο σπίτιν του Νικολάκιν, και λέγει του ο παπάς του μισέρ Τζάνε: Πότε μου’ φερές εμένα στο σπίτι μου ή γρόσιν ή μάλαμας; Λέγει του ο Τζάνες: Εγώ δεν τως είπα τίποτας μα ετούτοι το λέσιν έτζιν και γυρεύγουσιν μου γρόσα.

Και εγύρευάν του 50 ρεάλια. Αυτός μη ξεύροντας πώς να γλυτώση από τα χέριαν τως επήγε στου Βασιλάκιν του Μουσελίμη που ήτονε εκέι και επήρε τρία ρεάλια δανεικά και ήδωσεν τως τα. Εκείνοι του εγυρεύασιν και άλλα ετούτος μη έχοντας τι να κάμη, έφυγεν τως κρυφά και επήγεν εις το σπίτι του μισέρ Γιαννάκιν Ντελλαγραμμάτικα να κρυφτήν και εκείνοι τον επήρασιν ξωπίσων και επήγασιν και εμπήκασιν και αυτοίν μέσα στο σπίτιν του Νικολάκι και ήδωκεν τως τα. Τούτο μαρτυρά και άλλο δεν κατέχειν.

Νικόλαος Μοστράτος βεβαιώνω ως άνωθεν

Νικόλαος Μπάνκαλος αντιμάρτυρας ως ήκουσεν από άνωθεν Νικολάκι υπό χειρός καμού του υπογράφοντος μη γράφοντος αυτός.

Ιωάννης Μηνιάτης, νοτάριος έγραψα.

–1685. Ο Συμεών Δελαγραμμάτης από τις Λεύκες αναφέρεται το 1685.

–1716. Σε πρακτικό εκλογής νοταρίου – καγκελαρίου από το κοινό της Παροικιάς στη Γενική Συνέλευση της 14 Ιανουαρίου 1716, μαρτυρείται ο Νικόλαος Ντελαγραμμάτικας.

–1723. Σε πρακτικό εκλογής εκτιμητών του κοινού της Παροικιάς στις 30 Ιανουαρίου 1723 κατά τη Γενική Συνέλευση μαρτυρείται ο Νικόλαος Ντελαγραμμάτικας.

–1728. Τζώρτζης ή Τζωρτζάκης Δελαγραμμάτης του Συμεών από τις Λεύκες (1728-1805), υπήρξε ο άρχοντας και δημογέροντας Λευκών.

–1731. Σε δημόσιο πλειστηριασμό του κοινού της Παροικιάς, σε πρακτικό Γενικής Συνέλευσης της 1 Μαρτίου 1731 μαρτυρείται ο Νικολός Ντελαγραμμάτικας.

–1732. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 4 Ιανουαρίου 1732, αναφέρεται ο Νικόλαος Ντελαγραμμάτικας.

–1732. Πρακτικό εξουσιοδοτήσεως απεσταλμένου του κοινού Παροικιάς, κατά τη Γενική Συνέλευση στις 17 Ιανουαρίου 1732 αναφέρεται ο Νικολός Ντελαγραμμάτικας.

–1736. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 22 Ιανουαρίου 1736, αναφέρεται ο Νικόλαος και Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1737. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς την 1^η Μαρτίου 1737 αναφέρεται ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1738. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς τον Μάρτιο του 1738 αναφέρεται ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1738. Καταγραφή [Παροικιά, 13 Νοεμ. 1738] της περιουσίας της Ευαγγελίστριας, κτήματα τους γειτονεύουν με τα κτήματα της Ευαγγελίστριας, Γιαννάκης Ντελαγραμμάτης.

–1739. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 14 Απριλίου του 1739 αναφέρεται ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1739. Πρόσκληση επιστροφής προς τους ξενιτεμένους Παρίους στις 30 Αυγούστου 1739, υπογράφεται και από τον Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1739. Πρακτικό εκλογών κατά την Γεν. Συνέλευση στις 30 Αυγούστου 1739 απεσταλμένου των κοινών της Πάρου στην Κωνσταντινούπολη, εκλέγουν τον Νικόλαο Μαυρογένη, προκειμένου να διαπραγματευθεί τα οικονομικά θέματα του νησιού. Αναφέρεται ο Ντελαγραμμάτικας Ιωάννης από την Παροικιά.

–1740. Σε δημόσιο πλειστηριασμό του κοινού Παροικιάς στις 12 Απριλίου 1740, αναφέρεται ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1740. Σε πρακτικό εκλογής «καταστιχογράφων» των φόρων του κοινού Παροικιάς κατά τη Γενική Συνέλευση της 23 Απριλίου 1740, μαρτυρείται ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1741. Για την εκλογή απεσταλμένων στην Κωνσταντινούπολη από τα κοινά της Παροικιάς στη Γενική συνέλευση το 1741 αναφέρεται ο Ιωάννης και Φραγκέσκος Ντελαγραμμάτικας.

–1741. Εκλογή προβλεπτών υγειονομικών μέτρων από το κοινό Παροικιάς Πάρου, κατά τη Γενική Συνέλευση, της 2 Μαΐου 1741, υπογράφει και ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1741. Τα κοινά της Πάρου, κατά τη Γενική Συνέλευση, της 20 Ιουλίου 1741, αποφασίζουν να συντάξουν γράμμα υπερασπίσεως του συμπατριώτη τους άρχοντα Νικόλαου Μαυρογένη, εναντίων των συκοφαντών κατοίκων της Νάξου, οι οποίοι τον κατηγορούν για συνεργασία με τους πειρατές, υπογράφει ο Φραγκέσκης και ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1742. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 1η Μαρτίου του 1742 αναφέρεται ο Φραγκέσκος και ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1743. Εκλογή κατά τη Γενική Συνέλευση «επιτρόπου και προβλέπτη» απεσταλμένου από τα κοινά της Πάρου, στις 20 Φεβρουαρίου 1743 αναφέρεται ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1743. Απόφαση για καθορισμό της φορολογίας κατοίκων της Πάρου στις 12 Απριλίου 1743, αναφέρεται ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1744. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 28 Μαρτίου του 1744 αναφέρεται ο Γιάννης και ο Φραγκίσκος Ντελαγραμμάτικας.

–1744 Κατά τη Γενική Συνέλευση εκπροσώπων όλων των κοινών της Πάρου, της 6 Απριλίου 1744, αποφασίζουν να συντάξουν γράμμα υπερασπίσεως του συμπατριώτη τους δραγουμάνου Νικολάου Μαυρογένη, εναντίον των εις βάρος του συκοφαντιών μερικών συμπατριωτών τους, προς τις τουρκικές αρχές. υπογράφει και ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1744. Η μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, περιοχή Δάσους, άνηκε στην οικογένεια του χωροεπισκόπου Γιαννάκης Βιτζαράς και πουλήθηκε από την θυγατέρα του Μαρούσα στον Φραντζεσκάκη Ντελαγραμμάτικα. Αγορά της μονής Τιμίου Προδρόμου Δάσους από τον Γιαννάκη Δουδέσκο (Παροικιά 6 Οκτ. 1744) από τον Φραγκεσκάκη Ντελαγραμμάτικα.

–1744. Διαθήκη του ιερομονάχου Παρθένιου. Πάρος, 12 Νοεμβρίου 1744. Αναφέρεται ο «ευγενής αφέντης Πετράκης Μαυρογένης, ο Δημήτρης Πάσος, ο παπα Μιχαήλ Συρίγος, ο Φρανκεσκάκης Ντελαγραμμάτικας, ο αφέντης Τζαννάκης Καμπάνης, ο Κωσταντάκης Πιρόπουλος, ο παπα Αντώνιος Βιτζαράς, ο επίτροπος Παροικιάς Ιωάννης Χαμάρτος και ο καντζελλάριος Παροικιάς Τζουάνες Πρωτονοτάρης.

–1745. Απόφαση του κοινού της Παροικιάς για φορολογική μείωση σε συμπατριώτες τους, την 18 Οκτωβρίου 1745, υπογράφει και ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1746. Απόφαση του κοινού της Παροικιάς στις 8 Μαρτίου 1746, για μετάκληση ξένων στο νησί, εξουσιοδοτούν τον καραβοκύρη Ιωάννη Λαγγούση να προσκαλέσει όσους κατοίκους άλλων μερών της Ελλάδας θα ήθελαν να εγκατασταθούν οικογενειακώς στο νησί τους. Σε όσους δέχονταν υποσχόντουσαν μειωμένη φορολογία και άλλες διευκολύνσεις, όπως κατοικίες, χωράφια κ.α., υπογράφει και ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1746. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 22 Μαρτίου του 1746 αναφέρεται ο Ντελαγραμμάτικας.

–1747. Σε πρακτικό εκλογής απεσταλμένου στην Κωνσταντινούπολη από το κοινό της Παροικιάς σε Γενική Συνέλευση στις 26 Οκτωβρίου 1747 μαρτυρείται ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–1748. Πρακτικό πωλήσεως των φόρων του κοινού της Παροικιάς κατά τη Γενική Συνέλευση, τη 1 Μαρτίου 1748, μαρτυρείται ο Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας.

–Σε εκλογή απεσταλμένου για την Κωνσταντινούπολη από τα κοινά της Πάρου σε Γενική Συνέλευση στις 12 Οκτωβρίου 1749, μαρτυρείται ο Ιωάννης και Νικόλαος Ντελαγραμμάτικας.

–1750. Σε Πρακτικό εκλογής απεσταλμένου των επτά κοινών της Πάρου (Παροικιάς, Νάουσας, Κεφάλου, Τζιπίδου, Λευκών, Μαρμάρων, Δραγουλάς) στην Κωνσταντινούπολη της 23 Αυγούστου 1750, μαρτυρείται ο κάτοικος Κεφάλου Νικολάκης Ντελαγραμμάτικας.

–1751. Σε προικοσύμφωνο (Καστέλλι Νάουσας 4 Νοεμ. 1751) «έτερο χωράφι εις την αυτήν τοποθεσίαν[Καινούργια, όπου ο ναός της Οαναγίας] σύμπλιος Ιωάννης Ντελαγραμμάτικας με δύο δένδρα συκιές και πατητήρι».

–1755. Σε εκλογή απεσταλμένου στην Κωνσταντινούπολη από το κοινό Πάρου σε Γενική Συνέλευση στις 23 Αυγούστου 1755 μαρτυρείται ο κάτοικος Λευκών Αντώνιος Ντελαγραμμάτικας.

–1770. Γόνοι Δελαγραμματαίων Παροικίας: Τζώτζης Συμ. Δελαγραμμάτης *1 (1770) Νοτάριος – Πρόξενος της Ρωσίας στα Ορλωφικά στην Πάρο: Ελένη Δελαγραμμάτη ¬ Μάρκος Μάτζας Μαυρογένης *4 (Δήμαρχος-Βουλευτής) ¬ Μαρουσώ Δ. Δημητρακοπούλου, Ερατώ Νικ. Κονδύλη, Αγγελική Δαμία, Πέτρος Μάτζας Μαυρογένης ¬ Καλυψώ Ζαννή Μάτζα ¬ Μάρκος Μαυρογένης ¬Χαϊδεμένη Σπ. Κρίσπη ¬ Καλυψώ Μάρκ. Μαυρογένη ¬ Κων/νος Ιω. Γράβαρης (Συμβολαιογράφος) ¬ Ιωάννης Κων. Γράβαρης (Συμβολαιογράφος) ¬ Μαρία Χανιώτη ¬ Κων/νος Ι. Γράβαρης (Επιχ/τίας) ¬ Αντιγόνη Γ. Βίγλα (Φαρμακοποιός). Σιόρ Συμεών Δελαγραμμάτης *2 (Δημογέρων) Επιστάτης Αγώνος 1821 ¬ Μαρίνα Κυπριανού (Γένος Χαμάρτου) ¬ Τζώρτζης Δελαγραμμάτης *5 (Συμβολαιογράφος) Δήμαρχος Υρίας & Μάρπισσας ¬ Ανδριανή Παπαδοπούλου (Ανηψιά Κύριλλου Παπαδόπουλου) ¬ Βασιλική Δελαγραμάτη ¬ Γεώργιος Κων/νου Ναυπλιώτης (Νομικός κτηματίας, Δήμαρχος Μάρπησσας) ¬ Δελαγραμμάτης Γ. Ναυπλιώτης (Βιομήχανος) ¬ Αργυρώ Κων. Αιγινήτη ¬ Κων/νος Δελαγρ. Ναυπλιώτης (Επιχ/τίας) ¬ Πολυξένη Ε. Τσακίρη ¬ Δελαγραμμάτης Κων/νος Ναυπλιώτης (Επιχ/τίας) ¬ Φλωρίτσα Ιακ. Καπούτσου. Νικόλαος Ιωαν. Δελαγραμμάτης 1760 Προεστός-Μεγαλοκτήματίας (Πρώτος ξάδερφος Τζώρτζη Συμ. Δελαγραμμάτη: Αλέξανδρος Δελαγραμμάτης *3 (Προεστός-Μεγαλοκτήμονας) ¬ Χαϊδεμένη Αλισαφή ¬ Ελένη Δελαγραμμάτη ¬ Σπύρος Κρίσπης (Προεστός) ¬ Αλέξανδρος Κρίσπης-Δελαγραμμάτης (Προεστός-Κτηματίας) ¬ Εργίνη Κυπραίου ¬ Ιωάννης Κρίσπης-Δελαγραμμάτης (Αξιωμ. Πολεμικού Ναυτικού) ¬ Αναστασία Καραντάμογλου ¬ Κων/νος Κρίσπης ¬ Βαλασίας Δουβαρτζόγλου ¬ Αλεξάνδρα Κρίσπη ¬ Χρήστος Χατζάκος (Αξιωμ. Αεροπορίας). Ραμπελιώ Δελαγραμμάτη ¬ Νικόλαος Μάτσας *6 ¬ Πέτρος Μάτσας, Τζώρτζης Μάτσας, Κατίγκω Μάτσα Κρίσπη ¬ Σιόρ Μιχελής Ιω. Κρίσπης *7 ¬ Δημήτριος Μάτσας ¬ Μαρία Δ. Χαμάρτου ¬ Ραμπελιώ Ν. Καμπάνη *8, Μαρουσώ Δ. Μαύρου, Νικόλαος Δ. Μάτσας, Γεώργιος Δ. Μάτσας ¬ Σμαράγδα Βιάζη ¬ Δημήτριος Μάτσας ¬ Αναστασία Ραγκούση ¬ Γεώργιος Δ. Μάτσας ¬ Καλυψώ Μέγκουλα ¬ Δημήτριος Γ. Μάτσας-Μαυρογένης (Αρχαιολόγος) ¬ Χρύσα Κ. Καραδήμα (Αρχαιολόγος).

–1775. Ο Αλέξανδρος Δελλαγραμμάτης το 1775 υπογράφει προικοσύμφωνο της αδερφής του Άννας Ν. Ντελαγραμμάτικα.

–1796. Ο Αλέξανδρος Δελλαγραμμάτης του Συμεών από τις Λεύκες, πρόκριτος της Πάρου το 1796. Υπογραφει αναφορά των προκρίτων της Πάρου προς τον Πατριάρχη Γεράσιμο τον Γ’. Παροικιά, 1 Νοεμβρίου 1796.

–1799. Το 1799 γεννιέται ο Δελαγραμμάτης Δημήτριος κτηματίας κάτοικος Παροικιάς.

–1805. Το 1805 γεννιέται ο Αντώνιος Δελαγραμμάτης του Συμεών και της Μαρινιώς, κτηματίας κάτοικος Παροικιάς. Ηταν αγωνιστής του 1821 και ετάφει στον αύλειο χώρο της Ετατονταπυλιανής το 1868. Σύζυγός του η Ειρηνούλα Αντ. Μουσούρη.

–1806. Γεννιέται το 1806 ο Νικόλας Δελαγραμμάτης του Συμεών και της Μαρινιώς. Σύζυγός του η Χαϊδεμένη Αφ. Καλαβρού. Απεβίωσε το 1860.

–1806 Στις 29 Οκτωβρίου 1806, Δια της παρούσης Καγγελιερικής πωλήσεως φανερώνεται ότι ο σιόρ Ζεπάκης Δελεγραμμάτικας πωλεί και αιωνίως αποξενώνει προς τον σιόρ Ελευθέριον Χαμάρτον με ιδίαν του βουλήν και απαραβίαστον θέλησιν τά πατρογονικά του χωράφια τά κείμενα είς την βολήν, Σαρακίνικου όλα από πάνω έως κάτω καθώς τα είχεν ο καθ’ αυτό οικοκύρης ομού και το χωράφι Φραγκιάδενας είς το Αλωνάκι, οπού έχει από πάνω από το νερόν σύμπλιος Ιωάννης Λάζαρης εις όλα επί τιμή γροσίων χιλίων τετρακοσίων καθώς τα είχε κρεσέρη εις το κοινόν και ιμπούπλικον ινκάντο το φυλαττόμενον εν τη κοινή Καγγελαρία. Όθεν εις το εξής είναι εις την κυριότητα και αυτοδεσποτείαν του διαλειφθέντος κυρίου Χαμάρτου να τα κάμνη ως θέλει και βούλεται ως ιδιόκτητά του μούλκια και κτήματα, ως καλώς πωλημένα και καλώς αγορασμένα. Και έλαβεν ο πωλητής την, να διαφεντέψη εις πάσαν τυχούσαν εναντίαν αυτών περίστασιν. Διό και εις ενδειξιν των ανωτέρω εγένετο η παρούσα ενυπόγραφος πώλησις βεβαιωμένην παρά του πωλητού τη ιδία αυτού υπογραφή και εδόθη εις χείρας του αγοραστού προς πιστωσιν και διηνεκή ασφάλειαν: 1806: 29 Οκτωβρίου, Παρκιά. Ζέπος Δελαγραμμάτικας στέργω και βεβαιώνω το παρόν. Ο Κ: Κ: Πάρου Γρυπάρης γράψας μαρτυρώ.

–1808. Προικοσύμφωνο της κυρίας Ελενακίου (υποκορ. του Ελένη) Δελαγραμμάτικα. Σε προικοσύμφωνο (Παροικιά, 1 Φεβρ. 1808) Μαρκάκη Πετράκη Μάτζα Μαυρογένη και Ελενάκης Τζ. Δελαγραμμάτικα «Χωράφι εις τον αυτόν τόπον το Μακρύ Λάκκωμα γονικόν του». Ο πατέρας της Ελενάκης Δελαγράμματη ήταν ο νοτάριος και πρόξενος της Ρωσίας Τζώρτζης Συμ. Δελαγραμμάτης.

Μετά τον θάνατο του Πέτρου Μάτζα - Μαυρογένη, το 1821, το αρχοντικό στο Δίστρατο (σήμερα Δημητρακόπουλου) περιήλθε ως προικώο στο γιο του Μάρκο Μάτσα – Μαυρογένη (1784-1876, που το 1808 είχε νυμφευθεί την Ελένη Δελαγραμμάτη.

–1810. Σε έγγραφο Δρυού (Τριός, 1 Αυγούστου 1810) αναφέρται ο πρόκριτος Πάρου Αλέξανδρος Δελαγραμμάτης στη διαταγή του Χουσεϊν Μπέη προς τους προκρίτους Πάρου. Σε αυτό το εγγραφο αναφέρονται και άλλα μέλη της οικογένειας Ντελαγραμμάτικα της Πάρου όπως: Γιαννάκης Ντελαγραμμάτικας, Φραντζεσκάκης Ντελαγραμμάτικας και Δημήτριος Ντελαγραμμάτικας.

–1815. Σε έγγραφο Παροικιάς του 1815 υπογράφουν ως δημογέροντες οι: Ελευθέριος Χαμάρτος, Μάρκος Μάτζας Μαυρογένης, Ιωάννης Κρίσπης, Δημήτριος Δελαγραμμάτης και ο Γ. Κυπριανός.

–1820. Το 1820 γεννιέται ο Νικόλαος Σ. Δελαγραμμάτης κτηματίας κάτοικος Παροικιάς.

–1821. Συμεών Δελαγραμμάτης του Τζώρτζη από τις Λεύκες, δημογέροντας Λευκών το 1821.

–1821. Αγωνιστής του 1821 ο Ιωάννης Αλ. Δελαγραμμάτης. Ήταν γιός του Αλέξανδρου Δελλαγραμμάτη που τον βρίσκουμε το 1775 να υπογράφει προικοσύμφωνο της αδερφής του Άννας Ν. Ντελαγραμμάτικα.

–1821. Αγωνιστής του 1821 ο Αντώνης Συμεών Δελαγραμμάτης (1804-1868)

–1822. Το μεγάλο και επιβλητικό αρχοντικό του Σιόρ Μιχελή Κρίσπη, Δημογέροντα και πληρεξουσίου, με τα υστεροαναγεννησιακά μαρμάρινα παράθυρα, δίπλα στην εκκλησία Σεπτεμβριανή, προικοδοτήθηκε στη Σύζυγό του Κατίγκω Ν. Μάτσα το 1822 από τη Μητέρα της Ραμπελιώ Ν. Μάτσα, γένος Νικολάου Ιωάν. Δελαγραμμάτη, καθώς και άλλα υποστατικά. Γόνοι του σιόρ Μιχελή Κρίσπη και της Κατίγκως Μάτσα-Δελαγραμμάτη είναι οι οικογένειες: Γιάννη Βας. Γράβαρη, Συμβούλου Επικρατείας, Φλωρίτσας Ψαλτάκη-Βλάχου, Νικολάου και Μιχαήλ Κρίσπη, Ρένας Κρίσπη-Λάζαρη (σημερινή ιδιοκτήτρια), Γιάννη Μαρινάκη, Ειρήνη Ρούσσου, η οιογένεια Τώλη Δημητρακόπουλου, αντιναυάρχου, Αγνής Δημητρακοπούλου-Βάγια, Γιάννη Βάγια, καθηγητή Εθν. Μετσοβίου Πολυτεχνείου, Βασίλη Κατσουρού, Ρενέ Ζάννου, Ολυμπιάδος Βενιέρη – Αγγελοπούλου κ.α.

–1822. Σε έγγραφο των Παριανών στους Υδραίους στις 13 Απριλίου 1822 αναφέρεται ο Συμεών και ο Δημήτριος Δελαγραμμάτικας από την Παροικά.

–1825. Ο Παριανός αγωνιστής του 1821 Αντ. Συμεών Δελαγραμμάτικας έφυγε στις 20 Αυγούστου 1825 από Πάρο για Ναύπλιο να συμμετάσχει στις μάχες.

–1825. Πάριος Ιεροδιάκονος του Μοναστηριού Παναχράντου της Άνδρου, Δαμασκηνός Δελαγραμμάτης 3 Δεκεμβρίου 1825.

–1825. Σε αποδεικτικό έγγραφο στις 30 Δεκεμβρίου 1825 αναφέρεται ο Δημήτρης Δελαγραμμάτης.

–1825. Ο Δημήτριος Δελλαγραμμάτης υπογράφει έγγραφο της 20 Δεκεμβρίου 1825.

–1826. Υπογράφων ως έφορος Λευκών στις 29 Δεκεμβρίου 1826 ο Ιωσήφ Δελαγραμμάτης.

–1827. Σε έγγραφο της 15 Απριλίου 1827 της Παροικιάς Πάρου μαρτυρείται ο Δημήτρης Δελαγραμμάτης.

Ομολογία Δημητρίου Δελαγραμμάτου Κεφάλαιον γρ. 300.

–1827. Σε προικοσύμφωνο της 8 Οκτωβρίου 1827 αναφέρεται ο Δημήτρης Δελαγραμμάτης.

–1829: 9βρίου 27. Μαθητευόμενοι εις την Αλληλοδιδακτικήν Σχολήν της πόλεως Παροικιάς

Τελαγραμμάτης Νικ. Ετών 12 (σωστό Δελαγραμμάτης).

–1829. Σε έγγραφο της Εκατονταπυλιανής «Εν Παροικία της Πάρου» την 19 Μαΐου 1829 αναφέρονται οι εκλογείς της επαρχίας Πάρου και Αντιπάρου: Αθανάσιος Μαύρος, Μ.Μ. Μαυρογένης, Δημήτριος Καλαβρός, Νικ. Μαλατέστας, Ιω. Μεταξάς, Θ. Ρικιέρης, Ιάκωβως Λουκής, Ν. Μωραΐτης, Μιχαήλ Τζιγώνιας, Ιω. Βαλσαμής, Ευστράτιος Στάμενας, Ζέπος Δελαγραμμάτης, Ν. Κονταράτος, Ν. Ρούσσος, Γεώργιος …, Τζανής Μάτζας, Δαμιανός Μπιάζης, Γεώργιος Βιτζαράς.

–1830. Έγγραφο Πάρου 1 Νοεμ. 1830 «Ένα χωράφι εις ταις Καλαμνιαις πλησίον η κυρία μαρινάκη σύζυγος του ποτέ Συμεών Δελαγραμμάτικα».

–1830. Εν Παροικία 18 Φεβρ. 1830. Οι πρόκριτοι της Πάρου, Δημήτριος Δελαγραμμάτης.

–1830. Πωλητήριον. Παρουσιασθείς εις το Δημόσιον τούτο Γραφείον ο κάτωθεν υποφαινόμενος κύριος Κοσμάς Λιβαθινόπουλος ιδία αυτού βουλή και γνώμη και αυτοπροαιρέτως εσυμφώνησαν μετά του ευγενεστάτου κυρίου Ελευθέριου Χαμάρτου και του πωλεί το υποστατικόν το οποίον έχει αγοράν από τον κύριον Αλέξανδρον Καμπάνην με όλα του τα δικαιώματα καθώς εστί και ευρίσκεται σήμερον κείμενον εις τοποθεσίαν Σαρακήνικον, πλησίον ο ίδιος αγοραστής κύριος Ελευθέριος Χαμάρτος (με) συναινέσει και της συζύγου του, διά φοίνικας τριακοσίους είκοσι αριθ. 320: ως εσυμφωνησαν εν τω αναμεταξύ τους και από την σήμερον και εις τον εξής είναι και λέγεται του κυρίου Ελευθέριου Χαμάρτου να το κάμη ως θέλει και βούλεται, ως καλώς πωλημένον και καλώς αγορασμένον ως έλαβεν την τιμήν ο κύριος Κοσμάς άχρι και του οβολού υπόσχεται δε και εις τον αγοράσαντα όλα τα έγγραφα και δεν ζητεί καμμίαν … …. από τον Χαμάρτον διά την υπόθεσιν του αυτού πράγματος η οποία ήτον εις κρισολογίαν και θέλει μένει ο αγοραστής ήσυχος. Και εις ένδειξιν εγένετο το παρόν συμφωνητικόν πωλητήριον γράμμα υπογεγραμμένον παρά των αξιοπίστων μαρτύρων. Και εδόθη εις χείρας του διαληφθέντος αγοραστού κυρίου Χαμάρτου του οποίου αντίγραφον καταχωρείται εις το Δημόσιον Γραφείον υπ’ αρ. (103) εις ασφάλειαν. Τη 2 Ιουνίου 1830. Παροικια της Πάρου.

Δετόρες Π. Κονταρίνης ζητηθείς παρά του κυρίου Κοσμά γράφω εις το όνομα του όστις στέργει το παρόν και ούτος καγώ μαρτυρώ. Γεώργιος Μπογιατζόγλους παρακληθείς παρά της κυρίας Λοξής, σύζυγος Κοσμά Λιβαθινόπουλου, ότι στέργει το παρόν καιούτως καγώ μαρτυρώ. Δημήτριος Δελαγραμμάτης μαρτυρώ. Ζώρζης Μάτσας Μαυρογένης μάρτυς.

–1832. Στις 26 Δεκεμβρίου 1832 ο ιερέας Ιωάννης Χανιώτης αγοράζει τα πατρικά σπίτια της Ελέγκως Τζωρτζάκη Δελαγραμμάτη στις Λεύκες, στη γειτονιά της Ανάστασης. Ελέγκο είχε παντρευτεί τον άρχοντα Παροικιάς, βουλευτή και Φιλικό Μάρκο Πέτρου Μάτζα Μαυρογένη. Το διώροφο αρχοντικό του Τζώρτζη Δελαγραμμάτη, ύστερη αναγέννηση, με μαρμάρινα σκαλιά πλαίσια στα παράθυρα και στις πόρτες, βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο των Λευκών, δίπλα στην Αγία Θεοδοσία. Το 1808 προικοδοτήθηκε στην κόρη του Ελένη Μάρκου Μαυρογένη η οποία το 1828 το επούλησε στον εξάδερφό της Δημήτρη Παπαϊωάννου Χανιώτη, παππού εκ μητρός του μακ. Παπά Δημήτρη Ιωάν. Ρούσσου, στους κληρονόμους του οποίου υπάρχει.

–1834. Δήμαρχος Πάρου Μιχάλης Αντ. Δελαγραμμάτης (1834-1892).

–1835. Σε κατάλογο μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Πάρου του 1835, υπάρχει εγγεγραμμένος ο μαθητής Μιχάλης Α. Δελαγραμμάτης και ο Συμεών Α. Δελαγραμμάτης.

–1835. Προικοδότηση Μαρουσώς Δ. Δημητρακοπούλου (Παροικιά 17 Αυγούστου 1835). Ο Μάρκος Μάτζας Μαυρογένης με τη σύζυγό του Ελέγκω Τζώρτζη Δελαγραμμάτη προικοδοτούν την κόρη τους Μαρουσώ, σύζυγο του Δημητρίου Παν. Δημητρακόπουλου. Της δίδουν «μίαν εικόνα της Θεοτόκου να την εορτάζει προς βοήθειαν της». (Παριανά Ε’ 14, 1984).

–1838. Γεννιέται το 1838 ο Νικόλαος Αντωνίου Δελαγραμμάτης. Σύζυγός του η Καλυψώ Κονδύλη (1844) του Φραγκίσκου Λεονάρδου Κονδύλη και της Ειρήνης ή Τερψιχώρη? Ζαννή Μάτσα. Απέκτησαν τον Σίμο (1861), τον Αντώνη (1868), την Τερψιχώρη (1870), τον Δημήτρη (1872), τον Φραγκίσκο (1876), τον Μιχάλη (1881) και την Ελένη (1882).

–1839. Συμβολαιογράφος Πάρου το 1839, 1842 και 1846 ο Δελαγραμμάτης Δημήτριος.

–1839. Εν Πάρω την 22^α Ιουλίου 1839. Παρουσιασθέντες ενώπιον εμού του εκπληρούντος έργα συμβολαιογράφου, ειρηνοδίκου Πάρου Δημητρίου Δελαγραμμάτη και εντός του γραφείου μου, παρόντων και των υποφαινομένων μαρτύρων κυρίων Ζέπου Κυπραίου και Μάρκου Κυπραίου, δημόται και κάτοικοι του δήμου Πάρου, επάγγελμα κτηματίαι, γνωστοί μου και άσχετοι συγγενείας με εμλε και με τους συμβαλλομένους, παρουσιασθέντες, λέγω, οι κύριοι Γεώργιος Δ. Φραντζής και Σταμάτιος Μ. Καρυστινός, δημόται και κάτοικοι του Δήμου Μαρπήσσης της Πάρου, επάγγελμα γεωργοί, γνωστοί μου και άσχετοι συγγενείας με εμέ, οίτινες ωμολόγησαν ότι ο μεν πρώτος Γεώργιος Δ. Φραντζής οικειοθελώς και απαραβιάστως συμφωνεί και πωλεί προς τον δεύτερον Σταμάτην Μ. Καρυστινόν το εντός των ορίων του Δήμου Μαρπήσσης της Πάρου πατρικόν του χωράφιον του ιδίου αγοραστού, και το χωράφιον του μονυδρίου της Ξεχωριανής διά δραχμάς εκατόν ενενήντα, τας οποίας λαβώνο πωλητής Γεώργιος Δ. Φραντζής, ως ωμολόγησεν από τον αγοραστήν Σταμάτην Μ. Καρυστινόν εις μετρητάς σώας και ανελλιπείς άχρι και του λεπτού, ομολογεί ότι από την σήμερον και εις το εξής το περί ου ο λόγος χωράφιον λογίζεται τελεία ιδιοκτησία του νεου αγοραστή…

–1841. Γεννιέται το 1841 ο Δημήτρης Δελαγραμμάτης του Ιωσήφ. Σε εκλογικό κατάλογο του Δήμου Ύριας του 1875, υπάρχει εγγεγραμμένος ο 50χρονος κτηματίας Δελαγραμμάτης Αριστείδης του Ιωσήφ, αλλά και ο 34χρονος Δημήτρης Δελαγραμμάτης του Ιωσήφ.

–1842. Προικοσύμφωνο Σπυρίδωνα Κοντοστάβλου και Μαρίνας Κατακουζηνού

Παροικιά, 26 Αυγούστου 1842

Τω χιλιοστώ οκτακοσιοστώ τεσσαρακοστώ δεύτερω έτει, την εικοστήν έκτην του μηνός Αυγούστου ημέραν Τετάρτη της εβδομάδος, επροσκλήθην ο υποφαινόμενος Δημήτριος Δελαγραμμάτης, Ειρηνοδίκης και κάτοικος Πάρου, εκπληρών έργα συμβολαιογράφου παρά του κυρίου Αναστασίου Κοντοστάβλου, ασθενούντος, διά να έλθω προς αντάμωσιν του διά να συντάξω το παρόν συμβόλαιον, αυθωρί δε κατά την ενδεκάτην ώραν πρό μεσημβρίας της αναφερομένης ημέρας ήλθον εις ταύτην την πόλιν της Παροικίας κειμένην οικίαν κατά την θέσιν Χάλαρα (Μεσοσπορίτισσα), οπου παρουσιασθέντες οι κύριοι Αναστάσιος Κοντόσταβλος και η σύζυγός αυτού Μαρούσα, Δημόται και κάτοικοι του δήμου Πάρου, κτηματίαι γνωστοί μου και άσχετοι συγγενείας με εμέ, ολιτινες ωμολόγησαν ενώπιον εμού, και των κάτωθεν υποφαινομένων μαρτύρων, ότι με το να ενυμφεύθη ο υιός των Σπυρίδων διά νόμιμον σύζυγον του την κυρίαν Μιρίναν θυγατέρα του Γεωργίου Κατακουζινού κατά τον Ιούλιον του χιλιοστού οκτακοσιοστού εικοστού ογδόου έτους, και επειδή δεν έκαμον εις αυτόν άχρι τούδε προικοσύμφωνον, ητήσαντο… εκ συμφώνου, οι ρηθέντες γονείς του την σύνταξιν του παρόντος προικοσυμφώνου, με το οποίον ομολογούν ότι δίδουν ευχαρίστως και με την ευχήν των προς τον υιόν των Σπυρίδωνα χάριν προικός τα ακόλουθα:

Μίαν εικόνα τιμωμένη Ο Άγιος Σπυρίδων, τον αλευροανεμόμυλον τους κείμενον κατά το βόρειον παράλιον του λιμένος Παροικίας έξωθεν του Μεγάλου Χωραφιού της Δημοτικής Εκκλησίας Εκατονταπυλιανής μ’ όλα τα εις αυτόν έπιπλα και σκεύη, καθώς είναι και ευρίσκονται τμηματικώς διά δραχμάς τρείς χιλιάδας, την συνεχομένην μ’ αυτόν οικίαν και με τον ψωμόφουρνον και με διάφορα δένδρα, καθώς είναι και ευρίσκεται κείμενον εντός της πόλεως Παροικίας, κατά [το βόρειον παράλιον του λιμένος συνορευομένην με] οικίαν του Τζόρτζη Τζουάννη μ’ εκείνην του Ιωάννη Παπαδόπουλου, με το κηπάριον του Γεωργίου Βιτζαρά και μ’εκείνο του Νικολάου Ψαράκη και με το της Ειρήνης Α. Βιτζαρά εκτιμώμενον δια δραχμάς πεντακοσίας. Το πλοίο του Βρατζέρα με τα ημίσια αναλογούντα εις αυτόν έπιπλα και σκεύη, εκτιμώμενον δια δραχμάς διακοσίας, ένα αλώνι του αλευροανεμόμυλου, το οποίον το έχουν εκτός της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, κείμενης κατά βόρειον παράλιον του λιμένος Παροικίας, μίαν κουρούπα του λαδιού κορωνιά, ένα… σούνι σανιδένιο, ένα βαρέλι του κρασιού με σιδερένιο βεργιό, εκτιμηθέντα όλα τα κινητά είδη δια δραχμάς πεντήκοντα.

Όλα τα ρηθέντα κινητά και ακίνητα κτήματα θέλει τα κρατεί εις χείρας του ο αναφερόμενος πατήρ Αναστάσιος Κοντόσταβλος και να καρπούται αυτά εν όσω ούτος ζή, μετά τον θάνατόν του οποίου θέλει τα παραλάβει εις την δεσποτείαν και κυριότητά του ο ρηθείς υιός των Σπυρίδων Κοντόσταβλος, διά να τα κάνη ως θέλει και βούλεται, ως κτήματά του αναπόσπαστα, αναμφισβήτητα και παντοτεινά, παρεκτός του περιβολίου με τα εν αυτώ, το οποίον θέλει το καρπούται η μητήρ του Μαρούσα εν όσω αυτή ζή, μετά τον θάνατόν της οποίας θέλει το παραλάβει και τούτο ο ρηθείς υιός των Σπυρίδων πάντη ελευθέρον εις την εξουσίαν του με την υποχρέωσιν δε του υιού των Σπυρίδωνος, μετά τον θάνατόν του πατρός του, όπου τότε θέλει παραλάβει τον αλευροανεμόμυλον εις την εξουσίαν του, να δίδη κατ’ έτος προς την μητέρα του Μαρούσαν, είκοσι πινάκια αλεύρι κρίθιρον και πινάκια δέκα σιταρένιον, εν όσω αυτή ζή, μετά τον θάνατόν της οποίας θέλει μένει ο ρηθείς υιός των Σπυρίδων ελεύθερος της υποχρεώσεως της αλευρ……. [Και εις ένδειξιν υπεγράφη το] παρόν προικοσύμφωνον έγγραφον εν τη … αναγνωσθέν ευκρινώς και μεγαλοφώνως, εις επήκοον αυτών και των επί τούτων προσκληθέντων μαρτύρων μαρτυρούντων την θέλησιν των λέγω των κυρίων Μάρκου Φ. Κυπραίου, κτηματία και Δημητρίου Εμμ. Σκορδύλη, κτηματία, κατοίκων και δημοτών του Δήμου Πάρου, γνωστών μοι αμφοτέρων και ασχέτων συγγενείας με εμέ και με τους ρηθέντας, υπογράφεται ιδιοχείρως παρά των μαρτύρων μόνον και παρ’ εμού, παρά δε του Αναστασίου Κοντόσταυλουκαι της συζύγου του Μαρούσας δεν υπεγράφθη αγραμμάτων ομολογησάντων είναι.

Μάρκος Κυπραίος μαρτυρώ.

Δημήτριος Εμμ. Σορδύλης μαρτυρώ

Ο εκπληρών έργα συμβολαιογράφου Ειρηνοδίκης Πάρου Δ. Δελαγραμμάτης.

–1843. Το 1843 ο Γεώργιος Δελλαγραμάτικας ζητάει με έγγραφό του την διάλυση του συμβουλίου της μονής του Αγίου Αντωνίου, η οποία δεν έγινε δεκτή εκ μέρους του Υπουργείου Οικονομικών.

–1843. Ο Ιωάννης Αλέξ. Δελαγραμμάτης, άγωνιστής του 1821 έλαβε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1843 το Δίπλωμα της Γραμματείας των Στρατιωτικών με το οποίο δόθηκε «σιδηρούν παράσημον».

–1843. Στις 16 Οκτωβρίου 1843 η συνέλευση των εκλογέων διελύθη λόγο μη παρουσίας του δημάρχου Πάρου Καμπάνη. Η συνέλευση προσκάλεσε εγγράφως τον Δήμαρχο να παρευρεθεί την επομένη.

Ο δήμαρχος Πάρου Θ. Καμπάνης και ο γραμματέας Χαμάρτος πραγματοποιούν συνέλευση προς εκλογήν πληρεξουσίων και υπογράφουν το σχετικό έγγραφο στο οποίο αναφέρουν τους κατά τη γνώμη τους, νόμιμους εκλογείς:

Παροικιά: Φρ. Κρ. Μαύρος, Δημήτριος Δελαγγραμάτης, Γεώργιος Μαύρος, Ιωάννης Δελαγραμμάτης, Αντώνιθος Δελαγραμμάτης, Δημήτριος Πρωτόδικος.

Ωλίαρος: Αναγνώστης Τριαντάφυλλος, Βασίλειος Φαρούπος.

Στην Νάουσα, στα Μάρμαρα, στον Κώστο, Τσιπίδο και Δραγουλά, αναγνωρίζει τους ίδιους με την αντιπολίτευση. Για τους εκλογείς των Λευκών αναφέρει: «εκλεγχθέντες οχλαγωγικώς εν απουσία του ειδικού παρέδρου προσβληθέντος και αποχωρήσαντος και ξυλοκοπηθέντος των πολιτών»! Πάντως ο πάρεδρος Λευκών Κ. Χανιώτης, υπογράφει το έγγραφο των αποτελεσμάτων την 8/10.

Στο ίδιο έγγραφο αναφέρεται πως εξελέχθησαν πληρεξούσιοι οι Φραγκίσκος Κρ. Μαύρος και Δ. Δημητρακόπουλος. Δηλαδή όλη η φασαρία έγινε για να εκλεγεί ο Φρ. Μαύρος στην θέση του Ζ. Μάτσα Μαυρογένη!

–1844. Στις 29 Απριλίου του 1844 ο Ιωάννης Αλέξ. Δελαγραμμάτης, αγωνιστής του 1821, λαμβάνει το Δίπλωμα του Υπουργείου των Στρατιωτικών με το οποίο του δόθηκε το «αργυρούν Νομισματόσημον».

–1844. Σε εκλογικό κατάλογο Δήμου Μάρπησσας στις 5 Μαΐου 1844 υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δήμαρχος Μάρπησσας Δελαγραμμάτης … και ο 36χρονος Γεώργιος Σ. Δελαγραμμάτης.

–1845. Το 1845 ο αγωνιστής του 1821 Ιωάννης Αλέξ. Δελαγραμμάτης, διορίζεται τελωνιακός σταθμάρχης στην Παροικιά. Προκάτοχος του ήταν ο Κ. Ρούγκας ο οποίος απελύθη, όπως αναφέρει σχετικό έγγραφοτου Υπουργείου Οικονομικών της 20 Σεπτεμβρίου 1845. Θα παραμείνει ως το 1849.

–1846. Ο Μαρπησσαίος Γεώργιος Φωκιανός έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση και αγωνίστηκε υπό τις οδηγίες του Παριανού Δημητρίου Σάλλα «κατά το 1826 εις την κατά του Ιμβραήμ πολιορκίαν Τριπολιτσάς (…) και διέμεινεν εκεί μέχρι της πτώσεως της» κατά μαρτυρία των δημοτών και κατοίκων του Δήμου Μαρπήσσης, σε έγγραφο τους («εν Μαρπίσση την 16 Μαΐου 1846»). Ακολούθως διέμεινε στα Βέρβαινα και τέλος στο Ναύπλιο. Αρχηγός δε των όπλων ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Το πιστοποιητικό το υπογράφουν 48 προύχοντες και κάτοικοι της Μάρπησσας, μεταξύ των οποίων οι: Άγουρος Ιωάννης, Ιωάννης Ασωνίτης, Ελευθέριος Τζιώτης, Αναγνώστης Α. Βιτσαράς, Παναγ. Νικηφοράκης, Αντώνιος Τζιγώνιας, Αρτέμιος Ευλογιάς, Ανδρέας Αλιπράντης, Νικ. Βατιμπέλας, Νικόλαος Πούλιος, Γουλιέλμος Καντιώτης, Μακάριος Στάμενας. Το επικυρώνει δε καθώς και τις υπογραφές, ο δήμαρχος Μάρπησσας Γεώργιος Σιμ. Δελαγραμμάτης («εν Μαρπίσση την 20 Μαΐου 1846»).

–1846. Μνημονεύεται από τον Δημ. Δελαγραμμάτη, ειρηνοδίκη και εκτελούντα χρέη συμβολαιογράφου, σε έγγραφο του της 29ης Νοεμ. 1846. Ενώπιον του Ειρηνοδίκη Παροικιάς Δ. Δελαγραμμάτη που εκτελεί χρέη συμβολαιογράφου και των Παρκιωτών μαρτύρων Θεοδ. Φρ. Κυπραίου, εμποροκτηματίου και Κ.Π. Γαβαθιώτου κουρέα, ο Γεώργιος Ιωάν. Τζιώτης, βαρεολοποιός, κάτοικος Μαρπήσσης, πωλεί στον Σταμάτη Μιχ. Καρυστινό, αγρότη, κάτοικο επίσης Μαρπήσσης, ένα χωράχι στην τοποθεσία «Εις του Λαού» εκτάσεως μιάς ζευγαριάς, για 325 δρχ. Το χωράφι συνορεύει με τα κτήματα του Σταύρου Παπαδόπουλου και του Ιωάννου Πούλιου. Παροικιά στις 29 Νοεμβρίου 1846.

–1846. Αγορά ανεμομύλου «Τζηπίδος 1846. Δεκεμβρίου 29» «Ενώπιον του ειρηνοδίκου Πάρου, που εξεπλήρωνε χρέη συμβολαιογράγου, Δημητρίου Δελαγραμμάτη, ευρισκόμενος στο σπίτι του Γεωργίου Δελαγραμμάτη, που ήταν στην οδό Αγίου Ευσταθίου, όπου και η φερώμενη εκκλησία, και ο οποίος συνέταξε το έγγραφο, και των μαρτύρων Ιακώβου Ν. Κυπραίου και Νικήτα Ν. Σηφάκη, κτηματιών, κατοίκων και δημοτών του Δήμου Μαρπήσσης, η Καλλίτσα Σταύρου Τζανδουλή [Τσαντουλή] πωλεί στον βαρελοποιό (βαρελά) Γεώργιο Ιωάν. Τζιώτη τον «ήμισυ αλευροανεμόμυλον, με τα αναλογούντα σε αυτόν έπιπλα και σκεύη, που βρίσκεται στους Απάνω Μύλους, θέση στα δυτικά του χωριού, όπου το υψηλότερο σημείο, αντί 525 δραχμών.

Στο πωλητήριο μνημονεύεται ως όμορος του ανωτέρω μύλου και ο μύλος της Αικατερίνας Μιχ. Κανδιώτου. Αργότερα οι δύο μύλοι, που βρίσκονταν στο μέρος όπου το παλαιό Δημοτικό Σχολείο και η δεξαμενή, περιήλθαν στις ιδιοκτησίες του Αναπλιώτη (Γ. Ναυπλιώτη) και του Ντεμένεου (ανήκαν εξ ημισείας στους Εμμ. Άγουρο και Φραγκίσκου Μελανίτη). ΠΗΓΗ: Παριανά 1982,10.

–1847. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 39χρονος κτηματίας Δελαγραμμάτης Αντώνιος, ο 45χρονος κτηματίας Δελαγραμάτης Δημήτριος, ο 42χρονος κτηματίας Ιωάννης Δελαγραμμάτης και ο 29χρονος έμπορος Νικόλαος Δελαγραμμάτης.

–1847. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 26χρονος γεωργός Αριστείδης Ιωσήφ Δελαγραμμάτης και ο 65χρονος κτηματίας Ιωσήφ Γ. Δελαγραμμάτης.

–1847. Στον εκλογικό κατάλογο του Δήμου Μάρπησσας το 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 39χρονος κτηματίας Δελαγραμμάτης Σ. Γεώργιος.

–1848. Στις 16 Οκτωβρίου 1848 ο Γεώργιος Δελλαγραμάτικας ζητάει με έγγραφό του την διάλυση του συμβουλίου της μονής του Αγίου Αντωνίου, η οποία δεν έγινε δεκτή εκ μέρους του Υπουργείου Οικονομικών.

–1848. Γεννιέται ο φαρμακοποιός Δημήτριος Δελαγραμμάτης. Το φαρμακίο του ήταν στο ισόγειο του αρχοντικού Χαμάρτου στην παραλία Παροικιάς. Το 1900 είχε επιστρέψει στην Πάρο από τη Σμύρνη όμως δεν ξανα άνοιξε το Φαρμακείο αλλά παντοπωλείο δίπλα τον Ι.Ν. Ταξιαρχών. Σε ηλικία 43 ετών παντρεύτηκε την Ελένη Φρ. Μαύρου και απέκτησαν την Χάιδω, μετέπειτα σύζυγος του τελώνη Φραγκίσκου Δ. Χαμάρτου.

–1850. Γεννιέται το 1850 ο ιατρός Κωνσταντίνος Δελαγραμμάτης. Έζησε για πολλά χρόνια στη Σμύρνη αλλα και στην Πάρο. Το ιατρίο του ήταν στο αρχοντικό Χαμάρτου στην παραλία Παροικιάς. Απεβίωσε το 1909 σε ηλικία 59 ετών στη Σμύρνη.

–1851. Στις 6 Ιανουαρίου του 1851 ο αγωνιστής του 1821 Ιωάννης Αλέξ. Δελαγραμμάτης σε έγγραφο του Υπουργείου Οικονομικών, του ανακοινώνεται, ο οποίος στο μεταξύ είχε προαχθή σε Ελεγκτής του Τελωνείου Καλαμών, ότι απολύθηκε από την υπηρεσία του.

–1856. Σε πωλητήριο Τσιπίδου, 13 Αυγούστου 1856, αναφέρεται: εν τω χωρίω Τζιπίδων εις την κατά την οδόν του Αγίου Ευσταθίου κείμενην οικίαν μου, είναι το σπίτι του συμβολαιογράφου Γ.Σ. Δελαγραμμάτη. Ενώπιον του συμβολαιογράφου Πάρου Γεωργίου Συμ. Δελαγραμμάτη εδεύοντος στη Νάουσα, και των μαρτύρων Νικήτα Ν. Σιφάκη, κτηματία, και του Ιωάννου Αλιπράντη, εμπόρου, κατοίκων Μαρπήσσης, ο Γεώργιος Μπήτρος, ναυτικός, κάτοικος Αιγίνης, πληρεξούσιος σύζυγος της Αικατερίνης Ιωάννου Ν. Πούλιου, πωλεί στην Άννα Σταματίου Καρυστινού, ένα χωράφι στου Λαού για 436δρχ. Στις 13 Αυγούστου 1856 εν τω χωρίω Τζιπίδω εις την κατά την οδόν του Αγίου Ευσταθίου κειμένην οικίαν μου.

–1860. Στις 8 Νοεμβρίου 1860 σε συμβολαιογραφική πράξη [Πληρεξούσιο] στην Σύρου αναφέρεται ο κάτοικος Πάρου Σπύρος Ι. Κρίσπης κτηματίας ως πληρεξούσιος του Γιάγκου Δελαγραμμάτη της συζύγου του ιδίου Σ.Ι. Κρίσπη.

–1860. Το υστεροαναγεννησιακό Αρχοντικό στο κέντρο της Μάρπησσας της επιφανής οικογένειας Παπαδόπουλου το 1860 περιέρχεται στην οικογένεια Δελαγραμμάτη, αφού ο Τζωρτζάκης Συμ. Δελαγραμμάτης νυμφεύεται την Ανδρομάχη Παπαδοπούλου.

–1861. Τζιπίδος 1861, Ιουλίου 11. «Ενοικίαση κτημάτων». Ο συμβολαιογράφος Πάρου Γεώργιος Σίμωνος [Σίμου] Δελαγραμμάτης, ο οποίος είχε το γραφείο του στον Τζιπίδο, ενώπιον των μαρτύρων Σπυρίδωνος Ασωνίτου, ναυτικού και Σταματίου Μελανίτου, μυλωνά, συντάσσει το κατωτέρω Ενοικιαστήριον, διά του οποίου ωμολόγησε ο Ιωάννης Ελευθερίου Τζιώτης, σκυτοτόμος, ότι με βάση δικαστικές πράξεις «των εν Σύρω Πρωτοδικών» διορίσθηκε επιτροποκηδεμών του Ιωάννου Γ. Τζιώτη, «ανηλίκου τέκνου του αποβιώσαντος Γεωργίου Τζιώτη», και ενοικιάζει, ως εκ τούτου, στον Αντώνιο Παντελαίο τα κτήματα που άφησε ο μακαρίτης στον ανήλικο γιό του, για επτά χρόνια (1861-1868), αντί 40δρχ. κατ’ έτος. Ακολουθεί η αναγραφή των ακινήτων (χωράφια και αμπέλια) που βρίσκονατι στον Λογαρά και στο Μερσίνι, εν όλω πέντε.

Τα ανωτέρω γειτονεύουν με το αμπέλι του εφημέριου του χωριού παπα-Γεωργίου Καραμιτζοπούλου και με ψαρόγα του Ιωάννου Μιχ. Τζαντουλή και Δημητρίου Βελιώτη.

Στο τέλος του κειμένου μνημονεύεται ότι «το ποσόν της ενοικιάσεως οφείλει ο ενοικιαστής να πληρώνει ετησίως, παρελθούση δε της προθεσμίας υπόκειται εις τόκον υπερημερίας» ανά 12% κατ’ έτος. Η υπερημερία είναι η παρέλευσις ταχθείσης προθεσμίας: η μη εμπρόθεσμος εκπλήρωσις υποχρεώσεως τινος». ΠΑΡΙΑΝΑ 159.

–1861. Γεννιέται το 1861 ο Σίμος Δελαγραμμάτης του Νικολάου και της Καλυψώς Φρ. Κονδύλη.

–1861. Το 1861 γεννιέται ο Δελαγραμμάτης Κωνσταντίνος του Γεωργίου. Σε εκλογικό κατάλογο του 1875, του Δήμου Μάρπησσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δελαγραμμάτης Κωνσταντίνος του Γεωργίου 24 ετών κτηματίας. Αλλά και ο Αδερφός του Συμεών Δελαγραμμάτης του Γεωργίου 38 ετών κτηματίας και ο παππούς τους Συμεών Δελαγραμμάτης του Γεωργίου 68 ετών κτηματίας.

–1862. Συμβολαιογράφος Πάρου το 1862 ο Δελαγραμμάτης Σιμ. Γεώργιος από την Μάρπησσα.

–1862. Απόφαση αριθ,1, της 31^ης Ιανουαρίου του 1862 του Δημοτικού Συμβουλίου Μάρπησσας. «Εγκρίνει επ’ ονόματι του τελευταίου πλειοδότου Ν. Εμμ. Αρκά του Δημοτικού επί του ελαίου φόρου δια δραχμάς εβδομήκοντα. Η παρούσα κοινοποιηθήσεται όπου δέον εν τω Δημοκαταστήματι την 31 Ιανουαρίου 1862. Το Δημ. Συμβούλιο ο Πρόδρος Γεώργιος Χ. Χανιώτης, Κ. Αρκάς, Β. Χανιώτης, Ιωάννης Ν. Κονταράτος, Πέτρος Πυργής, Εμμ. Μ. Βαλσαμής, Εμμ. Ν. Αρκάς, Γεώργιος Εμ. Δελαγραμμάτης.

–1864. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 30χρονος έμπορος Μιχαήλ Δελαγραμμάτικας, άγαμος. Έδωσε όρκο στις 9 Δεκεμβρίου 1864.

–1864. Το 1864 γεννιέται ο Δελαγραμμάτης Δημήτριος του Νικολάου έμπορος κάτοικος Παροικιάς. Απεβίωσε το 1948.

–1865. Ο Τζώρτζης Σ. Δελλαγραμμάτικας είχε διατελέσει δήμαρχος Μαρπήσσης. Στο κέντρο του χωριού «κατά την οδό του Αγίου Νικολάου» όπως αναφέρει το προικοσύμφωνο του γιου του Συμεών και της Σουλτανιώς Μονόπατου, του 1865, στη συνέχεια δήμαρχος Μαρπήσσης είχε εκλεγεί ο γιος του Συμεών.

–1868. Το 1868 γεννιέται ο Δημήτριος Γ. Δελαγραμμάτης. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Δημήτριος Γ. Δελαγραμμάτης, ετών 35, κτηματίας, κάτοικος Αλεξάνδριας, άγαμος.

–1868. Γεννιέται το 1868 ο Αντώνιος Δελαγραμμάτης του Νικολάου και της Καλυψώς Φρ. Κονδύλη.

–1868. Ο Αντώνιος Σ. Δελλαγραμμάτης γεννήθηκε και πέθανε στην Παροικιά 1804-1868. Μας είναι γνωστά δύο παιδιά του, ο Συμεών και ο Μιχαήλ. Στο προαύλιο της Καταπολιανής υπάρχει ο τάφος του πατέρα και ένας από τους γιούς του, του Σιμεών (1831-1896), που υπήρξε τραπεζίτης στη Σμύρνη. Σήμερα το αρχοντικό του Αντώνιου Δελλαγραμμάτη υπάρχει στη συνοικία Χάλαρα της Παροικιάς με το οικόσημο στο υπέρθυρο παραθύρου, ενώ το αρχοντικό του Μιχαήλ Αντ. Δελλαγραμμάτη, που είχε και αυτός γίνει δήμαρχος Παροικιάς στα μέσα του 19^ου αι. βρίσκεται στην οδό Σκόπα της πόλεως.

–1870. Γεννιέται το 1870 η Τερψιχώρη Δελαγραμμάτη του Νικολάου και της Καλυψώς Φρ. Κονδύλη.

–1870. Τζώρτζης Δελαγραμμάτης του Συμεών από τις Λεύκες, Δήμαρχος Μαρπήσσης το 1870.

–1872. Γεννιέται το 1872 ο Δημήτριος Δελαγραμμάτης του Νικολάου και της Καλυψώς Φρ. Κονδύλη.

–1875. Βασίλειον της Ελλάδος. Ο Δήμαρχος Πάρου Προς τον Δημοϊατρόν Κον Λ. Βενιέρην.

Κοινοποιούμεν υμίν παραπόδας της παρουσης την υπ’ αριθ. 4686 περίληψιν περί ακριβούς τηρήσεως του περί Νεκροταφείων και ενταφιασμού των νεκρών Β. Διατάγματος, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν σας. Εν Πάρω την 22 Μαρτίου 1875 Ο Δημαρχών Α’ Πάρεδρος Ν.Σ. Δελαγραμμάτης.

Βασίλειον της Ελλάδος Το υπουργείον των Εσωτερικών. Προς τους Νομάρχας του Κράτους και την Διεύθυνσιν της Αστυνομίας Αθηνών και Πειραιώς.

Πολλάκις συνέβη πολλαχού να ενταφιάζωνται ως πράγματι νεκροί άνθρωποι ζώντες έτι, εν καταστάσει όμως νεκροφανείας, εξ ής η επιστήμη δύναται να επαναφέρη τον πάσχοντα είς την ζωήν, μήπως εκλιπούσαν. Οφείλοντες να προνοήσωμεν ίνα προλαμβάνονται τοιαύτα άδικα θύματα ή των προλήψεων ή της ακηδείας και αβελτηρίας των επισπευδίντων τον ενταφιασμόν των εκ νεκροφανείας ή και πράγματι τελευτώντων, ελκύομεν την προσοχήν υμών εις τας διατάξεις των υπ’ αριθ. 9 ή 10 του από 28 Μαρτίου 1834 Β. Διατάγματος περί νεκροταφείων και ενταφιασμού των νεκρών, καθ’ άς επ’ ουδενί λόγω επιτρέπεται ο ενταφιασμός των νεκρών πρίν ή το πτώμα επιθεωρηθή υπό του αρμοδίου νεκρόπτου και βεβαιωθή ο θάνατος πραγματικός ων, και πριν ή παρέλθωσιν επί τούτω κατά μέν τους χειμερινούς μήνας ώραι 48, κατά (δε) τους θερινούς 36 ώραι, πλην όταν ο θάνατος προέρχεται εκ λοιμώδους τινός νόσου ή αναφαινομένη ταχυτέρα σήψις του πτώματος απαιτεί να επιταχυνθή ο ενταφιασμός.

Δεν αμφιβάλλομεν δε, ότι εκ της ταύτης, ήν δίδομεν υμίν, θέλετε οδηγηθή εις το να επεμείνητε την προσοχήν απάντων των υφ’ υμάς αστυνομικών οργάνων, ώστε να εκτελώνται κατά γράμμα αι επί του προκειμένου διατάξεις μετά της προσηκούσης προνοίας, ώστε να μη συμβή ποτέ το μέγιστον άτοπον ή αδίκημα, ίνα ενταφιάζωνατι ως νεκροί άνθρωποι ζώντες έτι. Εν Αθήνα την 12 Φεβρουαρίου 1875 ο Υπουργός Δ.Γ. Βούλγαρης.

–1876. Το 1876 γεννιέται ο Δελαγραμμάτης Φραγκίσκος του Νικολάου και της Καλυψώς κοιν. υπάλληλος κάτοικος Παροικιάς. Απεβίωσε το 1949.

–1877. Σε εκλογικό κατάλογο του 1877, του Δήμου Μάρπησσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δελαγραμμάτης Επαμεινώνδας του Ιωσήφ 50 ετών μυλωνάς κάτοικος Τσιπίδου.

–1881. Γεννιέται το 1881 ο Μιχαήλ Δελαγραμμάτης του Νικολάου και της Καλυψώς Φρ. Κονδύλη.

–1882. Γεννιέται το 1882 η Ελένη Δελαγραμμάτη του Νικολάου και της Καλυψώς Φρ. Κονδύλη.

–1892. Ο Μιχ. Αντ. Δελαγραμμάτης ανακηρύχτηκε πολλές φορές Δήμαρχος Πάρου. Πέθανε σε ηλικία 65 περίπου ετών στην Πάρο τον Ιούνιο του 1892.

–1896. O Συμεών Αντωνίου Δελαγραμμάτη νεότατος αποδήμησε και εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη όπου και εξασκούσε το επάγγελμα του Τραπεζίτη. Πέθανε στην Αθήνα το 1896.

–1901. Στο πρώτο φύλλο της 1^ης Ιουλίου 1901, το «Αιγαίον» αναγγέλλει τον γάμο του υποτελώνη της Αμοργού Τιμολέοντα Ζαφειρόπουλου και της Τερψιχόρης Νικ. Δελαγραμμάτη. Η νύφη είναι κόρη του κτηματία Νικολάου Δελαγραμμάτη, της γνωστής οικογένειας της Παροικιάς και εγγονή του Αντωνίου Συμ. Δελαγραμμάτη, αγωνιστή του 1821, που είναι θαμμένος στο αίθριο της Παναγίας Εκατονταπυλιανής. Θείος της Τερψιχόρης ήταν ο Μιχαήλ Δελαγραμμάτης, δήμαρχος Πάρου και η Βικτωρία σύζυγος Μιχαήλ Πρωτοδίκου.

–1901. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1901 στις Λεύκες ο Δελαγραμμάτης Αριστείδης του Κωνσταντίνου.

–1902. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1902 στις Λεύκες ο Δελαγραμμάτης Επαμεινώνδας του Γεωργίου.

–1903. Ο Πέτρος Μπάος μόλις προ πενταμήνου είχε εκλεγεί για δεύτερη φορά δήμαρχος Παροικιάς. Οι άλλοι δήμαρχοι της Πάρου ήταν, από τον Αύγουστο 1903 οι Νικ. Αλιπράντης των Λευκών (Υρίας), Σ. Περράκης της Μαρπήσσης και Γ. Κονταρίνης της Νάουσας. Ο Μπάος καταγόταν από την Σίφνο. Ήταν γιός του Κωνσταντίνου Μπάου που είχε γεννηθεί στη Σίφνο γύρω στα 1820. Ήταν ειρηνοδίκης και είχε αποκτήσει τον Πέτρο Μπάο, δήμαρχο Πάρου (σύζυγος του η Φοινικώ Μαυρογένη), τον Αντώνιο Μπάο (σύζυγος του η Αννεζώ Δελαγραμμάτη) και την Μαρουσώ Μπάου (σύζυγός της ο γυμνασιάρχης Θεμ. Ολύμπιος.

–1904. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1904 στις Λεύκες ο Δελαγραμμάτης Γεώργιος του Κωνσταντίνου και ο Δελαγραμμάτης Αριστείδης του Γεωργίου.

–1906. Στα 1906 τελέστηκαν ως γνωστόν, οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα. «Απήλθον, λοιπόν, χάριν των αγώνων εις Αθήνας αι οικογένειαι των συμπολιτών κ.κ. Θ. Ολυμπίου, Ιωάν. Αργυροπούλου, Ανδρ. Βαρούχα και Δελαγραμμάτου» (εφ. Αιγαίο 15 Απρ. 1906).

–1907. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1907 στις Λεύκες ο Δελαγραμμάτης Επαμεινώνδας του Κωνσταντίνου.

–1907. Στην εφημερίδα ΑΙΓΑΙΟ φ. 262, στις 21 Ιουλίου 1907 γράφει την νεκρολογία του Γεωργίου Ζάννου. Ήταν γιος του ειρηνοδίκη Ιωάννη Ζάννου και αδερφός του κωμικού ηθοποιού Νικόλαου Ζάννου, από την Κέα. Ο Γεώργιος Ζάννος υπηρετώντας στην Παροικιά, νυμφεύθηκε την Παροικιώτισσα Μαρινιώ Νικ. Δελαγραμμάτη και απέκτησαν δύο θυγατέρες και ένα γιο, τον γνωστό καθηγητή και ποιητή Γίαγκο Ζάννο.

–1907. Τον Σεπτέμβριο του 1907 «η διά πλείστων χαρισμάτων πεπροικισμένη κόρη Κατίνα Μιχ. Δελαγραμμάτη γυναικαδέλφη του βουλευτού κ. Νικ. Κρίσπη, εμνηστεύσατο, υπό την ανυπόκριτον χαράν φίλων και συγγενών, τον αξιόλογον νέον κ. Παναγ. Ζησιμόπουλον, τελωνειακόν υπάλληλον, γόνον της γνωστής εν Μεθώνη πολιτευομένης οικογενείας των Ζησιμοπούλων».

–1909. Ο ιατρός Κωνσταντίνος Ν. Δελαγραμμάτης γιος του Παρίου μεγαλοκτηματία Νικόλαου Δελαγραμμάτη, σπούδασε ιατρική στο Εθνικό Πανεπιστήμιο. Στην Σμύρνη εξάσκησε το επάγγελμα του. Στην Πάρο επέστρεψε όπου σε ηλικία 60 ετών πέθανε τον Ιούνιο του 1909.

–1911. Αντώνιος Νικ. Δελαγραμμάτης, υπηρετεί το 1911 ως ανώτερος υπάλληλος στους Σιδηρόδρομους Πελοποννήσου.

–1913. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1913 στις Λεύκες ο Δελαγραμμάτης Ιωάννης ου Κωνσταντίνου και ο Δελαγραμμάτης Αντώνιος του Κωνσταντίνου.

–1950. Στον εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1950 είναι εγγεγραμμένη η Οικονόμου Αγγερού όνομα συζύγου Αναστάσιος, όνομα πατρός Νικ. Δελαγραμμάτης κάτοικος Κοιν. Παροικιάς.

–1953. Στο εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1953 είναι εγγεγραμμένη η Δελαγραμμάτη Πάντα, όνομα συζύγου Φραγκίσκος όνομα πατρός Ιωάννης Ουκόλαφ.

–1956. Γεννιέται στην Πάρο ο καθηγητής Φυσικής, ποιητής και ζωγράφος Γιάγκος Γ. Ζάννος. Απεβίωσε το 1956. Είχε νυμφευθεί την Μαρινιώ Ν. Δελαγραμμάτη.

–Δελαζάρης ή Ντελάτζαρο: Βλέπε Λαζάρης.

–Δελαπόρτας: Φράγκικη προέλευση della-porta = από την πόρτα, Καθολικού δόγματος.

–Δελατόλας: Φραγκο-λεβαντίνικης προέλευσης, καθολικού δόγματος, επίθετο-παρατσούκλι (delatore= χαφιές, καταδότης). Γνωστό στην Παροικιά από αρχές του 20^ου αιώνα μέχρι και σήμερα.

–1975. Κάτοικος Παροικιάς η Φραγκίσκα Δελατόλα το 1980.

–Δελέντας ή Δελένδας ή Ντελέντας ή Νταλέντας ή Τελέντας: Πατριδωνυμικό επώνυμο. Από την Λέντα της βόρειας Σαρδηνίας! Η καταγωγή είναι από την Ledda η οποία σήμερα δεν υπάρχει.

Αρχικά καθολικού δόγματος. Ο πύργος που είναι στο οικόσημο της οικογένειας, συμβολίζει το φέουδο, την κυριαρχία. Το φέουδό τους στην περιοχή των Ψυχοπιανών-Σαρακίνικου (κοντά στις Σωτήρες).

Ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος είχε ορκίσει φιλικό το 1821 τον Γεωργάκη Τελέντα, πρόκριτο της Νάουσας.

Σήμερα απαντά στα Μάρμαρα και τη Νάουσα με τον τύπο Δελέντας.

–1469 O Σιμωνέδος Δελένδας, γιος του βαϊου της Νάξου Πέτρου Δελένδα, διατελεί φεουδάρχης στην περιοχή των Πισκοπιανών της Πάρου, όπου ο Πύργος των Αλισαφαίων που κτίστηκε αργότερα, σημερινές Πεταλούδες, που φανερώνει ότι εκεί θα υπήρχε μεσαιωνικός οικισμός.

–1634. Στις 13 Δεκεμβρίου 1634 μνημονεύεται σε διαθήκη του μοναχού Αθανάσιου Νταμία ο Ντελέντας Γεώργιος. «πρώτον μεν αφήνω το λιβάδι που έχω εις την Άγουσα του κύρ Γεώργη Ντελέντα».

–1719. Προικοσύμφωνο Γληνάκη Αξιώτη και Μαργαρίτας Αλιπράντε

(Καστέλλι Ναούσης, 21 Ιανουαρίου 1719)

Διαμάρτυρας Γεώργιος Μοσχονάς.

Ιωάννης Κορτιάνος μάρτυρας παρακαλετός

… Anduano Afermo quanto [di] sopra [=βεβαιώνω ως άνωθεν]

Ιωάννης μάρτυρας παρακαλετός ο Μαλατέστας

Τζάνες ο Καλλέργης πιστώς γέγραφα.

–1719.Μιχάλης Σκοπελίτης, συζ. Κάντιας Μάρκου Ντελέντα (προικος. Νάουσας, 6 Δεκ. 1719).

«Ο Μάρκος Ντελέντας και η σύζυγός του Ειρήνη τάζουν στη θυγατέρα τους Κάντια την εικόνα του Αγίου Νικολάου να την εορτάζουν διά ψυχικήν τους σωτηρίαν και την εικόνα της Αγίας Κυριακής».

–1727. Στέφανος Ιωάννη Γερμανής, σύζυγος της Μαρίας Μανοέλη Ντελέντα (Νάουσα 13 Νοεμβρίου 1727).

«Προικοσύμφωνο του Στεφανή Γερμανή». «Η Μαργαρίτα σύζυγος του αποθανόντος Μανοέλη Ντελέντα δώνει την εικόνα των Χριστουγέννων και του Αγίου Νικολάου να ταις εορτάζουν» στην κόρη της Μαρία.

Ο Ιωάννης Γερμανής και η ομόζυγός του Κατερίνα δίδουν στον γιό τους Στεφανή την εικόνα της Αναστάσεως».

–1733. Ο Διαθέτης Αντώνιος Ντελέντας αφήνει ανάμεσα σε άλλα και του υιού του Γεώργη το χωράφι εις τον Άγιον Ευθύμιον πλησίον Αντώνιος Βαβανός στις 2 Φεβρ. 1733 στη Νάουσα.

–1733. Πρακτικό εκλογής απεσταλμένων του κοινού της Νάουσας στην Κωνσταντινούπολη στις 26 Οκτωβρίου 1733 αναφέρεται ο Γιάννης Ντελέντας.

–1754. Ιεροδιάκονος Μανόλης Ντελέντας, αναφέρεται σε έγγραφο πωλητήριο Νάουσας στις 25 Ιουνίου 1754.

–1755. Σε εκλογή απεσταλμένου στην Κωνσταντινούπολη από το κοινό Πάρου σε Γενική Συνέλευση στις 23 Αυγούστου 1755 μαρτυρείται ο Ιωάννης και ο Αντώνης Ντελέντας.

–1763. Ο ιερέας Φραγκίσκος Ραγκούσης υπογράφει έγγραφο Κεφάλου στις 23 Αυγούστου 1763, μάρτυς ο Ιωάννης Τελέντας.

–1783. Γεννιέται το 1783 ο Δελέντας Τζώρτης. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 61χρονος κτηματίας Δελέντας Τζώρτζης

–1799. Γεννιέται το 1799 ο Δελέντας Ιωάννης. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 45χρονος κτίστης Τελέντας Ιωάννης.

–1804. Γεννιέται το 1804 ο Ιάκωβος Αντωνίου Δελέντας. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 40χρονος εργάτης Ιάκωβος Αντωνίου Τελέντας.

–1804. Γεννιέται το 1804 ο Αντώνιος Δελέντας. Στον εκλογικό κατάλογο Δραγουλά του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 43χρονος μυλωνάς Αντώνιος Δελέντας.

–1804. Γεννιέται το 1804 ο Ιωάνης Φρ. Δελέντας. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 40χρονος εργάτης Ιωάνης Φρ. Τελέντας.

–1804. Γεννιέται το 1804 ο Δελέντας Γεώργιος. Στον εκλογικό κατάλογο του Δήμου Μάρπησσας το 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 43χρονος γεωργός Δελέντας Γεώργιος.

–1805. Γεννιέται το 1805 ο Δελέντας Νικόλαος. Στον εκλογικό κατάλογο του Δήμου Μάρπησσας το 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 42χρονος έμπορος Τελέντας Νικόλαος.

–1807. Γεννιέται το 1807 Ιωάννης Φρ. Δελέντας. Στον εκλογικό κατάλογο Κώστου του 1847 υπάρχει εγγεγραμμένος ο 40χρονος εργάτης Ιωάννης Φρ. Τελέντας.

–1807. Γεννιέται το 1807 ο Νικηφόρος Ν. Δελέντας. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 37χρονος εργάτης Νικηφόρος Ν. Τελέντας.

–1807. Γεννιέται το 1807 ο Ιάκωβος Αντωνίου Δελέντας. Στον εκλογικό κατάλογο Κώστου του 1847 υπάρχει εγγεγραμμένος ο 40χρονος εργάτης Ιάκωβος Αντωνίου Τελέντας.

–1810. Γεννιέται το 1810 ο Νικηφόρος Ν. Δελέντας. Στον εκλογικό κατάλογο Κώστου του 1847 υπάρχει εγγεγραμμένος ο 37χρονος εργάτης Νικηφόρος Ν. Τελέντας.

–1814. Γεννιέται το 1814 ο Ιωάννης Δελέντας. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 33χρονος σανδαλοποιός Ιωάννης Δελέντας.

–1815. Γεννιέται το 1815 ο Νικόλαος Δελέντας του Γεωργίου. Σε εκλογικό κατάλογο του 1875, του Δήμου Μάρπησσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο Νικόλαος Δελέντας του Γεωργίου 60 ετών μεταπράτης.

–1819. Γεννιέται το 1819 ο Ευάγγελος Ιω. Δελέντας. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 25χρονος εργάτης Ευάγγελος Ιω. Τελέντας.

–1820. Σε έγγραφο του χωριού Κεφάλου (Μάρμαρα) προς τον υπουργό της θρησκείας σχετικά με τον Άγιο Αντώνιο «Ελάβομεν την διαταγήν του Ιερού Υπουργείου της θρησκείας διορίζουσαν τον Κύριον Στέφανον Μαυρογένην προστάτην του μεγάλου Αντωνίου και τον κύριον Αθανάσιον Ιεροκήρυκα, ηγούμενον τούτου διά να συνάγουσιν όλα τα εισοδήματα και να υποσυρθή εις τα ίδια ο σκευοφύλαξ των χωριών Κεφάλου όστις πρότερον εδιωρίσθη ηγούμενος τούτου παρά του αυτού Ιερού υπουργείου βλέπομεν ότι το υπουργείον της θρησκείας ενασχολούμενον εις αναγκαιοτέρας υποθέσεις δεν δύναται να εξετάση ακριβώς την αλήθειαν. Η Κυρία Μαδώ του Μαυρογένη διά αναφοράς της ηπάτησε το υπουργείον τούτο λέγουσα ότι είναι κτήμα πατρικόν της εις τα συγκίλια τούτου με το από ΄κτήμα πατρικόν της είς της κοινότητος τούτο το μοναστήριον πρό χρόνων το εκαταξουσίαζεν δυναστικώς η Δόμνα του Μαυρογένους, ως εκ τούτου εφαντάζετο η απόγονος της ότι είναι κτήμα πατρικόν των ημείς λοιπόν, σεβασμιώτατε, δεν ημπορούμεν να αποχωρίσωμεν το δίκαιον της κοινότητος αλλά θέλουμεν να δικαιολογηθούμεν προς το Ιερόν τούτο υπουργείον καθώς και ο ίδιος παραστάτης μας θέλει σας πληροφορήσει όλην την αλήθειαν δια να μην απατάται και διατάττει τοιαύτας επιταγάς παρακαλούμεν λοιπόν να μη νομίσητε τούτο μας το φέρσιμον απείθειαν προς την σεβαστήν διοίκησιν μένομεν με όλον το σέβας. Τη 20 Οκτωβρίου 1823 των χωρίων Κεφάλου. Υπογράφει ο κάτοικος Μαρμάρων Ιωάννης Ντελέντας κ.α. (Τ.Σ. ΠΑΡΟΣ ΜΑΡΜΑΡΑ 1820) (Γ.Α.Κ.).

–1821. Γεννιέται το 1821 ο Δελέντας Ευάγγελος του Ιωάννη. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένος ο Τελέντας Ευάγγελος του Ιωάννη, 64 ετών από τον Κώστο.

–1821. Αγωνιστής του 1821 ο Κωστιανός Ιωάννης Φραγκίσκος Δελέντας.

–1821. Ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος είχε ορκίσει φιλικό τον Γεωργάκη Τελέντα, πρόκριτο της Νάουσας κ.α.

–1821. Γεννιέται το 1821 ο Δελέντας Ευάγγελος του Ιωάννη. Σε εκλογικό κατάλογο του Κώστου του 1883, υπάρχουν εγγεγραμμένοι ο Τελέντας Ευάγγελος του Ιωάννη, 62 ετών από τον Κώστο.

–1822. Σε έγγραφο των Παριανών στους Υδραίους στις 13 Απριλίου 1822 αναφέρεται ο Πέτρος Τελέντας από τη Νάουσα.

–1822. Σε αντίγραφο Κριτηρίου Πάρου της 18 Δεκεμβρίου 1822 αναφέρεται ο Πέτρος Δελέντας.

–1822. Γεννιέται το 1822 ο Δημήτριος Εμμ. Δελέντας. Στον εκλογικό κατάλογο Μαρμάρων του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 25χρονος εργάτης Δημήτριος Εμμ. Δελέντας.

–1822. Γεννιέταιο το 1822 ο Δελέντας Ευάγγελος του Ιωάννη. Στον εκλογικό κατάλογο Κώστου του 1847 υπάρχει εγγεγραμμένος ο 25χρονος εργάτης Τελέντας Ευάγγελος του Ιωάννη.

–1824. Το 1824 αναφέρεται ο διδάσκαλος στη Νάουσα Τζώρτζάκης Νταλέντας.

–1825. Ο σακελλάριος Πέτρος Ντελέντας υπογράφει έγγραφο Ναούσης στις 11 Οκτωβρίου 1825.

–1829. Γεννιέται το 1829 ο Δελέντας Ζώργης του Ιωάννη. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένος ο Τελέντας Ζώργης του Ιωάννη, 56 ετών, καφεπώλης από τη Νάουσα.

–1829. Το 1829 γεννιέται ο Τελέντας Τζώρτζης του Ιωάννη. Σε εκλογικό κατάλογο της

Νάουσας του 1883, υπάρχει εγγεγραμμένος ο Τελέντας Τζώρτζης του Ιωάννη, 54 ετών, καφετζής.

–1829. Ο ονομαστικός κατάλογος των μαθητών του Αλληλοδιδακτικού Σχολείου της Νάουσας του σχολικού έτους 1829.

«Οι μαθητευόμενοι εις την Αλληλοδιδακτικήν Σχολήν της κομοπόλεως Ναούσης»

Νικηφόρος Τελέντας ετών 7.

–1830. Γεννιέται το 1830 Δελέντας Αντώνιος του Εμμανουήλ. Σε εκλογικό κατάλογο του Κώστου του 1883, υπάρχουν εγγεγραμμένοι ο Τελέντας Αντώνιος του Εμμανουήλ, 53 ετών, από τον Κώστο.

–1830. Γεννιέται το 1830 ο Δελέντας Ανδρέας του Σταματίου. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένος ο Τελέντας Ανδρέας του Σταματίου, 55 ετών, ποιμήν από τον Κώστο.

–1830. Γεννιέται το 1830 ο Τελέντας Ανδρέας του Σταματίου. Σε εκλογικό κατάλογο του Κώστου του 1883, υπάρχουν εγγεγραμμένοι ο Τελέντας Ανδρέας του Σταματίου, 53 ετών, ποιμήν από τον Κώστο.

–1830. Γεννιέται το 1830 ο Δελέντας Αντώνιος του Εμμανουήλ. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένος ο Τελέντας Αντώνιος του Εμμανουήλ, 55 ετών, από τον Κώστο.

–1832. Εν Ναουση της Πάρου τη 27 Μαρτίου 1832 αναφέρεται σε έγγραφο της σχολής του Αγίου Αθανασίου, ο Τζώρτζης Τελέντας.

–1833. Γεννιέται το 1833 ο Δελέντας Κοσμάς του Ιωάννη. Σε εκλογικό κατάλογο του Κώστου του 1883, υπάρχουν εγγεγραμμένοι ο Τελέντας Κοσμάς του Ιωάννη, 50 ετών, ράπτης από τον Κώστο, κάτοικος Αθήνας.

–1833. Γεννιέται το 1833 ο Δελέντας Κοσμάς του Ιωάννη. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένος ο Τελέντας Κοσμάς του Ιωάννη, 52 ετών, ράπτης από τον Κώστο, κάτοικος Αθήνας.

–1835. Γεννιέται το 1835 ο Δελέντας Μιχαήλ του Ιωάννη. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένος ο Τελέντας Μιχαήλ του Ιωάννη, 50 ετών, ναύτης από τη Νάουσα.

–1837. Γεννιέται το 1837 ο Δελέντας Ιωάννης του Εμμανουήλ. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένος ο Τελέντας Ιωάννης του Εμμανουήλ, 48 ετών, από τον Κώστο.

–1838. Γεννιέται το 1838 ο Δελέντας Νικόλαος του Νικηφόρου. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένος ο Τελέντας Νικόλαος του Νικηφόρου, 47 ετών, εργάτης από τον Κώστο.

–1838. Γεννιέται το 1838 ο Δελέντας Νικόλαος του Νικηφόρου. Σε εκλογικό κατάλογο του Κώστου του 1883, υπάρχουν εγγεγραμμένοι ο Τελέντας Νικόλαος του Νικηφόρου, 45 ετών, εργάτης από τον Κώστο.

–1841. Γεννιέται το 1841 ο Δελέντας Τιμολέων του Ιωάννη. Σε εκλογικό κατάλογο του Κώστου του 1883, υπάρχουν εγγεγραμμένοι ο Τελέντας Τιμολέων του Ιωάννη, ετών 42, ράπτης από τον Κώστο, κάτοικος Αθήνας.

–1842. Γεννιέται το 1842 ο Δελέντας Χρυσής του Αντωνίου. Σε εκλογικό κατάλογο του 1877, του Δήμου Μάρπησσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δελέντας Χρυσής του Αντωνίου 35 ετών εργάτης κάτοικος Μαρμάρων.

–1843. Σε ονομαστικό κατάλογο των εκλογικών αποτελεσμάτων Νάουσας στις 27 Οκτωβρίου 1843 αναφέρεται ο Γεώργιος Δελέντας.

–1845. Γεννιέται το 1845 ο Δελέντας Ιωάννης του Ευάγγελου. Σε εκλογικό κατάλογο του Κώστου του 1883, υπάρχουν εγγεγραμμένοι ο Τελέντας Ιωάννης του Ευάγγελου, 38 ετών, στρατιώτης από τον Κώστο, κάτοικος Αθήνας.

–1846. Πιστοποιητικό που συνέταξαν οι κάτοικοι του Δήμου Μαρπήσσης για να βεβαιώσουν τη συμμετοχή του συγχωριανού τους Γεωργίου Φωκιανού στον αγώνα του 1821 όπου το 1826 χρημάτισε κατά του Ιμπραΐμ στην πολιορκία της Τριπολιτσάς υπο τις οδηγίες του Δημητρίου Σάλα. Ένας από τους υπογράφοντες συγχωριανούς του στις 20 Μαΐου 1846 στην Μάρπησσα ήταν και ο Τελέντας Γεώργιος.

–1846. Ο υποφαινόμενος Γεώργιος Δηνιακός κάτοικος του χωριού Τσιπίδου του Δήμου Μαρπήσσης ομολογεί ότι πωλεί εις τον συγχωρίτην του Σταμάτην Καρυστινόν την ιδιόκτητον του ψαρόγαν κειμένην κατά την θέσιν Μογκού, εντός του αυτού Δήμου και συνορευομένην με τον αγρόν του ιδίου αγοραστή Σταμάτη Καρυστινού δυναμένου να την διαθέσει όπως βούλεται… Δια τον αγράμματον Γεώριον Δηνιακό, βεβαιούντα τα άνωθεν, υπογράφω κατ’ αίτησιν του Χρύσης Μικεδάκης. Νικόλαος Τελέντας μαρτυρώ. Νικόλαος Βατιμπέλας ζητηθείς έγραφα το παρόν και μαρτυρώ. Εν Τσιπίδω την 29^η 10μβρίου 1846.

–1848. Γεννιέται το 1848 ο Μάρκος Αντωνίου Δελέντας. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Μάρκος Αντωνίου Τελέντας, γεωργός, ετών 55, έγγαμος.

–1851. Γεννιέται στην Πάρο ο Βασίλειος Ι. Δελέντας. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 38 ετών καφεπώλης Βασίλειος Ι. Δελέντας άγαμος. Έδωσε όρκο στις 24 Ιανουαρίου 1889.

–1852. Γεννιέται το 1852 ο Δελέντας Δημήτριος του Νικηφόρου. Σε εκλογικό κατάλογο του Κώστου του 1883, υπάρχουν εγγεγραμμένοι ο Τελέντας Δημήτριος του Νικηφόρου, ετών 31, εργάτης από τον Κώστο.

–1852. Γεννιέται το 1852 ο Δελέντας Δημήτριος του Νικηφόρου. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένος ο Τελέντας Δημήτριος του Νικηφόρου, ετών 33, εργάτης από τον Κώστο.

–1853. Γεννιέται το 1853 ο Δελέντας Βασίλειος του Ευάγγελου. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένος ο Τελέντας Βασίλειος του Ευάγγελου, 32 ετών, στρατιώτης από τον Κώστο, κάτοικος Αθήνας.

–1858. Γεννιέται το 1858 ο Λουκάς Σταύρου Τελέντας. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Λουκάς Σταύρου Τελέντας, ετών 45, κηπουρός, κάτοικος Αθήνας, έγγαμος.

–1858. Γεννιέται το 1858 η Ελισάβετ Μάρκου Δελέντα. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένη η Ελισάβετ Μάρκου Τελέντα, οικιακά, ετών 45, έγγαμος.

–1863. Γεννιέται το 1863 η Φλώρα Μάρκου Δελέντα. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένη η Φλώρα Μάρκου Τελέντα, ετών 40, οικιακά, έγγαμος.

–1864. Ιωάννης Δελέντας (1864-1938), από τον Κώστο. Καθηγητής μαθηματικών και συγγραφέας διδακτικών βιβλίων, τιμημένος με τον αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου. Ο παππούς του Ιωάννης Φρ. Δελέντας ήταν αγωνιστής του 1821.

–1867. Γεννιέται το 1867 ο Μάρκος Ν. Δελέντας. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Μάρκος Ν. Τελέντας, ετών 36, γεωργός, έγγαμος.

–1873. Γεννίεται το 1873 η Ελένη Αντωνίου Δελέντα. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένη η Ελένη Αντωνίου Τελέντα, οικιακά, ετών 30, έγγαμος.

–1873. Γεννιέται το 1873 ο Αντώνιος Εμμανουήλ Δελέντας. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Αντώνιος Εμμανουήλ Τελέντας, ετών 30, σανδαλοποιός, έγγαμος.

–1875. Γεννιέται το 1875 ο Αντώνιος Μάρκου Δελέντας. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Αντώνιος Μάρκου Τελέντας, εργάτης, ετών 28, έγγαμος.

–1875. Γεννιέται το 1875 ο Ανδρέας Νικολάου Δελέντας. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Ανδρέας Νικολάου Τελέντας, γεωργός, ετών 28, έγγαμος.

–1875. Το 1875 γεννιέται ο Γεώργιος Εμμανουήλ Δελέντας. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Γεώργιος Εμμανουήλ Τελέντας, ετών 28, έγγαμος.

–1878. Γεννιέται το 1878 η Μαρούσα Ανδρέα Δελέντα. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένη η Μαρούσα Ανδρέα Τελέντα, οικιακά, ετών 25, έγγαμος.

–1878. Γεννιέται το 1878 η Θεόνη? Αντωνίου Δελέντα. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένη η Θεόνη? Αντωνίου Τελέντα, οικιακά, ετών 25, έγγαμος.

–1879. Γεννιέται το 1879 ο Γεώργιος Μάρκου Δελέντας. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Γεώργιος Μάρκου Τελέντας, σχοινάς, ετών 24, άγαμος.

–1880. Έγγραφο στο κατάστιχο Λεβαντή «εις τας 28 Ιαν. 1880 εμβήκαν του Κων. Σιφάκη οι γαιδαροι εις το Τζιμπούκη και το απόκοψε ο αποκοπτής εν πινάκι. Το έλαβα. Μάρτυρες Νικόλαος Παυλάκης, Αντώνιος Γιαρμής, Απόστολος Κεφάλας και Μάρκος Δελέντας».

–1881. Το 1881 γεννιέται η Καλλιόπη Γεωργίου Δελέντα. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένη η Καλλιόπη Γεωργίου Τελέντα, ετών 22, οικιακά, έγγαμος.

–1887. Γεννιέται το 1887 η Άννα Μάρκου Δελέντα. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένη η Άννα Μάρκου Τελέντα, οικιακά, ετών 16, άγαμος.

–1899. Γεννιέται το 1899 ο ο Νικόλαος Ανδρέα Δελέντας. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Νικόλαος Ανδρέα Τελέντας, άνευ, ετών 4, έγγαμος.

–1899. Γεννιέται το 1899 η Ζαμπέτα Μάρκου Δελέντα. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένη η Ζαμπέτα Μάρκου Τελέντα, ετών 4, άνευ, άγαμος.

–1900. Γεννιέται το 1900 η Ερατώ Αντωνίου Δελέντα. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένη η Ερατώ Αντωνίου Τελέντα, άνευ, ετών 3, άγαμος.

–1903. Στο Δημοτολόγιο του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 28 Νοεμβρίου 1903 είναι εγγεγραμμένος ο Παναγιώτης Ανδρέα Τελέντας, άνευ, ετών 8 μηνών, άγαμος.

–1905. Στις 2 Οκτωβρίου 1905 ο 52χρονος καφεπώλης από την Πάρο Βασίλειος Δελέντας του Ιωάννη και της Ειρήνης, παντρεύεται στην Ερμούπολη την 32χρονη από την Σύρο Μαρουλία Ζηκάκη, του Δημητρίου, και της Αικατερίνης.

–1911. Μιχάλης Ιω. Τελέντας, έμπορος στη Νάουσα το 1911.

–1925. Στα Δημοτολόγια του ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΠΗΣΣΗΣ στις 2 Δεκεμβρίου 1925, είναι εγγεγραμμένος ο Ανδρέας Νικήτα Δελέντας, ετών 47, κάτοικος Μαρμάρων, γεωργός, έγγαμος.

–1944. Στις 17-5-1944, ομάδα 14 Άγγλων «κομάντος» με το λοχαγό Γκούτερλαντ ενισχυμένη με Έλληνες Ιερολοχίτες υπό τον ανθυπολοχαγό Σοφούλη επιχείρησαν σαμποτάζ στο Γερμανικό αεροδρόμιο της Πάρου.

Ο συντονισμός της επιχείρησης δεν ήταν επιτυχής και το σαμποτάζ του αεροδρομίου απέτυχε. Η περίπολος της Μάρπησσας όμως έφερε σε πέρας την αποστολή της και σκότωσε στη μάχη που έγινε 8 Γερμανούς. Στην επιχείρηση κατά του αεροδρομίου ήταν οδηγοί ο Νικόλας Στέλλας και ο Αντώνης Δελέντας. Ο Δελέντας μετά πολλές περιπέτειες σώζεται. Ο Στέλλας συλλαμβάνεται, βασανίζεται από τους Γερ-μανούς και απαγχονίζεται στις 21-5-1944 στη Μάρπησσα (Ιστορία της Πάρου, Χ. Γεωργούση).

–1948 Σε φώτο Προδρόμου στις 24 Ιουνίου 1948 απεικονίζονται οι: Χρυσούλα συζ. Βήχου, η Αννέτα Δελέντα, η Βαρβάρα Ρούσσου, η Σταματούλα Ρίτσου, ο Πέτρος Λιβάνιος και ο Μιχάλης Ρούσσος.

–1954. 21 Νοεμβρίου 1954 ΚΟΙΝΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΑΡΧΙΛΟΧΟΥ: Εξελέγησαν οι κ.κ. Κωνστ. Φ. Ραγκούσης, Λυκούργος Σάμιος, Ιωσήφ Βαζαίος, Ιωάν. Κληρονόμος και Αντ. Γ. Δελένδας.

–Δεληγιάννης ή Ντελιγιάννης:

–1829: Σε απογραφή προσφύγων της Παροικιάς του 1829 αναφέρεται ο Ντελιγιάνης Νικόλαος 27 ετών ναύτης, η σύζυγός του Σμαράγδα Ντελιγιάνη και ο γιός του Ιωάννης Ντελιγιάνης 2 ετών.

–Δελφής: Βλέπε Δουλφαίος

–Δεμιράρης: Βλέπε Διμιράρης

–Δεναξάς ή Ντεναξάς ή Ντεναξίας ή Ταναξίας: Πατριδωνυμικό επώνυμο. Από τη Νάξο.

–1630. Σε έγγραφο του Αγίου Αντωνίου Κεφάλου αναφέρεται το 1630 ο Ιωάννης Ντεναξίας.

–1652. Ίδρυση στην Πάρο αγιοταφίτικου μετοχίου κατά το έτος 1652.

Της Πάρου αδελφάτα «Χωρίο Κώστος και Λεύκες»

+Γεώργης Ταναξίας (Δεναξάς) του Ιωάννη και Σταματούς, η γυνή Σοφία υιοί Κωνσταντής, Ιωάννης, Τριτζελέτος.

–Δενέγρης ή Ντενέγρης: Φράγκικη η προέλευση του επωνύμου παρωνύμιου (De Negro = ο Μαύρος), καθολικού δόγματος. Οικογένεια γνωστή στην Παροικιά με την ασχολία τους στην αργυροχρυσοχοΐα. Στη Νάουσα τοπωνύμιο, το χωράφι του Νεγρή στην περιοχή Ταξιαρχάκι που όπου βρίσκεται εντός και το ομώνυμο καθολικό ξωκλήσι του 15^ου αιώνα. Στην Κρήτη με τους τύπους Νεγρίνης, Νεγρής, Νέγρης, Νέγρος, Nigro και Ντανέρος.

Κλάδος της οικογένειας Δενέγρη στην Γιάλτρα Βόρειας Εύβοιας από το 1850.

–1820. Στα δημοτολόγια Παροικίας του 1820 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 29χρονος Νικόλαος Δενέγρης.

–1831. Στο προικοσύμφωνο Νικ. Μοστράτου και Καλίτζας Ντενέγρη (Παροικιά, 26 Οκτωβρίου 1831), ο Νικόλαος και η Άννα Ντενέγρη δίδουν στην κόρη τους τέσσερας εικόνες την Παναγίαν την Κοίμησιν, τον Άγιον Νικόλαον…, Και ο Κωσταντής και η Μαρούσα Μοστράτου δίδουν στον γιό τους τον Άγιο Νικόλαο…». (ΓΑΚ, 219, 299r, αρ 407).

–1833. Σε κατάλογο της εν Παροίκια Ελληνοδιδακτικής Σχολής μαθητευόντων παιδιών στις 28 Απριλίου 1833 αναφέρεται ο Κωνσταντίνος Ντενέγρης (sic)

–1835. Σε κατάλογο μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Πάρου του 1835, υπάρχει εγγεγραμμένος ο μαθητής Κωνσταντίνος Νικ. Δενέγρης, τέχνη πατρός πλοίαρχος.

–1847. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 53χρονος πλοίαρχος Νικόλαος Δενέγρης και ο 26χρονος ναύτης Κωνσταντίνος Δενέγρης.

–1850. Περίπου το 1850 τρεις Παριανοί: Γκίνης, Δενέγρης και Αστριδάκης ή Σπυριδάκης πήγαν στα Γιάλτρα Βορείου Ευβοίας να εργαστούν, παντρεύτηκαν και εγκαταστήθηκαν μόνιμα.

–1885. Αρχικά στο αρχοντικό Δενέγρη στη Αγορά της Παροικιάς Α.Κ(ωνσταντίνου).Δ(ενέγρη). 1885.

–1898. Το 1898 γεννιέται ο Δενέγρης Ιωάννης του Νικολάου χρυσοχόος κάτοικος Παροικιάς.

–1903. Το 1903 γεννιέται ο Δενέγρης Εμμανουήλ του Νικολάου υποδηματοποιός κάτοικος Παροικιάς.

–Το 1926 γεννιέται ο Δενέγρης Στυλιανός του Ιωάννη χρυσοχόος κάτοικος κοιν. Παροικιάς.

–1935, Έργο του Ιωάννου Δενέγρη. Βρίσκεται σε ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο εικονοστάσιο, στην Εκατονταπυλιανή, μεταξύ της θύρας της Προθέσεως του μεγάλου ναού και της εισόδου του παρεκκλησίου του Αγ. Νικολάου. Το ίδιο έτος έργο του στη μονή Των Αγίων Αναργύρων Παροικιάς «Έργον Ιωάννου Δενέγρη».

–1953. Στο εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1953 είναι εγγεγραμμένη η Δενέγρη Χριστίνα, όνομα συζύγου Εμμανουήλ, όνομα πατρός Σπύρος Δαφερέρας και η Δενέγρη Κούλα όνομα συζύγου Ιωάννης, όνομα πατρός Νικ. Μανέτας.

–1959. 5 Απριλίου 1959 ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΠΑΡΟΙΚΙΑ: Εγγεγραμμένοι 2.614 εψήφισαν 1.392, άκυρα και λευκά 3.

Ο Συνδυασμός κ. Ανδρέα Μαρινόπουλου έλαβεν 764 ο δε Συνδυασμός του κ. Μιχ. Κρίσπη 628.
Παραθέτομεν εν λεπτομερεία τους σταυρούς προτιμήσεως τους οποίους έλαβεν έκαστος.

1) Μαρινόπουλος Αθαν. Ανδρέας 626, Δενέγρης Στυλιανός 110, Μονδάνος Ανδ. Αντ. 105, Κατρής Ν. Αγαπητός 103, Βενιζέλος Π. Ραγκούσης 94, Μπάος Π. Αντ. 66, Μαύρης Γ. Αντ. 66, Καπούτσος Γ. Δημ. 60, Σιλβέστρος Π. Κωνστ. 55, Καλακώνας Μενέγου Σάββας 44, Μαλατέστας Μιχ. Κωνστ. 41 κλπ.

2) Κρίσπης Ν. Μιχαήλ 380, Φραγκούλης Νικολ. Ιωάννης 158, Σαρρής Μιχ. Νικόλαος 111, Τσαντάνης Φ. Παναγ. 82, Κυριαζάνος Ι. Μάρκος 66, Αργυρόπουλος Δημ. Ιωάννης 63, Μουρλάς Σπ. Γεώργιος 61, Φωκιανός Δημ. Βασίλειος 53, Κρητικός Γ. Παναγ. 49, Γκίκας Ι. Αναστ. 45, Σπανός Εμμαν. Αντ. 41 κλπ οι οποίοι παραλείπονται ελλείψει χώρου.

Σύμβουλοι εξελέγησαν οι 5 πρώτοι εκ του πρώτου Συν/σμού και οι 4 εκ του δευτέρου.

–1970 Σε φωτογραφεία στην Παροικιά διακρίνεται ο Στέλιος Δενέγρης.

–1990. Το 1990 απεβίωσε ο Ιωάννης Δενέγρης (1897-1990). Ήταν ο μοναδικός αργυροχρυσοχόος που είχε η Πάρος, την προπολεμική εποχή και τα πρώτα μεταπολεμικά χρ

–Δενδρινός:

–1729. «Προικοσύμφωνο της Μαργαριταράκης ποτέ Μαρίνου Δενδρινού και Πετράκη Μπουλουρή» Πάρος, 11 Οκτωβρίου 1729. «Η Καλίτζα χήρα Μαρίνου Δενδρινού, δίδει στην κόρη της διά χάριν πουρκός αρχή εικόνισμα το ένα Αγία Τριάδα, του Ευαγγελισμού και ο Άγιος Λάζαρος. Και η κυρία πρωτοποπαδιά (σύζυγος του πρωτοπαπά της Παροικιάς Μπουλουρή) πουρκίζει του υιού της Πετράκη αρχή μια εικόνα του Σωτήρα και την εκκλησίαν που έχουν τον Άγιον Νικόλαον με όλα τα ιερά σκεύη». (ΓΑΚ 212-1958).

–1946. Στην εφημερίδα Φωνή της Πάρου συνήθιζαν οι παριανοί της Αθήνας και του Πειραιά, να βάζουν διαφήμιση για να προσελκύσουν τους συμπατριώτες τους στα μαγαζιά τους, ένα από αυτά τα μαγαζιά το 1946 ήταν το «Χρωμοτυπογραφείον» του Μ. Α. Δενδρινού, στην Στοά Πάππου 11 στην Αθήνα.

–1947. Στην εφημερίδα «Η Φωνή της Πάρου» το 1947 ο Μ.Α. Δενδρινός διαφημίζει την επιχείρηση του «Χρωμοτυπογραφείον Στοά Πάππου 11 Αθήναι».

–Δεπάστας: Δυτική η προέλευση αυτού του επωνύμου. Ίσως με καταγωγή από Σίφνο ο παριανός κλάδος.

–1953. Στο εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1953 είναι εγγεγραμμένη η Δεπάστα Μαργαρίτα του Δημητρίου.

–Δέρβος: Από την Πελοπόννησο. Γενάρχης του Παριανού κλάδου ο οδοντίατρος Παναγιώτης Νικολάου Δέρβος, «ο πρώτος οδοντίατρος της Πάρου».

–1908. Το 1908 γεννιέται ο Δέρβος Παναγιώτης του Νικολάου οδοντίατρος κάτοικος Παροικιάς.

–1946. Στον εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1946 είναι εγγεγραμμένος ο Δέρβος Παναγιώτης του Νικολάου οδοντίατρος κάτοικος Παροικιάς.

–1950. Στον εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1950 είναι εγγεγραμμένη η Δέρβου Δέσποινα όνομα συζύγου Παναγιώτης, όνομα πατρός Ισ. Αβραμίδης κάτοικος Κοιν. Παροικιάς.

–1967. Στην εφημερίδα Φωνή της Πάρου του 1967 αναφέρετε ο αγώνας ποδοσφαίρου μεταξύ του Γυμνασίου Πάρου και του Νηρέα Νάουσας. Στην σύνθεση του Γυμνασίου ο μαθητής Κίμων Δέρβος.

–2008 Δέρβος Παναγιώτης ψυκτικός κάτοικος Νάουσας.

–Δερμετζάκης:

–1862.Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 28χρονος έμπορος Ιωάννης Εμμ. Δερμετζάκης, άγαμος. Έδωσε όρκο στις 26 Δεκεμβρίου 1862.

–1863. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 26χρονος έμπορος Γεώργιος Εμμ. Δερμετζάκης, άγαμος. Έδωσε όρκο στις 4 Ιανουαρίου 1863.

–Δεσποινούλας: Ανήκει στην κατηγορία των βαπτηστικών επωνύμων.

–1826. Διαθήκη Μαργαρώς Φιλιόγλου +Εις το όνομα του Κυρίου, Αμήν. Η κυρά Μαργαρώ θυγατήρ του ποτέ Χατζή-Ανδρέα Φιλιόγλου ηθέλησεν διαταχθήναι πρώτον μέν αφήνει πάσι τοις χριστιανοις την συγχώρησιν, είτα ζητεί και ατή το αυτό. Πρώτον μέν αφήνει την ψυχήν της εις χείρας Θεού ζωντος το μεν σώμα της εις τον ναόν της Θεοτόκου Ευαγγελίστρια είτα αφήνει του αυτού ναού το μαργαριτάρι τηςε και των εφημερίων αυτού ένα σαρανταλείτουργο και του πνευματικού της πατήρ παπά Γαβριήλ Παντούνα ένα σαρανταλείτουργο. Αφήνει της Αγίας Μαρίνας εις την Μπάρον γρ. 25. Αφήνει της κιουράς Μαρουσάκης της Μακρυάς γρ. 15. Έτι αφήνει της γριάς της Κουζουλής γρ. 5. Έτι αφήνει εις την ημέρα του ενταφιασμού της γρ. 70. Να μοιράζουνταιν εις τους φτωχούς. Έτι αφήνει του παπά Τεμένοχου οπού είναι εις την Πάρον ένα σαραντάρι. Τούτα όλα απού αφήνει ψυχικά της και κόλυβα της όλον τον χρόνον ομολογά και λέγει να βγαίνουν από το μέτρημα της οπού βαστά ο άνδρας της. Και όσα περισσέψουν από το μέτρημα της να είναι του ανδρός της. Είτα αφήνει το ασημικό της αδελφής της Είτα αφήνει την μητέρα της και τον άνδρα της Επιτρόπους της ως τέλειους νοικοκύρους να δώσουν τούτα τα άνωθεν και όποτε αμελήσουν και δεν το κάμουν να είναι το βάρος εις την ψυχήν των. 1826 Ιουλίου 9 ημέρα Παρασκευή ώρα 9. Ο πνευματικός της πατήρ Γαβριήλ ιερομόναχος. Γεράσιμος Ψάλτης μάρτυς. Γεώργιος Πετρίδης μαρτυρώ.

Σημειώσεις:

1.Ηθέλησεν διαταχθήναι, Προφανώς η φράση αυτή έχει την έννοια: επεθύμησε να κάνει την διαθήκη της (διάταξη). Η διαθήκη, την εποχή της Τουρκοκρατίας, λεγόταν «διάταξις». Συνοδευόταν συνήθως με επίθετο: υστερινή διάταξις.

2.Προύκα. Η προίκα. Σε άλλα έγγραφα των Κυκλάδων γράφεται ως: προυκί.

Βεβαίωση-ομολογία. Αρ.51. Παρησιασθείσα προσωπικώς εις την δημοσίον ταύτην Νοταρίαν η υπογεγραμμένη Δεσποινούλα Χατζή Ανδρέου Φιδιόγλου, ομολογεί ότι έλαβε παρά του κυρίου Γεωργάκη πότέ γαμβρού της όπου η διαθήκη της αποθανών (SIC) κόρης της την εδώριζεν ως επίτροπος της και ο κατάλογος ο παρά της σεβαστής Διευθυντικής Επιτροπής διά να λάβη, τα έλαβον όλα σώα και ανελλιπή κατέμπροσθεν των κυρίων Εφόρων της Επαρχίας ταύτης, και εις το εξής μένει ακαταζήτητος ο ρηθείς κύριοςΓεωργάκης, όσον από την ιδίαν καθού και από τους κληρονόμους της. Εις ενδείξις δε εγένετο το παρόν εκ της δημοσίου Νοταρίας βεβαιωμένον παρά της άνωθεν Δεσποινούλας και παρά των κυρίων Εφόρων και εδόθη τω κυρίω Γεωργάκη εις ασφάλειαν. Τη 23 Δεκεμβρίου Παροικία της Πάρου. Δεσποινούλα βεβαιώνω τα άνωθεν. Ηλίας Δεσποινούλας βεβειώνω τα άνωθεν. Ελευθέριος Χαμάρτος. Μ.Μάτζας Μαυρογένης. Ο δημόσιος νοτάριος Παροικίας Τζαννής Μ. Καμπάνης ο γράψας βεβαιώ.

–Δεσύλλας ή Δεσίλας ή Δεσύλας ή Δεσίλλα: Φραγκικη η προέλευσης (πιθανή εκδοχή Da-silla =η καρέκλα) καθολικού δόγματος. Ίσως το επώνυμο να είναι πατρωνυμικό De Sylla, ο Σίλας. Το επώνυμο De Silla συναντάται ως σήμερα στην κεντρική Ιταλία και πιθανολογείται ότι από εκεί ξεκίνησε πριν εγκατασταθεί στην Ελλάδα.

Ήρθαν στην Πάρο από την Κεφαλονιά. Γενάρχης του παριανού κλάδου είναι ο Νικόλαος Δεσύλλας. Λέγεται πως δύο αδέλφια Δεσίλλα βρέθηκαν στην Πάρο με τον ρωσικό στόλο το 1770 και αποφάσισαν να παραμείνουν μετά την αποχώρησή του. Το ένα από τα δυο αδέρφια αποβιβάστηκε στον Δρυό και εγκαταστάθηκε στα Μάρμαρα όπου παντρεύτηκε. Δημιούργησε οικογένεια, έκανε τρία παιδιά, τον Γιάννη, την Αναστασία, που πέθανε μικρή και τον Μιχάλη, που έκανε επτά παιδιά: την Καλλίτσα, την Ειρήνη, την Μαρουσώ, τον Αναστάση, τον Νικόλαο, τον Γιώργη και την Ανεζάκη. Το άλλο μετά την αποτυχία του κινήματος κατέφυγε στην Κέρκυρα για να σωθεί όπου έκανε οικογένεια. Απόγονεί του ζουν στην Κέρκυρα μέχρι σήμερα.

H Άννα, σύζυγος του ζωγράφου Γεραλή, ήταν εγγονή του Μιχάλη και κόρη του γιού του Γιώργου.

–1770. Ο Νικόλαος και ο αδερφός του Γεώργιος Δεσύλλας ναυλογήθηκαν στο Ρωσικό στόλο κατά τη διάρκεια του 1770-1774. Σε κάποιον από τους ανεφοδιασμούς, που έκανε ο Ρωσικός στόλος στο λιμάνι της Νάουσας, ο Νικόλαος Δεσύλλας αποβιβάστηκε του πλοίου του εγκαταλείποντας τον στόλο και διέφυγε προς τον Δρυό, όπου και εγκαταστάθηκε προσωρινά. Αργότερα παντρεύτηκε στα Μάρμαρα, στα οποία και εγκαταστάθηκε μόνιμα. Με τον γάμο αυτόν απέκτησε δυο γιούς, τον Γιάννη και τον Μιχάλη καθώς και μια κόρη την Αναστασία, η οποία πέθανε άγαμη σε νεαρή ηλικία από ατύχημα. Ο άλλος αδερφός του Νικόλαου, Γιώργος κατέφυγε για να σωθεί από τους Οθωμανούς στην Κέρκυρα. Εκεί έκανε πολυμελή οικογένεια με αξιώματα υπουργού, βουλευτή και δημάρχου.

–1842. Το 1842 γεννιέται ο Δεσύλας Νικόλαος Μ.. Ήταν εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

Ο Δήμαρχος Πάρου αρνήθηκε να επικυρώσει τις υπογραφές και συνεπώς την εκλογή.

–1844. Σε εκλογικό κατάλογο Δήμου Μάρπησσας στις 5 Μαΐου 1844 υπάρχει εγγεγραμμένος ο Ιωάννης Δεσύλλας.

–1846. Το 1846 γεννιέται στις Λεύκες ο Δεσύλας Αναστάσιος του Μιχαήλ. Ήταν εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

–1847. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 45χρονος μυλωνάς Δεσύλλας Ιωάννης, ο 30χρονος γεωργός Δεσύλλας Λαμπρινός, και ο 43χρονος μυλωνάς Μιχαήλ Δεσύλλας.

–1853. Το 1853 γεννιέται στις Λεύκες ο Δεσίλας Γεώργιος του Μιχαήλ. Ήταν εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

–1869. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1869 ο Δεσίλας Μιχαήλ του Νικολάου.

–1874. Το 1874 γεννιέται Δεσύλας Θωμάς του Νικολάου, εγγεγραμμένος στον εκλογικό κατάλογο Αγγεριάς του 1952.

–1875. Σε εκλογικό κατάλογο του Δήμου Ύριας του 1875, υπάρχει εγγεγραμμένος ο 28χρονος γεωργός, Δεσίλας Αναστάσιος του Μιχαήλ, αλλά και ο 69χρονος μυλωνάς, Μιχάλης Δεσίλας του Αναστάσιου. Όπως και ο Λαμπρινός Δεσίλας του Αναστάσιου 53 χρονών γεωργός.

–1877. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1877 ο Δεσίλας Ιωάννης του Νικολάου.

–1883. «Επιτρέπεται σοι να στεφανώσης τον Γεώργιον Μιχ. Δεσύλλαν μετά της Αραλίας θυγατρός του Σωτήρη Πελοποννησίου αμφοτέρους εις Γάμον πρώτον, φυλαττομένων ακριβώς υπο ιδίαν σου ευθύνην των όσα περί του Μυστηρίου τούτου οι θείοι και ιεροί Κανόνες διακελεύουσαν. Εν Λεύκαις την 12 Φεβρουαρίου 1883.

Απέκτησαν έξη παιδιά: την Χριστίνα, τον Μιχάλη (ιδρυτή της Κλεκτρικής Λευκών και ευεργέτη), την Άννα (σύζυγος του ζωγράφου Λουκά Γεραλή), την Αμαλία, την Μαρία και τον Τάσο (ζωγράφο, θεατρικό συγγραφέα και καθηγητήΤεχνών σε Γυμνάσια).

Η Αραλία κόρη του Σωτήρη Πελοποννήσιου είχε γεννηθεί στην Παροικιά.

–1892. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1892 στις Λεύκες ο Δεσίλας Μιχαήλ του Γεωργίου.

–1897. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1897 στις Λεύκες ο Δεσίλας Αναστάσιος του Γεωργίου. Απεβίωσε το 1985. Λαϊκός ζωγράφος από τις Λεύκες.

–1898. Φωτογραφία του 1898 όπου απεικονίζονται με τη σειρά από πάνω αριστερα οι Πέτρος και Καλυψώ Ραγκούση (γονείς των Μιχάλη, Ζέλου και Ιάκωβου), Δημήτρης Μαυραγκάς με την σύζυγο Ανίτσα Ραγκούση, Ανέζα Δεσίλλα (μητέρα της Ανίτσας), Ιάκωβος και Χρυσούλα Ραγκούση. Ο Πέτρος Ραγκούσης δεν ήταν Παριανός, αλλά είχε έρθει από τα Θείρα της Μικράς Ασίας και ασχολήθηκε με καπνοκαλλιέργεια στην Παροικιά.

–1904. Γεννιέται στις Λεύκες το 1904 ο τεχνίτης των μύλων Αρτέμης Δεσύλλας. Πέθανε το 1999.

–1908. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1908 στις Λεύκες ο Δεσίλας Μιχαήλ του Αναστασίου.

–1913. Το 1913 γεννιέται Δεσύλας Νικόλαος του Θωμά, εγγεγραμμένος στον εκλογικό κατάλογο Αγγεριάς του 1952.

–1923. Μέλος του Εξωραϊστικού Φιλοδασικού Συλλόγου Λευκών, εν Λεύκαις τη 17 Απριλίου 1923 ο Δεσύλλας Θωμάς.

–1924. Το 1924 γεννιέται ο Δεσύλλας Μιχαήλ του Θωμά, εγγεγραμμένος στον εκλογικό κατάλογο Αγγεριάς του 1952.

–1926. Το 1926 γεννιέται ο Δεσύλλας Αντώνιος του Θωμά γεωργός κάτοικος κοιν. Λευκών.

–1928. Αφιερωματική επιγραφή στη μονή των Αγίων Αναργύρων Παροικιάς ο «Α.Γ. Δεσύλλας – Ζωγράφος». Εικόνα του έτους 1928.

–1949. Ευεργέτης Λευκών Μιχάλης Νικ. Δεσύλλας, ο οποίος το 1949 δώρισε ηλεκτρογεννήτρια.

–1954. 21 Νοεμβρίου 1954 ΚΟΙΝΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΑΓΓΕΡΙΑ: Επί 180 ψηφισάντων έγκυρα ψηφοδέλτια 176. Έλαβον σταυρούς προτιμήσεως: Σίμος Σκιαδάς 126, Νικ. Δεσύλας 88, Ζαχ. Ραγκούσης 83, Νικ. Λουκής 72, Α. Χανιώτης 59.

–Δεσύπρης ή Δεσύμπρης: Επίθετο εθνικό. De Cipri = από την Κύπρο.

Το επώνυμο το συναντάμε στην Κρήτη σε πολλούς τύπους όπως Δεσίπρης και Δεσύπρης στο Ηράκλειο, Ντατζίπρης, Ντατζίπερις κ.α.

Στον Χάνδακα σε έγγραφο του 1352 αναφέρεται ο Zaninus De Cipro. Σε έγγραφο του 1380 Vassili Cedhe De Cepro κάτοικος Χάνδακα στη Βλαχερωνίτισσα (Vlacheronitissa) και Davit De Cepro Judeus σε έγραφο του 1395. Georgio De Cipro ναυτικός στο Χάνδακα 1511, Nicolo De Cypri patron σε έγγραφο του 1525 και Zorzi De Cypri 1526 patron. Ο Τζώρτζης De Cypri ταξιδεύει το 1526 από την Βενετία στον Χάνδακα. Είναι ο ίδιος Zorzi De Zipri patron σε έγγραφα του 1552. Παπάς κυρ Αυγουστίνος Ντασύπρι σε έγγραφο του 1611. Παπαφραγκιάς Ντά Τζίπερις, ιερέας Χάνδακα 1624 κ.α.

–1885. Το 1885 γεννιέται ο Δεσύμπρης Ιωάννης του Πέτρου μεταπράτης κάτοικος Παροικιάς.

–1929. Στο ναό του Αγίου Νικολάου στην Αλυκή, σε εικόνα της Παναγίας, έχει την υπογραφή του Γ. Δεσύλλα, 1929.

–1930. Στο ναό του Αγίου Νικολάου στην Αλυκή, σε εικόνα της Αναλήψεως του Κυρίου. Έχει την επιγραφή: «Δαπάνη Εμμανουήλ Αθαν. Σκιαδά, 1930 – Γ. Δεσύλλας, ζωγράφος».

–1946. Σε εκλογικό κατάλογο της Παροικιάς του 1946 υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δεσύμπρης Ιωάννης του Πέτρου μεταπράτης κάτοικος Παροικιάς.

–1949. Το 1949 απεβίωσε ο Δεσύπρης Ιωάννης του Πέτρου μεταπράτης κάτοικος Παροικιάς.

–Δευτερίγος ή Δευτερήγος: Όπως μαρτυρείται και πιο κάτω ο πρώτος Δευτερίγος στη Νάουσα ήταν ο Θεόδωρος. Οικογένεια με παράδωση στην ναυτηλία.

Σύμφωνα με τον ιατρό ερευνητή Γεώργιο Καπαρό: Το Δευτερίγος είναι παριανό επίθετο, άρα έχει δοθεί στην Πάρο με την χαρακτηριστική βενετική κατάληξη -ιγος. Θεωρεί ότι έχει σχέση με το επτανησιακό Δευτεραίος (το -αίος έχει την σημασία του -ιγος). Πιθανόν δηλ. κάποιος Δευτεραίος να ήρθε στην Πάρο και να είπε πως ονομαζόταν Δευτερίγος. Πιθανόν να χρησιμοποιούνταν και οι δύο παραλλαγές, αλλά στα Επτάνησα υπάρχει μόνον το Δευτεραίος.

Ενώ ο π. Μάρκος Φώσκολος θεωρεί ότι ήταν παρωνύμιο (παρατσούκλι) και πέρασε σε κάποιο προσωπικό έγγραφο. Εκείνη την εποχή με την ίδρυση των ληξιαρχείων σχηματίζονται πολλά τέτοια επώνυμα, χωρίς να μπορεί να διερευνηθεί η προέλευσή τους.

–1844. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 39χρονος ναυτικός Διαμαντής Δευτερίγος, ο 33χρονος εργάτης Δευτερίγος Θεόδωρος.

–1883. Σε εκλογικό κατάλογο του 1883, της Νάουσας, είναι εγγεγραμμένος ο Ιωάννης του Θεόδωρου, 27 ετών, ναυτικός, ο Δευτερίγος Θεόδωρος του Ιωάννη, 68 ετών, κηπουρός και ο Δευτερίγος Πέτρος του Θεόδωρου, 25 ετών, εργάτης.

–1885. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένοι οι, Δευτερίγος Ιωάννης του Θεόδωρου, 29 ετών, ναύτης από τη Νάουσα, ο Δευτερίγος Θεόδωρος του Ιωάννη, 70 ετών, κηπουρός από τη Νάουσα, Δευτερίγος Πέτρος του Θεόδωρου, 27 ετών, εργάτης από τη Νάουσα και Δευτερίγος Μάρκος του Θεόδωρου.

–1927. Το 1927 γεννιέται ο Δευτερήγος Πέτρος του Εμμανουήλ ναυτικός κάτοικος Παροικιάς.

–1946. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Νάουσας στις 30 Απριλίου 1946, υπάρχει εγγεγραμμένος ο 61χρονος κάτοικος Νάουσας, Δευτερίγος Θεόδωρος του Πέτρου, γεωργός, ο 39χρονος εργάτης Δευτερίγος Πέτρος του Μάρκου, ο 34χρονος ναυτικός Ιωάννης Δευτερίγος του Θεόδωρου, ο 23χρονος εργάτης Δευτερίγος Ευάγγελος του Θεόδωρου και ο 26χρονος εργάτης Δευτερίγος Γεώργιος του Θεόδωρου.

–1950. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Νάουσας στις 19 Αυγούστου 1950, υπάρχει εγγεγραμμένη η Σιφναίου Μαρούλη, όνομα συζύγου Ζαννής, όνομα πατρός Πέτρος Δευτερήγος.

–1952. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Νάουσας του 1952, υπάρχει εγγεγραμμένη η Μπαφίτη Αργυρώ, όνομα συζύγου Νικόλαος, όνομα πατρός Πέτρος Δευτερήγος και η Δευτερήγου Στυλιανή, όνομα συζύγου Πέρρος, όνομα πατρός Εμμανουήλ Σμυρναίος.

–Δεφραγκέσκης ή Δεφραγκέσκος ή Δεφραντζέσκος: Βλέπε Ντεφραγκέσκης

–Δημάκης: Πατρωνυμικό επώνυμο με υποκοριστική κατάληξη.

–1763. Σε έγγραφο 11 Σεπτ. 1763 του Νικολάου Μαυρογένη της κοκκώνας Αικατερινίτζας [κόρη του Νικ. Ι. Μαυρογένη] συζύγου του δραγομάνου του τουρκικού στόλου Θωμά Δημάκη.

–Δημητρακόπουλος = ο γιος του Δημήτρη, Δημητράκου.

Κοινότυπο επίθετο. Οι καταλήξεις με όπουλος μεταφράζονται ως ο γιος, το παιδί. Προέλευση από Μωριά από το χωριό Αλωνίσταινα Αρκαδίας.

Το επίθετο συναντάτε για πρώτη φορά στην Παροικιά το 1770; και στην συνέχεια και στη Νάουσα το 1777;.

Γενάρχης των Δημητρακοπουλέων της Πάρου ο Δημητρακόπουλος Παν. Δημήτριος ο οποίος αναγκάσθηκε να εκπατριστεί από το χωριό του μετά την αποτυχούσα επανάσταση του Ορλώφ στην Πελοπόννησο (1770) και να καταφύγει στην Πάρο μαζί με άλλους συμπατριώτες του.

Ο Αλέξανδρος Μαύρος, φημισμένος έμπορος της Οδησσού και της Κωνσταντινούπολης, -ένας από τους κορυφαίους Φιλικούς, που είχε διατελέσει και ταμίας της Φιλικής Εταιρείας, στην οποία είχε μυήσει και παριανούς που είτε κατοικούσαν στα μέρη εκείνα είτε τον επισκέπτονταν, όπως ο Σπυρίδων Βιάζης – Μαύρος και ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, ο προύχοντας της Νάουσας που ξεσήκωσε στην Επανάσταση τους Παριανούς, στις 24 Απριλίου 1821. Ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος είχε ορκίσει φιλικούς τον Μάρκο Μάτζα Μαυρογένη, τον Ανδρέα Ψαράκη, τον Αλέξανδρο Μπαρότζη, τον Βασίλη Καμπάνη, τον Γ. Τελέντα, πρόκριτο της Νάουσας, τον Ιωάννη Βαλσαμή, πρόκριτο του Τζιπίδου, τον Ιωάννη Κορτιάνο, καντζελλάριο Νάουσας κ.α.

Το αρχοντικό των Μαυρογένηδων, σήμερα Παπαβασιλείου

Στην παλιά αγορά, στο ύψος του κάστρου δεσπόζει ένα από τα αρχοντικά των Μαυρογένηδων, σήμερα Παπαβασιλείου.

Αυτό το Μαυρογεναίϊκο αρχοντικό του 17ου αιώνα, έχει πίσω ένα αίθριο το οποίο σήμερα όλο το ακίνητο ανήκει στην οικογένεια Παπαβασιλείου. Τα πίσω παράθυρα πλαισιωμένα με μάρμαρο είναι μικρότερα των υπολοίπων παραθύρων του σπιτιού και έχουν το μονόγραμμα Μ.Μ. που σημαίνει Μαύρος Μαυρογένης.

Στα τέλη του 18ο αιώνα το σπίτι περιήλθε στον Ζωρζάκη Μάτζα-Μαυρογένη και από εκεί στον γιό του Πετράκη Μάτζα-Μαυρογένη ο οποίος είχε νυμφευθεί την Μαργαρίτα Μαρκοπολίτη. Πατέρας της ο Φιλικός και Προεστός από τη Νάξο Μάρκος Πολίτης (Μαρκοπολίτης). Ένα από τα παιδιά τους, ο Μάρκος Μάτσας-Μαυρογένης θα είναι ο επόμενος ένοικος του αρχοντικού.

Έως το 1930, στα αρχοντικά της Πάρου κατοικούνταν και τα ισόγεια και είχαν και τα ανώγια με εσωτερική σκάλα.

Το 1828 πεθαίνει η μάνα του Δήμαρχου Παροικιάς Μάρκου Μάτσα-Μαυρογένους, Μαργαρίτα, η οποία είναι ενταφιασμένη στο προαύλιο της Εκατονταπυλιανή. Λίγο πριν τον θάνατό της στα 1828 την επισπεύτηκε ένας νέος δημοσιογράφος ονόματι Νικόλαος Δραγούμης με καταγωγή από την Άνδρο, ο οποίος ήθελε να πάει να δει το σπήλαιο της Αντιπάρου. Η «γριά Μαυρογένησα» (Μαργαρίτα Μάτσα-Μαυρογένη), τον δέχτηκε στο ισόγειο, ο οποίος θαύμασε τα ρούχα της «γριάς» η οποία του είπε: «α… αυτά που φορώ τώρα πρόχειρα στο σπίτι δεν είναι τίποτα…» λέει λοιπόν στην κόρη της «… να πάς επάνω να φορέσεις τα ρούχα μου τα καλά» πήγε πάνω, τα φόρεσε και κατέβηκε και λέει ο δημοσιογράφος: «…μέτρησα 16 κομμάτια, διότι υπήρχαν μπουστομάνικα, πράγματα, θάματα…».

Ο γιός και τότε δήμαρχος Παροικιάς Μάρκος Μάτζας-Μαυρογένης είχε χτυπήσει εκείνη την εποχή το πόδι του και δεν μπόρεσε να πάει μαζί με τον δημοσιογράφο στην Αντίπαρο, παρόλα αυτά του έδωσε ζώα, σχοινιά, δάδες και ανθρώπους. Έφτασαν στην Πούντα, άνοιξαν τις πόρτες της εκκλησίας που ήταν το συνθηματικό ώστε να έρθει ο βαρκάρης από απέναντι. Πήγε, είδε το σπήλαιο, το θαύμασε και επέστρεψε στην Αντίπαρο. Εκείνη την εποχή οι Αντιπαριώτες ήταν σε μια υποβαθμισμένη κατάσταση, πήγε λοιπόν σε ένα μακρόστενο καφενέ σκοτεινό που κάπνιζαν όλοι τσιμπούκι και ναργιλέ, όπως το περιγράφει, και τους ζήτησε αν έχουν κομμάτια από τους σταλαγμίτες του σπηλαίου και παρουσιάστηκε μόνο ένας. Όταν οι υπόλοιποι Αντιπαριώτες είδαν ότι αυτά έχουν λεφτά μαζεύτηκαν όλοι και του έφεραν πάρα πολλά κομμάτια.

Το αρχοντικό στην συνέχεια περιήλθε από προίκα στους Δημητρακόπουλους όταν ο Δημήτριος Δημητρακόπουλος νυμφεύτηκε την Μαρουσώ Μαυρογένους οι οποίοι στην συνέχεια έδωσαν το αρχοντικό αυτό προίκα στην κόρη τους Αργυρό Δημητρακοπούλου (1836-1905), όταν νυμφεύθηκε τον Αθανάσιο Παπαβασιλείου, ιατρό και Δήμαρχο Παροικιάς (1834-1906), από διακεκριμένη αθηναϊκή οικογένεια. Τέκνα αυτών ο Αντιστράτηγος Ιπποκράτης Παπαβασιλείου (1868-1940). Ο ιατρός δερματολόγος Δημήτριος Παπαβασιλείου (1863-1938), ο στρατηγός και υπουργός των Ναυτικών επί Μεταξά, Όθων Παπαβασιλείου (1872-1953) και ο Σωκράτης Παπαβασιλείου όπου ήταν μεταλλειολόγος. Είχε δουλέψει στη σμύριδα και επίσης βουλευτής και γερουσιαστής με τον Βενιζέλο. Είχε παντρευτεί στη Νάξο την Έλλη Σοφικίτου από το Σαγκρί και το εξοχικό τους σπίτι «το σπίτι της Έλλης» έξω από τη Χώρα, το δώρισαν στο Δήμο όπου σήμερα στεγάζει νηπιαγωγείο και αποτελεί πλέον τοπωνύμιο "πάμε στην Έλλη".

Το σπίτι αυτό ανήκει μέχρι σήμερα στην οικογένεια Παπαβασιλείου.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό του σπιτιού αυτού είναι ότι μπορεί να άλλαξε πολλά επώνυμα στην πορεία των αιώνων όμως ποτέ δεν πουλήθηκε άλλα περιήλθε από γενιά σε γενιά.

Στην δεξιά πλευρά της εισόδου βρίσκεται εντειχισμένο μάρμαρο με την επιγραφή «ΟΙΚΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΥΡΟΓΕΝΗ 1641» δηλώνοντας το έτος κτήσης, ενώ στο μπαλκόνι το μονόγραμμα ΑΠ (Αθανάσιος Παπαβασιλείου) στον οποίο περιήλθε το σπίτι έπειτα από σχεδόν δυο αιώνες. Στην κύρια πόρτα εισόδου η μεταλλική επιγραφή «ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α. ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ»

–1770. Ο Δημήτριος Δημητρακόπουλος, γνήσιο τέκνο της Αρκαδίας, είχε γεννηθεί στην Αλωνίσταινα το 1750?, γενέτειρα της μητέρας του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, της Ζαμπίας Κωτσάκη. Σήμερα ανήκει διοικητικά στην επαρχία Μαντινείας. Από το χωριό του ο Δημητρακόπουλος αναγκάσθηκε να εκπατριστεί μετά την αποτυχούσα επανάσταση του Ορλώφ (1765) και να καταφύγει στην Πάρο μαζί με άλλους συμπατριώτες του, που σήμερα φέρουν τα επώνυμα Μωραϊτης, Τριπολιτσιώτης Γραμματικόπουλος, Ασπρόπουλος κ.α.

Εγκαταστάθηκε στη Νάουσα το 1777? Σύζυγός του η Βιτζαρά Κ. Μαλατέστα. Απεβίωσε στη Νάουσα το 1810.

–1781. Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος είχε γεννηθεί στην Νάουσα στις 20 Ιανουαρίου 1781 και απεβίωσε το 1832, «ενθύμηση» γραμμένη στο πίσω μέρος εικόνας της παναγίας που υπάρχει στο αρχοντικό σπίτι των Μαυρογένηδων – Δημητρακόπουλων, στην Παροικιά. Ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος με την προκήρυξη του της 24ης Απριλίου 1821, ξεσήκωσε τους Παριανούς στην Επανάσταση. Η Μαρουσώ Μάτζα - Μαυρογένη, η οποία το 1835 παντρεύεται τον Δημήτριο Παν. Δημητρακόπουλο (1812-1873), μοναχοπαίδι του Φιλικού Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλου (1781-1832), από τον α’ γάμο του, το 1804, με την Αργυρώ Γ. Βιτσαρά. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 10 Οκτωβρίου του 1832.

Ο Φιλικός, βουλευτής, γερουσιαστής Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος παντρεύτηκε το 1804 την Αργυρώ Γ.Ι. Βιτζαρά (1785-1815) και μετά τον πρόωρο χαμό της παντρεύτηκε το 1817 την Αικατερίνη Π. Μάτζα Μαυρογένη (1795-?).

–1787. Στον κατάλογο ακινήτων περιουσίας της Ξεχωριανής ο Φραντζεσκάκης Νταμίας (Νάουσα, 21 Ιανουαρίου 1787) «αφήνει επιτρόπους εις όσα εδώρισεν τον άγιον καθηγούμενο των Ταξιαρχών Ιωσήφ Βιτσαρά και τον σιόρ Δημητράκη Δημητρακόπουλο και τον γαμβρόν του Πανάο».

–1798. Από πωλητήριο συμβόλαιο του 1798 του συμβολαιογράφου Πάρου Ιωάννη Γράβαρη στη Νάουσα του Δημήτριος Δημητρακόπουλος.

–1804. Δεν γνωρίζουμε πότε και που γεννήθηκε ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος. Στον πρώτο του Γάμο το 1804 νυμφεύει την θυγατέρα του Γεωργίου Ιωάννη Βιτζαρά από τη Νάουσα και απέκτησαν τον Δημήτρη. Μετά τον θάνατο της γυναίκας του παντρεύτηκε σύζυγο εκ της οικογένειας Μαλατέστα όπου και δεν απέκτησαν μαζί κανένα τέκνο.

–1812. Γεννιέται το 1812 ο Δημήτριος Παν. Δημητρακόπουλος, σύζυγός του η Μαρουσώ Μ. Μάτζα – Μαυρογένη (1815-1862), οι οποίοι το 1835 παντρεύονται. Ο Δημήτριο Παν. Δημητρακόπουλο (1812-1873), μοναχοπαίδι του Φιλικού Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλου (1781-1832), από τον α’ γάμο του, το 1804, με την Αργυρώ Γ. Βιτσαρά. Διετέλεσε Δήμαρχος Νάουσας από το 1844 ως το 1865. Τέκνα τους οι: Αργυρώ Δημητρακοπούλου (σύζ. Ιατρού Παπαβασιλείου) γεννήθηκε και πέθανε στην Πάρο (1836-1905), Ελένη Δημητρακοπούλου (1839-1903) σύζ. Ν. Κανταράκης βουλευτής, Αντωνία Δημητρακοπούλου (1842-1890) σύζ. Ζαννής Καμπάνης νομικός, Αικατερίνη Δημητρακοπούλου (1845-1927) σύζυγος Βασίλειος Γράβαρης γυνασιάρχης και Παναγιώτης Δημητρακόπουλος (1849-1910).

–1820. Σε προικοσύμφωνο στις 11 Ιανουαρίου 1820 αναφέρεται ο κυρία Μαργαρίτα γυνή του πάλε ποτέ Ιωάννη Μπελόνια και ο γιός της Γεώργιος Μπελόνιας, από το έτερο μέρος η Παναγιώτα γυνή ποτέ Νικολάου Μωραΐτη έχοντας θυγατέρα ονόματι Ελισάβετ. Αναφέρεται ο σιόρ Παναγιωτάκης Δ. Δημητρακόπουλος.

–1821. Καταγραφή των κοινών χρεών της Νήσου Πάρου εγείνον εις Κωνσταντινούπολιν εις εκφόρους αποστολάς κατά το τελευτάτον _ καταχωρημένον εις τον κοινόν Κώδημα καθού είς του τελευταίου χρόνου απεσταλμένων. Μ. Τσιγώνια, και Ιω. Κορτιάνου λογαριασμούς, τα οποία μένουν ενεξόφλητα τα κεφάλαια ομολογιών οι δε τόκοι αυτών είναι πληρωμένοι μέχρι του χιλιοστού οκτακοσιοστού έτους.

Ομολογία Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος γρ. 2000.

–1821. Εν Ναούση της Πάρου τη 24^η Απριλίου 1821 Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος. Ο Αλέξανδρος Μαύρος, φημισμένος έμπορος της Οδησσού και της Κωνσταντινούπολης, ένας από τους κορυφαίους Φιλικούς, που είχε διατελέσει και ταμίας της Φιλικής Εταιρείας, στην οποία είχε μυήσει και παριανούς που είτε κατοικούσαν στα μέρη εκείνα είτε τον επισκέπτονταν, όπως ο Σπυρίδων Βιάζης – Μαύρος και ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, ο προύχοντας της Νάουσας που ξεσήκωσε στην Επανάσταση τους Παριανούς, στις 24 Απριλίου 1821.

–1821. Ο Φώτης Πανάς «γονικόν ιδιοκτήτον μαναστηριον, Αγίου Γεωργίου Μεροβίγλι» από την Κεφαλληνία. Την Μονή λόγω χρεωκοπίας του ιδιοκτήτου της Φωτίου Πανά, και επειδή κινδύνευε να ερειπωθεί, την αγόρασε στα 1828 ο Παναγ. Δ. Δημητρακόπουλος, ο γνωστός Φιλικής και αρχηγός της Επαναστάσεως στην Πάρο το 1821, δια τάλληρα ισπανικά δίστηλα 467.

–1822. To μεγάλο και επιβλητικό αρχοντικό του Σιόρ Μιχελή Κρίσπη, Δημογέροντα και πληρεξουσίου, με τα υστεροαναγεννησιακά μαρμάρινα παράθυρα, δίπλα στην εκκλησία Σεπτεμβριανή, προικοδοτήθηκε στη Σύζυγό του Κατίγκω Ν. Μάτσα το 1822 από τη Μητέρα της Ραμπελιώ Ν. Μάτσα, γένος Νικολάου Ιωάν. Δελαγραμμάτη, καθώς και άλλα υποστατικά. Γόνοι του σιόρ Μιχελή Κρίσπη και της Κατίγκως Μάτσα-Δελαγραμμάτη είναι οι οικογένειες: Γιάννη Βας. Γράβαρη, Συμβούλου Επικρατείας, Φλωρίτσας Ψαλτάκη-Βλάχου, Νικολάου και Μιχαήλ Κρίσπη, Ρένας Κρίσπη-Λάζαρη (σημερινή ιδιοκτήτρια), Γιάννη Μαρινάκη, Ειρήνη Ρούσσου, η οιογένεια Τώλη Δημητρακόπουλου, αντιναυάρχου, Αγνής Δημητρακοπούλου-Βάγια, Γιάννη Βάγια, καθηγητή Εθν. Μετσοβίου Πολυτεχνείου, Βασίλη Κατσουρού, Ρενέ Ζάννου, Ολυμπιάδος Βενιέρη – Αγγελοπούλου κ.α.

–1822. Σε έγγραφο των Παριανών στους Υδραίους στις 13 Απριλίου 1822 αναφέρεται ο Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος από τη Νάουσα.

–1826. Δημήτριος Π. Δημητρακόπουλος. Το 1826, Υπουργός Οικονομικών. Ο Γερουσιαστής απεβίωσε το 1829.

–1827. Ποσότης των χρεών της Επανάστασης του χωριού Κηπίδου (Μάρπησσας) τα οποία χρεωστούνται το 1827: Αυγούστου 14 με ομολογίας

Πέτρου Μάτσα Μαυρογένους γρ.3400

Παναγιώτου Δ. Δημητρακοπούλου γρ. 400

Γεωργίου Βιτσαρά γρ. 350

Ιωάννου Παντελούφη γρ. 500

Βήτου Τράντα γρ. 600

Ζαμπέτας Δ. Φραγκή γρ. 270 (ίσως Φραντζή).

Τόσα οποίως χρεωστούντας εις διαφόρους ως τον κατάλογον επαροιστάσαν; οι κάτοικοι του ρηθέντος χορίου.

Το χρέος του χορίου Κηπίδου γρ. 6452

–1828. Στις 7 Δεκεμβρίου 1828 ο φιλικός Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος πωλεί στη Νάουσα την μονή Αγίου Γεωργίου στο Μεροβίγλι.

–1829. Σε έγγραφο στις 30 Δεκεμβρίου 1829 Παροικιάς επί των χρεών εξεταστικής επιτροπής για λογαριασμός των Απεσταλμένων της Κωνσταντινούπολης το 1821 αναφέρεται ο Π.Δ. Δημητρακόπουλος (γρ. 639).

–1830. Εν Παροικία 18 Φεβρ. 1830. Οι πρόκριτοι της Πάρου, Παν. Δ. Δημητρακόπουλος.

–1831. Έγγραφο του Παν. Δ. Δημητρακόπουλου στις 19 Οκτωβρίου 1831.

–1832. Ο Φιλικός Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, ξεσήκωσε σε επανάσταση τους Παριανούς και οδήγησε αρκετούς στα πεδία των μαχών (Τριπολιτσά κ.α.), σταδιοδρόμησε δε ως βουλευτής, υπουργός, γερουσιαστής. πέθανε στις 10 Οκτωβρίου του 1832 σε ηλικία μόλις 51 ετών. Είχε γεννηθεί στη Νάουσα το 1781.

–1834. Διακεκριμένη οικογένεια από την Αθήνα. Γενάρχης των Παπαβασιλείου της Πάρου ο Αθανάσιος Παπαβασιλείου ιατρός και Δήμαρχος Παροικιάς (1834-1906) ο οποίος νυμφεύθηκε την παριανή Αργυρό Δημ. Δημητρακοπούλου (1836-1905). Τέκνα αυτών ο Αντιστράτηγος Ιπποκράτης Παπαβασιλείου (1868-1940). Ο ιατρός δερματολόγος Δημήτριος Παπαβασιλείου (1863-1938) και ο στρατηγός υπουργός Όθων Παπαβασιλείου (1872-1953). Όλα τα τέκνα γεννημένα στην Πάρο.

–1837. Οι δήμοι Πάρου το 1837 έχουν τους εξής δημάρχους και εισπράκτορες: Δήμος Ναούσης (Νάουσα-Κώστος), Δημήτριος Π. Δημητρακόπουλος δήμαρχος και εισπράκτορας Α. Κορτιάνος.

–1843. Από το 1843 έως το 1864 Βουλευτή Παροναξίας ο Δημήτριος Π. Δημητρακόπουλου.

Ο Δήμαρχος Πάρου αρνήθηκε να επικυρώσει τις υπογραφές και συνεπώς την εκλογή.

–1843. Σε ονομαστικό κατάλογο των εκλογικών αποτελεσμάτων στις 27 Οκτωβρίου 1843 αναφέρεται ο Δημήτριος Π. Δημητρακόπουλος.

–1843. Ο Ζωρζάκης Πέτρου Μάτζας (ή Μάτσας) Μαυρογένης είχε διατελέσει κατά την Ά Εθνοσυνέλευση πληρεξούσιος Πάρου μαζί με τον Δημήτριο Π. Δημητρακόπουλος στις 8 Νοεμβρίου 1843.

–1844. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δημήτριος Π. Δημητρακόπουλος ετών 35, κτηματίας. Διετέλεσε Δήμαρχος Ναούσης από το 1844 ως το 1865.

–1847. Δωρητήριο Νάουσα 21 Φεβρουαρίου 1847 «το ιδιόκτητον χωράφιον κείμενον εντος των ορίων του Δήμου Ναούσης της Πάρου κατά την θέσιν επονομαζομένην Μπελόνια και συνεχόμενων με το έτερον χωράφιον του Εμμανουήλ Γαβαλά και μ’ εκείνο του Δημήτριου Π. Δημητρακόπουλου..».

–1849. Γεννιέται το 1849 ο Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος. Απεβίωσε το 1910. Αγόρασε το 1875 το Μαυρογενέικο αρχοντικό στο Δίστρατο απέναντι από την κρήνη. Το ίδιο έτος νυμφεύεται την Αικατερίνη (Κατίγκω) Κων. Κρίσπη (1855-1945), με την οποία έμειναν στο αρχοντικό αυτό μέχρι το 1882. Διετέλεσε διευθυντής στο εργοστάσιο οινοποιίας Ζάννου –Ρώς στην Πάρο. Απέκτησαν επτά παιδιά, Μαρουσώ Δημητρακοπούλου (Καΐρη) (1876-1941), Ναταλία Δημητρακοπούλου (Μακρή) (1877-1905), Ελένη Δημητρακοπούλου(Βενιέρη (1879-1962), Δημήτριο (δικαστής) (1881-1950), Κωνσταντίνο (Χημικός) (1884-1969), Αντωνίνα Δημητρακοπούλου (Κατσουρού) (1890-1967) και Αιμιλία Δημητρακοπούλου (Ζάννου) (1891-1959).

–1855. Στις 7 Μαΐου 1855 μνημονεύεται σε συμβολαιογραφική πράξη [Επιτροπικό] στην Σύρο ο κάτοικος Πάρου Δημητρακόπουλος Π. Δημήτρης κτηματίας.

–1871. Στις 28 Ιανουαρίου 1871 ο 23χρονος μεταπράτης από την Πάρο Γεώργιος Δημητρακόπουλος του Λεωνίδα και της Φλουρούς, παντρεύεται στην Ερμούπολη την 17χρονη από την Πάρο Μαριγώ Βασιλείου, του Ιωάννη και της Ξανθής.

–1876. Γεννιέται στην Πάρο το 1876 η Μαρουσώ Δημητρακοπούλου του Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλου (1849-1910) και της Αικατερίνης Κ. Κρίσπη (1855-1945). Απεβίωσε το 1941 στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένη από το 1896 με τον ιατρό Μιχαήλ Καΐρη και απέκτησαν δύο παιδιά.

–1877. Γεννιέται στην Πάρο το 1877 η Ναταλία Δημητρακοπούλου του Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλου (1849-1910) και της Αικατερίνης Κ. Κρίσπη (1855-1945). Απεβίωσε το 1905 στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένη με τον δικαστή (1901) Κωνσταντίνο Μακρή και απέκτησαν ένα παιδί.

–1879. Γεννιέται στην Πάρο το 1879 η Ελένη Δημητρακοπούλου του Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλου (1849-1910) και της Αικατερίνης Κ. Κρίσπη (1855-1945). Απεβίωσε το 1962 στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένη από το 1903 με τον εισαγγελέα Ελευθέριο Λ. Βενιέρη και απέκτησαν δύο παιδιά την Ολυμπιάς και τον Λεωνίδα.

–1881. Το 1881 γεννιέται στην Πάρο ο Δημήτριος Παν. Δημητρακόπουλος, ένα από τα επτά παιδιά του Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλου (1847-1910). Απεβίωσε στην Αθήνα το 1950. Ήταν δικηγόρος, μετέπειτα δικαστής και λογοτέχνης. Το 1907 νυμφεύεται στην Αθήνα την Δέσποινα Γ. Παπανδικοπούλου. Ο γάμος τους κράτησε μόλις οκτώ μήνες. Η εφημερίδα ΑΙΓΑΙΟ αναφέρει: «Δεινή συμφορά έπληξε τον κάλλιστον συμπολίτην δικηγόρον εν Αθήναις κ. Δημ. Παν. Δημητρακόπουλον, η νεαρωτάτη και πλήρης χαρίτων βραχυτάτης νόσου απεδήμησεν εις Κύριον καταλιπούσαν λύπην άφατον και μνήμην άφθιτον» (φ.295, 12 Ιουλίου 1908).

Ο Δημήτρης Π. Δημητρακόπουλος σε έξι χρόνια, στα 1914 θα έρθει σε δεύτερο γάμο με την Αρχοντούλα Αντ. Μπάου, της γνωστής οικογενείας της Πάρου που απέδωσε σπουδαίους βλαστούς: δήμαρχος Πάρου Π.Κ. Μπάος (1907 κεξ.), Ιωάννης Π. Μπάος, ελληνοδιδάσκαλος κ.α. Απέκτησε τέσσερα παιδιά.

–1883. Σε εκλογικό κατάλογο του 1883, της Νάουσας, είναι εγγεγραμμένος ο Δημητρακόπουλος Γεώργιος του Λεωνίδα, 38 ετών, ναυπηγός και ο Δημητρακόπουλος Παναγιώτης του Δημητρίου, 36 ετών, κτηματίας.

–1884. Λόγω της παλαιότητας του αρχοντικού των Μαυρογένιδων στο Δίστρατο απέναντι από την Κρήνη Νικ. Μαυρογένη,, κατεδαφίστηκε από τον Παναγιώτη Δημητρακόπουλο, και θέση του, πήρε το νεοκλασικό που βλέπουμε σήμερα, όπως μαρτυρεί και η σχετική επιγραφή στο μπαλκόνι της πρόσοψης του κτιρίου: Π.Δ.Δ. 1884. Όταν μάλιστα το έκτιζαν, κατά καλή συγκυρία, κατά τον καθαρισμό του πηγαδιού, βρέθηκε ένα χρυσό δακτυλίδι με σκαλισμένα, το θυρεό του Ηγεμόνα Νικολάου Μαυρογένη και το γράμματα Ν και Κ, που είναι συντομογραφία της λέξεως ΝΙΚΟΛΑΟΣ.

–1884. Γεννιέται στην Πάρο το 1884 ο Κωνσταντίνος Δημητρακόπουλος του Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλου (1849-1910) και της Αικατερίνης Κ. Κρίσπη (1855-1945). Απεβίωσε το 1969 στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος από το 1924 με την Ελ. Α. Σπυλιωτάκη και απέκτησαν τρία παιδιά.

–1885. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένοι οι, (τυπογραφικό λάθος) Δημμιτρακόπουλος Γεώργιος του Λεωνίδα, 40 ετών, ναυπηγός από τη Νάουσα, Δημητρακόπουλος Παναγιώτης του Δημητρίου, 38 ετών, κτηματίας από τη Νάουσα και ο Δημητρακόπουλος Λεωνίδας του Χαράλαμπου, ετών 64, μεταπράτης από τη Νάουσα.

–1888. Γεννιέται στις 24-7-1888 στην Παροικιά η Αρχοντούλα Δ. Δημητρακοπούλου Μπάου. Απεβίωσε στις 23-10-1993.

Το οστεοφυλάκιο της βρίσκεται στο ιδιωτικό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στη Βαγιά Παροικιάς.

–1890. Γεννιέται στην Πάρο το 1890 η Αντωνίνα Δημητρακοπούλου του Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλου (1849-1910) και της Αικατερίνης Κ. Κρίσπη (1855-1945). Απεβίωσε το 1967 στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένη από το 1914 με τον γυμνασιάρχη Ι. Κατσουρό και απέκτησαν ένα γιό.

–1891. Γεννιέται στην Πάρο το 1891 η Αιμιλία Δημητρακοπούλου του Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλου (1849-1910) και της Αικατερίνης Κ. Κρίσπη (1855-1945). Απεβίωσε το 1959 στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένη από το 1916 με τον γυμνασιάρχη Ι. Ζάννο και απέκτησαν μία κόρη.

–1892. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 71 ετών μεταπράτης Λεωνίδας Δημητρακόπουλος χήρος. Έδωσε όρκο στις 17 Φεβρουαρίου 1892.

–1901. Στο πρώτο φύλλο της 1^ης Ιουλίου 1901, το «Αιγαίον» αναγγέλλει τον γάμο του Κωνσταντίνου Μακρή και της Ναταλίας Παν. Δημητρακοπούλου: «Ο τέως ειρηνοδίκης μας κ. Κων. Μακρής ετέλεσε τους γάμους του εν μέσω γενικής χαράς συγγενών και φίλων μετά της δεσποινίδος Ναταλίας Π. Δημητρακόπουλου». Η Ναταλία ήταν ένα από τα επτά παιδιά που είχε αποκτήσει ο Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος (1847-1910), διευθυντής του οινοποιείου Ζάννου και Ρώς στην Πάρο, με την Αικατερίνη Κ. Κρίσπη (1855-1945). Γεννήθηκε στην Πάρο το 1877 και πέθανε στην Αθήνα το 1905 σε ηλικία μόλις 28 ετών αφήνοντας ένα γιό, τον Δημήτρη. Το «Αιγαίον» αναγγέλλει τον θάνατό της Ναταλίας στο φ.175, 10 Μαΐου 1905, ως εξής: «Μετά βραχείαν νόσον, καθ’ής μάταιαι πάσαι αι προσπάθειαι της Επιστήμης και αι φιλόστοργοι περιποιήσεις των οικείων απέβησαν, απέθανε πρό ημερών εν Θήβαις εν νεαρωτάτη ηλικία η ενάρετος και έγκριτος δέσποινα Ναταλία Μακρή, σύζυγος προφιλής του συμπολίτου κ. Κ. Μακρή, ειρηνοδίκου και θυγάτηρ του εγκρίτου εν Πάρω συμπολίτου κ. Π. Δημητρακόπουλου».

–1900. Σε ομαδική φωτογράφηση στις 7 Οκτωβρίου του 1900 απεικονίζεται ο Δημήτριος Π. Δημητρακόπουλος.

–1903. Ελευθέριος Βενιέρης (1872-1952). Ειρηνοδίκης, γιός του γενάρχη των Βενιέριδων της Φολεγάνδρου, ιατρού Λεωνίδα Γ. Βενιέρη (1834-1906) και της Ελένης Παν. Δημητρακοπούλου. Στις 19 Ιουλίου 1903 «Υπό τας διαπύρους ευχάς Εκ Πάρου 19 Ιουλίου 1903 –γονέων και συγγενών εν οικογενειακώ κύκλω ετελέσθησαν οι γάμοι του λαμπρού νέου κ. Ελ. Βενιέρη, ειρηνοδίκου, μετά της ευειδεστάτης και χαριεστάτης Δος Ελένης Π. Δημητρακοπούλου, θυγατρός του λαοφιλούς συμπολίτου μας κ. Π. Δημητρακόπουλου. Εις το ευ ηρμοσμένον ζεύγος τον νίον ανθόσπαρτον από καρδίας ευχόμεθα».

–1903. Σε δημοσίευμα στην εφημερίδα «ΑΙΓΑΙΟΝ» στις 5 Ιουλίου 1903: «αφίκετο όπως παραθερίση ενταύθα, η ερίτ. Κυρία Ερατώ Κοτάκη, σύζυγος του διακεκριμένην μεταξύ των συναδέλφων του κατέχοντος θέσθν δικηγόρου εν Αθήνιας κ. Κοτάκη, και αδελφή του λαοφιλούς βουλευτού της Επαρχίας μας κ. Ν. Κρίσπη, μετά της δεσποινίδος Ελένης Δημητρακοπούλου, ανεψιάς της.

–1904. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1904 πέθανε στις 5 το απόγευμα σε ηλικία 75 ετών ο ιατρός Αθανάσιος Βασ. Παπαβασιλείου. Από το 1867 και εξής είχε διατελέσει δήμαρχος Πάρου και από το 1880 πρόεδρος του δημοτικού Συμβουλίου. Η σύζυγός του Αργυρώ, κόρη του Δ. Δημητρακόπουλου, είχε πεθάνει τον Ιούλιο του 1903.

–1904. Συνεστήθη επιτροπή υπό την προεδρία του Δημάρχου Πάρου κ. Πέτρου Μπάου προς επισκευήν –δημοτική δαπάνη- του μνημείου των κατά το έτος 1833 πνιγέντων Γάλλων ναυτών του πολεμικού πλοίου Superb, αποτελούμενη εκ των κ.κ. Π. Δημητρακόπουλου, Κ.Ν. Κονδύλη, Σταμ. Ζ. Καμπάνη, Όθ. Παπαβασιλείου και Νικηφ. Γ. Κυπραίου. («Αιγαίον» 10 Απριλίου 1904).

–1910. Το 1910 πεθαίνει στην Πάρο ο Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος, εγγονός του φιλικού και αγωνιστή του 1821 Παναγιώτη Δημητρακόπουλου (1781-1832) και γιός του Δημήτρη Δημητρακόπουλου, δημάρχου Νάουσας και βουλευτή (1812-1873) είχε διατελέσει διευθυντής του εργοστασίου Οινοποιίας Ζάννου και Ρώς, ήταν δε πτυχωμένος Νομικός και κτηματίας.

–1911. Δημήτριος Π. Δημητρακόπουλος, από τη Νάουσα. Το 1911, Διδάκτωρ του δικαίου στην Αθήνα.

–1911. Κωνσταντίνος Π. Δημητρακόπουλος, χημικός, απόφοιτος Εμπορικής Ακαδημίας το 1911 υπηρετεί στον Πύργο στην Ελληνική Εταιρία οίνων και οινοπνευμάτων.

–1914. Το 1881 γεννιέται στην Πάρο ο Δημήτριος Παν. Δημητρακόπουλος, ένα από τα επτά παιδιά του Παναγιώτη Δ. Δημητρακόπουλου (1847-1910). Απεβίωσε στην Αθήνα το 1-8-1950. Ήταν δικηγόρος, μετέπειτα δικαστής και λογοτέχνης. Το 1907 νυμφεύεται στην Αθήνα την Δέσποινα Γ. Παπανδικοπούλου. Ο γάμος τους κράτησε μόλις οκτώ μήνες. Η εφημερίδα ΑΙΓΑΙΟ αναφέρει: «Δεινή συμφορά έπληξε τον κάλλιστον συμπολίτην δικηγόρον εν Αθήναις κ. Δημ. Παν. Δημητρακόπουλον, η νεαρωτάτη και πλήρης χαρίτων βραχυτάτης νόσου απεδήμησεν εις Κύριον καταλιπούσαν λύπην άφατον και μνήμην άφθιτον» (φ.295, 12 Ιουλίου 1908).

Το οστεοφυλάκιο του βρίσκεται στο ιδιωτικό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στη Βαγιά Παροικιάς.

–1915. Γεννιέται το 1915 στη Νάουσα ένα από τα τέσσερα παιδιά του Δημήτρη Παν. Δημητρακόπουλου (1881-1950), ο Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος ο οποίος πήρε από την λογοτεχνική φλέβα του πατέρα του, εκτός των άλλως υπήρξε ποιητής με το ψευδώνυμο Άγις Θέλμος. Απεβίωσε στην Αθήνα το 2000.

–1995. Απεβίωσε στις 19-8-1995 ο Αντώνιος Δ. Δημητρακόπουλος. Το οστεοφυλάκιο της βρίσκεται στο ιδιωτικό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στη Βαγιά Παροικιάς.

–Δημητριάδης:

–1880. Χρυσοχόος Δημοσθένης Δημητριάδης, αφιερωτής της εικόνας του Αγ. Ιωάννου Θεολόγου που κοσμεί την νοτιοδυτική πλευρά του άμβωνα της Εκατονταπυλιανής.

–1923. Διδάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Παροικιάς κατά την περίοδο 1923-25 ο Γ. Δημητριάδης.

–Δημητρίου: Πατρωνυμικό επώνυμο.

Ομολογία Καπετάν Γεωργίου Δημητρίου γρ. 2600.

–1829: 9βρίου 27. Μαθητευόμενοι εις την Αλληλοδιδακτικήν Σχολήν της πόλεως Παροικιάς

Δημητρίου Ιωάννης ετών 7 και ο Δημητρίου Μένεγος ετών 8

–1833. Σε κατάλογο της εν Παροίκια Ελληνοδιδακτικής Σχολής μαθητευόντων παιδιών στις 28 Απριλίου 1833 αναφέρεται ο Γ. και ο Ι. Δημητρίου.

–1835. Σε κατάλογο μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Πάρου του 1835, υπάρχει εγγεγραμμένος ο μαθητής Κυριάκος Ν. Δημητρίου, τέχνη πατρός χωροφύλαξ από την Πελοπόννησο.

–Δημόκας:

–1940-42. Διοικητής του Σταθμού Χωροφυλακής της Κοινότητας των Λευκών Πάρου από το 1940-42 ο Δημήτριος Δημόκας από την Στερεά Ελλάδα.

–Διαβλάς: Πρόσφυγες

–1829. Σε απογραφή προσφύγων της Νάουσας του 1829 αναφέρεται ο Μανόλης Διαβλάς 60 ετών κεραμεύς και η σύζυγός του Καλή Διαβλά.

–Διακάκης: Ίσως παραφθορά του Δρακάκη.

–1877. Στις 21 Νοεμβρίου 1877 η παριανή Προμήτωρ Διακάκη Ι. Άννα 50 ετών κάτοικος Σύρου δηλώνει τον θάνατο 8 ετών Κατιφόρης Παύλος κάτοικος Ερμούπολης. Ασθένεια: Δράκος. Μάρτυς και ο πατέρας του Ιωάννης Κατιφόρης.

–1885. Στις 7 Ιουλίου 1885 ο 35χρονος σοβατζής από την Πάρο Δημήτριος Διακάκης, του Ιωάννη και της Άννας, κάτοικος Σύρου παντρεύεται στην Ερμούπολη την 22χρονη από την Άνδρο Μαρία Κανέλου, του Παντελή και της Αικατερίνης Αργυράκη.

–Διακούφης:

–1652. Ίδρυση στην Πάρο αγιοταφίτικου μετοχίου κατά το έτος 1652.

Της Πάρου αδελφάτα «Χώρα Άγουσα»

+Νικολός Διακούφης, η γυνή Παρασκευή

–Διαληνός ή Διαλινός ή Διαλεινός: Κτρητοβενέτικη οικογένεια. Όπως μαρτυρείται και πιο κάτω ο πρώτος Διαλεινός ή Διαληνός στη Νάουσα ήταν ο Μπατίστας.

–1811. Το 1811 γεννιέται ο Μπατίστας Δαλινός γεωργός κάτοικος Νάουσας.

–1844. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (συμπεριλαμβάνεται και ο Κώστος), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 34χρονος γεωργός Μπατίστας Διαλινός.

–1856. Σε έγγραφο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως στις 15 Οκτωβρίου 1856 αναφέρεται ο γεωργός κάτοικος Νάουσας Δαλινός Μπατίστας.

–1883. Σε εκλογικό κατάλογο του 1883, της Νάουσας, είναι εγγεγραμμένος ο Διαλεινός Δημήτριος του Πατίστα, 48 ετών, γεωργός, ο Διαλεινός Νικόλαος του Πατίστα, 35 ετών, γεωργός και ο Διαλεινός Αντώνιος του Πατίστα, 56 ετών, εργάτης.

–1885. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένοι οι, Διαληνός Αντώνιος του Πατίστα, 58 ετών, εργάτης από τη Νάουσα, ο Διαλεινός Δημήτριος του Πατίστα, 50 ετών, γεωργός από τη Νάουσα και ο Διαλεινός Νικόλαος του Πατίστα, 37 ετών, γεωργός από τη Νάουσα.

–1903. Στις 14 Νοεμβρίου 1903 ο 33χρονος αρτοποιός από την Πάρο Ιάκωβος Χαμηλοθώρης του Νικολάου και της Αικατερίνης Βελέντζα [κάτοικοι Πάρου], παντρεύεται στην Ερμούπολη την 18χρονη από την Πάρο Ελπίς Γιαννίτση, του Κωνσταντίνου και της Κυριακής Διαλινού [κάτοικοι Πάρου].

–Διαφοκέρης ή Δειαφοκέρης:

–1823. Αγορά του αρχιμανδρίτη Παροικιάς Κομνηνού από την Μαρίαν Δειαφοκέρη το 1823.

–1847. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 46χρονος γεωργός Διαφοκέρης Δημήτριος.

–1876. Το 1876 γεννιέται ο Διαφοκέρης Αντώνιος του Γεωργίου κτηματίας κάτοικος Παροικιάς.

–1908. Το 1908 γεννιέται ο Διαφοκέρης Γεώργιος του Δημητρίου μηχανικός κάτοικος Παροικιάς.

–1912. Κατάλογος μεταναστών Παροικιάς εις το εξωτερικών του 1912, που διέθεσε ο Παν. Καλλίερος, αναφέρεται ο Αντ. Γ. Διαφοκέρης, που είχε αναχωρήσει για το Κάιρο το 1898 όταν ήταν 23 ετών.

–1933. Επ' ευκαιρία της εκλογικής περιόδου. Χειμώνας 1933(?), στη Φράγκα Σκάλα, διακρίνεται ο Αντώνης Διαφοκέρης.

–1936. Στην Α’ Παγκυκλαδική Έκθεση Σύρου αγροτικών, πτηνοτροφικών και βιομηχανικών προϊόντων στις 16-23 Αυγούστου 1936 αναφέρεται το μέλος της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Πάρου Διαφορκέρης Αντώνιος.

–1946. Σε εκλογικό κατάλογο της Παροκιάς του 1946 υπάχρουν εγγεγραμμένοι οι Διαφοκέρης Αντώνιος του Γεωργίου κτηματίας και ο Διαφοκέρης Γεώργιος του Δημητρίου μηχανικός κάτοικοι Παροικιάς.

–1947. Στις 20 Ιουνίου 1947, το στο Κοινοτικό Συμβούλιο Παροικιάς συμμετέχει και ο Αντώνιος Διαφοκέρης.

–1952. Το 1952 απεβίωσε ο Διαφοκέρης Αντώνιος (γεν. 1876) του Γεωργίου κτηματίας κάτοικος Παροικιάς.

–Δεμήρος: Η οικογένεια Δεμήρου της Πάρου είχε οικογενειακούς δεσμούς με την οικογένεια Δημητρακόπουλου.

–1963. Στις 1-1-1963 απεβίωσε ο Γεώργιος Β. Δεμήρος. Το οστεοφυλάκιο της βρίσκεται στο ιδιωτικό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στη Βαγιά Παροικιάς.

–1996. Στις 10-3-1996 απεβίωσε η Ζωή Γ. Δεμήρου. Το οστεοφυλάκιο της βρίσκεται στο ιδιωτικό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στη Βαγιά Παροικιάς.

–Διμιράρης ή Δεμιράρης:

–1676 ιερομόναχος Νικόδημος Διμιράρης στην Μονή του Αγ. Ιωάννου στην Μάρπησσα.

–1697. Ιερομόναχος Νικόδημος Δεμιράρης αναγράφεται σε επιγραφή της Μονής Αγίου Ιωάννη Προδρόμου στα νοτιοδυτικά της Μάρπησσας. «Άβριον ετέρου και ουδέποτε τίνος 1697 το παρόν κελίο Νικόδημου ιερομανάχου Δεμιράρι»

–Δινιακός: Βλέπε Τηνιακός

–Δοδέσκος: Βλέπε Δουδέσκος

–Δόριας ή Ντόριας: Γενοβέζικη η καταγωγή όπως μαρτυράει το έγγραφο του 1537 του Ναύαρχου Ανδρέα Ντόρια. Τον 17^ο αιώνα μας είναι γνωστός και ο αγιογράφος ιερομόναχος της Μονής Λογγοβάρδας Δαμασκινός Δόριας.

–1537. Γενουάτης Ναύαρχος Ανδρέας Ντόριας κατά το γνωστό θρήνο της Πάρου του 1537.

–1642. Ο ιερομόναχος Δόριας Δαμασκινός υπογράφει έγγραφο καθιέρωσης της μονής Αγίου Αντωνίου Κεφάλου ως κοινοβιακής Καστέλλι Κεφάλου στις 6 Φεβρουαρίου 1642. «προσήλωσις κτημάτων εκ μέρους της Μαρίας, το γένος Σκορδίλη και συζύγου του Μανώλη Μακαρίτη και υιού αυτής Γεωργίου Αρχολέου και καθοσίωσις του Ναού του οσίου Αντωνίου εις Μοναστήριον διαπιστευθέν εις τον αδελφόν αυτής τον και καθηγούμενον παπά Άνθιμον Σκορδίλην». Το έγγραφο υποιγράφουν: ο Μητροπολήτης Παροναξίας Νικόδημος, ο ηγούμενος Άνθιμος Σκορδίλης, οι ιερομόναχοι Μακάριος Καλογεράς και Δαμασκηνός Ντόριας, ο ιεροδιάκονος Χρύσανθος Στέλλας, οι μοναχοί Ιωακείμ του Λαρέντζου και Νικόδημος Γεωργίου Σιφναίος.

–1649. Σε εικόνα του Αγίου Ευστάθιου στο ναό της Γέννησις της Θεοτόκου στη Μάρπησσα, η επιγρφή: «Δέϊσις του δούλου του Θ(εο)ύ Δαμασκηνού (Δόρια) ιερο(μονάχου) ΑΧΜΘ’ (=1649)».

–Δουβαρτζόγλου: Ίσως πρόσφυγας από την Μικρά Ασία.

–1760. Νικόλαος Ιωαν. Δελαγραμμάτης 1760 Προεστός-Μεγαλοκτηματίας (Πρώτος ξάδερφος Τζώρτζη Συμ. Δελαγραμμάτη: Αλέξανδρος Δελαγραμμάτης *3 (Προεστός-Μεγαλοκτήμονας) ¬ Χαϊδεμένη Αλισαφή ¬ Ελένη Δελαγραμμάτη ¬ Σπύρος Κρίσπης (Προεστός) ¬ Αλέξανδρος Κρίσπης-Δελαγραμμάτης (Προεστός-Κτηματίας) ¬ Εργίνη Κυπραίου ¬ Ιωάννης Κρίσπης-Δελαγραμμάτης (Αξιωμ. Πολεμικού Ναυτικού) ¬ Αναστασία Καραντάμογλου ¬ Κων/νος Κρίσπης ¬ Βαλασίας Δουβαρτζόγλου ¬ Αλεξάνδρα Κρίσπη ¬ Χρήστος Χατζάκος (Αξιωμ. Αεροπορίας).

–Δουδέσης: Βλέπε Δουδέσκος

–Δουδέσκος ή Δοδέσκος ή Ντουντέσκος ή Δουδέσης ή Τουτέσκος: Η καταγωγή του επωνύμου από το ιταλικό Tedesco=Γερμανός. Υπάρχει στις Κυκλάδες και ως οικογενειακό επώνυμο αλλά και ως βαπτιστικό. Μια άλλη μαρτυρία λέει ότι το επώνυμο είναι υποκοριστικό του Δούκα από το ιταλικό Dudescos. Ο ελληνικός τύπος σχηματίσθηκε μετά τον 13^ο αιώνα (Θωμόπουλος «Ονόματα»).

Κλάδος αυτής της οικογένειας ο Δημήτριος Δουδέσκος μετοίκησε το 1875 στην Ερμούπολη και ο διδάσκαλος Ιωάννης Δουδέσκος στην Άνδρο το 1911. Στην Πάρο συνεχίζει από θηλυγονία (Ρουσσάκης και Καμπάνης).

Το πιο πάνω αίτημα υπογράφουν χριστιανοί, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατοίκων της Νάουσας μεταξύ άλλων και ο Ιωάννης Ντουντέσκος.

–1710. Ποτιστικό Δάσο δυό πάρτες σύμπλιος Ελένια Δουδέσκου.

–1730. Σε πρακτικό πωλήσεως του φόρου της δεκάτης του κοινού Παροικιάς κατά τη Γενική Συνέλευση, της 26 Ιουλίου 1730 μαρτυρείται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1731. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 6 Δεκεμβρίου 1731, αναφέρεται ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1732. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 4 Ιανουαρίου 1732, αναφέρεται ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1732. Πρακτικό εξουσιοδοτήσεως απεσταλμένου του κοινού Παροικιάς, κατά τη Γενική Συνέλευση στις 17 Ιανουαρίου 1732 αναφέρεται ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1733. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 4 Ιανουαρίου 1733, αναφέρεται ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1733. Σε ανάθεση εισπράξεως φορολογίας του κοινού Παροικιάς κατά τη Γενική Συνέλευση, της 27 Απριλίου 1733, αναθέτει στον Ιωάννη Ντουδέσκο την είσπραξη των φόρων.

–1733. Ο Μάρκος Μονοβασιώτης αναφέρεται σε πωλητήριο από τον πεθερό του Μανωλη Καλλέργη και ο αφέντης Γιάννης Δουδέσκος στις 4 Δεκεμβρίου 1733.

–1734. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 18 Ιανουαρίου 1734, αναφέρεται ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1734. Απόφαση του κοινού της Παροικιάς για επαναπατρισμό συμπατριωτών τους (λόγω της βαριάς φορολογίας από τους Τούρκους, με το οποίο τους καλούσε να επιστρέψουν στο νησί τους, δίνοντας την υπόσχεση για μείωση των φόρων τους) στις 16 Σεπτεμβρίου 1734, υπογράφει ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1736. Πρακτικό εκλογικής επιτροπής του κοινού της Παροικιάς στις 22 Ιανουαρίου 1736, αναφέρεται ο Ιωάννης Ντουντέσκος.

–1736. Πρόσκληση επαναπατρισμού κατοίκων Πάρου, κατά τη Γενική Συνέλευση του κοινού Παροικιάς, της 24 Φεβρουαρίου 1736, υπογράφει και ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1737. Προικοσύμφωνο του μαστρο Τζουάνε Βασιλάκη με την Ζαμπέτα θυγατήρ παπά Αντώνη Μουσούρη στην Παροικιά στις 3 Φεβρουαρίου 1737. Βεβαιώνει ο μάρτυρας Ιωάννης Δουδέσκος. (ΓΑΚ, 219, 110ν)

–1737. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς την 1^η Μαρτίου 1737 αναφέρεται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1737. Ο Γιαννάκης Δουδέσκος αναφέρεται σε έγγραφο Παροικιάς του 1737.

–1738. Σε προικοσύμφωνο Παροικίας στις 18 Φεβρ. 1738. Ο Γιώργος Χιωτάκης με την θυγατέρα Πασκάλη Σάντου, ονόματι Ανεζίνα, αναφέρεται ο Αλέσαντρος Κονταράτος με χωράφι στη θέση Καλαμιές σιμπλιος Γιάννης Δουδέσκος.

–1739. Πρακτικό εκλογής κοινοτικών επιστατών του ναού της Εκατονταπυλιανής σε Γενική Συνέλευση του κοινού της Παροικιάς στις 10 Μαρτίου 1739 αναγράφεται ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1739. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 14 Απριλίου του 1739 αναφέρεται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1740. Σε πρακτικό εκλογής «καταστιχογράφων» των φόρων του κοινού Παροικιάς κατά τη Γενική Συνέλευση της 23 Απριλίου 1740, μαρτυρείται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1741. Για την εκλογή απεσταλμένων στην Κωνσταντινούπολη από τα κοινά της Παροικιάς στη Γενική συνέλευση το 1741 αναφέρεται ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1742. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 1η Μαρτίου του 1742 αναφέρεται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1743. Εκλογή κατά τη Γενική Συνέλευση «επιτρόπου και προβλέπτη» απεσταλμένου από τα κοινά της Πάρου, στις 20 Φεβρουαρίου 1743 αναφέρεται ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1744. Έγγραφο αναφέρεται στον πειρατή Γρύλο που έλεγχε τα στενά περάσματα των Κυκλάδων και λήστευε κυριολεκτικά τα πλεούμενα με ορμητήριο την Πάρο και Αντίπαρο. «Εις δόξαν Θεού αμήν και της διαφεντεύτρας μας Εκατονταπυλιανής αμήν, 1744 Μαρτίου 4, Παροικία. Την σήμερον εφανερώθηκαν προσωπικώς εις την κανκελλαρία μας οι εδώ ονομτισμένοι ένμπροσθεν των υποκάτωθι παρόντα αξιοπίστω μαρτύρω, καραβοκύρης Γεώργιος Κανάρης, Στάμος Ψωμάς, Κωνσταντίνος Κακούρης, Νικολός Χαϊμάδας και Αθανάσιος Φραγκογιάννης οι οποίοι ζητούσαν και θέλουν δια μέσου της παρούσης φανερής υπογραφής των υποκάτωθεν να επιδείσουν ότι μισέβοντας από την Αθήνα με γνώμην Θεού θέλοντος να ξετρέξου τον δρόμον των έως την βασιλεύουσαν πόλιν και πηγαινόμενοι όντας εις το στενό της Άνδρος αιφνιδίως χωρίς τινα είδηση τους επάναβε(;) μία φελούκα μεγάλην και αρματωμένη καλά και αρματωμένη του αφέντη καπετάν Χριστοφίλου ντε Τζουάνε λεγόμενος Γρύλος και αυτός γενόμενος νοικοκύρης εις το καϊκιό των τους επήραν και συντροφία ζώντας τους τους επήρα εις το κανάλι της Αντιπάρου που εκεί ήτον ο καπετάνιος και το αρμαμέντον του και ερευνώντας το πράμα τους έδωκεν άδειαν και τους έκαμαν καλή πασκοτζέρο που εβρίσκουντανε ομοίως και μερικό από το σαπούνι του γομαριούν της Τζουβάλια πέντε και προβλέποντας, λοιπόν, στενοχωρημένο να μην χάσου και το αποληφθέν τως έβρη παρακαλεστικώς και εδανείστηκα ριάλια δύο χιλιάδες εξακόσια σαράντα ένα που γίνεται ο αριθμός με τα έξοδα έως δύο χιλιάδες επτακόσιαν και τους άφησαν ελεύθερους με το γομάρι του σαπουνιού, όθεν δι ‘ απόδειξιν με φανερά μαρτυρία την εζημία που έως τώρα ετράβηξα τους εσυντροφιάζομε δια μέσου της παρούσης υπογεγραμμένης ως κάτωθεν και τυπωμένη με την κοινή σφραγίδα εφανέρωσα του λεγόμενου καπετάνιου το επαράτησα χωρίς τινα έξοδα εις ασφάλεια, ξεκαθαρίζεται ότι το καΐκι με τες απόδειξες που ο καραβοκύρης εφανέρωσε του λεγόμενου καπετάνιου το επαράτησε χωρίς τινα έξοδα..

Γεώργιος Σπυρίδος μαρτυρώ ως άνωθεν

Μπορταλαμέος Βιτζαράς μάρτυρας

Πέτρος Μαβρογένης μαρτυρώ ως άνωθεν

Ιωάννης Δουδέσκος μάρτυρας

Τζανής Καμπάνης μάρτυρας

Τζουάνες Πρωτονοτάριος Κεφάλου(;) εις αναζήτησιν έγραψα Απόδειξη των Αθηναίων εις την εζημία ετραβήξαν απέ τον καπετάν Γρύλο».

–1744. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού της Παροικιάς στις 28 Μαρτίου του 1744 αναφέρεται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1744. Αγορά της μονής Τιμίου Προδρόμου Δάσους από τον Γιαννάκη Δουδέσκο (Παροικιά 6 Οκτ. 1744) από τον Φραγκεσκάκη Ντελαγραμμάτικα.

–1745. Απόφαση του κοινού της Παροικιάς για φορολογική μείωση σε συμπατριώτες τους, την 18 Οκτωβρίου 1745, υπογράφει και ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1747. Σε πρακτικό εκλογής απεσταλμένου στην Κωνσταντινούπολη από το κοινό της Παροικιάς σε Γενική Συνέλευση στις 26 Οκτωβρίου 1747 μαρτυρείται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1748. Πρακτικό πωλήσεως των φόρων του κοινού της Παροικιάς κατά τη Γενική Συνέλευση, τη 1 Μαρτίου 1748, μαρτυρείται ο Ιωάννης Δουδέσκος.

–1749. Σε εκλογή απεσταλμένου για την Κωνσταντινούπολη από τα κοινά της Πάρου σε Γενική Συνέλευση στις 12 Οκτωβρίου 1749, μαρτυρείται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1749. Πρακτικό εκλογής επιτρόπου του κοινού Παροικιάς στις 20 Νοεμβρίου 1749, αναγράφετε ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1750. Σε πρακτικό αναθεώρησης του κτηματολογίου του κοινού Παροικιάς, σε Γενική Συνέλευση στις 30 Μαρτίου 1750, μαρτυρείται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1750. Σε Πρακτικό εκλογής απεσταλμένου των επτά κοινών της Πάρου (Παροικιάς, Νάουσας, Κεφάλου, Τζιπίδου, Λευκών, Μαρμάρων, Δραγουλάς) στην Κωνσταντινούπολη της 23 Αυγούστου 1750, μαρτυρείται ο κάτοικος Παροικιάς Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1752. Σε εκλογή απεσταλμένου στην Κωνσταντινούπολη από το κοινό Παροικιάς σε Γενική Συνέλευση στις 6 Σεπτεμβρίου 1752 μαρτυρείται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1755. Σε εκλογή απεσταλμένου στην Κωνσταντινούπολη από το κοινό Πάρου σε Γενική Συνέλευση στις 23 Αυγούστου 1755 μαρτυρείται ο Ιωάννης Ντουδέσκος.

–1830. Ντουντέσκος Στέφανος σε έγγραφο της Παροικιάς 21 Σεπτ. 1830.

–1831. Παροικιά, 24 Απρ. 1831 Στο προικοσύμφωνο Ζανάκη Σταμ. Καμπάνη και Μαριώς. «Ο γαμπρός δίδει πρώτον την εικόνα τον Θεολόγον» και η μητέρα της νύφης Αικατερινιώ Δουδέσκου «τρείς εικόνες τον Ευαγγελισμόν, την Βηθλεέμ και τον Άγιον Μηνάν», «τα χωράφια εις το Καλαμάκι γονικά του, πλησίον οι κληρονόμοι του αδελφού του Νικολάου Σταμ. Καμπάνη». (ΓΑΚ, 219, αρ. 308, 153ν).

–1835. Σε κατάλογο μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Πάρου του 1835, υπάρχει εγγεγραμμένος ο μαθητής Δημήτρης Ελ. Δουδέσης και ο Δουδέσης Στ. Ιωάννης. (παραφθορά του επωνύμου Δουδέσκος).

–1847. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 59χρονος κτηματίας Δουδέσκος Δτέφανος.

–1879. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 40χρονος σανδαλοποιός Δημήτρης Δοδέσκος του Στέφανου, άγαμος. Έδωσε όρκο στις 30 Ιουνίου 1875.

–1879. Στις 26 Δεκεμβρίου 1879 ο 42χρονος σανδαλοποιός από την Πάρο Δημήτριος Δοδέσκος [Δουδέσκος] κάτοικος Σύρου παντρεύεται στην Ερμούπολη την 33χρονη από την Χίο Φράγκα Τσιροπινά.

–1908. Ρουσσάκη Αικατερίνη, όνομα συζύγου: Κωνσταντίνου, Κύριο όνομα και επώνυμο πατρός: Ι. Δοδέσκος. Έτος γέννησης: 1908. Επάγγελμα: οικοκυρά.

–1911. Ιωάννης Ιω. Δουδέσκος το 1911 υπηρετεί ως δημοδιδάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Γαυρίου της Άνδρου.

–1924. Διορίζεται Δάσκαλο Παροικιάς ο Ιωάννης Δουδέσκος το 1924. Μέχρι το 1934 υπηρετεί και στο σχολείο της Μάρπησσας.

–1931. Σε φωτογραφεία του 1931 μπροστά στην Εκατονταπυλιανή διακρίνεται η Σμαρώ Δουδέσκου.

–1934. Δάσκαλος σε σχολείο στην Παροικιά 1924-1934 Ιωάννης Δουδέσκος.

–1935. Σε φωτογραφεία του 1935 στην Παροικιά, διακρίνεται η Σμαρώ Δουδέσκου και η Αικατερίνη Δουδέσκου – Ρουσσάκη.

–1950. Στον εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Παροικιάς στις 17 Μαΐου 1950 είναι εγγεγραμμένη η Ρουσσάκη Αικατερίνη (γεν. 1908), όνομα συζύγου Κωνσταντίνος, όνομα πατρός Ι. Δοδέσκος.

–Δουλφαίος ή Δουλφής ή Δελφής ή Ντουλφής ή Ντουλούφης ή Νταλούφης ή Δουλφαίος Μωραΐτης: Φράγκικης προέλευσης, καθολικού δόγματος. Στην αρχή μαρτυρείται ως Ντουλούφης και από τον 19^ο αι. ως Δουλφής με πολλές παραφθορές και τον 20^ο αι. ως Δελφής. Σήμερα συνεχίζει από θηλυγονία. Στον ιερό ναό των Αγίων Συρόντων που βρίσκετε στην περιοχή του Παρασπόρου, άνηκε στον Μπονοφάτζο Ντουλούφη. Όπου είναι ενταφιασμένος.

Προέρχεται από το ιταλικό Delfino, βεν. Dolfino από λατ. Delfinus, άσχετο με το ιταλικό Dolfino από το βαφτ. Adolfo.

Στην Ενορία των Ταξιαρχών υπάρχει εντειχισμένο το οικόσημο των Ντολφίνο (βλέπε φώτο). Πιθανότατα το έφερε απόγονος της οικογένειας αυτής.

Η οικογένεια Delfini – Delfin ή Dolfini – Dolfin με δικό της οικόσημο θεωρείται κλάδος της οικογένειας Gradenigo. Κάποιος Gradenigo υπήρξε τρομερός κολυμβητής και οι απόγονοι του, όπως αυτός, ονομάστηκαν Delfini και άλλαξαν έμβλημα. Πολλοί υπήρξαν επίσκοποι, συγκλητικοί, pregadi και ένας δόγης.

Στην Κρήτη δούκες ο Dominigus Delfino το 1220 και ο Johanes το 1261. Σε έγγραφο του 1300 Nobil Vir Jacobus Delfino Dux Crete. Πληθώρα εγγράφων στην Κρήτη μέχρι τον 18^ο αι. και με τους τύπους Delphino, Dulufi, Dolfin, Delfphino κ.α. Σε έγγραφο του 1708 στις Δάφνες (Κρήτη) αναφέρεται ο Δουλφής Γεώργιος, και Μανιός Δουλφής σε έγγραφο του 1742. Και ο Μπουνταλής αναφέρει τον Νικόλαο Ντολφή.

–1637. Το οικόσημο της οικογένειας Τουλούφη που είναι σήμερα στο δεξιό παραθυρο του ενοριακού Ναού των Ταξιαρχών στην Αγορά της Παροικιάς, φέρει ετος 1637 και αρχικά Γ. ίσως Γεώργιος και Τλφ = Τουλούφης. Το οικόσημο αυτί του 17^ου αι. ήταν αρχικά στο υπέρθυρο του αρχοντικού της οικογένειας Σκούφου. Είχε παραχαραχθεί η χρονολογία, 1833, από τον τότε ένοικο του σπιτιού Θεόδωρου Ζαννή Καμπάνη. Μετά από το σεισμό του 1956, ο τότε ιδιοκτήτης του σπιτιού καθηγητής Στέφανος Κονταράτος, λόγω ανακαίνισης του, επειδή υπήρξαν ελαφρές φθορές, αφαίρεσε τα μαρμάρινα πλαίσια από τα παράθυρα και την είσοδο. Για να μην χαθούν, ο Τάσος Γκίκας ζήτησε από τον Στέφανο Κονταράτο να πάρει και να τα τοποθετήσει στον ενοριακό ναό των Ταξιαρχών, που την εποχή εκείνη ανακαινιζόταν και αυτός.

–1652. Ίδρυση στην Πάρο αγιοταφίτικου μετοχίου κατά το έτος 1652 απριλίω 15.

Της Πάρου αδελφάτα «Χώρα Παροικιάς»

+Φρατζέσκος Τουλούφης, η γυνή Μαρούδα.

Πάρος: εν έτι σωτήριω 1672 εν μήνι μαίω (29) εις το παλαιόν: + Ταπεινός Μητροπολίτης Παροναξίας Μελέτιος.

Το πιο πάνω αίτημα υπογράφουν χριστιανοί, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατοίκων της Νάουσας μεταξύ άλλων και ο Δημήτριος Ντουλούφης.

–1733. Στον ιερό ναό των Αγίων Συρόντων που βρίσκετε στην περιοχή του Παρασπόρου, άνηκε στον Μπονοφάτζο Ντουλούφη. Στη διαθήκη του (Παροικιά, 23 Νοεμ. 1733) επιθυμεί να ταφή στην εκκλησία αυτή, που ήταν προφανώς ιδιοκτησία του.

–1733. Ο ιερέας Αθανάσιος Κονταράτος υπογράφει την διαθήκη του Μπονοφάτσου Ντουλουφή στις 23 Νοεμβρίου 1733. Επιθυμεί να ταφή στην εκκλησία αυτή, που ήταν προφανώς ιδιοκτησία του.

–1734. Ο ιδιοκτησία του ιερέως, σκευοφύλακος Ντε Φεράρη. Στο προικοσύμφωνο Παροικιάς 8 Ιουλίου 1734 αναφέρεται ο Χουσάκης με ένα αμπέλι εις το Χοριδάκι σιμπλίος Νικολός Ντουλουφής ένα χωράφι εις του Θολα σιμπλιος Ιωάννη Βενιέρη.

–1844. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 64χρονος κηπουρός Μήτρος Δουλφαίος-Μωραΐτης.

–1847. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 43χρονος γεωργός Νικόλαος Δουλφής, ο επίσης 43 ετών Νικόλαος Δουλφής γεωργός και ο 26χρονος γεωργός Εμμανουήλ Δουλφής.

–1885. Το 1885 γεννιέται ο Δουλφής Δημήτριος του Κωνσταντίνου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1890. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 26 ετών γεωργός Δημήτριος Ιω. Δουλφής χήρος. Έδωσε όρκο στις 26 Ιανουαρίου 1890. (προφανώς ο γιός του Ιωάννη Δελφή)

–1890. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 60 ετών γεωργός Ιωάννης Ιω. Δελφής έγγαμος. Έδωσε όρκο στις 28 Ιανουαρίου 1890.

–1902. Επιτροπάκη Μαρία, όνομα συζύγου: Γεώργιος, Κύριο όνομα και επώνυμο πατρός: Γ. Δελφής. Έτος γέννησης: 1902. Επάγγελμα: οικοκυρά.

–1946. Σε εκλογικό κατάλογο της Παροικιάς του 1946 υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δουλφής Δημήτριος του Κωνσταντίνου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1950. Στον εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Παροικιάς στις 17 Μαΐου 1950 είναι εγγεγραμμένη η Επιτροπάκη Μαρία (γεν. 1902), όνομα συζύγου Γεώργιος, όνομα πατρός Γ. Δελφής.

–1953. Στο εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1953 είναι εγγεγραμμένη η Δελφή Σοφία όνομα συζύγου Δημήτριος, όνομα πατρός Γεώργιος Πρασινάκης.

–1978. Απεβίωσε το 1978 η Αννέζα Σπανού το γένος Δελφή. Σύζυγός της ο Σταμάτης Σπανός, κάτοικοι Κάμπου-Βουτάκου. Τέκνα τους η Κυριακή (Ραγκούση), ο Κωνσταντίνος, ο Δημήτριος και η Μαρούσα. Ο σύζυγός της Σταύρος Σπανός είχε άλλο ένα παιδία από τον πρωτο του γάμο τον Στέλιο Σπανο που ζούσε στην Αντίπαρο.

–Δουλφής: Βλέπε Δουλφαίος.

–Δουζίνας:

–1876. Στις 5 Μαΐου 1876 ο παριανή Δουζίνας Μιλτιάδης 40 ετών κάτοικος Σύρου δηλώνει τον θάνατο του ανιψιού του Κοκινάκη Γ. Βασίλειο 4 μηνών κάτοικο Ερμούπολης του Γεωργίου και της Αργυρός Σταματίου. Ασθένεια: Δράκος.

–Δραγάζης ή Δράγαζης: Η οικογένεια Δραγάζη προσωρινά διέμενε στις Λεύκες, όπου μέχρι σήμερα είναι σε χρήση το επώνυμο. Καθολική αστική οικογένεια η οποία συναντάμε αρχικά στη Νάξο. Ο Κεφαλληνιάδης και ο Slot γράφους: Αι εξής απλαί καθολικαί οικογένειας, καταγόμενοι εκ διαφόρων μερών της Δυτικής Ευρώπης όπως ο Δράγαζης.

–1737. Το 1737 αναφέρεται ο παπά Βασίλης Δράγαζης.

–1784. Ο ιερέας Μιχαήλ Δράγαζης υπογράφει πωλητήριο Λευκών, 18 Φεβρουαρίου 1784.

–1784. Συμφωνητικό ιερέως Ελευθερίου Τζιώτη και κουνιάδας του για τα σπίτια. Τζιπίδος, 26 Αυγούστου 1784. «Με το να εζητά η κερα Μαρία γυνή Γεώργη Ληπράντου από τον παπα κύρ Ελευθέριον δούλεψες οπού είχε καμωμένες…» ανταλλάσει ένα αμπέλι με το σπίτι του Δραγάζη σην Μάρπησσα. «ήλθεν εις τον εκλαμπρότατον άρχοντα αυθέντη Δημητράκην Μαυρογένη και εζητά τον κόπον της όθεν ευρήκεν έβλογον ο άρχοντας με τους ευρισκομένους…». Δημητράκης Μαυρογένης υποβεβαιώ, Ιωάννης Μονόπατος και επίτροπος μαρτυρώ, Δημήτριος Γαβαλάς μάρτις, Αντώνης Τζιγώνιας μάρτης.

–1788. Ο ιερέας Δράγαζης Μιχαήλ συντάσσει το προικοσύμφωνο του Θωμά Δ. Παρούση και Κατερίνας Ν. Ραγκούση, Λεύκες 20 Απριλίου 1788.

–1789. Στις 10 Ιουνίου 1789 «η κερά Βασιλικώ ομού με τον συμβίον της τον κυρ Δημήτρη Δράγαζη πωλούν στον ανιψιό της τον παπά-Ελευθέριος Τζιώτης ένα χωράφι έχει γονικόν της εις τοποθεσίαν Δασωνάρι σύμπλιος Ντεμένεγος Άγουρος.

–1790. Ιερέας Μιχαήλ Δράγαζης αναφέρεται σε προικοσύμφωνο του Κώστου στις 21 Ιανουαρίου 1790 «το χωράφι εις τον Τουρκολιμνιώνα σύμπλιος παπα μιχάλη σράγαζη».

–1793. Στις 23 Ιανουαρίου 1793 ο παπά-Δημήτριος Τζιώτης υπογράφει έγγαφα ανταλλαγής ακινήτων στον Τζιπίδου «με το έτερο μέρος ο κυρ Βαλεντής Τράγαζης (Δράγαζης) εις το κακό Ποτάμι σύμβιος Δημητράκης Γαβαλάς».

–1795. Ο ιερέας Μιχαήλ Δράγαζης υπογράφει πωλητήριο έγγραφο στις Λεύκες στις 30 Δεκεμβρίου 1795.

–1796. Ο ιερέας Μιχάλης Δράγαζης συντάσσει έγγραφο συμβάσεως καλλιέργειας κτήματος στις Λεύκες στις 5 Οκτωβρίου 1796.

–1804. Σε πωλητήριο της Νάουσας το 1804 ο Βαλεντής (Βαλεντίνος) Δραγάζης εκ Λευκών.

–1812. O Βαλεντής Δραγάζης, κάτοικος της Νάουσας, σετέντια των προκρίτων της Νάουσας, 23 Αυγ. 1812.

–1820. Σε προικοσύμφωνο στις 11 Ιανουαρίου 1820 αναφέρεται ο κυρία Μαργαρίτα γυνή του πάλε ποτέ Ιωάννη Μπελόνια και ο γιός της Γεώργιος Μπελόνιας, από το έτερο μέρος η Παναγιώτα γυνή ποτέ Νικολάου Μωραΐτη έχωντας θυγατέρα ονόματι Ελισάβετ. Αναφέρεται επίσης ο Βαλεντής Δραγάζης.

–1821. Το 1821 αναφέρεται ο ιερεύς Δράγαζης Δημήτριος.

–1829. Στα 1829 μνημονεύεται ο γιος του αγοραστή του μοναστηριού στα Κραύγα Αγ. Ιωάννης, Ιωάννης Δραγάζης (που σημαίνει ότι είχε πεθάνει ο πατέρας του Βαλεντής Δραγάζης.

–1844. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 28χρονος γεωργός Δραγάζης Βαλεντής και ο 27χρονος γεωργός Γεώργιος Ν. Δραγάζης.

–1847. Σε εκλογικό κατάλογο Παροικίας του 1847 (συμπεριλαμβάνει και την Αντίπαρο) είναι εγγεγραμμένος ο 26χρονος γεωργός Γεώργιος Δραγάζης, ο 29χρονος γεωργός Εμμανουήλ Δραγάζης και ο 37χρονος γεωργός Νικόλαος Δραγάζης.

–1847. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο αρτοποιός Ανδρέας Δραγάζης 68 ετών και ο 48χρονος γεωργός Δημήτριος Δραγάζης.

–1860. Έρανος "υπέρ των εν Συρία παθόντων χριστιανών" και τα ονόματα όσων συνεισέφεραν δημοσιεύονταν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Δημ. Δραγάζης από τις Λεύκες.

–1861. Αναφέρεται σε έγγραφο ο Ανδρέας Δραγάζης.

–1869. Ληξιαρχική Πράξη Γάμου Λευκών στις 13 Νοεμβρίου 1869. Γαμπρός ο 25χρονος Δημήτριος Καντιώτης του Εμμανουήλ και της Ελένης το γενος Αρκά. Νύφη η 20χρονη Αργυρώ Δραγάζη του Δημητρίου και της Ευγενίας το γένος Παντελαίου.

–1873. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1873 ο Ανδρέας Δραγάζης.

–1875. Σε εκλογικό κατάλογο του Δήμου Υρίας του 1875, υπάρχει εγγεγραμμένος ο 28χρονος Γεώργιος Δραγάζης του Ιωάννη, Ράπτης.

–1875. Το 1875 γεννιέται ο Δραγάτης Ιωάννης του Εμμανουήλ κάτοικος κοιν. Παροικιάς. Απεβίωσε το 1953.

–1883. Σε εκλογικό κατάλογο του 1883, της Νάουσας, είναι εγγεγραμμένος ο Δραγάζης Βαλεντής του Νικολάου, 58 ετών, γεωργός και ο Δραγάζης Νικόλαος του Γεωργίου27 ετών, γεωργός.

–1885. Σε εκλογικό κατάλογο της Νάουσας του 1885, υπάρχουν εγγεγραμμένοι οι, Δραγάζης Δημήτριος του Ιωάννη, ετών 24, εργάτης από τη Νάουσα, Δραγάζης Βαλεντής του Νικολάου, 60 ετών, γεωργός από τη Νάουσα, Δραγάζης Ιωάννης του Νικολάου, 65 ετών εργάτης από τη Νάουσα, Δραγάζης Ιωάννης του Βαλεντή, 38 ετών, ναύτης από τη Νάουσα και Δραγάζης Νικόλαος του Γεωργίου, 29 ετών, γεωργός από τη Νάουσα.

–1893. Στις 20 Ιουνίου 1893 η παριανή Βελέντζα Μαρία 42 ετών [θεία] κάτοικος Σύρου δηλώνει τον θάνατο του ανιψιού της Ηλιόπουλος Στυλ. Αναστάσιος 3 μηνών κάτοικο Ερμούπολης. Μητέρα θανόντος Μαρουσώ Βελέντζα Δραγάζη. Ασθένεια: Γαστρεντεριτικός κατάρρους.

–1906. Στις 1 Ιουνίου 1906 ο 25χρονος ναυτικός από την Πάρο Δημήτριος Πρακτικίδης του Ζαχαρία και της Γιακουμίνας Δραγάζη παντρεύεται στην Ερμούπολη την 23χρονη από την Άνδρο Κατίνας Πέτσα, του Μιχαήλ και της Φλουρούς Βοΐκου.

–1930. Το 1930 γεννιέται ο Δράγαζης Νικόλαος του Γεωργίου, κάτοικος Νάουσας.

–1946. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Νάουσας στις 30 Απριλίου 1946, υπάρχει εγγεγραμμένος ο 48χρονος κάτοικος Νάουσας, Δραγάζης Γεώργιος του Νικολάου, γεωργός και ο 46χρονος Δραγάζης Ελευθέριος του Νικολάου γεωργός.

–1952. Σε εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Νάουσας του 1952, υπάρχει εγγεγραμμένη η Αρκουλή Μαρία, όνομα συζύγου Αθανάσιος, όνομα πατρός Νικόλαος Δράγαζης.

–Δραγάτης ή Δραγάτσης ή Δραγάτζης: Επίθετο-παρατσούκλι. Δραγάτης (στα σλάβικα Dragan) σημαίνει αγροφύλακας, επιστάτης ή ίσως dragante = ναυτικός όρος άκρο-πρύμνιο..

–1826. Σε διαθήκη στις 6 Ιανουαρίου 1826 αναφέρεται ο Παναγιώτης Δραγάτης.

–1826. Υπογράφων ως έφορος Λευκών στις 29 Δεκεμβρίου 1826 ο Ανδρέας Δραγάτης.

–1827. Στις 24 Νοεμβρίου 1827. Δημογέροντας Λευκών ο Ανδρέας Δραγάτης.

–1829. Ο Σκευοφύλαξ Λευκών Δραγάτζης απαντάται σε έγγραφο το 1829.

–1844. Σε εκλογικό κατάλογο στις 18 Μαρτίου 1844, του Δήμου Νάουσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο 49χρονος γεωργός Δραγάτης Ελευθέριος, ο 50χρονος γεωργός Νικόλαος Δραγάτης.

–1872. Το 1872 γεννιέται ο Δραγάτης Ιωάννης του Εμμανουήλ γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1895. Το 1895 γεννιέται ο Δραγάτης Εμμανουήλ του Ιωάννη γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1898. Σε Λογοδοσία του 1898, του Συνδέσμου των εν Λαυρίω, Αθήναις περιχώροις και Πειραιει ΠΑΡΙΩΝ, ο ελεγκτής του Συνδέσμου, Ματθ. Δραγάτης.

–1898. Το 1898 γεννιέται ο Δραγάτης Ανδρέας του Σπυρίδωνα γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1900. Το 1900 γεννιέται ο Δραγάτης Γεώργιος του Στυλιανού γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1900. Το 1900 γεννιέται ο Δραγάτης Βασίλειος του Δημητρίου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1902. Το 1902 γεννιέται ο Δραγάτης Ιωάννης του Σπυρίδωνα κτίστης κάτοικος Παροικιάς.

–1903. Το 1903 γεννιέται ο Δραγάτης Ιωάννης του Δημητρίου έμπορος κάτοικος Παροικιάς.

–1907. Το 1907 γεννιέται ο Δραγάτης Χαράλαμπος του Εμμανουήλ γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1907. Το 1907 γεννιέται ο Δραγάτης Εμμανουήλ του Δημητρίου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1907. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 25χρονος αρτοπώλης Εμμανουήλ Παν. Δραγάτης, έγγαμος. Έδωσε όρκο στις 30 Ιανουαρίου 1907.

–1908. Στις 10 Δεκεμβρίου 1908 ο 25χρονος αρτοποιός από την Πάρο Εμμανουήλ Δραγάτσης του Παναγιώτη και της Κατήγκως Πατέλη παντρεύεται στην Ερμούπολη την 21χρονη από την Σύρου Μαρίας Μεντρινού, του Μηνά και της Θεολογίνης.

–1909. Το 1909 γεννιέται ο Δραγάτης Κωνσταντίνος του Ιωάννη γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1909. Το 1909 γεννιέται ο Δραγάτης Νικόλαος του Δημητρίου γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1912. Το 1912 γεννιέται ο Δραγάτης Δημήτριος του Στυλιανού γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1913. Νικόλαος Σπυρ. Δραγάτης, στρατιώτης. Γεννήθηκε στην Παροικιά. Απεβίωσε από μηνιγγίτιδα στις 12 Ιανουαρίου 1913 στο στρατιωτικό θεραπευτήριο της Γευγελής [σήμερα ανήκει στη Βουλγαρία].

–1917. Δραγάτη Ελένη, όνομα συζύγου: Ιωάννης, Κύριο όνομα και επώνυμο πατρός: Δ. Πάσσος. Έτος γέννησης: 1917. Επάγγελμα: οικοκυρά.

–1919. Οπλίτης κατά την περίοδο 1919-1922 ο Δραγάτης Κωνσταντίνος.

–1925. Το 1925 γεννιέται ο Δραγάτσης Σπύρος του Ανδρέα γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1946. Στην εφημερίδα Φωνή της Πάρου συνήθιζαν οι παριανοί της Αθήνας και του Πειραιά, να βάζουν διαφήμιση για να προσελκύσουν τους συμπατριώτες τους στα μαγαζιά τους, ένα από αυτά τα μαγαζιά το 1946 ήταν το «Εργοστάσιον αργυροχρυσοχοΐας και εκκλησιαστικών σκευών του Ιωάννη Ν. Δραγάτση στην οδό Αγίας Φιλοθέης 7 Βαπαρά την Μητρόπολην».

–1949. Σε φωτογραφεία του 1949 διακρίνεται ο Γιάννης Δραγάτης, με παραδοσιακή ενδυμασία, στην αγορά της Παροικιάς.

–1950. Στον εκλογικό κατάλογο της Κοινότητας Παροικιάς στις 17 Μαΐου 1950 είναι εγγεγραμμένη η Δραγάτη Ελένη (γεν. 1917), όνομα συζύγου Ιωάννης, όνομα πατρός Δ. Πάσσος.

–1959. Σε εκδήλωση του εμπορικού συλλόγου στον Άγιο Φωκά το 1959, διακρίνεται η Μαρία Δραγάτη.

–1964 Στην Παροικιά Γεώργιος Δραγάτης.

–1966. Σε Φωτογραφεία του 1966 διακρίνεται η νεαρή Βούλα Δραγάτη.

–Δρακάκης: Παράγωγο του Δράκου με υποκοριστικό. Σύμφωνα με τον καθηγητή Νίκο Αλιπράντη, οι Καζανόβα της Πάρο φέρουν σήμερα το επώνυμο Δρακάκης.

–1782. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 65χρονος γεωργός Βασίλειος Δρακάκης (γεν. 1782).

–1784. Στον εκλογικό κατάλογο Δραγουλά του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 63χρονος εργάτης Δρακάκης Γεώργιος (γεν. 1784).

–1794. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 53χρονος γεωργός Ιωάννης Γ. Δρακάκης (γεν. 1794).

–1799. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 48χρονος εργάτης Δημήτριος Ιωάνν. Δρακάκης (γεν. 1799).

–1801. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 46χρονος γεωργός Ιωάννης Μ. Δρακάκης (γεν. 1801).

–1807. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 40χρονος γεωργός Γεώργιος Μ. Δρακάκης (γεν. 1807).

–1810. Στον εκλογικό κατάλογο του Δήμου Μάρπησσας το 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 37χρονος εργάτης Δρακάκης Ιωάννης (γεν. 1810). Απεβίωσε το 1849.

–1810. Ομολογία προεστώτων Λευκών, 1810, 13 Μαρτίου. «Οι προεστώτες των Λευκών Ιωάννης Βλασαμής, Ανδρέας Ραγκούσης, Βασίλειος Χανιώτης, ο ιερέας Νικόλαος Παντολέων που γράφει στο όνομά του μαστρο Γεωργίου Δρακάκη, και ο Αρκάς Νικόλαος, ο γράψας και το έγγραφο, ομολογούν και φανερώνουν ότι έστειλαν τον κοινόν αποκόφτην κυρ Μοσχονά Χανιώτη και ετήμασε θεόψυχα όλα τα πράγματα του μακαρίτου Αντωνίου Κατζαούνη και της γυναίκας του Κρεούζας. Τα εκτίμησε δε για 440 γρόσια. (Παριανά 81).

–1810. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 37χρονος γεωργός Γεώργιος Β. Δρακάκης (γεν. 1810).

–1814. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 33χρονος γεωργός Νικόλαος Μ.Δρακάκης (γεν. 1814).

–1816. Ο χωροεπίσκοπος Ναούσης Δρακάκης υπογράφει «καγκελλαρικό» έγγραφο «επιβεβαιωμένο» από τον δραγουμάνο του Στόλου Μιχαήλ Μάνου στις 30 Αυγούστου 1816

–1816. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 31χρονος γεωργός Γεώργιος Ι. Δρακάκης (γεν. 1816).

–1817. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 32χρονος γεωργός Γεώργιος Ι. Δρακάκης (γεν. 1817).

–1820. Ο ιερέας εκ Λευκών Γεώργιος Δρακάκης, σκευοφύλαξ και Σακελλίου υπογράφει έγγραφο ομολογίας Λευκών στις 15 Φεβρουαρίου 1820.

–1822. Στον εκλογικό κατάλογο Λευκών του 1847 είναι εγγεγραμμένος ο 25χρονος γεωργός Γεώργιος Ι. Δρακάκης (γεν. 1822) και ο 25χρονος γεωργός Ιωάννης Β. Δρακάκης (γεν. 1822).

–1824. Ο σκευοφύλαξ Γεώργιος Δρακάκης υπογράφει το πρακτικό εκλογής των «εκλεκτών» των Λευκών στις 18 Σεπτεμβρίου 1824.

–1825. Ο σκευοφύλαξ Γεώργιος Δρακάκης υπογράφει αναφορά των κατοίκων Λευκών στις 5 Νοεμβρίου 1825, που αφορά στον ιερέα Νικόλαο Παντελαίο.

–1831. Ο σκευοφύλαξ Γεώργιος Δρακάκης αναφέρεται σε κατάλογο στις 8 Φεβρουαρίου 1830.

–1843. Το 1843 γεννιέται στις Λεύκες ο Δρακάκης Μιχαήλ του Ιωάννη. Ήταν εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

–1846. Το 1846 γεννιέται στις Λεύκες ο Δρακάκης Νικόλαος του Ιωάννη. Ήταν εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

–1849. Το 1849 γεννιέται στις Λεύκες ο Δρακάκης Γεώργιος του Νικολάου. Ήταν εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

–1850. Το 1850 γεννιέται στις Λεύκες ο Δρακάκης Γεώργιος του Δημητρίου. Ήταν εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

–1851. Το 1851 γεννιέται στις Λεύκες ο Δρακάκης Εμμανουήλ του Ιωάννη. Ήταν εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

–1854. Το 1854 γεννιέται στις Λεύκες ο Δρακάκης Γεώργιος του Ιωάννη. Ήταν εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

–1864. Το 1864 γεννιέται στις Λεύκες ο Δρακάκης Περικλής του Νικολάου. Ήταν εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

–1867. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γεννησης 1867. Δρακάκης Ιωάννης του Νικολάου.

–1869. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1869 ο Δρακάκης Κωνσταντίνος του Βασιλείου.

–1870. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1870 ο Δρακάκης Ιωάννης του Νικολάου.

–1872. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1872 ο Δρακάκης Εμμανουήλ του Νικολάου.

–1873. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1873 ο Δρακάκης Χριστόδουλος του Γεωργίου και ο Δρακάκης Ιωάννης του Βασιλείου.

–1874. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1874 ο Δρακάκης Ιωάννης του Μιχαήλ.

–1875. Σε εκλογικό κατάλογο του Δήμου Ύριας του 1875, υπάρχει εγγεγραμμένος ο 24χρονος Δρακάκης Γεώργιος του Δημήτριου και ο Δρακάκης Γεώργιος του Νικολάου, γεωργοί, αλλά και ο Δρακάκης Γεώργιος του Ιωάννη, υπηρέτης 28 χρονών. Ο 23χρονος Εμμανουήλ Δρακάκης του Ιωάννη γεωργός και ο Δρακάκης Ιωάννης του Μιχαήλ 64 ετών γεωργός.

–1875. Σε εκλογικό κατάλογο του 1875, του Δήμου Μάρπησσας (της επαρχίας Νάξου), υπάρχει εγγεγραμμένος ο Δρακάκης Εμμανουήλ του Ιωάννη 32 ετών εργάτης.

–1876. Το 1876 γεννιέται ο Δρακάκης Ιωάννης του Μιχαήλ γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1876. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1876 ο Δρακάκης Σπυρίδων του Γεωργίου, ο Δραάκης Γεώργιος του Βασιλείου και ο Δρακάκης Γεώργιος του Νικολάου.

–1876. Σε πίνακα των γάμων που τελέστηκαν το έτος 1876 στις Λεύκες αναφέρεται ότι ο 27χρονος Γ. Πιτζηλαίος του Ιωάννη και της Μαργαρίτας να νυμφεύεται την 20χρονη Κυριακή Δρακάκη του Δημητρίου και της Αικατερίνης.

–1878. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1878 ο Δρακάκης Αθανάσιος του Νασιλείου και ο Δρακάκης Αντώνιος του Νικολάου.

–1879. Γεννιέται στις Λεύκες ο Νικόλαος Δρακάκης ο επονομαζόμενος Κεράς, σύζυγός του η Καλυψώ Ζησιμοπούλου (1881) και τέκνα τους ο Γεώργιος (1908), ο Μιχαλάκης (1913), η Σμαραγδή (1918), η Ανδριανή (1918) και ο Κωνσταντής (1920).

–1880. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1880 ο Δρακάκης Αντώνιος του Νικολάου.

–1882. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1882 ο Δρακάκης Εμμανουήλ του Μιχαήλ.

–1884. Εγγεγραμμένοι στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1884 ο Δρακάκης Δημήτριος του Γεωργίου και ο Δρακάκης Δημήτριος του Νικολάου.

–1886. Δρακάκης Γεωργίου Ιωάννης και ο Δρακάκης Εμμανουήλ του Γεωργίου. Έτος γέννησης του 1886 στις Λεύκες. Εγγεγραμμένος στο Μητρώο των Αρρένων της Κοινότητας Λευκών.

–1887. Στα δημοτολόγια Ερμούπολης είναι εγγεγραμμένος ο παριανός 45χρονος εργάτης Βασίλειος Γ. Δρακάκης, έγγαμος. Έδωσε όρκο στις 27 Ιανουαρίου 1887.

–1890. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1890 στις Λεύκες ο Δρακάκης Βασίλειος του Γεωργίου.

–1893. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1893 στις Λεύκες ο Δρακάκης Δημήτριος του Γεωργίου, εγγεγραμμένος στον εκλογικό κατάλογο Αγγεριάς του 1952.

–1895. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1895 στις Λεύκες ο Δρακάκης Νικόλαος του Ιωάννη.

–1896. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1896 στις Λεύκες ο Δρακάκης Νικόλαος+ του Ιωάννη και ο Δρακάκης Νικόλαος του Ιωάννη.

–1897. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1897 στις Λεύκες ο Δρακάκης Μάρκος του Γεωργίου ο οποίος έπεσε υπέρ πατρίδος κατά την περίοδο 1919-22.

–1898. Γεννιέται ο Γεώργιος Δρακάκης του Νικολάου και της Καλυψώς. Σύζυγός του η Μαρίκα. Τέκνα τους ο Νικόλαος (1937) και ο Μιχάλης (1944).

–1898. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1898 στις Λεύκες ο Δρακάκης Κωνσταντίνος του Γεωργίου.

–1901. Το 1901 γεννιέται Δρακάκης Κωνσταντίνος του Γεωργίου, εγγεγραμμένος στον εκλογικό κατάλογο Αγγεριάς του 1952.

–1901. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1901 στις Λεύκες ο Δρακάκης Νικόλαος του Περικλή.

–1902. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1902 στις Λεύκες ο Δρακάκης Ανδρέας του Περικλή.

–1903. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1903 στις Λεύκες ο Δρακάκης Εμμανουήλ του Ιωάννη.

–1905. Το 1905 γεννιέται Δρακάκης Αντωνίου του Γεωργίου, εγγεγραμμένος στον εκλογικό κατάλογο Αγγεριάς του 1952.

–1905. Το 1905 γεννιέται ο Δρακάκης Μιχαήλ του Ιωάννη γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1907. Το 1907 γεννιέται Δρακάκης Ιωάννης του Γεωργίου, εγγεγραμμένος στον εκλογικό κατάλογο Αγγεριάς του 1952.

–1907. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1907 στις Λεύκες ο Δρακάκης Πέτρος του Περικλή.

–1908. Γεννιέται το 1908 ο Γεώργιος Δρακάκης του Νικολάου και της Καλυψώς.

–1909. Εγγεγραμμένος στο μητρώο Αρρένων της Κοινότητας Λευκών Πάρου το έτος γέννησης 1909 στις Λεύκες ο Δρακάκης Εμμανουήλ του Ιωάννη γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1913. Γεννιέται το 1913 ο Μιχαλάκης Δρακάκης του Νικολάου και της Καλυψώς.

–1913. Το 1913 γεννιέται ο Δρακάκης Ανάργυρος του Ιωάννη γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1918. Γεννιέται το 1918 η Σμαραγδή (Μαγδαληνή) Δρακάκη του Νικολάου και της Καλυψώς. Με τον πρώτο σύζυγό της Νικόλαο Ξυνίδη απέκτησε τον Στάθη και με τον δέυτερο σύζυγό της Χρήστο Κυριάκη απέκτησε τον Αναστάση.

–1918. Γεννιέται το 1918 η Ανδριανή Δρακάκη του Νικολάου και της Καλυψώς. Σύζυγός της ο Παντζής Ηλίας. Τέκνα τους η Φώτω (1945), η Νίκη (1947) και ο Δημήτριος Η. Παντζής (1949).

–1920. Γεννιέται το 1920 ο Κωνσταντής Δρακάκης του Νικολάου και της Καλυψώς.

–1923. Το 1923 γεννιέται ο Δρακάκης Γεώργιος του Ιωάννη γεωργός κάτοικος Παροικιάς.

–1925. Το 1925 γεννιέται ο Δρακάκης Κωνσταντίνος του Νικολάου εθελοντής κάτοικος Παροικιάς.

–1925. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά αρχοντικά στο κάστρο της Παροικιάς είναι η οικία Καζανόβα.

Όπως μαρτυρεί το χρονολογημένο οικόσημο το κτίσμα ανεγέρθη το 1614 από τον Αγγελέτο Καζανόβα.

Ο Αγγελέτος Καζανόβας μας είναι γνωστός από το 1578. Υπήρξε ιδιοκτήτης της Ευαγγελίστριας και του Προφήτη Ηλία, ό οποίος, στις 29 Νοεμβρίου 1578, το αφιέρωσε μαζί με διάφορα κτήματα, στη μονή του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου της Πάτμου με τον όρο να γραφούν τα ονόματα, το δικό του και της μάνας του, στο «βραβείον» της Μονής για να μνημονεύονται».

Ο Σταματελάκης Ζαννή Καμπάνης, πιθανός απόγονοι των Καζανόβα, ήταν ο ιδιοκτήτης του αρχοντικού στο Κάστρο κατά τον 19ο αιώνα. Σύζυγός του η Μαριώ Καμπάνη το γένος Μαργιαδάκη. Το ζεύγος Καμπάνη απέκτησε μια κόρη την Αικατερίνη η οποία είχε μείνει γεροντοκόρη. Το παρωνύμιο της Αικατερίνης Καμπάνη ήταν κολώνα λόγο του ύψους της, γι αυτό εθεωρείτο «το σπίτι της κολώνας»

Το 1925 περίπου, το αρχοντικό αγοράστηκε από ένας δημιουργικό Λευκιανό, τον Ιωάννη? Δρακάκη με το παρωνύμιο Κεράς γιατί πουλούσε και κεριά αλλά κυρίως πουλούσε σανίδες και δοκάρια.

Μετά τον θάνατό του το σπίτι κληρονομήθηκε από τον γιό του Μιχαλάκη Δρακάκη ο οποίος ήταν γενικός κληρονόμος, ο οποίος όμως πέθανε μικρός στον πόλεμο. Πριν φύγει για το μέτωπο, ο Μιχαλάκης Δρακάκης έγραψε το ακίνητο στην αρραβωνιαστικιά του Χάιδω Λεοντή. Στη συνέχεια ο επάνω όροφος περιήλθε στην οικογένεια Δρακάκη και ο μεσαίος στην οικογένεια Λεοντή.

Σήμερα οι ιδιοκτήτες τους είναι η Αδριανή Δρακάκη στον όροφο, ο μεσαίος όροφος στην Φλώρα Λεοντή και το κάτω μέρος στον Μικέ Λεοντή.

ΥΓ. Ο Ιωάννης Δρακάκης (Κεράς) είχε αγοράσει πριν το 1920 το αρχοντικό Ναυπλιώτη στο Κάστρο Παροικιάς.

–1930. Σε φωτογραφία του Δημοτικού Σχολείου Παροικίας του 1930, διακρίνεται η μαθήτρια Ανδριανή Δρακάκη.

–1932. Το 1932 γεννιέται η Δρακάκη Όλγα του Δημητρίου που είναι εγγεγραμμένη στον εκλογικό κατάλογο Αγγεριάς του 1954.

–Δρακόπουλος: Σύνθετο επώνυμο, ο υιός του Δράκου ή ο μικρός δράκος.

–1833. Σε κατάλογο της εν Παροίκια Ελληνοδιδακτικής Σχολής μαθητευόντων παιδιών στις 28 Απριλίου 1833 αναφέρεται ο Ι. Δρακόπουλος.

–Δρέττας:

–17^ος αι. Οικία των αδερφών Δρέττα στην Παροικιά, 17ος αιώνας.

–1931. Σε ομαδική φωτογράφιση στην Παροικιά το 1931 διακρίνεται η Ελένη Δρέττα.
–1953. Στον εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1953 είναι εγγεγραμμένες οι αδερφές Δρέττα Χάϊδω και Δρέττα Ελένη του Εμμανουήλ κάτοικοι Παροικιάς.

–Δρίτσας ή Δρίτζας:

–1830. Έγγραφο του λιμενάρχη Πάρου – Αντιπάρου Δ. Δρίτζα προς τον πλοίαρχο Ιωάννη Σάρδη για το πλοίο του «Η Αφροδίτη» στις 11 Αυγούστου 1830. Το υπογράφουν ο τοποτηρητής Δ. Κιοσσές και ο Γραμματέας Α.Δ. Χαμάρτος.

–Δρόσος: Βυζαντινό επώνυμο. Στην Πάρου η οικογένεια ήρθαν ως πρόσφυγες από τον Γέροντα της Μικρά Ασία. Επώνυμο παρωνύμιο. Η ιστορία της οικογένειας Δρόσου λέει ότι ο Γιώργος και η Βασιλική Δρόσου απέκτησαν 11 παιδιά, ένα από αυτά, ο Γιάννης με την μητέρα του ήρθαν στις Λεύκες της Πάρου.

Ο Ιωάννης Δρόσος γεννήθηκε στο χωριό Γέροντας της Επαρχίας Σωκίων του νομού Αϊδινίου στη Μικρά Ασία. Ο Γέροντας βρίσκεται στα παράλια της Μικράς Ασίας απέναντι από τη Σάμο. Ήταν ένα κεφαλοχώρι πολύ εύφορο και πλούσιο, όπως άλλωστε και όλα τα παράλια της Μικράς Ασίας. Οι κάτοικοι του, Έλληνες στην πλειοψηφία τους, ήταν οι περισσότεροι άποικοι από την Σάμο. Η καθημερινή ζωή τους κυλούσε ειρηνικά και δημιουργικά.

Ονομαστές στο χωριό, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Σώκιας ήταν οι οικογένειες Δρόσου και Ανδριανού τόσο για τις επαγγελματικές οικονομικές τους δραστηριότητες, όσο και για το πολιτικό και θρησκευτικό τους ενδιαφέρον για τα προβλήματα της ελληνικής κοινότητας.

Με την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 ο Ιωάννης Δρόσος μαζί με την οικογένεια του πέρασε αρχικά στη Σάμο. Από εκεί όλα τα μέλη της οικογένειας του πήγαν στην Καβάλα όπου και μαζί με μερικούς ακόμη συγχωριανούς τους έχτισαν τον Νέο Γέρνοτα, ένα μικρό χωριό έξω από την Καβάλα. Ο ίδιος όμως εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Πάρο και συγκεκριμένα στις Λεύκες.

Αγάπησε την Πάρο σαν τη δική του πατρίδα, αλλά και οι Παριανοί τον αγάπησαν πάρα πολύ.

Στις Λεύκες παντρεύτηκε την Κυριακή Ραγκούση το γένος Δεσύλλα (απεβίωσε σε ηλικία 87 ετών, στις 28 Ιανουαρίου 1990) και απέκτησαν τρία παιδιά: την Νικολέττα, τον Γιώργο και την Βασιλική.

Η κυριότερη απασχόλησή του ήταν η ακλλιέργια και εμπορεία καπνού, ενώ παράλληλα διατηρούσε και το καφενείο του χωριού για αρκετά χρόνια.

Λίγο μετά την απελευθέρωση από τη Γερμανική Κατοχή, το 1948, πήγε στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1965 σε ηλικία 67 ετών.

–1898. Εγγραφή στα δημοτολόγια Λευκών το έτος 1898.

–1928. Το 1928 γεννιέται ο Δρόσος Βασίλειος του Νικολάου αλιεύς κάτοικος κοιν. Παροικιάς.

–1950. Στον εκλογικό κατάλογο Παροικιάς του 1950 είναι εγγεγραμμένος ο Δρόσος Βασίλειος του Νικολάου αλιεύς κάτοικος κοιν. Παροικιάς.

–Δρούμπης:

–1839. Στις 24 Ιουλίου 1839 αναφέρεται ο Σακελλάριος Νάουσας Ιωάννης Ραγκούσης ως αγοραστής χωραφιού από τον Ευστράτιο Δρούμπη, γεωργό στον Αμπελά.

–Δρύλης ή Δρύλλης:

–Το αρχοντικό του Σιόρ Συμεών Δελαγραμμάτη βρίσκεται στην Τρίτη Βρύση του Μαυρογένη. Κληροδοτήθηκε στο γιο του Νικόλαο Δελαγραμμάτη και ο οποίος στην πάροδο του χρόνου το εκληροδότησε στις δυο από τις κόρες του, Μαρινιώ Ζάννου και Ελέγκω Αργυροπούλου. Χωρίστηκε στη μέση λόγω της εκτάσεώς του και αποτέλεσε δύο κατοικίες. Σήμερα η μία ανήκει στην οικογένεια Δρύλη και η άλλη στην οικογένεια Ανδριανής Πατέλη.

–1934. Διδάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Παροικιάς κατά την περίοδο 1934-47 ο Ιωάννης Β. Δρύλλης.

–Davitdi: Καθολική οικογένεια της Νάουσας.

–1672. Σε αίτημα των παριανών προς τον προϊστάμενο της γαλλικής επαρχίας Πατέρα της Καθολικής Εκκλησίας Jacques Dinet για να ζητήσουν πατέρες της καθολικής εκκλησίας να έρθουν στην Πάρο. «Ταπεινοπρεπώς παρακαλούμεν την πανοσιώτη σας, ωσάν προηγούμενος οικουμενικός και πατριάρχης της αγίας και υπέρ ενδόξου συντροφιάς υου ιησού να συγκλύνη εις το να μας έλθουν ωδε εις τον τόπον μας πατέρες δια να κατοικήσουν εδώ έως εις τα άλλα νησιά δια να ημπορέσωμεν και ημείς να λάβωμεν εκείνη την βοήθειαν και ωφέλειαν της ψυχής μας μαζί κα την επιστήμην δια τους μεταγεναστέρους μας, επειδή ξεύρωμεν καλότατα ότι πως η πανοσιώτησας και η τρισκία της όλα ο σκοπός και ο πόθος άλλο δεν είναι εις όλα τα πάντα μόνον να γυρέψετε την μεγαλύτερην δόξα του Θεού και της σωτηρίας των ψυχών εις κάθε τόπον όπου ευρίσκονται…»

Πάρος: εν έτι σωτήριω 1672 εν μήνι μαίω (29) εις το παλαιόν: + Ταπεινός Μητροπολίτης Παροναξίας Μελέτιος.

Το πιο πάνω αίτημα υπογράφουν χριστιανοί, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατοίκων της Νάουσας μεταξύ άλλων και ο Cortanti Davitdi.

–D’ Anjou:

–1641. Ιησουίτης ιερομόναχος Νάουσας από την Γαλλία 1592-1648. Ο π. Ιάκωβος D' Anjou συνέδεσε το όνομά του με τους Ιησουίτες στην Πάρο, ο οποίος λειτούργησε από το 1641 έως και το 1648. Ο π. D' Anjou γεννήθηκε στην πόλη Gien του διαμερίσματος Loiret της Γαλλίας, το 1592. Ο ιερομόναχος πέθανε στην Σμύρνη στις 28-3-1649.

Φτάνοντας στη Νάουσα από τη Νάξο τις πρώτες μέρες του 1641, ο Ιάκωβος d’ Anzou προετοίμασε και έστειλε στον προϊστάμενο του στο Παρίσι Ιάκωβο Dinet μια εκτενή έκθεση για το νέο τύπο της αποστολής του. Η έκθεση του αυτή με ημερομηνία 24 Φεβρουαρίου 1641, δημοσιεύτηκε από τον επίσης ιησουίτη και ιστορικό Αύγουστο Carayon στην πραγματεία του για τη δράση της μοναχικής του κοινότητας στους ελληνικούς τόπους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το εδάφιο αυτό έχει σε ελληνική μετάφραση από το γαλλικό πρότυπο, ως εξής:

«Στη Νάουσα υπάρχει μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας η οποία βρίσκεται στην κεντρική εκκλησία των Ελλήνων. Ο λαός έχει την καλή συνήθεια να επισκέπτεται καθημερινά. Κατά την παράδοση, η εικόνα αυτή ήρθε μόνη της στην Πάρο την εποχή της εικονομαχίας, οδηγούμενη από τι θεό και τους αγίους αγγέλους του. Όσοι ζούσαν τότε την είδαν να κινείται πάνω στα κύματα και να βγαίνει στην ακτή της Νάουσας ενώ φυσούσε σφοδρός άνεμος.

Ο τότε κυβερνήτης της πόλης διέταξε να τη μεταφέρουν με ευλάβεια στο διοικητήριο και να παραμείνει εκεί έως ότου κτίσει ναό άξιο της βασίλισσας των αγγέλων. Επειδή όμως η εικόνα δεν ήθελε τον τόπο όπου έκτιζαν εκκλησία, τα εργαλεία μεταφέρονταν με θαυμαστό τρόπο στο σημείο που είχε εκλέξει η ίδια. Εκεί της έκτισαν εκκλησία. Το ξύλο της εικόνας φαίνεται να είναι άφθαρτο, ενώ η κορνίζα στην οποία φυλάσσεται έχει σαπίσει τέσσερις φορές.

Θα αρκεστώ στην περιγραφή ενός των πολλών θαυμάτων που έκανε η εικόνα αυτή. Μου το αφηγήθηκαν αξιόπιστα πρόσωπα που το είδαν με τα ίδια τους τα μάτια.

Πριν από εικοσιπέντε περίπου χρόνια, ο Αλή πασάς (Allain Bacha), αρχιστράτηγος των τουρκικών δυνάμεων, ζήτησε από όλους τους νησιώτες να του δώσουν στο χέρι το φόρο που κατέβαλαν στο σουλτάνο. Επειδή αρνήθηκαν, προτιμώντας κατά τη συνήθειά τους να τα στείλουν απευθείας στην Υψηλή Πύλη, ο Αλής αποφάσισε να καταστρέψει όλα τα νησιά που θα αντιστέκονταν στην εντολή του.

Άρχησε από τη Σύρα που βρίσκεται κοντά στην Πάρο. Αφού επιτέθηκε εναντίον της με πολλές γαλέρες, κρέμασε τον επίσκοπο και μερικούς πρόκριτους. Πήρε 200-300 αιχμαλώτους, κατέστρεψε το Κάστρο και έκαψε τους μύλους και μερικά σπίτια. Έφυγε αφήνοντας έρημο το νησί.

Ενώ ετοιμαζόταν να κάνει το ίδιο στην Πάρο, οι φτωχοί κάτοικοι της έτρεξαν καταφοβισμένοι στην Παναγία επικαλούμενοι τη βοήθειά της. Στους δρόμους , στις πλατείες, στα σπίτια και τις εκκλησιές δεν ακούγονταν παρά κραυγές και θρήνοι.

Όταν φάνηκαν οι γαλέρες του πασά, ο λαός που είχε στραμμένα τα μάτια στο πέλαγος, άρχισε να φωνάζει: «Θεοτόκε Παναγία, βοήθησέ μας. Θεοτόκε Παναγία φύλαξέ μας». Και, ω του θαύματος! Συγκινηθείσα από τις κραυγές τους, η Παναγία έστειλε φοβερή καταιγίδα που σκόρπισε τις γαλέρες και τα άλλα πλοία του τύραννου. Ο ίδιος ομολογούσε ότι ουράνια δύναμη τον εμπόδισε να διαπράξει το κακό που ήθελε. Οι παριανοί σώθηκαν χάρη στην επέμβαση της Παναγίας.

Κοντά στη Νάουσα υπάρχει μια εκκλησούλα που ανακαλύφθηκε τυχαία πριν μερικά χρόνια. Ο Νικηφόρος, Έλληνας μητροπολίτης Νάξου και Πάρου, έφερε από την Κωνσταντινούπολη ένα Τούρκο γενίτσαρο που ήταν ηλικιωμένος και πολύ καλών ηθών.

Ενώ βρίσκονταν στη Νάουσα με το μητροπολίτη, είδε στον ύπνο του ένα πολύ σεβαστό πρόσωπο που του είπε πως αν το ακολουθούσε θα του έδειχνε τη θέση ενός άγνωστου εξωκλησίου. Όταν ξύπνησε αφηγήθηκε το όνειρο του στο Νικηφόρο. Μαζί με άλλους ξεκίνησαν για να ανακαλύψουν το εξωκλήσι που βρήκαν χωμένο στη γη. Σήμερα είναι από τα πιο όμορφα ιερά του νησιού».

–D’Arras: Πατριδωνύμιο του καθολικού ηγούμενου της Νάουσας τον 17^ο αιώνα. Ιωάννη Φραγκίσκου D’Arras (Από το Αρράς της Γαλλίας)

–1676. Στις 29 Ιουνίου 1676. Ο πρώτος θεμέλιος λίθος ετέθη υπό του Γιαννάκη Γεράρδη υποπρόξενου των Γάλλων στην Πάρο παρουσία του εφημέριου Λεονάρδου Φρέρη και του ιερέως Δομίνικου Κρίσπη, πλείστων ελλήνων παπάδων, των δοκίμων της πόλεως και των πλειστών κατοίκων, ο ηγούμενος Ιωάννης Φραγκίσκος από το Αρράς (D’Arras) εποίησε μικρό λογίδιον. (πρόκειται για την ανακατασκευή της Μονής του Αγίου Αθανασίου στη Νάουσα από τους καθολικούς Μοναχούς)

–De Noja: Καταγογή από την Νότιο Ιταλία. Υπήρξε ο Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νάξου και Πάρου και αργότερα Αρχιεπίσκοπος Πάρου.

–1504, Ροβέρτος De Noja, καθολικός αρχιεπίσκοπος Νάξου και Πάρου από τις 15 Αυγούστου 1504. Της 31 Οκτωβρίου 1504 ονομάστηκε αρχιεπίσκοπος Πάρου, μόνο. Άνηκε στο τάγμα των Δομινικανών και ήταν πρώην αρχιεπίσκοπος της Acerra, της νότιας Ιταλίας. Πέθανε το 1515.

–De Riom: Γαλλικής καταγωγής.

–1677. Ο αρχηγός της ιεραποστολής των Καπουτσίνων στη Νάουσα Σεραφείμ De Riom έστειλε έκθεση με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Νάουσα στις 20 Ιουλίου 1677 στον ηγούμενο της μονής Καπουτσίνων στη Νάξο «Εν ονόματι του Κυρίου ημών ποιούμαι έναρξιν πιστής εκθέσεως των κατά την εν Ναούση άφιξιν του πασά Σαρδάρ συμβάντων. Εμάθατε βεβαίως, αιδεσιμότατε μοι πάτερ, ότι ο Σαρδάρ κατέπλευσεν εις Νάουσαν τη 20 Ιουλίου συνοδευόμενος υπό 25 γαλέρων. Μαθών ούτος ότι επι της νήσου ταύτης ευρίσκοντο εκατόν περίπου λεβέντες εκ Δύσεως, διαμοίρασε το στράτευμα του, αφήκε δύο γαλέρας εδώ εις Νάουσαν, απέστειλεν ετέρας δύο εις το στενόν της Αντιπάρου, τρείς εις Κέφαλον και το επίλοιπον του στόλου του εις Παροικία, προς τον σκοπόν να παρακωλύση την γαλιόταν και τους λεβέντες του καπιτάν Αντώνη από του να διαφύγωσιν. Την γαλιόταν ταύτην εύρον πλησίον της Παροικιάς έν τινι κολπίσκω εφωδιασμένην δια παντός είδους πολεμοφοδίων και ζωοστροφών, καθόσον οι λεβέντες ατής δεν έσχον το θάρρος ούτε τα όπλα των να παραλάβωσι μεθ’ εαυτών εις τα όρη όπου επί ματαίω προσεπάθουν να κρύπτωνται εν τοις σπηλαίοις και τοις βαράθροις. Ο Σαρδάρ, θέλων επιμόνως να συλλάβη αυτούς, ηνάγκασε τους χωριανούς της νήσου ταύτης, δια ραβδισμών πιπτόντων επί των ράχεων αυτών ως χάλαζα, να εξέλθωσι και, δια δέκα κυνών, ερευνήσωσι και εκβάλωσι ους λεβέντας από τα κρυσφύγετα αυτών και τους φέρωσιν ενώπιόν του εν τη γαλέρα. Εν τούτου δεν κατώρθωσαν να εύρωσι τον αρχηγόν των πειρατών, ον ο Σαρδάρ επιμόνως ήθελε ζώντα ή νεκρόν. Ούτος εφρόντισε να κρυβή τόσον ασφαλώς ώστε ν’ αποφύγη την ορμήν των Ναουσαίων, οίτινες πολλούς κόπους κατέβαλον προς ανεύρεσιν και σύλληψιν αυτού.

Η ορμή του λαού τούτου, συνοδευομένου μακρόθεν εις τα όρη υπό τινών γενιτσάρων, έφθασε και περειτέρω. Ηθέλησε να ερευνήση εν απάσαις ταις οικίας της Ναούσης άνευ εξαιρέσεως, ηνέωξε και αυτούς τάφους προς έρευναν. Εννοείται ότι και ο ημέτερος οίκος δεν εξηρέθη, αλλ’ εξηρευνήθη υπό δέκα Τούρκων και των κατοίκων της Κωμοπόλεως. Κατά πρώτον ήλθον μόνοι πέντε Τούρκοι αίτινες παρεβίασαν την θύραν μας. Εις εξ αυτών, ον εξελαβον ως ερχόμενον να με χαιρετίση, μοι κατέφερεν ισχυρότατον γρονθοκόπημα κατά πρόσωπον, ώστε με απώθησεν εις απόστασιν δύο βημάτων. Οι λοιποί τέσσερες παρετήρουν εν τω οίκω μήπως ευρίσκετό τις εν αυτώ κεκρυμμένος προσεπάθησαν δε ν’ ανοίξωσι δι αντίκλειδος τα κιβώτια, εν οις είχομεν προπεφυλαγμένα διάφορα ημών εφόδια αλλά μη δυνηθέντες και μη έχοντες διαταγήν να καταστρέψωσι τι, αφήκαν αυτά ανέπαφα. Δέσαντές με, τότε, με έφερον ενώπιον του Αγά του Σαρδάρ διαμένοντος εν τη οικία του Μιχελέτου, γαμβρού του κ. Νικηφόρου (Γεράρδη), όστις ανηλεώς και με τρόπον φρικώδη έδερε κατ’ εκείνην την ώραν άνδρας τε και γυναίκας δια ροπάλου.

Ο ρηθείς Αγάς, επί παρουσία ενός άλλου, ου τον βαθμόν αγνοώ, με ρώτησε ποιος είμαι. Κατόπιν με ηρώτησε αν είμαι Γάλλος και τω απήντησα καταφατικώς. Συνεπεία δε της απαντήσεως μου ταύτης, με απέλυσε παρευθύς, και επανήλθον εις τον ημέτερον οίκον, τον οποίον εύρον εν ακαταστασία μεγίστη, άνευ όμως μεγάλων ζημιών.

Αλλ’ εν τη απερισκεψία μου και τω συνεχόντι με φόβω, είχον προηγουμένως μεταφέρει εις γειτονικήν τινα οικίαν διάφορα εκκλησιαστικά πράγματα προς διαφύλαξιν ήσαν δε ταύτα παραπετάσματα των ιερών βημάτων και διάφορα άλλα μικρά τεμάχια, ων πάντων η αξία δεν υπερέβαινε τα 6 γρόσια. Οι Τούρκοι, ανακαλύψαντες την κρύπτην, παρέλαβον πάντα ταύτα και απήλθον.

Η τραγωδία αυτή δεν έληξεν εν μια ημέρα. Ο Σαρδάρ βλέπων συντελεσθείσαν την σύλληψιν πάντων των λεβεντών της γαλιότας πλην του αρχηγού αυτών, ωρκίσθη, καθ’ α ελέχθη, ότι εάν δεν τω φέρωσι τον αρχηγόν, θα αιχμαλωτίση πάντας τους άνδρας και θα κατασφάξη τας γυναίκας και τα τέκνα των. Ταύτα ακούσαντες οι ατυχείς κάτοικοι προέβησαν πάλιν, τρις ή τετράκις, εις την εν ταις οικίας έρευναν.

Ο ημέτερος οίκος δεν εξηρέθη της ερεύνης ταύτης. Ο γυναικάδερφος του κ. Γαβριήλ και εις άλλος χωρικός, ενέπνευσαν τι θάρρος εις δέκα Τούρκους να έλθωσι να ανασκαλεύσωσι πάλιν τον οίκον μας.

Οι Τούρκοι ούτοι, ρίψαντες το βλέμμα επί των αντικειμένων τα οποία είχομεν, μοι είπον «βρε παπά, δε μας λές, πώς γίνεται και λες πως είσαι φτωχός αφού έχεις τόσα ρούχας;» Εις ταύτα απήντησα ότι τα κιβώτια ήσαν κενά. «Αχ μωρέ κιντή!...» μοι απήντησεν ο εις, δάκνων πεισματωδώς τον δάκτυλόν του. Τότε παρατηρήσαντες κάτοπτρον τι, ανήκον εις τον βοεβόδαν Παροικιάς Δημήτριον Μανιάτην, με ηρώτησεν εις εξ αυτών. «Τι πράγμα είν αυτό;» «Εικών», τω ειπον. Τότε βλέπων ότι δεν τω έλεγα την αλήθειαν, έσυρε κατά το ήμισυ το γιαταγάνι του, προσποιούμενος ότι δοκιμάζει αν είναι αρκετά κοπτερόν, αλλά περιωρίσθη έως εδώ διέταξε μόνον ένα εκ των συντρόφων του να καταβιβάση το κάτοπτρον και μεταφέρη αυτό εν τη γαλέρα. Υπέστην και τούτο μεθ’ υπομονής, αν και η αξία του κατόπτρου ήτο 15 έως 20 σκούδων.

Τέλος, ο Σαρδάρ, βαρυθυμών ένεκα της μακράς του διαμονής εν Ναούση διότι έμεινεν επί 8 ημέρας, έδωκε το σημείον της αναχωρήδεως. Μηξ δυνηθείς να συλλάβη τον αρχηγόν των πειρατών, παρέλαβε μεθ’ εαυτού 35 λεβέντες, μεταξύ των οποίων και τον ατυχή γυναικάδερφον του Δημητρίου Τζαν Λούκα, και ένα ιερέα. Οι Τούρκοι, ολίγον προ της αναχωρήσεως των, εισήλθον εν τη ημετέρα εκκλησία, κατέστρεψαν το άγιο βήμα, αφήρεσαν το κανδήλιο και το ωόν στρουθοκαμήλου, όπερ εκρέματο άνωθεν αυτού.

Εκ των κατοίκων της κωμοπόλεως ταύτης ολίγοι μεν εκακοποιήθησαν, αλλά και ολίγοι ήσαν οι μη υποστάντες ζημίας, διότι οι Τούρκοι μάλλον προς λαφυραγωγίαν εξήλθον ή σύλληψιν του πειρατού και των λεβεντών αυτού. Ο στόλος απέπλευσε την Παρασκευήν προς το εσπέρας, 27 Ιουλίου κατά το παλαιόν, και διηυθύνθη προς την Σίφνον. Εάν δεν επανέλθη, δυνάμεθα να είπωμεν ότι αι συμφοραί ημών έληξαν…

Της υμετέρας αιδεσιμότατος δούλος

Σεραφείμ

Νάουσα 5 Αυγούστου 1677.

–De Saint-Cosme:

–1641. Ιησουίτης ιερομόναχος το 1641, στη Νάουσα π. Ρενέ de Saint-Cosme. Πέθανε στην Πάρο στις 12 Νοεμβρίου 1647.

–Dhiomatero ή Ντοματαίος ή Τοματαίος: Καθολική οικογένεια της Νάουσας.

Πάρος: εν έτι σωτήριω 1672 εν μήνι μαίω (29) εις το παλαιόν: + Ταπεινός Μητροπολίτης Παροναξίας Μελέτιος.

Το πιο πάνω αίτημα υπογράφουν χριστιανοί, καθολικοί και ορθόδοξοι, κατοίκων της Νάουσας μεταξύ άλλων και ο Mario Dhiomatero, αργότερα Τοματαίος, Ντοματαίος.

–D’ Hornou: Καθολικός πατέρας στο Φραγκομονάστηρο.

–1674. Τη 31 Μαΐου 1674, «αφίκοντο εις Νάξο οι πατέρες Καπουτσίνοι της Σύρου, ήτοι ο π. J. Marie, ηγούμενος, ο π. Ευγένιος De Paris και ο αδερφό Φήλιξ De Boulogne μεθ’ όλων των κυριοτέρων πραγμάτων της μονής. Εν η ο π. Κάρολος D’Hornou έμεινε μόνος προς διαφύλαξη αυτής, δια τον φόβο του Σαρδάρ Πασά περί του οποίου ελέχθη ότι ήρχετο προσεχώς δια να καταστρέψει την Σύρο, Μύκονο, Πάρο και τινας άλλας νήσους εν αις οικούσιν οι πειραταί.

Οι ειρημένοι πατέρες έμεινον εν Νάξω μέχρι τέλους του μηνός Σπτεμβρίου, ότε επέστρεψαν εις Σύρον. Ο ρηθείς Σαρδάρ αφίκετο εις Σάντα Μαρία, λιμένα της Πάρου, εκείθεν δε απέστειλεν ένα των αξιωματικών του εις Νάξον. Είχε 7 γαλέρες. Μετέβη επίσης, κατά μήνα Σεπτέμβριον, εις Σύρον, ης πάντες οι κάτοικοι κατέφυγον εις τα όρη. Ο π. Κάρολος D’Hornou μετέβη εις τας γαλέρας και ιδών αυτόν ο Σαρδάρ, τον προσεκάλεσε και τω εζήτησε χρήματα μη έχων να τω δώση τον εκακοποίησε και διέταξε να τον θέσωσιν εις το κάτεργον, κατόπιν τον απελευθέρωσεν.

–Dolfin:

–1729. O Daniele Dolfin di San Pantalon (Αγίου Παντελεήμονα) γεννήθηκε το 1656 και διακρίθηκε για τις μάχες του εναντίον των Τούρκων. Το 1699 διορίστηκε γενικός προβλεπτής των νήσων. Πέθανε στο Μέστρε το 1729. Το οικόσημο των Ντολφιν απεικονίζει 3 δελφίνια το ένα πάνω στο άλλο.

Για οικόσημα βλέπε εδώ…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μάρμαρα

• Πολλοί από τους Μαρμαριανούς κατάγονται από τα Σφακιά της Κρήτης. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Απεραθίτες της Νάξου και με τους κατοίκους του Αδάμαντα στη Μήλο. Οι κρητικές οικογένειες του Κεφάλου (Χωριά του Κεφάλου είναι τα Μάρμαρα, ο Πρόδρομος και η Μάρπησσα), όπως Ρίτσος, Λαουράκης, Παυλάκης, Χριστόφορος, Καλλέργης, Κληρονόμος, Καβάλης κλπ. Ήρθαν στην Πάρο κυρίως τον 18ο αιώνα με τους Καλλέργη. Έγγραφο των ντόπιων προς τις αρχές ζητούν την προστασία τους από λεηλασίες των νέων πλέον κατοίκων. Υπάρχουν όμως και κρητοβενετοι και κρητικοί από το 1660-1670 μετά την άλωση της Κρήτης.

Μάρπησσα

Έλαβε το όνομα Μάρπησσα από το ομώνυμο όρος στο κέντρο της Πάρου (σημ. Άγ. Πάντες) το 1834 επί της Βασιλείας του Όθωνα όπου έγινε το ίδιο έτος Δήμος. Σε παλιότερες μαρτυρίες αναφέρονταν ως χωριά του Κεφάλου. Από σφραγίδα του 1820 αναφέρετε ως Κηπίδος (ίσως να εννοεί τους κήπους και τα περιβόλια της περιοχής) Στην τοπολαλιά παρέμεινε να λέγετε Τσιπίδος ή Τζιπίδος αλλά και Τρίποδες.

Νάουσα

• Στην Νάουσα τα περισσότερα επώνυμα παραμένουν τα ίδια μέχρι σήμερα με εξαίρεση το Τροπολοτσιώτης και το Παφίτης. Δεν απαντούμε σήμερα τα Ευριπιώτης, Γερμάνης, Ηλιόπουλος, Πολυχρόνης, Σφαέλος κλπ.

Ο 18^ος αιώνας έχει χαρακτηριστεί για τη Νάουσα ως αποκορύφωμα της πληθυσμιακής της αύξησης.

Την εποχή αυτή διώχνονται απ’ αυτήν εκατό περίπου Ευρωπαίοι πειρατές που ζούσαν μόνιμα εκεί. Η Νάουσα προσφερόταν για καταφύγιο πειρατών με τα πλοία τους και τα πληρώματά τους. Μανιάτες, Κρητικοί, Κεφαλλονίτες, Μαλτέζοι, Κορσικανοί, Μαγιορκινοί, και άλλοι «ξεχειμωνιάζουν στη Νάουσα με τα πλοία τους, ζουν με την ντόπια κοινότητα και πολλές φορές δημιουργούν οικογένειες και εγκαθίστανται μόνιμα».

Τον 18ο αιώνα τουλάχιστον τα 17,4% (πολλοί ερευνητές μιλάνε όμως για πάνω από 30%) είναι βενετικής κ.α. ιταλικής καταγωγής (οι Κυκλάδες ήταν βενετικής κτήσης από το 1204 μέχρι το 1537), το 19,7% τουλάχιστον κρητικής καταγωγής (οι πρόγονοί τους πιθανότατα ήρθαν κατά κύματα κυρίως μετά το 1645-1669 και 1867), το 13,4 πελοποννησιακής καταγωγής (οι πρόγονοί τους ήρθαν στα 1456-1715-1774 και 1821), το 11,4 είναι άλλης παριανής καταγωγής, ενώ για το υπόλοιπο 38,1 το επώνυμό δεν αποτελεί ένδειξη για την καταγωγή. Στον πρώτο διωγμό των Ελλήνων της Κυδωνίας του 1814, πλήθος προσφύγων από την ευρύτερη περιοχή του Αϊβαλίου καταφθάνουν στη Νάουσα και εν συνέχεια στην υπόλοιπη Πάρο. Ο Δημητρακόπουλος στο λόγο του, απευθυνόμενος στο πλήθος λέει: Παριανοί και Αϊβαλιώτες… . Οικογένειες από το Αϊβαλή είναι πχ Μαλαματένιος, Μπάλιος, Κυδωνιέυς και άλλα.

Στη Νάουσα συναντάμε και οικογένειες Κρητικών που ήρθαν με τον τάγμα του άρχοντα Καλλέργη όμως δεν άλλαξαν στην συνέχεια το επίθετο τους (Βλέπε Τσουνάκης, Γαλανάκης, Βιτσαδάκης κ.α.) είναι από αυτούς που δεν πήραν μέρος στις λεηλασίες και έμειναν φιλικά με τους ντόπιους.

Για τον μεταπλασμό του λέων/Λέων σε λέος-λιός/Λιός

Πατριδωνυμιακά επίθετα

Όπως είναι γνωστό πολλά πατριδωνυμικά ονόματα εμφανίζονται στους τελευταίους αιώνες της Τουρκοκρατίας στην Πάρο για τον λόγο ότι πολλοί κάτοικοι άλλων μερών του ελληνικού χώρου είχαν καταφύγει στην Πάρο για ασφάλεια για να γλυτώσουν από αιχμαλωσίες και σφαγές των Τούρκων, αν και στην Πάρο, φωλιά των πειρατών, δεν υπήρχε η ανάλογη ησυχία. Όμως λόγω των αγαθών που παρήγε, μπορούσε να διαθρέψει χιλιάδες εποίκους και πρόσφυγες και προσφερόταν για σχετική ασφάλεια, τουλάχιστον στο εσωτερικό του νησιού. Έτσι έχουμε την παρουσία προσφύγων καταδιωγμένων από τους Τούρκους κυρίως, που στέριωσαν πια εδώ στο νησί, τους έμενε τελικά μόνο το πατριδωνυμικό τους, που πήρε τη θέση του επωνύμου, αφού πια είχε ξεχαστεί το πραγματικό τους επώνυμο (μερικοί πάντως πλάι στο γνήσιο επώνυμό προσθέτουν και το πατριδωνυμικό τους). Από την Πελοπόννησο, λοιπόν, ήρθαν οι Τριπολιτσιώτης, Μωραΐτης, Μονεβασιώτης, Κορωναίος, Αργίτης, Αναπλιώτης (Ναυπλιώτης) (ίσως και από το Ανάπλι της Κων/πολης)?, Τσιριγώτης κ.α., από την Κρήτη οι Κρητικός, Χανιώτης, Καντιώτης, Σφακιανός, Χειμώνας, Παρδάλης, Καστανιάς κ.α., από τη Μικρά Ασία οι Αϊβαλιώτης, Μαγνησιώτης (και Μαγνήσαλης), Βουρλιώτης, Σμυρναίος, Φωκιανός, Κυδωνιεύς, Αρτακηνός κ.α. και από άλλα μέρη οι Ανδριώτης, Αθηναίος, Αξιώτης, Τζιώτης, Πατινιώτης (από την Πάτινο- Πάτμο), Σάμιος, Μαυραγκάς, Πυργής, Συριωτης, Καρπαθιώτης, Μεσολογγίτης, Αιγινήτης, Μηλαίος?, Θηβαίος κ.α.

Εξελληνισθέντες Βενετοί

• Η πειρατεία, η ναυτιλία και η καλλιέργεια της γης σύντομα διαμόρφωσαν όπως σημειώνεται κάπου μια ντόπια τάξη ολιγαρχίας, στην οποία προσχώρησαν και οι εξελληνισθέντες παλαιοί Βενετοί φεουδάρχες. Εμφανίζονται δηλαδή οι αρχοντικές οικογένειες, που διέθεταν αρκετή κτηματική περιουσία, χρήματα, καράβια, ανεμόμυλους, μοναστήρια και αξιώματα, όπως Μαυρογένη, Κονδύλη, Κρίσπη, Γεράρδη, Βατιμπέλα, Κορτιάνου, Μαλατέστα, Δελαγραμμάτη, Καμπάνη κ.α.

Φυγή Αθηναίων και Αρβανιτών προς τις Κυκλάδες

• Στο τέλος του 16ου Αιώνα σημειώνεται μια σημαντική κίνηση φυγής κατοίκων της Αττικής σ’ ανεύρεση καλύτερων συνθηκών. Οι κάτοικοι αυτοί ανήκαν σε αθηναϊκές και αρβανίτικες οικογένειες, πολλές από τις οποίες είχαν καταφύγει στην Άνδρο (100 περίπου οικογένειες), στη Σύρο και σ’ άλλα νησιά των Κυκλάδων.

1746, πρόσκληση για μόνιμη εγκατάσταση.

Απόφαση του κοινού της Παροικιάς στις 8 Μαρτίου 1746, για μετάκληση ξένων στο νησί, εξουσιοδοτούν τον καραβοκύρη Ιωάννη Λαγγούση να προσκαλέσει όσους κατοίκους άλλων μερών της Ελλάδας θα ήθελαν να εγκατασταθούν οικογενειακώς στο νησί τους. Σε όσους δέχονταν υποσχόντουσαν μειωμένη φορολογία και άλλες διευκολύνσεις, όπως κατοικίες, χωράφια κ.α.

Αϊβαλιώτικες Οικογένειες

• Το 1814, στον πρώτο εκδιωγμό των Ελλήνων της περιοχής του Αϊβαλίου από τους Τούρκους, φτάνουν στην Πάρο πολλές προσφυγικές οικογένειες, κυρίως στην περιοχή της Νάουσας. Επίθετα όπως, Αϊβαλιώτης, Κυδωνιέυς, Μπάλιος, Μαλαματένιος κλπ.. έχουν Αίβαλιώτικη καταγωγή. Ο Δημητρακόπουλος στους λόγους που εκφωνεί, απευθύνει χαιρετισμό λέγοντας… Παριανοί και Αϊβαλιώτες.

Κατέφυγαν Αϊβαλιώτες πρόσφυγες για να διασωθούν από την σφαγή και την καταστροφή των Κυδωνιών (Αϊβαλί) οι οποίοι κατέφυγαν στα νησιά και πολλοί στην Πελοπόννησο, κατασκηνώνοντας στην πεδιάδα του Άργους.

Οικογένειες απο Χίο, Κάσο και Ψαρά

Οικογένειες από Χίο, Κάσο και Ψαρά

Μετά τις καταστροφές από τους Τούρκους της Χίου το 1822, της Κάσου και των Ψαρών το 1824, εκατοντάδες πρόσφυγες κατακλύζουν το νησί της Πάρου. Αρκετές από αυτές τις οικογένειες μνημονεύονται μέχρι σήμερα.

Η άφιξη προσφύγων από τα νησιά διαταράσσουν την κατά παράδοση ζωή των παριανών, με σχετικές παρενέργειες (αναταραχές, συγκρούσεις, λεηλασίες, πειρατείες κ.α) Δίνουν όμως ένα ζωηρό και γρήγορο παλμό στη ζωή τους, τους κρατούν σε διαρκή κίνηση, γονιμοποιούν τις σκέψεις τους, εξελίσσουν ακόμα περισσότερο την πολιτική τους ωριμότητα.

Τέτοιες οικογένειες στην Πάρο είναι οι:

Ψαρά: Λεοντής, Χρυσάκης, Καμπούρης.

Χίος: Ταντάνης ή Τατάνης, Πυργής, Γαϊτανόπουλος, Κανίρης, Κάππαρης (Κάπαρης), Μπαρμπόνης, Μονιός, Χίος, Βρανάς, Ζερβουδάκης, Θαλασσινός, (Ίσως Σαρρής), Σκαραμαγκάς, Σκούρτος ή Σκουρταίος,

Κάσος: Κασιώτης ή Κασώτης

κ.α.

Να σημειωθεί ότι όσες από αυτές τις οικογένειες δεν έμειναν στην Πάρο, κατέφυγαν στη Σύρο και στην Αττική κατά κύριο λόγο αλλά και στην υπόλοιπη επικράτεια.

Οι Κρητικοί της Πάρου

Οι Κρητικοί της Πάρου

Σε χρήση από τον 17ο αιώνα, τότε που πρωτοήρθαν στις Κυκλάδες ως πρόσφυγες, φεύγοντας από τη μανία των Τούρκων κατά τον Τουρκοβενετικό Πόλεμο (1645-1669).

Πάμπολλοι οι Κρητικοί και Κρητοβενέτοι που ήρθαν στο νησί μας εκείνη την εποχή.

Οι «άτακτοι»

Το 1823 ένα νέο κύμα Κρητών φτάνει στις Κυκλάδες. Με αρχηγό τον άρχοντα Καλλέργη περίπου 3000 Κρητικοί –το λεγόμενο Σώμα των Κρητών– οργανώνονται για να πολεμήσουν για την απελευθέρωση της πατρίδας. Το πέρασμά τους για την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα γίνεται μέσω των Νησιών όπου εκεί καταφεύγουν περίπου 1000, οι λεγόμενοι άτακτοι, οι οποίοι προκάλεσαν πολλές λεηλασίες και ξεσήκωσαν τον ντόπιο πληθυσμό εναντίον τους. Πολλοί «άτακτοι» που έμειναν τελικά στην Πάρο άλλαξαν το επίθετό τους είτε σε Κρητικός είτε σε Χανιώτης.

Και τα δύο επίθετα προϋπήρχαν στην Πάρο σαν πατριδωνύμια όπως έκαναν και οι «άτακτοι Κρήτες». Όσοι Κρητικοί εκείνης της εποχής αφομοιώθηκαν με την τοπική κοινωνία, δεν άλλαξαν τα επίθετά τους και μαρτυρούνται έως σήμερα (βλέπε Γαλανάκης, Βιτσαδάκης, Τσουνάκης κ.α.)

Το επώνυμο Λεονταράκης, γνωστό στην Κρήτη, το έφερε ο πρώτος Κρητικός που έφθασε στην Πάρο την εποχή της Τουρκοκρατίας, ύστερα εξέπεσε σε παρωνύμιο ή επώνυμο, όπως έχει συμβεί και με άλλα επώνυμα: Παρδάλης (σήμερα Χανιώτης), Λεμονάκης, Χειμωνάκης, Τσολάκης, Πρατσαλάκης, Μαχαιράκης (σήμερα Κρητικός).

Στις Λεύκες η οικογένεια του Θεοδώρου Κρητικού είχε το επώνυμο Λεμονάκη και του Ηλία Κρητικού το επώνυμο Χειμωνάκης.

Οι Κρητικοί των Καμαρών, είχαν το επίθετο Μαχαιράκης.

Της Νάουσας και Καμαρών, Πρατσαλάκης από τα Σφακιά.

Ένοπλοι Κρήτες στην Πάρο

Επιστολή στις 18 Σεπτεμβρίου 1826 του Μάρκου Μάντζα Μαυρογένη (τέως Βουλευτής) και Μιχ. Κρίσπη, αμφοτέρων εφόρων της Πάρου, προς το Παν. Δ. Δημητρακόπουλο, ήδη υπουργό των Οικονομικών επί Κυβερνήσεως Ανδρέα Ζαΐμη, εξάγεται ότι κατά τον χρόνο εκείνον παρέμενον εις Νάουσα Κρήτες ένοπλοι υπό την αρχηγία του Θεόδωρου Νικηφοράκη. Αυτοί πολλαπλώς ταλαιπωρούν όχι μόνο τους κατοίκους της Νάουσας αλλά και ολόκληρου του νησιού. Είναι άγνωστες οι συνθήκες με τις οποίες βρεθήκαν εγκατεστημένοι στη Νάουσα ως και ο αριθμός αυτών. Ο Κων. Μεταξάς (αρμόδιος ελεγκτής της Παροναξίας) έφτασε στη Νάουσα με όλη την εκτελεστική δύναμη. Οι δε Κρήτες ένοπλοι πληροφορηθέντες την εκεί άφιξη του πήγαν προς το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Μυροβίγλη (σημ. Οικ. Αρκουλή). Ο Μεταξάς κάλεσε αυτούς προς συνδιαλλαγή, ήρθαν 4 εξ αυτών. Τελικός υποσχέθηκαν να μείνουν ήσυχοι, αφού τους κατέβαλαν ορισμένο χρηματικό ποσό.

Κυκλαδίτες στην Σύρο

Η Σύρος, ως βιομηχανική περιοχή αλλά και εμπορικό κέντρο στα τέλη του 19^ου, αρχές του 20^ου αιώνα, έλκυσε πολλούς Κυκλαδίτες, είτε για να ασχοληθούν με το Εμπόριο, είτε ως εργάτες αλλά και ως επιστήμονες. Πολλές από αυτές τις οικογένειες μαραμένους ως και σήμερα, βλέπε Σταματελάκης, Ραγκούσης, Φράγκος, Αλιφιέρης, Αρκουλής, Βελέντζας, Μαύρης κ.α. από Πάρο, Χάλαρης, Βάλβης, Μπάϊλας κ.α. από Σαντορίνη κλπ

Εθνικά Επίθετα

Σύμφωνα με τον Διόνυσο τον Θράκα, (εκδ.G Uhling) (εθνικόν έστιν το έθνους δηλωτικόν, ως Φρύξ, Γαλάτης) τα ονόματα αυτά που σχηματίζονται από ονόματα χωρών πόλεων κλπ. Από τα κλασικά χρόνια και αργότερα μεγάλη χρήση των εθνικών ονομάτων: Εκαταίος ο Μιλήσιος, Απολλώνιος ο Τυανεύς Κόιντος ο Σμυρναίος κλπ.

Τα βυζαντινά παρωνύμια που προϋποθέτουν εθνικό όνομα συγκαταλέγονται ανάμεσα σε άλλα και τα εξής: Αρμενιάκος, Βούλγαρος, Καππαδόκης, Φράγκος, Καλυβίτης (Τα νεοελληνικά εθνικά επώνυμα σχηματίζονται συνήθως με αρχαιοελληνικά η αρχαιότερης καταγωγής επιθήματα και σπανιότερα με ξένα:

Αθηναίος, Θηβαίος, Κερκυραίος, Μυτιληναίος. -ανός/ιανός Αμοργιανός (Αμοργός), Καλαματιανός, Κουταλιανός (Βενετσιάνικα η ιταλικά είναι τα επιθέματα -άνος/-ιάνος και -έζος: Βενετσιάνος, Πρεβεζάνος, Σισιλιάνος, Γενοβέζος. Σλαβικό είναι το -ιάνος στα Βοστιτσιάνος, Ζαβιτσ(ι)άνος, λατινικό στο Σακαριτσιάνος (Σακαρέτσι Βάλτου)κλπ.

Τούρκικο είναι το επίθεμα -λής /λης:Βελεστινλής, Κοκοσλής (Κοκόσι =Κιλκίς) Δράμαλης, Κόνιαλης (Κόνια =το Ικόνιο) , Μπρούσαλης και Προύσαλης (Προύσα).

Ορισμένα από τα εθνικά πού προσδιορίζουν ξένους λαούς που ήλθαν σε επαφή με τους Έλληνες μπορεί να ήταν αρχικά παρατσούκλια:Αλαμάνος (Αλαμανούς του Βυζαντίου, Γεφύρι της Αλαμάνας κλπ), Αμερικάνος, (Έλληνας μετανάστης από την Αμερική), Ατζέμης (Πέρσης), Βούλγαρος / Βούλγαρης (μεσαιωνικό Βούλγαρης «βυρσοδέψης, επεξεργαστής η πωλητής δέρματος» που δήλωσε και το έθνος των Βουλγάρων ως παραγωγών και εξαγωγέων δέρματος), Γερμανός (σημαίνει και ξανθός), Εγγλέζος/Ιγγλέζης, Ζείμπέκος (τουρκικό φύλο στα περίχωρα της Σμύρνης), Καραγκούνης (κάτοικος του θεσσαλικού κάμπου), Καρακατσάνης,-ος (Σαρακατσάνος).

Εθνικό ως επώνυμο μπορεί να προκύψει με την προσθήκη ενός -ς σ ένα τοπωνύμιο Αϊδίνης, Βαλαώρας, Γκούρας (Γκούρα Φθιώτιδος), Γρανίτσας (Γρανίτσα Ιωαννίνων) κλπ.

Επαγγελματικά

Δήλωναν αρχικά επάγγελμα η αξίωμα , αλλά γρήγορα καθιερώθηκαν ως επώνυμα, καθώς διευκόλυναν τη διάκριση ατόμων με το ίδιο όνομα σε κλειστές ιδίως κοινωνίες. Εκφέρονται κανονικά στην ονομαστική (Αμπελάς, Γούναρης ) και σπάνια στη γενική (Ιατρού, Οικονόμου).

Τα επαγγελματικά ονόματα εμφανίζονται ήδη από τα αρχαία χρόνια (Αιπολός, Βουκόλος, Ακέστωρ «γιατρός», Ναυπηγός και πολλαπλασιάζεται στα βυζαντινά χρόνια :Αμπελάς, Λαχανάς, Ζωναράς, Καμπανάρης, Γραμματικός, Παλαιολόγος «που ασχολείται με τα παλιά».

Μια μεγάλη κατηγορία βυζαντινών επαγγελματικών ονομάτων περιλαμβάνει ονόματα κοσμικών και εκκλησιαστικών αξιωμάτων:

Δομέστικος, Δούκας, Λογοθέτης, Νοταράς, Σχολάριος «σωματοφύλακας του αυτοκράτορα». Αρκετά από τα βυζαντινά επαγγελματικά που προσδιορίζουν εκκλησιαστικά αξιώματα διατηρήθηκαν έως σήμερα είτε ως αξιώματα είτε ως επώνυμα χάρη στην εκκλησιαστική παράδοση: Δομέστιχος, Έξαρχος, -άκος, -ίδης, -όπουλος, Ευταξίας (ο επί «της ευταξίας» της εκκλησίας).

Τα πιο συνηθισμένα παραγωγικά επιθήματα για τον σχηματισμό των νεοελληνικών επαγγελματικών είναι τα -άρης και ας. -άρης: Αρκουδάρης, Γελαδάρης. -ας Ασβεστάς, Βαγενάς (βαρελάς).

Τα περισσότερα από τα ξένα επαγγελματικά που πέρασαν στη γλώσσα μας έχουν τούρκικη καταγωγή:

Αλμπάνης -οπουλος και Ναλμπάνης (nalbant πεταλωτής). Ορισμένα από τα επαγγελματικά τουρκικής προέλευσης δηλώνουν αξίωμα:Βεζίρης, Δερβέναγας, Ζαΐμης, Κεχαγιάς.

Το παραγωγικό επίθημα των επαγγελματικών τουρκικής αρχής είναι το -τζής /-τσής (-ξής ), Αλτιντζής -όγλου, (altinci χρυσοχόος), Πεσμαζόγλου (pestamalci κατασκευαστής και πωλητής πετσετών μπάνιου).

Από τα ξένα επιθέματα επαγγελμάτων εκπροσωπούνται με περιορισμένα παραδείγματα τα ιταλικά -iere (Καροτσιέρης ,Κασιέρης , Μπαρμπέρης.κλπ) και -oro (Σπαγγαδόρος).

Παρονύμια-Παρατσούκλια

Αποτελούν το κύριο όγκο των επωνύμων και προέρχονται από χαρακτηρισμούς των παρονομαζομένων που βασίζονται, σε σωματικές, πνευματικές, ηθικές και άλλες ιδιότητες. Ο Μ. Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεί τον όρο παρατσούκλι.

Την λέξη Παρωνύμιο την συναντάμε και σαν πινόμι, πινομή, παραγκώμι, προσονείδιν (ποντιακό), Περιγέλιο, σουσούμι κλπ.

Οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις εκφράσεις: την κλήσιν, την επίκ-λησιν, το επίκλην, τουπίκλην, την επωνυμία, το επώνυμον, την προσηγορία, τούνομα έχων παρωνύμιο φέρων κλπ.

Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούν για το παρωνύμιο τον όρο επίθετον.

Το παρωνύμιο ορίζεται από τον Διονύσιο τον Θράκα ως εξής: «παρώνυμον Δε έστι το παρ’ όνομα ποιηθέν, οίον θέων» Τα αρχαία παρωνύμια αναφέρονται σε σωματικές ιδιότητες (Γάστρων, Γνάθων, Δόναξ, Κεφάλων, Μέτωπος.) Σε ψυχικές ιδιότητες: (Δέξιος, Μαργίτης, Βίαιος, Πράος κ.α.) σε παρομοιώσεις με ζώα: (Αμνός, Γρύλος, Δράκων, Ιέραξ, Μέλισσος κ.α.) και φυτά: (Άλατος, Καρδάμα, Κρόκος, κ.α.) στην ημέρα της γέννησης (Ανθεστήριος, Λήναιος, Πανιώνιος, Σωτήριος κ.α.)

Στα βυζαντινά χρόνια και ιδιαίτερα από τον 9ον αιώνα και εξής δημιουργούνται πολλά παρωνύμια που χρησιμοποιούνται ως βυζαντινά και νεοελληνικά οικογενειακά ονόματα: Γρηγόριος ο Πτερωτός, Βάρδας ο Πλατυπόδης, Βασίλειος ο Πετεινός κ.α. Πολύ γνωστά βυζαντινά παρωνύμια είναι λ.χ. τα: Βαρβάτος, Μυστάκων, Μουρζουφλός.

Η κατάταξη των παρωνυμίων γίνεται με τα εξής κριτήρια:

1. Σωματικές ιδιότητες: Βεργής, Βραχνός, Ζερβός, Καμπούρης κ.α.

2. Ψυχικές, πνευματικές, ηθικές και άλλες ιδιότητες: Αγέλαστος, Βιαστικός, Θλιμμένος, Κοιμήσης, Λεβέντης, Τεμπέλης, Κατεργαράκος, Νταής, Νυστάζος κ.α.

3.Παρομοιώσεις με ζώα: Αλεπουδέλης, Γάτος, Ζυγούρης, Λύκος, Ποντίκης, Τσάκαλος, Γκιόνης, Κίρκος κ.α.

4. Παρομοιώσει με φυτά: Βλιτάς, Γαρούφαλος, Καρπουζάς, Πιπέρης, Ρεβίθης κ.α.

5. Αντικείμενα καθημερινού βίου. Βελέντζας, Δακτυίδης, Κουλούρας, Λαγάνας, Ταγάρης κ.α.

6. Καιρός και χρόνος: Βοριάς, Γρέκος, Σορόκος, Κατσιφάρας, Χιόνης κ.α.

7. Συγγένεια και ηλικία: Αφεντάκης, Εγγονόπουλος, Κανακάρης, Ορφανός, Παπούλιας, Πατέρας –άκης.

8. Φράσεις (που συνήθιζε ο παρονομαζόμενος, Καλλιώρας, Καλώστος, Καληνύχτας, Σιαπέρας κ.α.

Ονόματα από τις διάφορες ελληνικές διαλέκτους.

Αμαντος =(Χίος, άμαντος= μαμμόθρεφτος), Βώκος (ποντιακό βώκος =ηλίθιος), Ζυβρακάκης (Κρήτη ζυμπραγός < αρχ. πάταικος), Ροίδης (ρόγι δοχείο με στενό άνοιγμα), Σαχτούρης (μεσν. σακτούρα –είσος καϊκιού), Συγγρός (διαλ.τσιγρός- αδύνατος, αρρωστιάρης), Τσουδερός (Κρήτη, τσουρίζω= τσουτσουρίζω, Χουρμούζης (χουρμούζη= είδος μαργαριταριού από το νησί Χορμούζ στην είσοδο του Περσικού κόλπου. Τούρκικα. Ασλάνης, -ιδης, -ογλου Αρβανίτικα. Κέπας =κρεμμύδι, Κριεζής= μαυροκέφαλος, Κριεκούκης= κοκινοκέφαλος, Λέπουρας= λαγός, Μπούκουρας= όμορφος, Μπούρας= γενναίος, Σκούρτης= κοντός, Τσάλας = κουτσός, Φουρίκης = κοτέτσι.

Βλάχικα Γκίζας = μυζήθρα, Δάλας = ξινόγαλο, Μπίμπας = πάπια, Πίσας = γάτα, Σούρδος = κουφός - βλάκας, Τσάρας = γη

Αλφαβητικός κατάλογος επιθέτων

Αλφαβητικός κατάλογος επιθέτων

Παριανά επίθετα Δ και D

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αλφαβητικός κατάλογος επιθέτων

Συνεργάτες